
Бир гал, тахминан ўн ёшларимда, ҳадеб ялинаверган бўлсам керак, онам бобомнинг шаҳар ҳовлисини кўрсатиш учун Самарқандга олиб борган эди. Шундоқ Садриддин Айний музейи ёнидан кириб, Ҳовузи сангин (Тошҳовуз) гузарига борганмиз. Гузардаги ягона пишиқ ғиштдан тикланган икки қаватли иморат кўриниши билан «Бобомнинг ҳовлиси шу бўлса керак» деб ўйлаганман.. Онам мени ичкарига олиб кирмаган. Ўзи бўлса бобомни, бийимни,урушда бедарак кетган акалари Нуриддин тоғамни, болаликнинг ширин дамларини эслаб, узоқ вақтгача сукут сақлаган, кўзларидан ёш оққан. Davomini o'qish


