Ҳар куни шеър ёзиш билан машғул юзлаб одам китоб дўконларини шаклан шеърга ўхшаган “эъжод”лари билан тўлдириб ташлаётган бир замонда Шеъриятнинг муқаддас даргоҳи томон пул эмас, нур излаб чиққан шоирнинг ихчамгина туркумини ўқиб, кўксимдаги сўлғин туйғулар бирмунча уйғонгандек, анчадан буён руҳимни қийнаб келаётган тоза шеър соғинчи камайгандек бўлди.

Даққиюнусдан қолган дунёда ҳар бир асл ошиқ кўҳна муҳаббатни яшартирганидек, ҳар бир янги истеъдод ҳам эски мавзуларни янгилайди, кўзимиз ўрганиб қолган дунёга бошқача нигоҳ ташлашга даъват этади. Беҳзоднинг шеърларида мен ана шу тозаришни, ана шу ўзига хос нигоҳни, қолаверса, ўзим мансуб бўлган авлоднинг адабиётга кириб келган чоғларидаги бир нафасни сезгандек бўлдим.

Асл шоир ҳаётнинг четида туриб эмас, ичида – унга худди пилла қуртидек ўралиб яшашга маҳкум. Бу осон эмас. Мен Беҳзодга ана шу маҳкумлик ичида шеърларидан уфуриб турган тоза ва эркин нафасни бир умр сақлаб қолишни тилайман.

Хуршид ДАВРОН,
Ўзбекистон халқ шоири

Беҳзод ФАЗЛИДДИН
ДУНЁ ТОВЛАНИШДАН
ЧАРЧАМАДИ ҲЕЧ

   Беҳзод Фазлиддин шоир, журналист, адабиётшунос‑тадқиқотчи. 1983 йил 20 сентябрда Наманган вилояти Чуст туманидаги Дамобод қишлоғида туғилган. 2005 йили Ўзбекистон давлат жаҳон тиллари университетининг халқаро журналистика факультети бакалаврлик босқичини, 2007 йили Жаҳон иқтисодиёти ва дипломатия университети магистратурасининг халқаро журналистика бўлимини тамомлаган. 2004 – 2010 йиллар давомида «Маърифат» газетасида мухбир, бўлим муҳаррири, «Тарбия» журнали бош муҳаррири ўринбосари бўлиб ишлаган. 2010 – 2013 йиллари Ўзбекистон Фанлар академияси тадқиқотчиси.

«Муқаддас замин» (1999), «Боғларингдан кетмасин баҳор» (2000), «Онамнинг кўнглига кетамиз» (2003), «Сен қачон гуллайсан» (2008), «Кутмаган кунларим, кутган кунларим» (2012) номли шеърий тўпламлари, кўплаб бадиий-публицистик, илмий‑адабий мақолалари чоп этилган. Журналистика ва бадиий ижод бўйича ўтказилган бир неча танловлар ғолиби. Айни кунда Ўзбекистон Республикаси Фанлар академияси Алишер Навоий номидаги Тил ва адабиёт институти илмий ходими.

***

Сўз излаб саргардон, сўз ичра зорман…
Гапдон давралардан қочиб кетди тил.
Диққинафас хона, сендан безорман,
Шеър ясаб ўтишга ҳаё қилар Дил.

Ёзганларим сари ортиб борар ғам,
Дардларимни айтсам, нолишга йўйма.
Нопок қадам билан қошингга борсам,
Ҳайда, Адабиёт, ичкари қўйма!

КЎНГИЛ

Ҳеч бўлмаса, хафа бўлдим, де,
Ё бўлмаса, бирор сўз айт, ҳой!
Фақат бундай қарама менга,
Кўзим тегиб синиб қолган Ой.

ЎҒИЛ

Дада, далангизга дард сочиб келдим,
Яна машаққату заҳматлар Сизга.
Белингиз оғриди, мен қочиб келдим,
Қачон олиб бердим раҳматлар Сизга?

Ая, соғинчингиз сочи оқарди,
Бормадим – кўпайиб кетди тўйларим.
Шу ёшимда фақат севиш ёқарди,
Сиздан кўра кўпроқ уни ўйладим.

Бошдан нима ўтди – билдирганим йўқ,
Кимдир тўкаверди нур изларимга.
Ўзимни-ку хафа қилдирганим йўқ,
Озор бериб қўйдим азизларимга.

Майсалар, парёстиқ бўлинг, бош қўйса,
Чинорлар, Отамнинг ёнида юринг.
Боласини ўйлаб юраги куйса,
Аччиққина қилиб чой дамлаб беринг.

Бу ташвишлар билан бўлмайди қариб,
Мени кутиш учун келган оламга.
Қўллари толмасин челак кўтариб,
Булутлар, сув ташиб туринг Онамга.

Дада, дардингизга бошман, биламан,
Ая, тушларингиз бир кун келар ўнг.
Ҳали юзингизни ёруғ қиламан,
Одамшоир бўлиб борганимдан сўнг.

КЕЛДИМ

Гуллар ранг алмашиб зерикмадилар,
Дунё товланишдан чарчамади ҳеч.
Ирмоқлар кўксимда бирикмадилар,
Келиб кўзларимдан кишанларни еч.

Бору йўғим билан ўзимга хосман,
Беназир ишқимдан ҳануз кўнглим тўқ.
Қанча юлдуз тўкди пойимга осмон,
Кўз учида бўлсин, қараганим йўқ.

Бошимни эгмоқчи эди ранж-алам,
Мудом борлигингни билиб яшадим.
Сени билмасам ҳам, танимасам ҳам,
Ёдингни машъала қилиб яшадим.

Бахт шундоқ ёнимдан кетди бурилиб,
Ишқ ҳаққи, тилимни тишлаб турибман.
Шунча йилдан бери ўлиб-тирилиб,
Сен учун ўзимни асраб юрибман.

Асло тополмасин қайғу изингни,
Кулавер, ўрнингга мен сиқиламан.
Уйқуларингда ҳам асра ўзингни,
Сенга шамол тегса, мен йиқиламан.

Ой яна бепарво кўчамдан ўтар,
Шошиб Вақтдан олдин қошингга елдим.
Кўзларингни очгин, пардани кўтар,
Қара, тушларингдан чиқиб мен келдим!

БОЗОР

Бугун ҳам пул эмас, Нур излаб чиқдим,
Нигоҳларим тоза – кўзимда кир йўқ.
Яна назари оч тўпга йўлиқдим,
Одамман деган кўп, юзида нур йўқ.

Қандай юрак очай юраксизларга,
Наҳот, шуларни деб тўкмоқчиман тер?
Ёрдам бергим келар маҳбус сўзларга,
Гаплар осмондадир, пойгакларда Шеър.

Яшаш ҳадисини билмасман, балки,
Инсонлик илмидан олурман таълим.
Ҳалолликдан сабоқ берарми ёки
Ўзи амал қилмас Ҳаётмуаллим?

Тошларни чайнашга темир тишим бор,
Чўкиб кетмасликка топарман қудрат.
Меншунослар билан нима ишим бор,
Бу йўлдан кўз юмиб ўтгум йўқ фақат…

МЕНДАН ЯХШИ ЁМОН ЙЎҚ

Кўнглингизнинг кўшкини ёполмайсиз, барибир,
Мендан яхши ёмонни тополмайсиз, барибир.

Мингта булбул нағмаси битта изҳоримча йўқ,
Дунёларнинг роҳати зарра озоримча йўқ.

Кўзингизга ўт ёқар кўкка чизиб расмимни –
Иниларим – юлдузлар эслатади исмимни.

Кейин қандай яшайсиз – ҳаволар ҳам ёқмайди,
Оворалар бўлибсиз, менсиз Қуёш чиқмайди.

Изингизга гул отган дунёларнинг кўнгли кир,
Мендан яхши ёмонни тополмайсиз, барибир…

“УЧЛИК”ЛАРИМ

Сўқирнинг қўлига шам берма, дедим,
Ҳаёт кафгирига дам берма, дедим,
Мендан бошқасига ғам берма, дедим.

***

Соядай қадамим пойлайди Гуноҳ,
Мени ўзимдан кўп ўйлайди Гуноҳ,
Нимага яшашга қўймайди Гуноҳ?!

***

Товланишни бас қил, зарга оғмайман,
Шеър билан овутма, сўзга сиғмайман,
Мен йиғлай олмаслар учун йиғлайман.

“Тафаккур” журнали, 2008 йил 4-сон 

Har kuni she’r yozish bilan mashg’ul yuzlab odam kitob do’konlarini shaklan she’rga o’xshagan “e’jod”lari bilan to’ldirib tashlayotgan bir zamonda She’riyatning muqaddas dargohi tomon pul emas, nur izlab chiqqan shoirning ixchamgina turkumini o’qib, ko’ksimdagi so’lg’in tuyg’ular birmuncha uyg’ongandek, anchadan buyon ruhimni qiynab kelayotgan toza she’r sog’inchi kamaygandek bo’ldi.

Daqqiyunusdan qolgan dunyoda har bir asl oshiq ko’hna muhabbatni yashartirganidek, har bir yangi iste’dod ham eski mavzularni yangilaydi, ko’zimiz o’rganib qolgan dunyoga boshqacha nigoh tashlashga da’vat etadi. Behzodning she’rlarida men ana shu tozarishni, ana shu o’ziga xos nigohni, qolaversa, o’zim mansub bo’lgan avlodning adabiyotga kirib kelgan chog’laridagi bir nafasni sezgandek bo’ldim.

Asl shoir hayotning chetida turib emas, ichida – unga xuddi pilla qurtidek o’ralib yashashga mahkum. Bu oson emas. Men Behzodga ana shu mahkumlik ichida she’rlaridan ufurib turgan toza va erkin nafasni bir umr saqlab qolishni tilayman.

Xurshid DAVRON,
O’zbekiston xalq shoiri

Behzod FAZLIDDIN
DUNYO TOVLANISHDAN
CHARCHAMADI HECH

Behzod Fazliddin shoir, jurnalist, adabiyotshunos-tadqiqotchi. 1983 yil 20 sentyabrda Namangan viloyati Chust tumanidagi Damobod qishlog’ida tug’ilgan. 2005 yili O’zbekiston davlat jahon tillari universitetining xalqaro jurnalistika fakul`teti bakalavrlik bosqichini, 2007 yili Jahon iqtisodiyoti va diplomatiya universiteti magistraturasining xalqaro jurnalistika bo’limini tamomlagan. 2004 – 2010 yillar davomida «Ma’rifat» gazetasida muxbir, bo’lim muharriri, «Tarbiya» jurnali bosh muharriri o’rinbosari bo’lib ishlagan. 2010 – 2013 yillari O’zbekiston Fanlar akademiyasi tadqiqotchisi.
«Muqaddas zamin» (1999), «Bog’laringdan ketmasin bahor» (2000), «Onamning ko’ngliga ketamiz» (2003), «Sen qachon gullaysan» (2008), «Kutmagan kunlarim, kutgan
kunlarim» (2012) nomli she’riy to’plamlari, ko’plab badiiy-publitsistik, ilmiy?adabiy maqolalari chop etilgan. Jurnalistika va badiiy ijod bo’yicha o’tkazilgan bir necha tanlovlar g’olibi. Ayni kunda O’zbekiston Respublikasi Fanlar akademiyasi Alisher Navoiy nomidagi Til va adabiyot instituti ilmiy xodimi.

***

So’z izlab sargardon, so’z ichra zorman…
Gapdon davralardan qochib ketdi til.
Diqqinafas xona, sendan bezorman,
She’r yasab o’tishga hayo qilar Dil.

Yozganlarim sari ortib borar g’am,
Dardlarimni aytsam, nolishga yo’yma.
Nopok qadam bilan qoshingga borsam,
Hayda, Adabiyot, ichkari qo’yma!

KO’NGIL

Hech bo’lmasa, xafa bo’ldim, de,
YO bo’lmasa, biror so’z ayt, hoy!
Faqat bunday qarama menga,
Ko’zim tegib sinib qolgan Oy.

O’G’IL

Dada, dalangizga dard sochib keldim,
Yana mashaqqatu zahmatlar Sizga.
Belingiz og’ridi, men qochib keldim,
Qachon olib berdim rahmatlar Sizga?

Aya, sog’inchingiz sochi oqardi,
Bormadim – ko’payib ketdi to’ylarim.
Shu yoshimda faqat sevish yoqardi,
Sizdan ko’ra ko’proq uni o’yladim.

Boshdan nima o’tdi – bildirganim yo’q,
Kimdir to’kaverdi nur izlarimga.
O’zimni-ku xafa qildirganim yo’q,
Ozor berib qo’ydim azizlarimga.

Maysalar, paryostiq bo’ling, bosh qo’ysa,
Chinorlar, Otamning yonida yuring.
Bolasini o’ylab yuragi kuysa,
Achchiqqina qilib choy damlab bering.

Bu tashvishlar bilan bo’lmaydi qarib,
Meni kutish uchun kelgan olamga.
Qo’llari tolmasin chelak ko’tarib,
Bulutlar, suv tashib turing Onamga.

Dada, dardingizga boshman, bilaman,
Aya, tushlaringiz bir kun kelar o’ng.
Hali yuzingizni yorug’ qilaman,
Odamshoir bo’lib borganimdan so’ng.

KELDIM

Gullar rang almashib zerikmadilar,
Dunyo tovlanishdan charchamadi hech.
Irmoqlar ko’ksimda birikmadilar,
Kelib ko’zlarimdan kishanlarni yech.

Boru yo’g’im bilan o’zimga xosman,
Benazir ishqimdan hanuz ko’nglim to’q.
Qancha yulduz to’kdi poyimga osmon,
Ko’z uchida bo’lsin, qaraganim yo’q.

Boshimni egmoqchi edi ranj-alam,
Mudom borligingni bilib yashadim.
Seni bilmasam ham, tanimasam ham,
Yodingni mash’ala qilib yashadim.

Baxt shundoq yonimdan ketdi burilib,
Ishq haqqi, tilimni tishlab turibman.
Shuncha yildan beri o’lib-tirilib,
Sen uchun o’zimni asrab yuribman.

Aslo topolmasin qayg’u izingni,
Kulaver, o’rningga men siqilaman.
Uyqularingda ham asra o’zingni,
Senga shamol tegsa, men yiqilaman.

Oy yana beparvo ko’chamdan o’tar,
Shoshib Vaqtdan oldin qoshingga yeldim.
Ko’zlaringni ochgin, pardani ko’tar,
Qara, tushlaringdan chiqib men keldim!

BOZOR

Bugun ham pul emas, Nur izlab chiqdim,
Nigohlarim toza – ko’zimda kir yo’q.
Yana nazari och to’pga yo’liqdim,
Odamman degan ko’p, yuzida nur yo’q.

Qanday yurak ochay yuraksizlarga,
Nahot, shularni deb to’kmoqchiman ter?
Yordam bergim kelar mahbus so’zlarga,
Gaplar osmondadir, poygaklarda She’r.

Yashash hadisini bilmasman, balki,
Insonlik ilmidan olurman ta’lim.
Halollikdan saboq berarmi yoki
O’zi amal qilmas Hayotmuallim?

Toshlarni chaynashga temir tishim bor,
Cho’kib ketmaslikka toparman qudrat.
Menshunoslar bilan nima ishim bor,
Bu yo’ldan ko’z yumib o’tgum yo’q faqat…

MENDAN YAXSHI YOMON YO’Q

Ko’nglingizning ko’shkini yopolmaysiz, baribir,
Mendan yaxshi yomonni topolmaysiz, baribir.

Mingta bulbul nag’masi bitta izhorimcha yo’q,
Dunyolarning rohati zarra ozorimcha yo’q.

Ko’zingizga o’t yoqar ko’kka chizib rasmimni –
Inilarim – yulduzlar eslatadi ismimni.

Keyin qanday yashaysiz – havolar ham yoqmaydi,
Ovoralar bo’libsiz, mensiz Quyosh chiqmaydi.

Izingizga gul otgan dunyolarning ko’ngli kir,
Mendan yaxshi yomonni topolmaysiz, baribir…

“UCHLIK”LARIM

So’qirning qo’liga sham berma, dedim,
Hayot kafgiriga dam berma, dedim,
Mendan boshqasiga g’am berma, dedim.

***

Soyaday qadamim poylaydi Gunoh,
Meni o’zimdan ko’p o’ylaydi Gunoh,
Nimaga yashashga qo’ymaydi Gunoh?!

***

Tovlanishni bas qil, zarga og’mayman,
She’r bilan ovutma, so’zga sig’mayman,
Men yig’lay olmaslar uchun yig’layman. 

Manba: “Tafakkur” jurnali, 2008 yil 4-son.