Билмадим, жаҳон адабиёти тарихида Ҳамид Олимжон билан Зулфияга қадар ҳам икки шоирнинг севги ва муҳаббатига асосланган бошқа оила бўлганмикин?.. Агар бўлмаган бўлса, шундай ғаройиб анъанани бизнинг икки машҳур ватандошимиз Ҳамид Олимжон билан Зулфия бошлаб берганлар.

ИККИ ЧАШМА
Наим Каримов

Бу дунёи азимда ҳеч кимнинг хаёлига келмаган антиқа воқеалар бўлади. Биттаю битта кўкариб турган чўпи бўлмаган саҳрода булоқ сувлари отилиб чиқиб, кўз очиб юмгунча шу ерда боғ-роғлар пайдо бўлиши ёки тоғ-тошлардан иборат ғариб бир ўлкада тилла кони топилиб, шу ер дунёнинг энг бой мамлакатларидан бирига айланиб кетиши ҳеч гап эмас. Худди шунингдек, бири Жиззахда деҳқончилик, иккинчиси Тошкентда пўлат қуювчилик билан шуғулланган оталардан туғилган икки фарзанднинг шоир ва шоира бўлиб улғайиши, ҳатто бир адабий оилани ташкил этиб, ўзбек шеъриятининг икки ёрқин юлдузлари ўлароқ чақнаб туриши ҳам ажабтовур ҳодисадир.
Билмадим, жаҳон адабиёти тарихида Ҳамид Олимжон билан Зулфияга қадар ҳам икки шоирнинг севги ва муҳаббатига асосланган бошқа оила бўлганмикин?.. Агар бўлмаган бўлса, шундай ғаройиб анъанани бизнинг икки машҳур ватандошимиз Ҳамид Олимжон билан Зулфия бошлаб берганлар.
Зулфиянинг дастлабки шеъри босилган 1931 йилда Самарқанддаги олий ўқув юртини тамомлаган Ҳамид Олимжон “Кўклам” ва “Олов сочлар” деган шеърлар ва “Тонг шабадаси” деган ҳикоялардан иборат тўпламларини чоп этган, “Қурилиш” журнали ва “Ёш ленинчи” газетасида журналистика мактабини ўтган ҳамда Тил ва адабиёт институтида хизмат қилаётган ёш шоир ва адабиётшунос эди. Ўша йиллардаёқ ўзига ва адабий истиқболига ишонган шоирнинг ҳаваскор шоира билан учрашиб, унга эътибор қаратиши ва уни севиб уйланишига қандайдир илоҳий кучлар аралашгандек туюлади.
Чиндан ҳам, Ўқчи маҳалласидаги Зулфия таҳсил олаётган хотин-қизлар билим юртига, аниқроғи, шу ердаги адабиёт тўгараги машғулотларига бошқа шоирлар ҳам тез-тез келиб туришган. Зулфия ҳам шеърсевар дугоналари билан ёзувчиларнинг шу йиллардаги уюшмаларига борганида Ҳамид Олимжондан ташқари, Уйғун, Усмон Носир, Амин Умарий сингари навқирон шоирларни ҳам кўрган. Лекин унинг ҳам назар-эътиборини айнан Ҳамид Олимжон оханрабо янглиғ ўзига тортганки, бу ҳол тасодифий эмас. Ҳар ҳолда донишмандлар: “Никоҳ арши аълода ўқилади”, деб бежиз айтишмайган.
…Зулфия ўша йилларда, бошқа дугоналари сингари, ўқитувчи бўлишга ахд қилган эди. Лекин у «донолик ва билимнинг сира туганмас конлари” — Навоий ва Ҳофиз, Пушкин ва Байрон асарлари билан танишар экан, ўзи ҳам “қандайдир жуфтланган, оҳангдош сатрлар”ни тўқий бошлаганини сезади. У шеър ёза бошлайди. Шу йилларда билим юртида Шукур Саъдулла ва Тошпўлат Саъдий бошлиқ адабиёт тўтараги иш олиб борар, қизлар улар туфайли мумтоз ва замондош шоирларнинг асарлари билан танишар, Ғафур Ғулом, Ҳамид Олимжон, Уйғун ва бошқа шоирлар эса билим юртига келиб, улар билан учрашув кечаларини ўтказишар эдилар. Ҳамид Олимжон билим юртидаги шундай кечалар¬да қизлар билан суҳбатлашиб, уларни мумтоз ва шўро адабиёти намуналарини ўқишга чорларди. Зулфия шундай учрашув кечаларида бутун вужуди қулоққа айланиб, таниқли ўзбек шоирларининг шеърларини завқ билан тингларди.
Орадан кўп ўтмай, шеъриятга ихлос қўйган қизлар Ёзувчилар уюшмасига бориб, Ҳамид Олимжон ва Уйғун бошқарган семинар машғулотларида ҳам қатнаша бошладилар.
Зул¬фия тинимсиз китоб ўқир, кечалари ҳаммадан яширган ҳолда шеър машқ қиларди. Ниҳоят, у ўз машқларини тўгарак раҳбарларига кўрсатишга ботинди. Унинг «Мен иш қизи» деб номланган биринчи шеъри 1931 йил 17 июль куни Шукур Саъдулла воситасида «Ишчи» газетасида босилди.
Зулфия шеъри босилиб чикқанидан беҳад қувонган Нормат акаси бир даста газетани сотиб олиб, уни ҳаммага кўз-кўз қилиб чиқди. Унинг бундай кувончга берилиши Зулфияга илҳом бағишлади. Унинг шеърлари «Ёш ленинчи» ва «Қизил Ўзбекистон» газеталарида, «Янги йўл» ва «Ўзбекистон шўро адабиёти» журналларида чоп этила бошлади. 1932 йили эса Зулфиянинг биринчи шеърлар тўплами — «Ҳаёт варақлари» матбуот юзини кўрди.
Бу шеърлар Ҳамид Олимжоннинг ҳам назарига тушди.
“Мен, — деб ёзади Зулфия, — Ҳамид Олимжонни илк дафъа ўша йилда кўрганман. Биз, йигирма чоғли адабиёт ихлосмандлари, семинар машғулотларига йиғилардик. Машғулотларни Ҳамид Олимжон билан Уйғун бошқарарди. Уларнинг ўша пайтдаги фақат ўзига ишонадиган кишидагина бўладиган босиқ, мағрур, кучли қиёфалари мени ҳозиргача ҳайратга солади. Улар ўзларини ниҳоятда эркин тутарди…
…Яшириб ўтирмайман. Ҳамид Олимжон илк кўришувларданоқ кўзимдан кўнглимга ўтди. Мен жуда ёш ҳиссиётим билан унинг кенг қалби, улкан иқтидорини туйдим”.
1934 йил эди. Ҳозирги “Мустақиллик” метро бекати олдидаги майдончада Ҳамид Олимжон Зулфияни учратиб қолади. Улар шу вақтга қадар фақат адабий кечалар туфайлигина бир-бирлари билан таниш эдилар. Ҳамид Олимжон тасодифий учрашув¬дан мамнун бўлиб, Зулфия билан узоқ суҳбатлашади.
— Шеърингизни ўқидим, — дейди у ошкора меҳр билан. – Яхши. Нималигини айтайми? Шеърда қалбингизнинг сурати бор. Бир парчагина бўлса ҳам. У ўзингизнинг қалбингиз. Худди шундай давом эттириш керак. Риторикасиз, ҳақиқатни ёзиш зарур…
Зулфия ўша пайтда «риторика» сўзини ғира-шира англарди. Лекин у бу ҳақда индамай қўя қолди.
“Ўшанда, — деб ёзади шоира, — мен уйимизга юриб эмас, учиб келдим. Келибоқ йўл бўйи туғилган туйғуларимни қоғозга туширдим. Мен бу шеърни шундай енгил, тўлиб-тошиб ёздимки, юрагимга аллақандай афсонавий бир қудрат кириб олиб, фикрларим, қўлларимга куч бахш этаётгандай эди. (Бу “Баҳор кечаси” деб аталган шеърим бўлса керак.)”
Мазкур кутилмаган учрашув Светлана Сомованинг «Шоир ҳақида достон» асарида бундай тасвир этилган:

…Ҳали булар бир-бирин топиб,
Жамолларин кўргунча аён,
Шеърлари газеталарнинг
Бетларида турди ёнма-ён.
Шеър очди муҳаббатга йўл,
Аён қилди қалб оташин ҳам.
Гуё улар беришгандек қўл,
Юракларнинг уришин шу дам —
Сезгандилар сатрма-сатр,
Бўлгандилар мафтуну асир.
Кўзларига чўкди ўйчанлик,
Қандайдир дард, муштоқлик изи.
Висол учун бўлган ташналик
Бир-бировин кўргунча юзин.
Шеърдаги содда, самимий,
Ҳар бир сўзда топгандек аксин,
Бир кун оқшом пайти иккиси –
Ногаҳоний кўришган бир зум
Шодлик, дардни кўринг деб бирга
Муҳр босди улар умрига.
(Шукрулло таржимаси)

Ўша тасодифий учрашувнинг бундай шоирона талқини ҳам, Зулфиянинг ўша унутилмас оқшом соатларида «Баҳор кечаси» шеърини ёзиши ҳам бежиз эмас. Ҳамид Олимжон билан Зул¬фия ўртасидаги дўстлик ва муҳаббат саройининг муҳташам биносига худди ўша куни биринчи ғишт қўйилган эди.
Зулфия шу учрашувдан кейин Ҳамид Олимжон тўғрисида тез-тез ўйлайдиган, Ҳамид Олимжон эса ёш шоиранинг шеърларини диққат билан кузатадиган бўлди.
Кўп ўтмай, Зулфия билим юртини тугатиб, 1935 йилда Ўзбекистон Фанлар комитети қошидаги Тил ва адабиёт институтининг аспирантурасига ўқишга кирди. Бу ерда у бўлажак таниқли олимлар – Фитрат, Отажон Ҳошим, Солиҳ Муталлибов кабилар билан бирга илмий ва адабий-назарий билимини оширди.
Шу йилларда Тил ва адабиёт институтида Ҳамид Олимжон ҳам хизмат қиларди. У Зулфия билан учрашган кезларида унинг ижоди билан қизиқар, унга турли маслаҳатлар берарди. Ҳар бир учрашув уларни тобора яқинлаштирар ва бир-бирларининг қалбига муҳаббат уруғларини сочар эди.

1935 йил улар ҳаётига энг бахтли сана бўлиб кирди. Шу йилнинг 23 июль куни тақдир икки шоирнинг ҳаёт ришталарини бутун умрга бир-бири билан чирмаб ташлади. Шу даврда Ҳамид Олимжон 26 яшар қирчиллама йигит бўлиб, бешта шеърлар ва ҳикоялар китоби муаллифи, таниқли шоир, тиришқоқ олим, ёш шоирлар учун эса устоз сифатида эл оғзига тушган эди. У Зулфия учун турмуш ўртоги ва дўстгина эмас, балки унинг ижодий тақдирида мислсиз даражада катта аҳамиягта молик сиймо ҳам бўлди.
“1935 йилда тўйимиз бўлди, — деб ёзади Зулфия. – Мен яйраб яшардим. Инсон чинакам севиб, севилганда атрофидаги барча қийинчиликлар ушоқ бўлиб кўринади. Тўрт фасл ҳам баҳор бўлиб кўринади. Мен ўша пайтда шундай руҳда эдим…»
Зулфия ҳали ёш экан, Хадича хола ўзи ипак қурти боқиб, пилладан толалар ажратиб, ундан олган ипакни турли-туман рангларга бўяб, инсон кўзини қамаштирадиган палак тиккан эди. Шу палак Хадича холанинг келин-куёвга атаган тўёнаси бўлди. Ҳамид Олимжон наздида, палак улар хонадонига қандайдир ўзгача файз бағишлагандек эди. Хадича холанинг тўёнасидан ҳам суюқли ёр билан қовушганидан чексиз қувончларга тўлган шоир ўзини бахт ва саодат осмонида ҳис зтди. Ана шу онлардан бошлаб севги ва муҳаббат атри уфуриб турган ошёнда ярим тунга қадар шеъриятнинг қўш чироғи ўчмайдиган бўлди.
Тўй арафасида икки ёшнинг бир-бирига туйган майлидан огоҳ бўлган шоиранинг акаси Нормат ака бўлажак куёв билан танишиш иштиёқини билдирган эди. Кунлардан бирида у Зулфия орқали Ҳамид Олимжонни ўша пайтда М.Горь¬кий номи билан аталган Маданият ва истироҳат боғига концертга таклиф этди. Улар боғнинг панжарали дарвозаси олдида учрашар эканлар, Ҳамид Олимжон билан Нормат Исроилов эски қадрдонлардек қуюқ кўриша кетдилар. Маълум бўлишича, Ҳамид Олимжон Тошкентга кўчиб келиб, Обсерватория кўчасидаги Чимкентга кўчиб кетаётган дўстининг уйини ўз номига расмийлаштирганда, тасодиф амри билан бўлажак қайиноға унга ёрдам берган экан.
Орадан ҳийла вақт ўтиб, тўй шабадаси эсиб қолганида, Нормат Исроилов Зулфияга:«Синглим, мен ўша пайтда Ҳамиджон учунгина эмас, ўзимиз учун ҳам ҳаракат этган эканман», — деган эди.
Одатда тўй мураккаб ва машаққатли жараённинг .натижаси бўлади. Одам атодан қолган урф-одат ва расм-русмлар келин билан куёвнинг, улар ота-оналарининг елкаларига залворли юк бўлиб тушади.
Ҳамид Олимжон билан Зулфиянинг тўйи ўзгача ўтди. Шоирнинг ўша кезлардаги дўстларидан бири совчи бў¬либ борди. Олди-берди, умуман, бўлмади. Хадича хола фақат бир нарса билан — куёвнинг онаси бор-йўқлиги билангина қизиқди, холос.
Комила хола шу даврга қадар Жиззахда истиқомат қиларди. У тўй баҳонаси билан Тошкентга келди ва бир умрга шу ерда, Ҳамид Олимжоннинг бағрида яшаб қолди.
Тўйдан кейин ўн кун ўтар-ўтмас, келин билан куёв Оқтошга бориб, бокира табиат оғушида «асал ойи»ни ўтказдилар. Ҳамид Олимжон «Бир ёнда тоғ, бир ёнда боғ» қад кўтарган ерда болалик кезларини эслаб, яйраб ҳордиқ чиқарди. Toғ тошларига урила-урила сачраб ва нуқра кукунлар ҳосил қилиб оқаётган муздек сувда балиқ каби сузди.

Сув оқарди,
Қўйнида
Кўкрак кериб,
Балиқ каби
Шўнғиб ётардик.
(“Болалик”)

Ҳамид Олимжон қанчалик улғайиб, шоир ва жамоат арбоби сифатида эл-юртга танилган бўлмасин, бу мисраларда тасвирланган шўх ва қувноқ болалик унинг табиатини тарк этмади. У табиат билан юзма-юз қолганида, ҳа¬миша ўзини унинг эрка фарзанди, деб ҳис этди. У Зулфия билан бирга бўлган вақтларда ҳам ўзини шўхликка, хушнудликка, жўшқинликка ташна боладек тутди.
Ҳамид Олимжон билан Самарқандда танишган ва қадрдонлашган кишиларидан бири Ойдин Собирова эди. Улар педакадемияда бирга таълим олишган, ўша ерда бир-бирларига ҳурмат туйган эдилар. Улар ўртасидаги дўстлик ришталари Тошкентда ҳам узилмади. Ойдин опанинг Ўқитувчилар кўчасидаги уйида Ҳамид Олимжон, Зулфия, Уйғун, Faфур Ғулом тез-тез йиғилишиб турдилар. Шундай пайтларда шеърият, аския, хотирот шалолалари оққанида Ойдин опанинг кичкинагина уйи торлик қилиб қоларди.
Дўстлар Янги, 1936 йилни ҳам шу ерда кутиб олишди. Ташқарида қалин қорнинг оқ-оппоқ гилами тўшалган. эди. Ҳамид Олимжоннинг болалиги тутиб, Зулфияни кўчага, чена учишга таклиф этди. Ченанинг йўқлиги шоир раъйини қайтара олмади. У пальтосининг бағрини Зулфияга тутқазиб, серқор кўча бўйлаб қийқириб, хандон отиб, уни тортди.

* * *

Зулфия шоир билан бирга кечган ана шу бахтли йилларда ҳар қандай истеъдод доимий меҳнат туфайли чархланиб бориши, ҳақиқий санъаткор буюк меҳнат интизомига эга бўлиши лозимлигини кўрди. Ҳамид Олимжон ҳар қандай шароитда ҳам эрта билан соат 6 дан 11 га кадар уйда ижод билан шуғулланар, сўнг ҳали сиёҳи қуримаган асарини овоз чиқариб ўқир ва унинг қандай жаранглашини текшириб кўрар эди. Зулфия ўзининг ҳар бир шеърини унинг назаридан ўтказар, аммо Ҳамид Олимжон бу шеърларга қалам урмас, балки улардаги кучли ва кучсиз сатрларини кўрсатар, тушунтирар эди.
«Иккинчи китобни ёзаётганимда, — деб ёзади шоира, — бир куни Ҳамид Олимжондан шундай деб сўраганим эсимда: «Нима учун мен ёзган шеърларнинг ҳеч поёни бўлмайди? Қайси бандда тўхтамасин, яна давом эттирса бўлаверади-я!» У кулиб туриб, бундай деган эди: «Чунки сиз ҳар бир шеърингизда биратўла ҳамма гапни айтиб олмоқчи бўласиз, ваҳоланки, бундай қилиш ярамайди. Кейин, биласизми, шеърни охиридан бошлаб ёзиш керак…» Унинг маслаҳати нақадар нозик ва аниқлигини кейинчалик ўзимда назмхонлик қилиш эмас, балки бирон мухим ва юрагимда туғилиб қолган фикрни баён қилиш зарурати етилгач, тушундим».
Зулфия Ҳамид Олимжон билан бўлган шундай суҳбатлардан кейин шеър ёзган, шеърлари босилиб чиққан ҳар қандай киши ҳам шоир бўла олмаслигини, шоир бўлиш учун эса дунёни ўзгача кўриш ва идрок этиш зарурлигини тушунди.
Улкан шоир, нодир инсоний фазилатлар соҳиби Ҳамид Олимжон Зулфияга, ҳамма нарсада ўрнак бўлди. Зулфия улкан шоирдан фикрлаш, меҳнат қилиш ва шеър ёзишни ҳам, дўстларга меҳрибон, душманга эса шафқатсиз бўлишни ҳам ўрганди, унинг ижод мактабида таълим олди. Ҳамид Олимжон шу маънода Зулфия қалбига уйғун ҳамроҳ, сезгир маслаҳатчи ва меҳрибон устоз бўлди.
Илҳом тулпори жавлон урган шоир ёзув столи ёнига келиб ўтириши биланоқ шеър дарёси оқиб келарди. Ҳали қалбида шеърият булоғи очилмаган ёш шоира эса бу ҳолатдан ҳайратга тушиб, Ҳамид Олимжондан илҳом тулпорининг қачон жиринглаб келиши ва шеърни қандай ёзиш сирларини билмоқчи бўларди. «Мен ўша пайтларда: «Столга ўтирди дегунча ёзаверади. Қайдан бу куч, илҳом?” деб таажжубланардим. Энди билсам, жаҳон, рус ва ўзбек мумтоз, замонавий адабиётини ўқиш, ўқибгина қолмай, уларни таҳлил қилиш, фикрларини ён дафтарига ёзиб қўйиш, халқ оғзаки ижоди билан астойдил шуғулланиш – бу машғулотларнинг бари шоир ижоди учун доимий озиқ бўлиб турган экан. Ҳамид Олимжон шунча ишлар орасида менга ҳам астойдил ёрдам берар эди. Ёшман, баъзан менга сонсиз китоблар, қоғозлар ичида кўмилиб ўтириш ёқимли туюлмасди. Бундай пайтларда у мени илҳомлантириш йўлларини топарди. Эсимда, бир гал Самарқанд сафаридан ўзи билан Раъно Узоқованинг шеърларини олиб келди. Таъсирчан жойларини ўша кечадаёқ ўқиб берди. Сўнг: «Кўряпсизми, аёлларимиз қандай ёза олади? Фақат жасорат, ирода керак, — деди-да, секингиа қўшиб қўйди. – Биласизми, сиз яхшироқ ёза оласиз!”
Бу суҳбат менга катта туртки бўлди».

* * *
Зулфия Ҳамид Олимжон таъсирида ўзбек, жаҳон ва рус мумтоз шоирларининг шеърларини мутолаа қилди. Уни, хусусан, Пушкин, Тютчев, Фетнинг мусиқий равон мисралари, айниқса, ром этди. У, агар марҳум адабиётшунос Адҳам Акбаровнинг сўзлари чин бўлса, эрта тонгда туриб, Афанасий Фетнинг «Саломимни қабул эт менинг…» шеърини ўқиш билан севимли ёрини уйғотадиган бўлди. Ўша кунларда Зулфия қуёшнинг илк нурлари билан турибоқ Фетнинг ушбу сеҳрли мисраларини рус тилида баланд овоз билан ўқир ва унинг қўнғироқдек янгроқ ва ёқимли овози дилнавоз тонг отганлигини англатар эди.

Я пришел к тебе с приветом,
Рассказать, что солнце встало,
Что оно горячим светом
По листам затрепетало.
Рассказать, что с той же страстью,
Как вчера я пришел снова.
Что душа все так же счастью
И тебе служить готова…

Бу мисралар гарчанд Фет қаламига мансуб эса-да, улар Ҳамид Олимжон қалбининг ўша кезлардаги замзамалари, жилвалари, тебранишларини ифода этар ва унинг овозидек янграр эди. Яна эътибор беринг:

Саломимн қабул эт менинг,
Сенга айтсам тонг оқармоқда.
Ҳароратли нурлари унинг
Барглар узра гурунг қурмоқда.
Кечагидек келдим ёнингга,
Ўша ҳис ва ўша эҳтирос —
Билан қалбим бахтга ва сенга
Хизмат қилай дегани ҳам рост…
(Таржима бизники)
Орадан бир неча йиллар ўтиб, Зулфиянинг юлдузли осмони қоп-қора қуюн билан қуршалган кезларда шоира шеърларидан чинқириб отилган садо ана шу мисраларда ифодаланган чинни туйғуларнинг чил-чил синиши эмасмикан?!

Барча бахтиёр кишилар бир-бирларига ўхшайдилар. Бахтиёр инсон дилнавоз ошиқ ёки маъшуқага ўз қалбининг биллур туйғуларини нисор этади. Зулфия ҳам, Ҳамид Олимжон ҳам ўша чароғон йилларда қалб қўрини, меҳр-муҳаббат тафтини бир-бирларидан сира фориғ тутмадилар.
Бу, икки шоирнинг ўзаро ҳурмат ва муҳаббатга асосланган эркин иттифоқи эди.
Шу даврда Зулфия ижоди баҳор чоғларидаги чўққилардан эндигина пайдо бўлаётган кичик бир жилға эди. Кунлар, ойлар ва йиллар ўтиб, бу жилғанинг дарёга айланиши муқаррар эди.

* * *
Ҳамид Олимжон 1936 йилда ёзган шеърларидан бирига татар шеъриятининг карвонбошиси Ҳоди Тоқтошнинг: «Муҳаббат — ўзи эски нарса, лекин у ҳар бир юракда қайта янгиланади», деган сўзларини пешсўз қилиб келтирган. Бу сўзлар шеърнинг автобиографик унсурлардан холи эмаслигини англатади. Дарвоқе, шеърнинг ғоявий мундарижасида ҳам ошифта шоир қалбининг биографияси ўз ифодасини топган:

Ҳар юракнинг бир баҳори бор,
Ҳар бир қалбга ишқ бўлар меҳмон,
Ҳар юракда гуллар муҳаббат,
Бўстон этар уни бегумон.

Лекин Лайли бошига келган
Қора кунлар бизга ёт бутун;
Бизга ётдир Ширин бахтини
Поймол этган у қоп-қора тун.

Шоирнинг ўз рафиқасига бўлган муҳаббати Фарҳод ва Мажнунларнинг севгиси янглиғ беадад эди. Ана шу муҳаббат туфайли у ўз бахтини янада чуқур ҳис этди:

…Карашларинг тинчимни олиб,
Чертиб кетди қалбим торини,
Шундан кейин сездим юракда
Шунча кучли ўтнинг борини.
Айтиб бер-чи, шунча севганлар
Бўлганмикан менча бахтиёр?..

Бу мисралар 1936 йил кузида Сочида ёзилган.

Ҳамид Олимжон Қора денгиз бўйларидаги оромгоҳга борган кезларида Зулфия биринчи фарзандига ҳомиладор бўлганлиги сабабли турмуш ўртоғига ҳамроҳлик қила олмаган эди.

Суюкли ёри билан биринчи марта ҳамнафас бўла олмаган Зулфия ўша кунларда ғаройиб туш кўради. Унинг тушида Ҳамид Олимжон ўз аҳдидан воз кечиб, бошқа бир ёрни топган ва ундан — Зулфиядан юз ўгирган бўлади. Шоира туш кўрган куниёқ ҳунук хаёлларга бориб, тонг отиши билан Қора денгиз бўйларида ҳордиқ олаётган ёрига изтиробли туйғулар билан тўла хат йўллаб, уни бевафоликда айблайди. Ҳамид Олимжон гарчанд бу хатни кулиб ўқиган эса-да, ҳар ҳолда рафиқасининг турли шубҳалардан ҳоли бўлиши лозимлигини тушуниб, жавоб хатига “Хаёлинг-ла ўтади тунлар…” сарлавҳали шеърини илова қилади.

Бу бир уйқу, беҳуда бир туш,
Ахир бу бир алдоқчи рўё.
Мумкинмидир сенинг севганинг
Ўз аҳдидан қайтганмиш гўё?!

Шу рост эса ўтга тушсин жон,
Ёмғирдайин бошга тушсин ғам.
Яшаганим дунёда ёлғон,
Қасам ичдим, эмасман одам.

Номард кетай, юракда туғён
Шу тўлқиндан зарра кам эса.
Номард кетай, шу оташ юрак
Сендан бошқа ўзгани деса.

Ўша айрилиқ кунларида нафақат Зулфия, балки Ҳамид Олимжон ҳам бир-бирларига соғинч туйғулари билан яшадилар. Ҳамид Олимжон шу туйғулари Зулфияга етиб бориши учун уларни қоғозга тушириб боради. Агар эътибор берсангиз, Ҳамид Олимжоннинг Қрим таассуротлари билан йўғрилган шеърларида севимли ёрга бўлган соғинч ҳисси устиворлик қилади. «Хаёлинг-ла ўтади тунлар…» деб номланган шундай шеърлардан яна бири нафақат Ҳамид Олимжон, балки ХХ аср ўзбек лирикасининг ҳам шоҳ намуналаридан биридир. Бундан қарийб етмиш беш йил аввал ёзилган бу шеър оҳорини на ўтган даврлар бўрони тўка олган, на ўзбек шоирларининг кейинги ишқий замзамалари. Биз бу шеърни ўқир эканмиз, биргина соғинч туйғусининг шу қадар гўзал ва умрбоқий асарни майдонга келтира олиши мумкинлигига ҳайрат билан қараймиз. Нима дейсиз, балки бу шеърнинг майдонга келишига сабаб бўлган бошқа илоҳий омиллар ҳам бордир?

Хаёлимда бўлдинг узун кун,
Сени излаб қирғоққа бордим.
Оч тўлқинлар пишқирган тунда
Топиб бер, деб ойга ёлвордим.

Ишон бунга, сени доимо
Эсга солар чиройли тунлар,
Шўх юлдузлар, салқин саҳарлар,
Эсга солур бахтиёр кунлар.

Толеимнинг ошиёни сен,
Сен севгимнинг кўкарган боғи.
Сенинг билан бирга иқболим.
Ишончимнинг сен вафо тоғи.

Мени қуршар салқин бир ҳаво,
Сув устидан тун қуюлади.
Шунда қанча-қанча гапларни
Эсга солиб ой ҳам тўлади.

Кеча жимжит, ёлғиз тўлқинлар
Пишқиради билмай тинимни.
Ҳийлагар ой, сеҳргар дилбар,
Солиб қўйдинг ёдимга кимни?..

Агар шоир қалбида муҳаббатнинг оташин олови балқиб турмаган бўлса, ҳар қандай юксак истеъдод соҳиби ҳам бундай шеърият дурдонасини ярата олмаса керак.

* * *

Ҳамид Олимжон, айтиб ўтилганидек, меҳнат интизомига қатъий амал қиларди. У кўп ва бетиним нжод қилиш билан бирга кўнгилли ҳордиқ олишни, истироҳат қилишни, дўстлар даврасида оқилона суҳбат қилишу мириқиб ҳазил-мутойибага берилишни ҳам севарди.
Якшанба Ҳамид Олимжон ва унинг оиласи учун чин маънода роҳат ва истироҳат куни эди. Шу куни шоир қўлига қалам олмас, Зулфия ҳам уй-рўзғор ишларидан озод бўларди.
Одатда у барвақт туриб, Зулфия билан бирга бозорга борар, рўзғор учун керакли маҳсулотларни обдон танлаб-савдолашиб харид қиларди. Сўнгра кўчага чиқиб, биринчи келган трамвайга тушар ва шу трамвайнинг охирги бекатига қадар бориб, шаҳар ташқарисига чиқиб оларди. Бундай сайрларни у «матчои сайил» деб атарди. У Обсерватория кўчасидаги уйида истиқомат қилганида, 2- ёки 3-трамвайларга ўтириб, Гидр ва Салор бўйларига боришни, яшил кенгликларга чиқиб, тоза ва тўйимли ҳаво билан нафас олишни, қушлар навосини тинглаб, ўт-ўланларнинг яшил ёғдусини симиришни севарди. «Матчои сайил» табиат бағрига кириш, руҳга ҳордиқ бериш, ранглар ўйинига, садолар шалоласига, хуллас, табиатнинг беназир латофати бағрига сингиш — ижод учун чўғ олиш эди. Табиатдаги гўзалликни кўра ва қўмсай олмайдиган инсон уни Ҳамид Олимжондек беадад шеърий куч билан акс эттира олармиди?! Йўқ, асло! Ҳаётни, табиатни Ҳамид Олимжондек жиловсиз эҳтирос билан севувчи кишигина шундай ошифта шоир бўлиши мумкин… Шубҳасиз, ҳамидона сайиллар Зулфиясиз ўтмас эди. Ҳамид Олимжон билан Зулфиянинг «табиат қучоғи»га қилган ана шундай саёҳатларидан бири 1936 йил баҳоридаги лола сайли бўлди. Орадан бир йил ўтгач, шоир ўша сайилдаги фароғат дақиқаларини хотирлаб, ўзининг латиф шеърларидан бирини ёзган:

Энг гуллаган ёшлик чоғимда
Сен очилдинг кўнгил боғимда.
Шунда кўрди кўзим баҳорни,
Шунда қалбим таниди ёрни.
Қушлар сайрар жонимга пайваст,
Мен севгининг бўйи билан маст,
Куни билан далада қолдим,
Лолазорлар ичра йўқолдим.
Қучоқ-қучоқ гуллар терганим
Ва келтириб сенга берганим
Кечагидай ҳамон эсимда,
Ҳар сония, ҳар он эсимда.
Шундан бери тилимда отинг,
Шундан бери дилимда отинг…
Энг гуллаган ёшлик чоғида
Сен очилдинг кўнгил боғимда.

Ҳамид Олимжон ҳам, Зулфия ҳам қисқа вақт бўлса-да, ана шу ҳақиқий бахт ва муҳаббат уммонида сузиб яшадилар. Улкан шоир билан бирга яшаш, унинг бетакрор шеърий санъати сирларини ўрганиш Зулфиянинг шоира сифатида юксак поғонага кўтарилишига сабаб бўлди. 60 — 90-йиллардаги Ҳамид Олимжон ҳатто тасаввур этамаган олмаган тарихий ўзгаришлар, Зулфиянинг шу ўзгаришларда фаол иштирок этиши унинг нафқат шоира, балки йирик жамоат арбоби, кўп миллати адабиётнинг таниқли намояндаларидан бири даражасига кўтарилишига замин ҳозирлади. У ҳаёти ва ижодининг ҳар икки даврида ҳам Ҳамид Олимжонга бўлган бепоён муҳаббатига, унинг шеърияти анъаналарига содиқ қолди. Ҳамид Олимжонга бўлган муҳаббат унинг шеъриятига қўр бағишлади. Биз бу шеърларни ўқир эканмиз, Зулфиянинг Ҳамид Олимжон қўлидан тушган қалам билан ўзи учун ҳам, марҳум шоир учун ҳам ижод қилганига амин бўламиз.
Ўзбек адабиётида икки шеърият чашмаси биз, шеърият шайдоларининг қалбини баҳор шабадасидек мусаффо, гул баргидаги шабнамдек тиниқ, булбул навосидек ёқимли, тоғ шалоласидек жўшқин ҳис-туйғулари билан поклаб турибди. Булар Ҳамид Олимжон ва Зулфия чашмаларидир.

Манба: www. zulfiyaxonim.uz сайтидан