Маҳаллалардан бирининг ярмига етар-етмас полициячи бирдан одимини секинлатди. Қоронғиликда, темир буюмлар сотиладиган дўкон эшиги ёнида оғзида ёндирилмаган сигарета тишлаган бир одам турарди. Полициячи унга қараб юрган заҳоти у тез-тез гапира кетди.

О’ ГЕНРИ
ЙИГИРМА ЙИЛДАН СЎНГ

О’Генри (O’Henry) (тахаллуси; асл номи Уильям Сидни Портер) (1862.11.9, Гринсборо яқинида, Шим. Каролина —1910.5.6, Нью-Йорк) — америкалик ёзувчи. Аптекачи, сотувчи, китоб безакчиси, ношир ва б. касбларда ишлаган; асар, фельетонлар ёзишни машқ қилган (1896 й. гача), қамоқдалигида (1897-1901) ёзган ҳикояларини О’Генри тахаллуси б-н яширин чоп эттирган. 1904—10 й.ларда 9 новеллалар тўплами («Ёнаётган шам», «Ғарб қалби», «Ёқимтой ўғри» ва б.), вафотидан кейин яна 7 таси босилиб чиққан. «Қироллар ва карам» (1904) романи саргузашт-юмористик новеллалардан ташкил топган. О’Генри америка ҳикоячилигининг ўзига хос типини яратди. Юморнинг кучлилиги, киноя, қиёс, пародия каби усулларнинг кўп ишлатилганлиги, энг мухими, муаллифнинг оддий меҳнаткаш — «кичик инсон»га самимий муҳаббати, олижаноблик ва софдилликни мадҳ этиш ва б. О’Генри ҳикояларига оламшумул шуҳрат келтирди («Тўрт миллион», 1909). Асарлари ўзбек тилига таржима қилинган. Ғ. Ғулом («Менинг ўғригина болам»), А. Қахдор («Анор») ва б. ўзбек ҳикоячилигини О’Генри ижодининг илғор томонлари б-н бойитдилар (Ўзбекистон миллий энциклопедиясидан).

Полициячи посбон кўчадан важоҳат билан ўтиб борарди. У яккам-дуккам учрайдиган йўловчиларни ҳайратга солиш учун атайлаб важоҳатли кўринаётгандир, балки бу унга одат бўлиб қолгандир. Ҳаво нам, ҳали соат кечки ўн бўлиб улгурмаган эса-да, қаттиқ эсаётган шамолдан ёмғир ҳиди келарди, кўчалар деярли бўм-бўш эди.

Йўл-йўлакай эшикларни текширган, чаққон ва ғалати ҳаракатлар билан таёқчасини силкитганча ора-сира ўз мулкининг барча бурчакларига зийрак нигоҳ ташлаган кўйи бўйдор, бақувват гавдали, оёқларини хиёл кериб юрувчи полициячи жамоатчилик осойишталигини таъминловчи посбоннинг ажойиб қиёфасини ўзида мужассам этганди. Унга тегишли даҳа аҳли аллақачон осуда уйқуда. Фақат аллақаерларда, тамаки дўконими ёки тунги бардами, ҳамон чироқлар милтиллайди. Бу атрофдаги биноларнинг кўпчилигини идоралар банд қилган, улар эса аллақачон беркилиб бўлганди.

Маҳаллалардан бирининг ярмига етар-етмас полициячи бирдан одимини секинлатди. Қоронғиликда, темир буюмлар сотиладиган дўкон эшиги ёнида оғзида ёндирилмаган сигарета тишлаган бир одам турарди. Полициячи унга қараб юрган заҳоти у тез-тез гапира кетди.

– Ҳаммаси жойида, сержант, – деди номаълум киши хотиржам оҳангда. – Ошнамни кутиб турибман, бор-йўғи шу. Мана шу учрашувни у билан йигирма йил муқаддам келишиб олгандик. Бу сизга сал ғалати туюлса керак, шундайми? Начора, истасангиз, буни бир бошдан тушунтириб берай, кўнглингиз тортармиди? Ҳозир мана бу дўкон турган жойда илгари “Ота Жо Брэди” ресторани бўлгувчи эди.

– Беш йил олдин, – деди полициячи, – ўша уйни бузиб ташлашди.

Нотаниш киши гугуртни “чирт” ёқиб, сигара тутатди. Гугурт алангасида унинг юзи, чорбурчак жағи, ўткир кўзлари ва ўнг қоши ёнидаги кичкина оқ чандиқ кўринди. Юпқа бўйинбоғидаги йирик олмос кўзли тўғноғич чарақлаб кетди.

– Бугун, – сўзида давом этди ҳалиги киши, – “Ота Брэди”да менинг энг яхши ўртоғим ва дунёдаги энг ажойиб йигит Жим Уэлс билан бирга овқатланганимга роппа-роса йигирма йил бўлди. Иккаламиз ҳам шу Нью-Йоркда туғишган ака-укалардек бирга катта бўлганмиз. Тонг отиши билан бахтимни қидириб, мен ўарбга йўл олардим. Мен ўн саккизга қадам қўйган, Жим эса йигирма баҳорни кўрган бўз йигитлар эдик. Жиммини Нью-Йоркдан суғуриб олиб чиқиш ўлимдан қийин эди, у бу шаҳарни ер юзидаги ягона маъқул ва манзур жой деб биларди. Хуллас, ўша оқшом биз роса йигирма йилдан кейин учрашишга келишдик, ҳаётимиз қандай кечмасин ва тақдир бизларни ҳар қанча узоққа улоқтирмасин, ўша кун, ўша соатда учрашишимизни шарт қилиб қўйдик. Биз шунча вақт ичида бемалол аҳволимизни ўнглаб, бахтимизни қарор топтириб оламиз, деб ўйлагандик.

– Жуда қизиқ иш бўлган экан-ку, – гап қотди полициячи. – Гарчи, назаримда, учрашувлар оралиғидаги муддат ҳазилакам бўлмаса-да. Хўш, нима бўлди, ажрашганларингиздан буён ошнангиздан дом-дарак тополдингизми, ишқилиб?

– Йўқ, дастлабки вақтларда бир-биримизга хат ёзиб турдик. Бироқ, бир ё икки йил ўтиб, бир-биримизни изсиз йўқотдик. ўарбни ўзингиз биласиз, ўзига етганча кенг юрт, менинг эса унда бормаган жойим қолмади. Аммо бир нарсага имоним комил эди: агар ўлиб кетмаган бўлса, Жимми шартлашилган жойга, албатта, келади. Бундай вафодор ва субутли дўстни кундуз чироқ ёқиб тополмайсан. Уни эсдан чиқариши мумкин эмас. Бу ерга вақтида етиб келиш учун неча минг миллик йўлни босиб ўтдим, агар Жим ҳам сўзида турса, бундан сира пушаймон бўлмайман, албатта.

У башанг соатини чиқарди – соатнинг қопқоғига майда олмос доначалари қадалган эди.

– Уч дақиқаси кам ўн, – деди у. – Биз ресторан эшиги олдида ажрашганимизда соат роппа-роса ўн эди.

– Назаримда, Ғарбда ишларинг ёмон кетмаган, шекилли? – ўсмоқчилаб сўради полициячи.

– Ў-ҳў, бўлмаса-чи! Агар менинг ярим омадим Жимга кулиб боққанида, дўппимни осмонга отардим. Ўзи бироз ланжроқ бўлса-да, баҳоси йўқ йигит. Унга гап уқтиргунимча нақ она сутим оғзимга келганди. Нью-Йоркда эса одам тўнкалигича қолиб кетади. Фақат ўарб одамни чархлайди.

Полициячи таёғини айлантириб, бир қадам олға юрди.

– Бўпти, мен борай. Ишқилиб, дўстингиз айтилган вақтда келсин-да. Жуда сонияма-сония аниқ келишини талаб қилмассиз ундан?

– Ҳа, албатта. Кўпи билан яна ярим соат кутаман-да. Агар жони омон бўлса, шу пайтгача, албатта, етиб келиши керак эди. Яхши боринг, сержант.

– Тунингиз хайрли бўлсин, сэр, – полициячи эшикларни йўл-йўлакай кўздан кечирганча келган йўлида давом этди.

Энди ёмғир майдалаб, шиғалаб ёға бошлаганди, ўқтин-ўқтин эсиб турган шамол ҳам бир маромга ўтиб, изғиринга айланганди. Ёқаларини кўтариб ва қўлларини чўнтакларига суқиб олган сийрак йўловчилар маъюс ва ҳолда овоз чиқармай, шошиб ўтиб кетишарди. Неча минг миллаб йўл босиб келган киши эса дўстига бўлган қарийб бемаъни ваъдасида турмоқ учун сигарасини тортганча кутиб қолаверди.

Йигирма дақиқача ўтгач, пальтосини қулоқларигача кўтариб олган баланд бўйли одам кўчани шошиб кесиб ўтди-да, дўкон эшиги олдида кутиб турган киши томон қараб юрди.

– Бу сенмисан, Боб? – сўради янги келган одам ишонқирамай.

– Сен Жимми Уэлс эмасмисан? – ўша заҳоти жавоб қайтарди униси.

– Ё Парвардигор! – деди новча одам сигарали кишининг ҳар иккала қўлини қўллари билан тутиб. – Қара-я, Боб эканинг кундай кўриниб турибди. Агар ҳали ҳам ёруғ оламда бор бўлсанг, сени бу ерда топишимга зарра шубҳа қилмагандим. Буни қара-я! Йигирма йил – ҳазилакам гап эмас. Кўрдингми, Боб, ресторанимизни бузиб ташлашибди. Афсус, ўшанда сен билан икковимиз кечки овқатни қанақанги туширгандик унда. Хўш, гапир, дўстим, ўарбда кунларинг не кечди?

– Зўр. У ерда насибамга нима ёзилган бўлса, ҳаммасига эришдим. Сен эса бутунлай ўзгариб кетибсан, Жим. Эсимда, сен мендан икки-уч дьюм пастроқ эдинг.

– Ҳа, йигирмага тўлганимдан кейин бироз бўйга тортдим.

– Сенинг ишларинг қалай, Жимми?

– Чидаса бўлади. Шаҳар муассасаларидан бирида хизмат қиламан. Бўпти, Боб, кетдик. Мен бир кунжакни биламан, икковимиз у ерда хумордан чиққунча гаплашамиз, эски пайтларни эслаймиз.

Улар бир-бирларининг қўлтиғидан олиб, йўлга тушишди. Боб ўарбдан омади юришиб, кўзини ёғ босиб келгани, ишдаги муваффақиятлари ҳақида лаби лабига тегмай ҳикоя қила кетди. Бошини ёқаси ичига биратўла тиқиб олган шериги эса уни қизиқиш билан тинглар эди.

Маҳалла бурчагида дорихона дўконининг чироғи милтилларди. Ёруққа яқин келиб, ҳар иккала йўловчи бир вақтда бир-бирига қараб бурилди-да, бир-бирининг юзига кўз ташлади. Ғарбдан келгани бирдан тўхтади ва қўлини олди.

– Сиз Жим Уэлс эмассиз, – деди у шартта. – Йигирма йил – узоқ муддат, аммо кишининг римча бурни тугмачадек бўлиб қоладиган даражада узоқ эмас.

– Бу муддат ичида ажабтовур одам ҳам муттаҳамга айланади гоҳо, – жавоб берди новчаси. – Гап бундай, Боб, ўн дақиқа бўлдики, сиз ҳибсдасиз, Чикагода худди шуни тахмин қилишганди, сиз, албатта, бизнинг ерларга келиб-кетишни канда қилмайсиз, сиз билан суҳбат қуришимиз мумкинлигини ҳам хабар қилишганди. Хўш, ортиқча шовқин-сурон кўтариш ниятингиз йўқми, мабодо? Ундай бўлса, оқилона йўл тутганингиздан минннатдорман. Энди эса сизни полицияга топширишдан олдин мен яна бир топшириқни бажаришим керак. Мана бу хатни олинг. Уни шу ерда, дераза олдида ўқиб кўришингиз мумкин. Буни менга Уэлс полиция посбони берди.

ўарбдан келган одам узатилган бир парча қоғозни очди. Хатни ўқиб бўлгач, унинг қаттиқ қўллари хиёл титради. Хат қисқагина эди:

“Боб! Мен тайинланган жойга вақтида етиб келдим. Сен гугурт чаққанингда, мен Чикаго қидираётган одамнинг башарасини таниб қолдим. Мен бу ишни ўзим қила олмасдим ва сени ҳибсга олиш учун ўзимизнинг маҳаллий агентлардан бирини юбора қолдим.
Жимми”.

Русчадан Амир ФАЙЗУЛЛА таржимаси

O’ GЕNRI
YIGIRMA YILDAN SO‘NG

O’Genri (O’Henry) (taxallusi; asl nomi Uilyam Sidni Porter) (1862.11.9, Grinsboro yaqinida, Shim. Karolina —1910.5.6, Nyu-York) — amerikalik yozuvchi. Aptekachi, sotuvchi, kitob bezakchisi, noshir va b. kasblarda ishlagan; asar, felyetonlar yozishni mashq qilgan (1896 y. gacha), qamoqdaligida (1897-1901) yozgan hikoyalarini O’Genri taxallusi b-n yashirin chop ettirgan. 1904—10 y.larda 9 novellalar to‘plami («Yonayotgan sham», «G‘arb qalbi», «Yoqimtoy o‘g‘ri» va b.), vafotidan keyin yana 7 tasi bosilib chiqqan. «Qirollar va karam» (1904) romani sarguzasht-yumoristik novellalardan tashkil topgan. O’Genri amerika hikoyachiligining o‘ziga xos tipini yaratdi. Yumorning kuchliligi, kinoya, qiyos, parodiya kabi usullarning ko‘p ishlatilganligi, eng muximi, muallifning oddiy mehnatkash — «kichik inson»ga samimiy muhabbati, olijanoblik va sofdillikni madh etish va b. O’Genri hikoyalariga olamshumul shuhrat keltirdi («To‘rt million», 1909). Asarlari o‘zbek tiliga tarjima qilingan. G‘. G‘ulom («Mening o‘g‘rigina bolam»), A. Qaxdor («Anor») va b. o‘zbek hikoyachiligini O’Genri ijodining ilg‘or tomonlari b-n boyitdilar (O‘zbekiston milliy ensiklopediyasidan).

Politsiyachi posbon ko‘chadan vajohat bilan o‘tib borardi. U yakkam-dukkam uchraydigan yo‘lovchilarni hayratga solish uchun ataylab vajohatli ko‘rinayotgandir, balki bu unga odat bo‘lib qolgandir. Havo nam, hali soat kechki o‘n bo‘lib ulgurmagan esa-da, qattiq esayotgan shamoldan yomg‘ir hidi kelardi, ko‘chalar deyarli bo‘m-bo‘sh edi.

Yo‘l-yo‘lakay eshiklarni tekshirgan, chaqqon va g‘alati harakatlar bilan tayoqchasini silkitgancha ora-sira o‘z mulkining barcha burchaklariga ziyrak nigoh tashlagan ko‘yi bo‘ydor, baquvvat gavdali, oyoqlarini xiyol kerib yuruvchi politsiyachi jamoatchilik osoyishtaligini ta’minlovchi posbonning ajoyib qiyofasini o‘zida mujassam etgandi. Unga tegishli daha ahli allaqachon osuda uyquda. Faqat allaqayerlarda, tamaki do‘konimi yoki tungi bardami, hamon chiroqlar miltillaydi. Bu atrofdagi binolarning ko‘pchiligini idoralar band qilgan, ular esa allaqachon berkilib bo‘lgandi.

Mahallalardan birining yarmiga yetar-yetmas politsiyachi birdan odimini sekinlatdi. Qorong‘ilikda, temir buyumlar sotiladigan do‘kon eshigi yonida og‘zida yondirilmagan sigareta tishlagan bir odam turardi. Politsiyachi unga qarab yurgan zahoti u tez-tez gapira ketdi.

– Hammasi joyida, serjant, – dedi noma’lum kishi xotirjam ohangda. – Oshnamni kutib turibman, bor-yo‘g‘i shu. Mana shu uchrashuvni u bilan yigirma yil muqaddam kelishib olgandik. Bu sizga sal g‘alati tuyulsa kerak, shundaymi? Nachora, istasangiz, buni bir boshdan tushuntirib beray, ko‘nglingiz tortarmidi? Hozir mana bu do‘kon turgan joyda ilgari “Ota Jo Bredi” restorani bo‘lguvchi edi.

– Besh yil oldin, – dedi politsiyachi, – o‘sha uyni buzib tashlashdi.

Notanish kishi gugurtni “chirt” yoqib, sigara tutatdi. Gugurt alangasida uning yuzi, chorburchak jag‘i, o‘tkir ko‘zlari va o‘ng qoshi yonidagi kichkina oq chandiq ko‘rindi. Yupqa bo‘yinbog‘idagi yirik olmos ko‘zli to‘g‘nog‘ich charaqlab ketdi.

– Bugun, – so‘zida davom etdi haligi kishi, – “Ota Bredi”da mening eng yaxshi o‘rtog‘im va dunyodagi eng ajoyib yigit Jim Uels bilan birga ovqatlanganimga roppa-rosa yigirma yil bo‘ldi. Ikkalamiz ham shu Nyu-Yorkda tug‘ishgan aka-ukalardek birga katta bo‘lganmiz. Tong otishi bilan baxtimni qidirib, men o‘arbga yo‘l olardim. Men o‘n sakkizga qadam qo‘ygan, Jim esa yigirma bahorni ko‘rgan bo‘z yigitlar edik. Jimmini Nyu-Yorkdan sug‘urib olib chiqish o‘limdan qiyin edi, u bu shaharni yer yuzidagi yagona ma’qul va manzur joy deb bilardi. Xullas, o‘sha oqshom biz rosa yigirma yildan keyin uchrashishga kelishdik, hayotimiz qanday kechmasin va taqdir bizlarni har qancha uzoqqa uloqtirmasin, o‘sha kun, o‘sha soatda uchrashishimizni shart qilib qo‘ydik. Biz shuncha vaqt ichida bemalol ahvolimizni o‘nglab, baxtimizni qaror toptirib olamiz, deb o‘ylagandik.

– Juda qiziq ish bo‘lgan ekan-ku, – gap qotdi politsiyachi. – Garchi, nazarimda, uchrashuvlar oralig‘idagi muddat hazilakam bo‘lmasa-da. Xo‘sh, nima bo‘ldi, ajrashganlaringizdan buyon oshnangizdan dom-darak topoldingizmi, ishqilib?

– Yo‘q, dastlabki vaqtlarda bir-birimizga xat yozib turdik. Biroq, bir yo ikki yil o‘tib, bir-birimizni izsiz yo‘qotdik. o‘arbni o‘zingiz bilasiz, o‘ziga yetgancha keng yurt, mening esa unda bormagan joyim qolmadi. Ammo bir narsaga imonim komil edi: agar o‘lib ketmagan bo‘lsa, Jimmi shartlashilgan joyga, albatta, keladi. Bunday vafodor va subutli do‘stni kunduz chiroq yoqib topolmaysan. Uni esdan chiqarishi mumkin emas. Bu yerga vaqtida yetib kelish uchun necha ming millik yo‘lni bosib o‘tdim, agar Jim ham so‘zida tursa, bundan sira pushaymon bo‘lmayman, albatta.

U bashang soatini chiqardi – soatning qopqog‘iga mayda olmos donachalari qadalgan edi.

– Uch daqiqasi kam o‘n, – dedi u. – Biz restoran eshigi oldida ajrashganimizda soat roppa-rosa o‘n edi.

– Nazarimda, G‘arbda ishlaring yomon ketmagan, shekilli? – o‘smoqchilab so‘radi politsiyachi.

– O‘-ho‘, bo‘lmasa-chi! Agar mening yarim omadim Jimga kulib boqqanida, do‘ppimni osmonga otardim. O‘zi biroz lanjroq bo‘lsa-da, bahosi yo‘q yigit. Unga gap uqtirgunimcha naq ona sutim og‘zimga kelgandi. Nyu-Yorkda esa odam to‘nkaligicha qolib ketadi. Faqat o‘arb odamni charxlaydi.

Politsiyachi tayog‘ini aylantirib, bir qadam olg‘a yurdi.

– Bo‘pti, men boray. Ishqilib, do‘stingiz aytilgan vaqtda kelsin-da. Juda soniyama-soniya aniq kelishini talab qilmassiz undan?

– Ha, albatta. Ko‘pi bilan yana yarim soat kutaman-da. Agar joni omon bo‘lsa, shu paytgacha, albatta, yetib kelishi kerak edi. Yaxshi boring, serjant.

– Tuningiz xayrli bo‘lsin, ser, – politsiyachi eshiklarni yo‘l-yo‘lakay ko‘zdan kechirgancha kelgan yo‘lida davom etdi.

Endi yomg‘ir maydalab, shig‘alab yog‘a boshlagandi, o‘qtin-o‘qtin esib turgan shamol ham bir maromga o‘tib, izg‘iringa aylangandi. Yoqalarini ko‘tarib va qo‘llarini cho‘ntaklariga suqib olgan siyrak yo‘lovchilar ma’yus va holda ovoz chiqarmay, shoshib o‘tib ketishardi. Necha ming millab yo‘l bosib kelgan kishi esa do‘stiga bo‘lgan qariyb bema’ni va’dasida turmoq uchun sigarasini tortgancha kutib qolaverdi.

Yigirma daqiqacha o‘tgach, paltosini quloqlarigacha ko‘tarib olgan baland bo‘yli odam ko‘chani shoshib kesib o‘tdi-da, do‘kon eshigi oldida kutib turgan kishi tomon qarab yurdi.

– Bu senmisan, Bob? – so‘radi yangi kelgan odam ishonqiramay.

– Sen Jimmi Uels emasmisan? – o‘sha zahoti javob qaytardi unisi.

– Yo Parvardigor! – dedi novcha odam sigarali kishining har ikkala qo‘lini qo‘llari bilan tutib. – Qara-ya, Bob ekaning kunday ko‘rinib turibdi. Agar hali ham yorug‘ olamda bor bo‘lsang, seni bu yerda topishimga zarra shubha qilmagandim. Buni qara-ya! Yigirma yil – hazilakam gap emas. Ko‘rdingmi, Bob, restoranimizni buzib tashlashibdi. Afsus, o‘shanda sen bilan ikkovimiz kechki ovqatni qanaqangi tushirgandik unda. Xo‘sh, gapir, do‘stim, o‘arbda kunlaring ne kechdi?

– Zo‘r. U yerda nasibamga nima yozilgan bo‘lsa, hammasiga erishdim. Sen esa butunlay o‘zgarib ketibsan, Jim. Esimda, sen mendan ikki-uch dyum pastroq eding.

– Ha, yigirmaga to‘lganimdan keyin biroz bo‘yga tortdim.

– Sening ishlaring qalay, Jimmi?

– Chidasa bo‘ladi. Shahar muassasalaridan birida xizmat qilaman. Bo‘pti, Bob, ketdik. Men bir kunjakni bilaman, ikkovimiz u yerda xumordan chiqquncha gaplashamiz, eski paytlarni eslaymiz.

Ular bir-birlarining qo‘ltig‘idan olib, yo‘lga tushishdi. Bob o‘arbdan omadi yurishib, ko‘zini yog‘ bosib kelgani, ishdagi muvaffaqiyatlari haqida labi labiga tegmay hikoya qila ketdi. Boshini yoqasi ichiga birato‘la tiqib olgan sherigi esa uni qiziqish bilan tinglar edi.

Mahalla burchagida dorixona do‘konining chirog‘i miltillardi. Yoruqqa yaqin kelib, har ikkala yo‘lovchi bir vaqtda bir-biriga qarab burildi-da, bir-birining yuziga ko‘z tashladi. o‘arbdan kelgani birdan to‘xtadi va qo‘lini oldi.

– Siz Jim Uels emassiz, – dedi u shartta. – Yigirma yil – uzoq muddat, ammo kishining rimcha burni tugmachadek bo‘lib qoladigan darajada uzoq emas.

– Bu muddat ichida ajabtovur odam ham muttahamga aylanadi goho, – javob berdi novchasi. – Gap bunday, Bob, o‘n daqiqa bo‘ldiki, siz hibsdasiz, Chikagoda xuddi shuni taxmin qilishgandi, siz, albatta, bizning yerlarga kelib-ketishni kanda qilmaysiz, siz bilan suhbat qurishimiz mumkinligini ham xabar qilishgandi. Xo‘sh, ortiqcha shovqin-suron ko‘tarish niyatingiz yo‘qmi, mabodo? Unday bo‘lsa, oqilona yo‘l tutganingizdan minnnatdorman. Endi esa sizni politsiyaga topshirishdan oldin men yana bir topshiriqni bajarishim kerak. Mana bu xatni oling. Uni shu yerda, deraza oldida o‘qib ko‘rishingiz mumkin. Buni menga Uels politsiya posboni berdi.

G‘arbdan kelgan odam uzatilgan bir parcha qog‘ozni ochdi. Xatni o‘qib bo‘lgach, uning qattiq qo‘llari xiyol titradi. Xat qisqagina edi:

“Bob! Men tayinlangan joyga vaqtida yetib keldim. Sen gugurt chaqqaningda, men Chikago qidirayotgan odamning basharasini tanib qoldim. Men bu ishni o‘zim qila olmasdim va seni hibsga olish uchun o‘zimizning mahalliy agentlardan birini yubora qoldim.
Jimmi”.

Ruschadan Amir FAYZULLA tarjimasi