Саҳифа Ўзбекистон халқ шоири Ҳабиб Саъдулла таваллудининг 75 йиллигига бағишланади

 Ўзбекистон халқ шоири, давлат мукофоти совриндори, “Эл-юрт ҳурмати” ордени соҳиби, давлат ва жамоат арбоби Ҳабиб Саъдулла ҳаёт бўлганида 75 ёшни қарши олар эди.    Гарчи бугун шоир орамизда бўлмаса-да, у яратган шеъру қўшиқлар ҳамон инсонларни эзгуликка чорламоқда…

— Устоз Ҳабиб Саъдулла том маънода зукко ва лутфга бой Наманган халқининг муносиб рамзига айланган беназир сиймо эди. Унинг нурли чеҳраси, гапга чечанлиги, юморга бойлиги, топиб гапириши, сўзларининг пурмаънолиги, ярашиқли табассумида бутун Наманганнинг фазилатлари яққол барқ уриб турарди. Унинг халқчил асарлари шоир абадиятини таъминловчи омил бўлиб узоқ йиллар халқимизни оханрабодай ўзига тортиб туришига шак-шубҳа йўқ, — дейди шоирнинг шогирди Зиёвиддин Мансур.

Ҳабиб САЪДУЛЛА
ШЕЪРЛАР

Ҳабиб Саъдулла (Ҳабибулла Саъдуллаев) (1942.5.4, Наманган – 2006) — Ўзбекистон халқ шоири (1999). Ўзбекистонда хизмат кўрсатган маданият ходими (1992).  Тошкент давлат университетининг журналистика факултетини тугатган (1971).
Дастлабки шеърлар тўплами — «Океандан шабада» (Усмон Темур билан ҳамкорликда, 1969). Шундан сўнг Ҳабиб Саъдулланинг «Баҳор билан суҳбат» (1975), «Мулоқот» (1979), «Яна остонангда» (1982), «Эҳтиром» (1984), «Боғлар юртин боласимиз» (1988), «Тазарру», «Кўчамдан жонон ўтганда» (1992), «Косонсой карвонлари» (1993), «Учқўрғоннинг уч хирмони» (1996), «Рамазон муножоти» (1997), «Нур қадри» (1998) шеърий китоблари нашр этилган.
Ҳабиб Саъдулланинг «Юсуф ва Зулайҳо» (1975), «Меҳр қуёши» (1985) драмалари ва «Раҳмат, иғвогар» (1989) комедияси вилоят театрида саҳналаштирилган. «Эл-юрт хурмати» ордени билан мукофотланган (2003).

* * *

Кўнглимни Ватан муҳаббати соз этмиш,
Сиз дилни вафони куйла, деб соз этмиш.
Куйлашда менинг созим агар саҳв этса,
Бу куйчи Ватан созим олиб соз этмиш.

* * *

Туғилгандан ширин тилга бўлдим ҳабиб,
Ҳар покиза очиқ дилга бўлдим ҳабиб.
Дилим очиб, унга элим жойладиму
Шу йўл билан ўзим элга бўлдим ҳабиб.

* * *

Қалбида агар ишқ ўти ёнмас экан,
Ҳечким бу ҳаёт завқига қонмас экан.
Не ранжу балоларга дучор бўлса ҳам,
Чин инсон ўз ишқидан тонмас экан.

АГАР СЕН…

Агар сен норасо бўлсанг,
Бу олам норасо сенга,
Ҳаётга нораво бўлсанг,
Ҳаёт ҳам нораво сенга.

Бу дунё кори шундоқким,
Топурсан ҳар не изларсан,
Агар сен ошино бўлсанг
Бўлурлар ошино сенга.

Меҳр, лутфу садоқат — дўсту
Ёрликнинг буюк шарти,
Агар сен бевафо бўлсанг,
Улар ҳам бевафо сенга.

Қидирма ўзгалардан саҳв ким,
Саҳв ичра ботгайсан,
Агар сен саҳв этиб отсанг,
Отурлар бехато сенга.

Ҳаёли, пок одам ҳаргиз
Бировлар устидан кулмас,
Агар сен беҳаёсан, эл
Кўрингай беҳаё сенга.

Сени бу нурли оламга
Нур улашмоккд кетурмишлар,
Агар қалбинг басир бўлса,
Ёруғ кун ҳам сиёҳ сенга.

Ёруғ кунлар умидида, Ҳабиб,
Умринг ўтиб боргай,
Шукурким, яхшилар меҳри
Раво сенга, даво сенга.

СИЗДАН САДО

Кулди баҳорим Сиз томондан
Шўх сабо келган куни,
Ул шўх сабо қанотида
Дилдор наво келган куни.

Дилдор наво билан баҳор
Оғушига олмиш мени —
Дилдор наво оҳангида
Сиздан садо келган куни.

Шу бир ширин садо билан
Лутф этдингиз Ҳотам сифат,
Пойига тилло тўкдингиз,
Гўё гадо келган куни.

Гўё гадо кутган эдим
Ширин садонгиз хаста дил,
Олам мунаввардир, мана,
Унга даво келган куни.

Унга даво бахш этдингиз
Ҳолин сўраб, доногинам.
Юз йил узайди умри ҳам
Аҳдга вафо келган куни.

Ахдга вафосиз ҳурмати,
Меҳри зиёси ҳурмати,
Бошимга тож айлай, Ҳабиб,
Нозик адо келган куни.

КЎЧАМДАН ЖОНОН ЎТГАНДА

Таралгай мушк ила анбар,
Кўчамдан жонон ўтганда,
Изида тупроқ ўлгай зар,
Кўчамдан жонон ўтганда.

Бошига соябон бўлмоқ
Умидида ошиб девор,
Бутоқлар таъзим айларлар,
Кўчамдан жонон ўтганда.

Деворга жон ато этгай,
Вале тошлар эриб кетгай,
Агар бир бор нигоҳ айлар
Кўчамдан жонон ўтганда.

Жамолини тамошо қилғали
Чиққач, девор ўлсам,
Кулар ҳолимга мажнунлар,
Кўчамдан жонон ўтганда.

Бошимга ёғса ҳам ғавго,
Ишим йўл пойламоқ, аммо
Нигоҳ солмай этар баттар
Кўчамдан жонон ўтганда.

Тикибсан йўлида жонни,
Ҳабиб, бас, ноумид бўлма,
Тун ортидан келур кунлар,
Кўчамдан жонон ўтганда.

ЎРТАМИЗДА

Қолса дердим ўртамизда зора гап,
Бўлди-ку эл ичра, ёр, ошкора гап.

Билмайин бир кун даҳандан чикди-ю,
Ҳар қулокда янгради ноғора — гап.

Битта нозик гап эди ул аслида,
Ҳар огизда шишди-ку, бечора гап.

Сизни оппоқ айлади юрт ичраким,
Бизни қилмиш, воажаб, қоп-қора гап.

Не ажаб, бўлмиш ғанимларга қурол,
Этгали ошиқ дилим садпора гап.

Дилда турганда муқаддас ганж эди,
Тилга чиққач, этди кўп овора гап.

«Гап»ни ёздим гапчидаи безор бўлиб,
Қолса энди ўртамизда зора гап.

Sahifa shoir Habib Sa’dulla tavalludining 75 yilligiga bag’ishlanadi

   O‘zbekiston xalq shoiri, davlat mukofoti sovrindori, “El-yurt hurmati” ordeni sohibi, davlat va jamoat arbobi Habib Sa’dulla hayot bo‘lganida 75 yoshni qarshi olar edi. Garchi bugun shoir oramizda bo‘lmasa-da, u yaratgan she’ru qo‘shiqlar hamon insonlarni ezgulikka chorlamoqda…

— Ustoz Habib Sa’dulla tom ma’noda zukko va lutfga boy Namangan xalqining munosib ramziga aylangan benazir siymo edi. Uning nurli chehrasi, gapga chechanligi, yumorga boyligi, topib gapirishi, so‘zlarining purma’noligi, yarashiqli tabassumida butun Namanganning fazilatlari yaqqol barq urib turardi. Uning xalqchil asarlari shoir abadiyatini ta’minlovchi omil bo‘lib uzoq yillar xalqimizni oxanraboday o‘ziga tortib turishiga shak-shubha yo‘q, — deydi shoirning shogirdi Ziyoviddin Mansur.

 

Habib SA’DULLA
SHE’RLAR

Habib Sa’dulla (Habibulla Sa’dullayev) (1942.5.4, Namangan – 2006) — O‘zbekiston xalq shoiri (1999). O‘zbekistonda xizmat ko‘rsatgan madaniyat xodimi (1992). Toshkent davlat universitetining jurnalistika fakultetini tugatgan (1971).
Dastlabki she’rlar to‘plami — «Okeandan shabada» (Usmon Temur bilan hamkorlikda, 1969). Shundan so‘ng Habib Sa’dullaning «Bahor bilan suhbat» (1975), «Muloqot» (1979), «Yana ostonangda» (1982), «Ehtirom» (1984), «Bog‘lar yurtin bolasimiz» (1988), «Tazarru», «Ko‘chamdan jonon o‘tganda» (1992), «Kosonsoy karvonlari» (1993), «Uchqo‘rg‘onning uch xirmoni» (1996), «Ramazon munojoti» (1997), «Nur qadri» (1998) she’riy kitoblari nashr etilgan.

* * *

Ko‘nglimni Vatan muhabbati soz etmish,
Siz dilni vafoni kuyla, deb soz etmish.
Kuylashda mening sozim agar sahv etsa,
Bu kuychi Vatan sozim olib soz etmish.

* * *

Tug‘ilgandan shirin tilga bo‘ldim habib,
Har pokiza ochiq dilga bo‘ldim habib.
Dilim ochib, unga elim joyladimu
Shu yo‘l bilan o‘zim elga bo‘ldim habib.

* * *

Qalbida agar ishq o‘ti yonmas ekan,
Hechkim bu hayot zavqiga qonmas ekan.
Ne ranju balolarga duchor bo‘lsa ham,
Chin inson o‘z ishqidan tonmas ekan.

AGAR SЕN…

Agar sen noraso bo‘lsang,
Bu olam noraso senga,
Hayotga noravo bo‘lsang,
Hayot ham noravo senga.

Bu dunyo kori shundoqkim,
Topursan har ne izlarsan,
Agar sen oshino bo‘lsang
Bo‘lurlar oshino senga.

Mehr, lutfu sadoqat — do‘stu
Yorlikning buyuk sharti,
Agar sen bevafo bo‘lsang,
Ular ham bevafo senga.

Qidirma o‘zgalardan sahv kim,
Sahv ichra botgaysan,
Agar sen sahv etib otsang,
Oturlar bexato senga.

Hayoli, pok odam hargiz
Birovlar ustidan kulmas,
Agar sen behayosan, el
Ko‘ringay behayo senga.

Seni bu nurli olamga
Nur ulashmokkd keturmishlar,
Agar qalbing basir bo‘lsa,
Yorug‘ kun ham siyoh senga.

Yorug‘ kunlar umidida, Habib,
Umring o‘tib borgay,
Shukurkim, yaxshilar mehri
Ravo senga, davo senga.

SIZDAN SADO

Kuldi bahorim Siz tomondan
Sho‘x sabo kelgan kuni,
Ul sho‘x sabo qanotida
Dildor navo kelgan kuni.

Dildor navo bilan bahor
Og‘ushiga olmish meni —
Dildor navo ohangida
Sizdan sado kelgan kuni.

Shu bir shirin sado bilan
Lutf etdingiz Hotam sifat,
Poyiga tillo to‘kdingiz,
Go‘yo gado kelgan kuni.

Go‘yo gado kutgan edim
Shirin sadongiz xasta dil,
Olam munavvardir, mana,
Unga davo kelgan kuni.

Unga davo baxsh etdingiz
Holin so‘rab, donoginam.
Yuz yil uzaydi umri ham
Ahdga vafo kelgan kuni.

Axdga vafosiz hurmati,
Mehri ziyosi hurmati,
Boshimga toj aylay, Habib,
Nozik ado kelgan kuni.

KO‘CHAMDAN JONON O‘TGANDA

Taralgay mushk ila anbar,
Ko‘chamdan jonon o‘tganda,
Izida tuproq o‘lgay zar,
Ko‘chamdan jonon o‘tganda.

Boshiga soyabon bo‘lmoq
Umidida oshib devor,
Butoqlar ta’zim aylarlar,
Ko‘chamdan jonon o‘tganda.

Devorga jon ato etgay,
Vale toshlar erib ketgay,
Agar bir bor nigoh aylar
Ko‘chamdan jonon o‘tganda.

Jamolini tamosho qilg‘ali
Chiqqach, devor o‘lsam,
Kular holimga majnunlar,
Ko‘chamdan jonon o‘tganda.

Boshimga yog‘sa ham g‘avgo,
Ishim yo‘l poylamoq, ammo
Nigoh solmay etar battar
Ko‘chamdan jonon o‘tganda.

Tikibsan yo‘lida jonni,
Habib, bas, noumid bo‘lma,
Tun ortidan kelur kunlar,
Ko‘chamdan jonon o‘tganda.

O‘RTAMIZDA

Qolsa derdim o‘rtamizda zora gap,
Bo‘ldi-ku el ichra, yor, oshkora gap.

Bilmayin bir kun dahandan chikdi-yu,
Har qulokda yangradi nog‘ora — gap.

Bitta nozik gap edi ul aslida,
Har ogizda shishdi-ku, bechora gap.

Sizni oppoq ayladi yurt ichrakim,
Bizni qilmish, voajab, qop-qora gap.

Ne ajab, bo‘lmish g‘animlarga qurol,
Etgali oshiq dilim sadpora gap.

Dilda turganda muqaddas ganj edi,
Tilga chiqqach, etdi ko‘p ovora gap.

«Gap»ni yozdim gapchidai bezor bo‘lib,
Qolsa endi o‘rtamizda zora gap.

Habib Sa’dulla. Ko’chamdan jonon o’tganda by Khurshid Davron on Scribd