Иброҳим Ғафуров домланинг ёзганларидек, Муҳаммад Сиддиқ шеърларида юрак шоири бўлиб кўринди.Унинг юраги табиат ва фалакка боғланган. Унинг шеъридаги ҳар бир фикр табиат билан боғланади, бир япроқни тулпор қилиб минади, терак учларига ой сирҳасидай илинади Шоир илдизлари осмонга қараб ўсаётган авлод вакили…

Муҳаммад Сиддиқ
ШЕЪРЛАР

Муҳаммад Сиддиқ (Раҳматов) 1972 йили Андижон вилоятининг Бўз туманида туғилган.  2005 йили ЎзМУ ва Ёзувчилар уюшмаси қошидаги Олий адабиёт курсини тамомлаган. Шеърлари республиканинг марказий нашрларида чоп этилган. “Ишқ дарди” (Андижон, “Ҳаёт” нашриёти, 2000 й.), “Юрт соғинчи” (Андижон, “Ҳаёт” нашриёти 2003 й.), “Ишқ бекати” (Тошкент, “Ўзбекситон ёзувчилар уюшмаси адабиёт жамғармаси” нашриёти, 2005 йил) китоблари нашр қилинган. “Ёшлар китоби-2008” тўпламига шеърлари киритилган. Ҳозир “Мовароуннаҳр” нашриётида ишлайди.

Дунё

Тирбанд автобусга ўхшайди дунё,
Шошмаган инсоннинг бунда ўзи йўқ.
Эшикка юз тираб кетиб боряпман,
Шунда ҳам силжи деб қилишарлар дўқ.

Мен бир чиптаси йўқ йўловчидирман,
Жойимдек ўзим ҳам омонат ҳозир,
Билмам қайси бекат меники экан,
Қаерда тушириб юборар нозир.

* * *
Кипригингдан
узилган кўзёш,
Лабинг сарҳадига
етиб олгунча,
Бор умр йўлларим
Босиб ўтгандек.

Кўзларингга ошиқ ҳатто тун…

Кўзларингга ошиқ ҳатто тун,
Даричангдан нари кетмайди,
Сен билмайсан туннинг севгисин,
Туннинг қўли сенга етмайди.

Даричангдан суқланиб боқар,
Сенсиз тун ҳам сиғмас ҳовлига,
Олганингда сочинг илгагин,
Бир боқсайдинг туннинг ҳолига.

Кўзларинг ҳақида

Кўзларингда сокин уммон бор,
Кўзларингда юлдузли осмон.
Кўзларинг йўл эрур поёнсиз,
Кўзларингда тўртала тамон.

Кўзларингда қуёшнинг акси,
Кўзларингда ойнинг тўлгани,
Кел, кўзингдан узмайин кўзим,
Қолгани не бўлса, бўлгани.

Кўнгил

Чил-чил синди ойнадек кўнглим,
Ер билан бир бўлиб ётади,
Энди юрсам тавонларимга,
Кўнглим синиқлари ботади.

Паҳлавон онам

Оловларни пуркаб комидан,
У кун бора ҳужум қиларди.
Онам уни енгарди ҳар гал,
Онам жангнинг сирин биларди.

Оҳ, онам-а, паҳлавон онам,
Аждарҳони енгган тикиб жон.
Кесовларни қиличдай тутган,
Узмоқ учун менга кулча нон.

Тегирмон

Айланар тегирмон
навбати билан.
Пешонаю, тақдир –
қисматга кўндик.
Воажаб, янчилиб,
оппоқ ун эмас,
Баримиз қопқора
тупроққа дўндик.

Томоша тугади…

Томоша тугади,
Ой жим хўрсинди.
Дарахт панасига
ўтгач ошиқлар.

Трамвай

Оёғида темир из, кишан,
Шохларидан боғланган симга,
Асрий маҳбус каби судралар,
Дардларини айтмас ҳеч кимга.

Бу қандайин оғир жазодир,
Гоҳо инграб юрагим эзар,
Озод уловларга термулиб,
Шаҳар ичра трамвай кезар.

Янги ой

Ёр ўтдими самон йўлидан,
тўкилибди дона киприги.

Ҳаёт

Қанчалар талпиндим
ҳеч эш бўлмадинг,
Айт, ўзинг кимлардан
қолган баётсан,
Қирқ йилда англаган
ҳикматим шудир –
Ўз номинг ўзинг-ла,
ахир, ҲА-ЁТсан.

Манба: Шоир Ориф Толиб веб-саҳифаси

Muhammad Siddiq
SHE’RLAR

Muhammad Siddiq (Rahmatov) 1972 yili Andijon viloyatining Bo‘z tumanida tug‘ilgan.
2005 yili O‘zMU va Yozuvchilar uyushmasi qoshidagi Oliy adabiyot kursini tamomlagan. She’rlari respublikaning markaziy nashrlarida chop etilgan. “Ishq dardi” (Andijon, “Hayot” nashriyoti, 2000 y.), “Yurt sog‘inchi” (Andijon, “Hayot” nashriyoti 2003 y.), “Ishq bekati” (Toshkent, “O‘zbeksiton yozuvchilar uyushmasi adabiyot jamg‘armasi” nashriyoti, 2005 yil) kitoblari nashr qilingan. “Yoshlar kitobi-2008” to‘plamiga she’rlari kiritilgan. Hozir “Movarounnahr” nashriyotida ishlaydi.

Dunyo

Tirband avtobusga o‘xshaydi dunyo,
Shoshmagan insonning bunda o‘zi yo‘q.
Eshikka yuz tirab ketib boryapman,
Shunda ham silji deb qilisharlar do‘q.

Men bir chiptasi yo‘q yo‘lovchidirman,
Joyimdek o‘zim ham omonat hozir,
Bilmam qaysi bekat meniki ekan,
Qayerda tushirib yuborar nozir.

* * *

Кўнглим сезар — ҳозир ёрим ўсма юлар,
Йўлларимга қарар сўнгра муштоқ бўлиб.
Борсам менга гапирмайди, араз қилар,
Йиғлаб берар сўнг юраги тўлиб-тўлиб.

Баҳор ёққан ёмғирдайин кўз ёшлари,
Овунади десам «ўзинг кераккинам…»
…Ана ҳозир у ўсмасин сиқаяпти,
Сиқиляпти чунки менинг юраккинам.

 

* * *
Kiprigingdan
uzilgan ko‘zyosh,
Labing sarhadiga
etib olguncha,
Bor umr yo‘llarim
Bosib o‘tgandek.

Ko‘zlaringga oshiq hatto tun…

Ko‘zlaringga oshiq hatto tun,
Darichangdan nari ketmaydi,
Sen bilmaysan tunning sevgisin,
Tunning qo‘li senga yetmaydi.

Darichangdan suqlanib boqar,
Sensiz tun ham sig‘mas hovliga,
Olganingda soching ilgagin,
Bir boqsayding tunning holiga.

Ko‘zlaring haqida

Ko‘zlaringda sokin ummon bor,
Ko‘zlaringda yulduzli osmon.
Ko‘zlaring yo‘l erur poyonsiz,
Ko‘zlaringda to‘rtala tamon.

Ko‘zlaringda quyoshning aksi,
Ko‘zlaringda oyning to‘lgani,
Kel, ko‘zingdan uzmayin ko‘zim,
Qolgani ne bo‘lsa, bo‘lgani.

Ko‘ngil

Chil-chil sindi oynadek ko‘nglim,
Yer bilan bir bo‘lib yotadi,
Endi yursam tavonlarimga,
Ko‘nglim siniqlari botadi.

Pahlavon onam

Olovlarni purkab komidan,
U kun bora hujum qilardi.
Onam uni yengardi har gal,
Onam jangning sirin bilardi.

Oh, onam-a, pahlavon onam,
Ajdarhoni yenggan tikib jon.
Kesovlarni qilichday tutgan,
Uzmoq uchun menga kulcha non.

* * *

Ko’nglim sezar — hozir yorim o’sma yular,
Yo’llarimga qarar so’ngra mushtoq bo’lib.
Borsam menga gapirmaydi, araz qilar,
Yig’lab berar so’ng yuragi to’lib-to’lib.

Bahor yoqqan yomg’irdayin ko’z yoshlari,
Ovunadi desam «o’zing kerakkinam…»
…Ana hozir u o’smasin siqayapti,
Siqilyapti chunki mening yurakkinam.

Tegirmon

Aylanar tegirmon
navbati bilan.
Peshonayu, taqdir –
qismatga ko‘ndik.
Voajab, yanchilib,
oppoq un emas,
Barimiz qopqora
tuproqqa do‘ndik.

Tomosha tugadi…

Tomosha tugadi,
Oy jim xo‘rsindi.
Daraxt panasiga
o‘tgach oshiqlar.

Tramvay

Oyog‘ida temir iz, kishan,
Shoxlaridan bog‘langan simga,
Asriy mahbus kabi sudralar,
Dardlarini aytmas hech kimga.

Bu qandayin og‘ir jazodir,
Goho ingrab yuragim ezar,
Ozod ulovlarga termulib,
Shahar ichra tramvay kezar.

Yangi oy

Yor o‘tdimi samon yo‘lidan,
to‘kilibdi dona kiprigi.

Hayot

Qanchalar talpindim
hech esh bo‘lmading,
Ayt, o‘zing kimlardan
qolgan bayotsan,
Qirq yilda anglagan
hikmatim shudir –
O‘z noming o‘zing-la,
axir, HA-YOTsan.

Manba: Shoir Orif Tolib veb-sahifasi