“Тонг оқаряпти… тун қўйнидан мовий булутлар сузиб чиқаяпти… Улар боққа чўкканда оёқда оғриқ туради. Буни ёшлар билмайди, аммо йиллар ўтавериб одатланиб қоларкансан киши, кўнгил булут келиб тонг отишини сезаркан. Бундан қўрқиш ўринсиз. Буни кексалик дейдилар, кексалик — янги кунни соатсиз қарши олиш дегани.

Томрис УЯР
ХИЛВАТДА КЕЧГАН УМРИМ
Пошшажон Кенжаева таржимаси

   Таниқли турк ёзувчиси ва таржимони Томрис Уяр (Tomris Uyar; 1941 — 2003) Истанбулда туғилган. Дастлаб Арнавуткўй инглиз қизлар билим юртида ўқиган. Кейин Истанбул университетининг иқтисод факультети қошидаги журналистика бўлимини тамомлаган. Ижод оламига “Кристин » номли ҳикояси билан кириб келган. Ёзувчининг “Ипак ва маъсума ”, “Саккизинчи гуноҳ», “Ўттиз ёшли аёл”, “Ёзги умидлар” “Умид қишлари” номли бир қатор ҳикоялар тўпламлари нашр этилган. Ҳикоялари  Саид Фоиқ мукофоти билан тақдирланган. 2003 йили саратон касаллигидан вафот этган

Кампир титроқ қўллари билан шиша косадан ясама тишларини олиб, бир силкитиб оғзига солди. Кўнгил суҳбат истайди, аммо ҳамма уйқуда.

“Тонг оқаряпти… тун қўйнидан мовий булутлар сузиб чиқаяпти… Улар боққа чўкканда оёқда оғриқ туради. Буни ёшлар билмайди, аммо йиллар ўтавериб одатланиб қоларкансан киши, кўнгил булут келиб тонг отишини сезаркан. Бундан қўрқиш ўринсиз. Буни кексалик дейдилар, кексалик — янги кунни соатсиз қарши олиш дегани. Ҳар тонг шундай ўтади. Юмшоқ шиппакларимни оёққа илиб уйни айланаман. Чакиллаб томаётган жўмракларни ёпаман, сув ичишсин деб идишларнинг қопқоғини очаман, пишлоқнинг сувини тўкаман. Менинг оёқ товушим ҳеч кимни уйғотиб юбормайди. Гиламлардан, поллардан шундай юраманки, сас чиқмайди, ҳатто тошда юрсам ҳам овоз эшитилмайди. Кунни қарши олиш учун мен керак бўлардим. Агар мен бўлмасам, тонгни ким қарши олади?  Ўрнимдан туришим билан қўлимга кўзгу оламан”.

Кампир кўзгуни олди. У кичкина, синиқ кўзгу эди; кўзгу орқасига чизилган суратда ёноғига катта хол қўйган пушти кўйлакли малика шаҳзода (нималарга қодира-а, Эгам?) билан рақс тушарди. Маликанинг кўйлаги чиройли, ёқасининг попуклари оҳорли. Атрофида заранг дарахти, қарангки, яшиллик ўртасида каттакон қора доғ. Худди дарахт шохлари куйдирилгандек. Кимдир паришонхотирлик билан сигарет ўчирган. Яқиндагина сандиқдан олган эди-я. Сандиқда кашталар ҳам бор эди. Нақшинкор кашталарига ҳам доғ теккан бўлса-я… Сандиқ доғлари қурсин.

Ҳозир мана бу шаҳзоданинг енгидаги нақшинкор безакларни қаердан топиш мумкин? Айтишларича, ҳозир қўл меҳнатига ҳақ ҳам тўланмасмиш, бунақа нарсаларни тикишга вақт ҳам йўқ эмиш. “Илгари кунлар узундек туюларди, вақтни бекор ўтказмасдик, кашта тикардик. Мен буларни тикиш учун неча кун меҳнат қилганман, пардаларга ҳам безак берганман. Акромнинг онасига кашталарим маъқул келган эди. Балки, кўзгуни у бергандир. Кўрмана учун олтин соат».

Кампир кўзгуга разм солиб, тимдаланган қип-қизил яраларни кўздан кечирди. У ҳар куни эрталаб ясама тишларни оғзига солиб, кечқурун олар, лабидаги яралар эса кундан-кунга кўпайиб ғашини келтирарди. Кампирга ўзининг оғзи худди бировникидек туюларди. Чунки бир бурда нонни ҳам қийналиб чайнар, шу боис ҳам ясама тишларига боғланиб қолган эди. Юзидаги ажинларга кўникканидан уларга парво қилмай лабини секингина пайпаслади, сўнг ҳайратомуз маҳорат билан тишларини оғзига солди.

«О-о-о-о-оҳ» деди, яраларидан сўлак томди. Тишлар қарсиллади, қимирлади ва ниҳоят, жойига ўрнашди. Оғзидан оққан сўлакни кўйлаги этагига артди. Кўзгуни жойига қўйди. Ҳали қиладиган ишлари кўп эди.

“Мен ҳеч ухлолмайман, балки жуда кам ухласам керак. Атиги икки соат. Уйқум енгил бўлгани учун ўзимни ухламагандек ҳис қиламан. Эшик калити тиқирласа ҳам туриб чироқни ёқаман. Чироқ бош томонимда туради. Кўпинча кечалари ёлғиз қоламан. Ётоқдаги шифтга тикиламан, диван устига ташланган ёпинчиқнинг гулларига назар соламан. Жавондаги игна-ипларни, соч тўғноғичларини, тугмаларни, зиракларни, тўлов қоғозларини тартибга соламан. Баъзида калит топиб оламан, шунда уни оппоқ конвертга солиб, устига “калит” деб ёзиб қўяман. Ҳамма уйқуга кетса-да, мен ухлолмайман. Чироқлар ўчирилади. Йў-ўқ, уларнинг ишларига аралашганим учун эмас, уларга қўшилмаслигим, бир оғиз сўз сўрамаслигим, кутганимни айтмаслигим уларга малол келади. Менга жаҳл қилишади. Ҳамма нарса менсиз ҳал этилади. Назаримда, сандиққа ташлаб қўйилган кашталарга ўхшайман. Яна уларни ўзимча ҳар кун қоқиб-силкаман.

Айвончага чиққанимда қўшни айвончалардаги қарияларга кўзим тушади. Бу пайтда улар ҳам уйғоқ бўлишади. Яширинча кулишамиз. Чунки баланд овозда ҳол сўраш айб ҳисобланади. Маҳаллани хавотирга солиши яхши эмас-да! Биз кексалар кам куламиз, тонгни қарши оламиз, айвончаларнинг бир четида ийманибгина ўтирамиз, ҳеч кимга юк бўлмаймиз. Ёшлар эса тонг ҳавосига эътиборсиз. Қанча умр кўрдик, айтишга осон. Лекин ўлим бизни алдамайди. Шунча йил яшасак-да, ҳали ҳам ҳаёт одатдагидек, бир хил давом этади…”

Айвонча эшиги ёпилганда хона ўзгача тусга кирди. Тутқичлари юлинган, жилосини йўқотган, бўёқлари шилинган жавонлар мунғайиб кўринди. Фақат сандиқ устига ёпилган пушти адёл, гулли ёпинчиқ  уйга ҳаёт бағишлагандек туюларди. Кампир ёпинчиқни тўғрилаган бўлди, пешбандининг чўнтагидаги калитлар шодасини олди. Энг катта калитни ажратиб диван ёнидаги жавонни очди. Жавондан апельсин, нейлон тўрвага солинган тузсиз нон, тортмадан сочиқча олди. Майда қадамлар билан чайқала-чайқала эшик томон юрди, даҳлизга кўз ташлади. Ҳамма уйқуда. Аста эшик қулфини тортди, дадил қадамлар билан хона ўртасига келди, ҳеч ким уйғонмаганидан ҳайратланиб, этаги узун, тўп ўйнаётган кучукчалар сурати туширилган тунги кўйлагини ечиб, уй кийимини кийди. Енгил нафас олди. Энди уйғонишгандир.

Кампир ошхонага кирди, эҳтиёт шарт жўмракларни буради, сув солинган идишнинг қопқоғини очиш яна эсларидан чиқибди, инқиллаганча пишлоқ солинган лагандаги сувни тўкди. Кўча эшиги олдига келганда тиззасини зўрға букиб, эшик орасида сиқилиб қолган газетага қўл чўзди. Бир қўлида лаган, бир қўлида газета билан хонасига кела бошлади. Амаллаб диванга ўтиргач, чарчаганини ҳис қилди. Газета саҳифаларига кўз югуртирди: “Қандай хабарлар бор экан?” “Тўр безакли кўйлак ва лама этикда гўзал оқшомда эди… қизиқиш билан таъқиб қилинмоқда… Анқара гуруҳида кўринди… хафа эмиш ва ҳар оқшом бошқа клубда таскин топармиш, дейишмокда…” Пишлоққа санчқи урди, пишлоқ эзилиб кетди.

“Бўғзим ҳам торайгандай. Луқма ютолмайман десам, устимдан кулишади. Уйқусизлигимга ҳам инонишмайди. Балки, шунинг учун ҳам ҳушёрдирман, бедордирман. Лекин бўш ўтирмайман, бунга уларни ишонтиришим қийин. Ҳа, апельсин яхши мева, аммо жуда нордон. Ёшлигимда ота-онам нордон апельсин ейишимга қўйишмасди. Янгамизнинг уйи оролда  эди. Лимон дарахти шунақаям кўп эдики… Ҳар кун мактабдан қайтаётиб апельсин ердик. Ёз оқшомлари Акром ҳам келарди. Бизнинг давримизда учрашув деган нарса йўқ эди, десам ишонишмайди. Ҳаммамиз битта хонада яшардик. Унаштирилдим. Кейин нимадир бўлди-ю, Акром касалга чалинди, йўқ, вафот этди, ҳа, вафот этди. Хасталанди дея уйдагилар унаштирувни бузишди. Аммо Акром кўп йиллардан кейин вафот этди. Кимгадир уйланибди, деб эшитдим. У баланд бўйли, келишган йигит эди, ҳар бир қадамини ўйлаб босарди. Энг яхшиси — шаҳзодаларга қўлда тикилган кашталарни сотиш. Улар тўр безакли либослар кийишади. Никоҳ кўйлагим тўр уқали оппоқ эди. Ҳозир айтсам, ишонишмайди. Ўтган кун мени чўмилтиришди. Яхшилаб ювинглар, артинглар, дедим. Улар эса: “Ўзингиз қорайиб кетгансиз, танангизда кир йўқ”, -дейишди. Ёшлигимда оппоққина, нозиккина эдим, ҳозиргидек буришиқ-тиртиқ эмасдим. Ҳатто туққанимдан кейин ҳам қорним силлиқ, оппоқлигича қолганди. Ҳар бир аёл ўз эрини яхши кўради. Жумладан, мен ҳам… Дарвоқе, умримда пулдан қийналмадим. Ҳаммаси яхши ўтди. Болаларим менинг йўқлигимни ҳис қилишади, албатта, худди чолимнинг йўқлигини ҳис қилгандек. Баъзан негадир чуқур ўйга толаман. Ҳозир рўмолимни силкитишга ҳам ҳолим йўқ. Оролда тушган суратларимда оёқларим бирам гўзал экан-а… У замонлар жавонларни истаган хонага кўчирардим, шу зайлда бугунгача етиб келибман. Энди юзларимнинг акси эртага ҳам ўзгармайди, чунки аллақачон ажинлар ғижимлаб улгурган, мен таниган-билган одамлар ҳам худди шу аҳволда. Кексайдим, қартайдим, бундан энди чўчимайман. Бундан асло жирканмайман ҳам”.

Эрталаб келини — икки боланинг шошқалоқ онаси болаларни ювиб-тараб, едириб- ичириб мактабга кузатиб қўяди. Эпчил оёқлар машинага югуради. Кампир шовқинга чидолмагани учун ҳам соат бонгини эшитиши биланоқ эшигини ёпади. Ошхонадан пақир-пуқур қайнаётган чойгум овози эшитилади, жавонлар очилиб-ёпилади, иситилган нон ҳиди димоққа уради, санчқилар, пичоқлар шақир-шуқур қилади. Бу нима ғалаён! Буларни қўя турайлик. Жавонлар ҳаммаси бирданига очилмаса, нонуштага дастурхон шошилмай ёзилса, эрталаб пишлоқ ейилса бўлмас эканми? Сумкалар кечадан тайёрлаб қўйилса, қаламлар ҳам унутилмайди. Аслида, шошмоққа ҳам на ҳожат?

Манба: «Шарқ юлдузи» журнали, 06/2014
«Хуршид Даврон кутубхонаси»: Ҳикоя таржимасидаги нотўғри ўгирилган битта сўзни алмаштирдик. Уни журналдаги матн билан солиштириб топиб олишингиз мумкин.

Tomris UYAR
XILVATDA KECHGAN UMRIM
Poshshajon Kenjaeva tarjimasi

Taniqli turk yozuvchisi va tarjimoni Tomris Uyar (Tomris Uyar; 1941 — 2003) Istanbulda tug’ilgan. Dastlab Arnavutko’y ingliz qizlar bilim yurtida o’qigan. Keyin Istanbul universitetining iqtisod fakul`teti qoshidagi jurnalistika bo’limini tamomlagan. Ijod olamiga “Kristin » nomli hikoyasi bilan kirib kelgan. Yozuvchining “Ipak va ma’suma ”, “Sakkizinchi gunoh», “O’ttiz yoshli ayol”, “Yozgi umidlar” “Umid qishlari” nomli bir qator hikoyalar to’plamlari nashr etilgan. Hikoyalari Said Foiq mukofoti bilan taqdirlangan. 2003 yili saraton kasalligidan vafot etgan

Kampir titroq qo’llari bilan shisha kosadan yasama tishlarini olib, bir silkitib og’ziga soldi. Ko’ngil suhbat istaydi, ammo hamma uyquda.

“Tong oqaryapti… tun qo’ynidan moviy bulutlar suzib chiqayapti… Ular boqqa cho’kkanda oyoqda og’riq turadi. Buni yoshlar bilmaydi, ammo yillar o’taverib odatlanib qolarkansan kishi, ko’ngil bulut kelib tong otishini sezarkan. Bundan qo’rqish o’rinsiz. Buni keksalik deydilar, keksalik — yangi kunni soatsiz qarshi olish degani. Har tong shunday o’tadi. Yumshoq shippaklarimni oyoqqa ilib uyni aylanaman. Chakillab tomayotgan jo’mraklarni yopaman, suv ichishsin deb idishlarning qopqog’ini ochaman, pishloqning suvini to’kaman. Mening oyoq tovushim hech kimni uyg’otib yubormaydi. Gilamlardan, pollardan shunday yuramanki, sas chiqmaydi, hatto toshda yursam ham ovoz eshitilmaydi. Kunni qarshi olish uchun men kerak bo’lardim. Agar men bo’lmasam, tongni kim qarshi oladi? O’rnimdan turishim bilan qo’limga ko’zgu olaman”.

Kampir ko’zguni oldi. U kichkina, siniq ko’zgu edi; ko’zgu orqasiga chizilgan suratda yonog’iga katta xol qo’ygan pushti ko’ylakli malika shahzoda (nimalarga qodira-a, Egam?) bilan raqs tushardi. Malikaning ko’ylagi chiroyli, yoqasining popuklari ohorli. Atrofida zarang daraxti, qarangki, yashillik o’rtasida kattakon qora dog’. Xuddi daraxt shoxlari kuydirilgandek. Kimdir parishonxotirlik bilan sigaret o’chirgan. Yaqindagina sandiqdan olgan edi-ya. Sandiqda kashtalar ham bor edi. Naqshinkor kashtalariga ham dog’ tekkan bo’lsa-ya… Sandiq dog’lari qursin.

Hozir mana bu shahzodaning yengidagi naqshinkor bezaklarni qaerdan topish mumkin? Aytishlaricha, hozir qo’l mehnatiga haq ham to’lanmasmish, bunaqa narsalarni tikishga vaqt ham yo’q emish. “Ilgari kunlar uzundek tuyulardi, vaqtni bekor o’tkazmasdik, kashta tikardik. Men bularni tikish uchun necha kun mehnat qilganman, pardalarga ham bezak berganman. Akromning onasiga kashtalarim ma’qul kelgan edi. Balki, ko’zguni u bergandir. Ko’rmana uchun oltin soat».

Kampir ko’zguga razm solib, timdalangan qip-qizil yaralarni ko’zdan kechirdi. U har kuni ertalab yasama tishlarni og’ziga solib, kechqurun olar, labidagi yaralar esa kundan-kunga ko’payib g’ashini keltirardi. Kampirga o’zining og’zi xuddi birovnikidek tuyulardi. Chunki bir burda nonni ham qiynalib chaynar, shu bois ham yasama tishlariga bog’lanib qolgan edi. Yuzidagi ajinlarga ko’nikkanidan ularga parvo qilmay labini sekingina paypasladi, so’ng hayratomuz mahorat bilan tishlarini og’ziga soldi.

«O-o-o-o-oh» dedi, yaralaridan so’lak tomdi. Tishlar qarsilladi, qimirladi va nihoyat, joyiga o’rnashdi. Og’zidan oqqan so’lakni ko’ylagi etagiga artdi. Ko’zguni joyiga qo’ydi. Hali qiladigan ishlari ko’p edi.

“Men hech uxlolmayman, balki juda kam uxlasam kerak. Atigi ikki soat. Uyqum yengil bo’lgani uchun o’zimni uxlamagandek his qilaman. Eshik kaliti tiqirlasa ham turib chiroqni yoqaman. Chiroq bosh tomonimda turadi. Ko’pincha kechalari yolg’iz qolaman. Yotoqdagi shiftga tikilaman, divan ustiga tashlangan yopinchiqning gullariga nazar solaman. Javondagi igna-iplarni, soch to’g’nog’ichlarini, tugmalarni, ziraklarni, to’lov qog’ozlarini tartibga solaman. Ba’zida kalit topib olaman, shunda uni oppoq konvertga solib, ustiga “kalit” deb yozib qo’yaman. Hamma uyquga ketsa-da, men uxlolmayman. Chiroqlar o’chiriladi. Yo’-o’q, ularning ishlariga aralashganim uchun emas, ularga qo’shilmasligim, bir og’iz so’z so’ramasligim, kutganimni aytmasligim ularga malol keladi. Menga jahl qilishadi. Hamma narsa mensiz hal etiladi. Nazarimda, sandiqqa tashlab qo’yilgan kashtalarga o’xshayman. Yana ularni o’zimcha har kun qoqib-silkaman.

Ayvonchaga chiqqanimda qo’shni ayvonchalardagi qariyalarga ko’zim tushadi. Bu paytda ular ham uyg’oq bo’lishadi. Yashirincha kulishamiz. Chunki baland ovozda hol so’rash ayb hisoblanadi. Mahallani xavotirga solishi yaxshi emas-da! Biz keksalar kam kulamiz, tongni qarshi olamiz, ayvonchalarning bir chetida iymanibgina o’tiramiz, hech kimga yuk bo’lmaymiz. Yoshlar esa tong havosiga e’tiborsiz. Qancha umr ko’rdik, aytishga oson. Lekin o’lim bizni aldamaydi. Shuncha yil yashasak-da, hali ham hayot odatdagidek, bir xil davom etadi…”

Ayvoncha eshigi yopilganda xona o’zgacha tusga kirdi. Tutqichlari yulingan, jilosini yo’qotgan, bo’yoqlari shilingan javonlar mung’ayib ko’rindi. Faqat sandiq ustiga yopilgan pushti adyol, gulli yopinchiq uyga hayot bag’ishlagandek tuyulardi. Kampir yopinchiqni to’g’rilagan bo’ldi, peshbandining cho’ntagidagi kalitlar shodasini oldi. Eng katta kalitni ajratib divan yonidagi javonni ochdi. Javondan apel`sin, neylon to’rvaga solingan tuzsiz non, tortmadan sochiqcha oldi. Mayda qadamlar bilan chayqala-chayqala eshik tomon yurdi, dahlizga ko’z tashladi. Hamma uyquda. Asta eshik qulfini tortdi, dadil qadamlar bilan xona o’rtasiga keldi, hech kim uyg’onmaganidan hayratlanib, etagi uzun, to’p o’ynayotgan kuchukchalar surati tushirilgan tungi ko’ylagini yechib, uy kiyimini kiydi. Yengil nafas oldi. Endi uyg’onishgandir.

Kampir oshxonaga kirdi, ehtiyot shart jo’mraklarni buradi, suv solingan idishning qopqog’ini ochish yana eslaridan chiqibdi, inqillagancha pishloq solingan lagandagi suvni to’kdi. Ko’cha eshigi oldiga kelganda tizzasini zo’rg’a bukib, eshik orasida siqilib qolgan gazetaga qo’l cho’zdi. Bir qo’lida lagan, bir qo’lida gazeta bilan xonasiga kela boshladi. Amallab divanga o’tirgach, charchaganini his qildi. Gazeta sahifalariga ko’z yugurtirdi: “Qanday xabarlar bor ekan?” “To’r bezakli ko’ylak va lama etikda go’zal oqshomda edi… qiziqish bilan ta’qib qilinmoqda… Anqara guruhida ko’rindi… xafa emish va har oqshom boshqa klubda taskin toparmish, deyishmokda…” Pishloqqa sanchqi urdi, pishloq ezilib ketdi.

“Bo’g’zim ham torayganday. Luqma yutolmayman desam, ustimdan kulishadi. Uyqusizligimga ham inonishmaydi. Balki, shuning uchun ham hushyordirman, bedordirman. Lekin bo’sh o’tirmayman, bunga ularni ishontirishim qiyin. Ha, apel`sin yaxshi meva, ammo juda nordon. Yoshligimda ota-onam nordon apel`sin yeyishimga qo’yishmasdi. Yangamizning uyi orolda edi. Limon daraxti shunaqayam ko’p ediki… Har kun maktabdan qaytayotib apel`sin yerdik. Yoz oqshomlari Akrom ham kelardi. Bizning davrimizda uchrashuv degan narsa yo’q edi, desam ishonishmaydi. Hammamiz bitta xonada yashardik. Unashtirildim. Keyin nimadir bo’ldi-yu, Akrom kasalga chalindi, yo’q, vafot etdi, ha, vafot etdi. Xastalandi deya uydagilar unashtiruvni buzishdi. Ammo Akrom ko’p yillardan keyin vafot etdi. Kimgadir uylanibdi, deb eshitdim. U baland bo’yli, kelishgan yigit edi, har bir qadamini o’ylab bosardi. Eng yaxshisi — shahzodalarga qo’lda tikilgan kashtalarni sotish. Ular to’r bezakli liboslar kiyishadi. Nikoh ko’ylagim to’r uqali oppoq edi. Hozir aytsam, ishonishmaydi. O’tgan kun meni cho’miltirishdi. Yaxshilab yuvinglar, artinglar, dedim. Ular esa: “O’zingiz qorayib ketgansiz, tanangizda kir yo’q”, -deyishdi. Yoshligimda oppoqqina, nozikkina edim, hozirgidek burishiq-tirtiq emasdim. Hatto tuqqanimdan keyin ham qornim silliq, oppoqligicha qolgandi. Har bir ayol o’z erini yaxshi ko’radi. Jumladan, men ham… Darvoqe, umrimda puldan qiynalmadim. Hammasi yaxshi o’tdi. Bolalarim mening yo’qligimni his qilishadi, albatta, xuddi cholimning yo’qligini his qilgandek. Ba’zan negadir chuqur o’yga tolaman. Hozir ro’molimni silkitishga ham holim yo’q. Orolda tushgan suratlarimda oyoqlarim biram go’zal ekan-a… U zamonlar javonlarni istagan xonaga ko’chirardim, shu zaylda bugungacha yetib kelibman. Endi yuzlarimning aksi ertaga ham o’zgarmaydi, chunki allaqachon ajinlar g’ijimlab ulgurgan, men tanigan-bilgan odamlar ham xuddi shu ahvolda. Keksaydim, qartaydim, bundan endi cho’chimayman. Bundan aslo jirkanmayman ham”.

Ertalab kelini — ikki bolaning shoshqaloq onasi bolalarni yuvib-tarab, yedirib- ichirib maktabga kuzatib qo’yadi. Epchil oyoqlar mashinaga yuguradi. Kampir shovqinga chidolmagani uchun ham soat bongini eshitishi bilanoq eshigini yopadi. Oshxonadan paqir-puqur qaynayotgan choygum ovozi eshitiladi, javonlar ochilib-yopiladi, isitilgan non hidi dimoqqa uradi, sanchqilar, pichoqlar shaqir-shuqur qiladi. Bu nima g’alayon! Bularni qo’ya turaylik. Javonlar hammasi birdaniga ochilmasa, nonushtaga dasturxon shoshilmay yozilsa, ertalab pishloq yeyilsa bo’lmas ekanmi? Sumkalar kechadan tayyorlab qo’yilsa, qalamlar ham unutilmaydi. Aslida, shoshmoqqa ham na hojat?

Manba: «Sharq yulduzi» jurnali, 06/2014
«Xurshid Davron kutubxonasi»: Hikoya tarjimasidagi noto’g’ri o’girilgan bitta so’zni almashtirdik. Uni jurnaldagi matn bilan solishtirib topib olishingiz mumkin.