Шоҳизинда Самарқанддаги ёдгорликлар орасида мен севган ва ҳар гал (айниқса куз фаслида) зиёрат қилганимда юрагимга қувват бағишлайдиган қутлуғ маскандир…

Хуршид ДАВРОН
ШОҲИЗИНДА УЗРА
ПОРЛАР МУНГЛИ ОЙ

ЭСКИ ШАҲАР

Бибихоним даҳмаси харобасида
сўнгги бор акс этар ва сўнар қуёш.
Уйғона бошлайди кун нафасидан
мудраб ухлаб қолган қора қабртош.

Тор, қийшиқ кўчалар адашиб қолиб,
илондек ўрмалар нурафшон тунда.
Товлана бошлайди қайғуга тўлиб
“Зижи Кўрагон”нинг акси осмонда.

Мудрар сезгир қушлар бутоқлар аро,
уларнинг уйқусин бузар шамоллар
ва қайсар эшагин ниқтаб бесадо
уйга қайтаётган бозорчи чоллар.

Томга учиб тушган ёрқин бир юлдуз
куйдира бошлаган пайтда ўтларни,
мункайган чол каби қариган кундуз
Шоҳизинда томон писиб ўтарди…

Эски шаҳар ухлар, мудраган токлар
пахса деворларни маҳкам қучоқлар.
Ухлайди бохорда қовуну-ноклар,
Тушларига кириб муаттар боғлар.

Тунги сукунатда тўкилар ерга
йиллар нафасидан нам тортган шўрхок.
Боладек мўлтираб боқар шаҳарга
бир четда биқиниб олган митти боғ.

1979

САМАРҚАНДДА ТОНГ ОТИШИНИ КУТИБ

I

Тун кезинар… Қора кийган йўлчидек маҳзун
тун кезинар. Нигоҳимга йўл бермайди тун.
Кўзим чарчар тўқнашганча тун деворига.
Тун девори – қоронғилик, чексиз кўланка.
Термиламан, биламанки яқиндир саҳар
ва қаршимда оқ кийиниб уйғонар шаҳар.
Бироқ, ойдин саҳаргача яшамоқ керак,
гоҳо ойга, гоҳ юлдузга ўхшамоқ керак.

II

Қора саҳро тупроғидан униб чиқар тонг,
кўтарилар ниҳол каби шамси қамарга.
Ҳайратларим тўзим билмай балки ўша он
боқадирман кўзим ёниб она шаҳарга.
Қайда қолди Бибихоним?! Қайда Улуғбек?!
Оҳ, кимларнинг суягини оқартирганча
Самарқанднинг осмонида порлар ёруғлик,
қумга сингган Зарафшондек йўқолгач кеча.

Тонг отдими, бунда йўлин йўқотган тушлар
каби кўкда чарх уради ҳориган қушлар.
Бу қушчалар учиб келар гўё офтобдан –
олисларда қолиб кетган Афросиёбдан.

Қўл чўзсанг бас, қўлларингга қўнади улар
ва кафтингда қолар чангга айланган йиллар.

1979

АФРОСИЁБ СЎЗИ

Саратонда келсанг чангимни ютасан,
Чангларга айланган одамлар хокини –
Юрагин, қўлларин, кўзларин ютасан.

Кузда келсанг, ёмғирим сени ювади,
Ёмғирга айланган одамларнинг дарди.
Кўз ёшлари, армони, ғами ювади.

Қишда келсанг, совуқларим қийнайди сени,
Совуққа айланган одамлар ғазаби,
Нафрати, қасоси, номуси қийнайди.

Баҳорда келсанг, майсаларим олқишлар,
Майсага айланган боболаринг умри –
Мангулик, жасорат сени олқишлар.

Кел, бўтам, ағана, кўксимда силкинган
Майсазор устига, ахир сен менинг
Саратоним, кузим, қишим, баҳоримсан.

1980

* * *

Қандай тиниқ ва мовий осмон,
Қудуқ каби чуқурдир осмон
Шоҳизинда устида, қара!

Қабртошлар аро адашмай
Кетган сўқмоқ бўйлаб бораман –
Қандай тиниқ ва мовий осмон!

Афросиёб томондан, ана,
Келар пичан ортган арава –
Ярақлайди ўроқлар бирдан.

О, юрагим ҳовлиқма бунча,
Пичан, узра ёнбошлаб олган
Бола, ахир, сен эмасан-ку!

Кошки, қайтсам шу аравада,
Афросиёб адирларидан
Қайтсам ҳорғин арава билан.

Қандай тиниқ ва мовий осмон
Қудуқ каби чуқурдир осмон
Шоҳизинда устида, она!

1981

САМАРҚАНД УЧЛИКЛАРИ

Рауф Парфи ва Шавкат Раҳмон хотирасига бағишлайман

1

Шоҳизинда узра юксалади ой.
Зиналардан пастга туширар
Хазонларни кузнинг шамоли.

2

Афросиёб бўйлаб кезаман —
Ҳар қадамда ҳорғин ҳассанинг
Товушини илғаб тураман…

3

Эрта баҳор. Қабристон.
Қабр узра ўсган қизғалдоқ
Узра ўйнар рангин капалак.

4

Сукунат ёлғизлиги,
Ёлғизлик сукунати
Аро сарсон капалак.

5

Афросиёб узра ой
Балқиб чиқиб уйғотди
Синиқ сопол парчасин.

6

Ой нури жилваланди
Қўлимдаги қадаҳда —
Юракдаги қайғудай…

7

Нега бунча зирқирайсан, дил?
Нега бунча хирасан, ҳилол?
Ҳамдард бўлай қай бирингизга?..

8

Бу ўчоқда қачонлардир ўт гуркираган.
Ҳозир эса фақат қайғу
Уйғотар дилда.

9

Кечагина ер тешиб чиқиб
Менга нималарни шивирлайсан,
Эй эртага сўлгувчи чечак?

10

Эй,Бобурнинг соғинчли байти
Юрагимни қийнамоқ учун
Келаверасанми қайтиб-қайтиб?..

11

Шамолларга бўйсундинг
Бўйсундинг бўронларга
Нега менга бўйсунмайсан,дил?..

12

Мени қийнаш шунча роҳатми?
Лабингнинг четида туради мудом
Совуқ тиғинг — ним табассуминг.

13

Ойга узоқ термилиб қолдим —
Кетолмадим бир қадам босиб.
Ҳатто сени,эй юрагим, унутиб қўйдим.

14

Тоғ шамоли, юрагимни
Олиб кет ўзинг билан.
Шаҳарда олчалар гул тўкиб бўлди.

15

Тушларимга кирди баҳорда
Баргихазон бошланган кунлар.
Юрагим — безовта қуш…

16

Тенгдошлари урушиб қолса —
Нима қилишни билмай
Кўзёш тўкади ўғлим.

17

Кимни эслаяпсан, кимни соғиндинг,
Эй эгалари кўчиб кетган ҳовлида
Неча йил гулламай гуллаган олча?

18

Афросиёб тепалигида
Кимнинг нафасини ер юзига
Олиб чиқдинг, лолақизғалдоқ.

19

Ҳаво тиниқ, беғубор.
Бадавийлар карвони
Афросиёб устида сузар.

20

Баҳор ёмғири тинди —
Ярқирар соғинчимдай
Гўри Мирнинг гумбази.

21

Сен шунчалар ростгўйсан —
Мана шу ростгўйлигинг
Алдаб келади мени…

22

Узоқларга кетди куз —
Худди маъюс дайди қиз.
Энди у қайтармикан?

23. ГУЛ БАРГИДА ШАБНАМ ТОМЧИСИ

Бунчалар чиройлисан,
Бунчалар ҳам шаффофсан —
Ўлимдан қўрқмай қўйдим!

24

Боғларда баргихазон.
Ҳассага суянганча
Чол нимани кутмоқда?

25

Остонада тўхтаб қолдим.
Биринчи қор қоплаган
Йўлак бунчалар гўзал!

26

Сен шунчалар ростгўйсан-ки,
Юракдаги сирларим
Қийин сенга очмоғим.

27. ДЎСТИМ ШАВКАТ РАҲМОНГА

Ҳамдард излаган чоғим
Тўсатдан сени эслаб
Зирқиради юрагим.

28

Дардларимни айтай деб
Сени излаб боргандим —
Деразанг қоп-қоронғу.

29

Келиб-келиб мен ҳали
Сенга дардим айтдимми,
Булутларга яширинган ой?!

30

Кошки мени тушунсанг,
Кошки дардимни билсанг,
Мендан хафа юрган дўст!

31
“Дук-дук” уришдан бошқа иши йўқ —
Сени унутди юрагим,
Тамом унутди.

32

Олис тоғлар аро ястанган дала.
Пода боқиб юрган қўйчувон бола
Фалакда сузиб юрган кемадан кўзин узмас.

33

Узилган атиргул
Ҳали ўлгани йўқ —
Ҳали бўй таратар умидвор.

34

Қорга барибир —
Гуллаб турган чечакларни ҳам,
Жонсиз тошларни ҳам бир текис яширмоқда.

35

Шафтоли гуллари тўкилар
Рауф Парфи қабри устига —
Қанчалар меҳрибон кечиккан баҳор!

2005-2006

САМАРҚАНД

Бир шивир мисоли Самарқанд
Бисмиллоҳ каби ложувард

Юлдузлар остида дунёнинг
Энг гўзал аёли мисоли
Соғинчим тимсоли
Сочлари шамолда ёйилган
Навбаҳор тоширган Ёйиқдай

Симобий либосга ўранган
Темур эркалашларига ўрганган
Улуғбек қонидай сочилган
Қизғалдоқлардай очилган
Юлдузлар остида дунёнинг
Энг гўзал аёли мисоли
Дунёнинг энг гўзал шеърини
Болалик чоғимда қучоқлаб
Онамдай эркалаб шивирлар
Самарқанд Самарқанд Самарқанд

Бир шивир мисоли мунгли дард
Бисмиллоҳ мисоли ложувард

2016

***

Дунёнинг энг баланд тоғида туриб
Исмингни қичқираман
Исмингни ёзаман
Ям-яшил Муҳаббат боғининг
Дарвозасига
Хаёлимнинг қирмизи гули япроғига
Расмингни чизаман
Хаёлим сен ҳақингда
Эртаклар тўқиган дам
Фалакдан юлдузлар тўкилганда
Исмингни ўргатаман уларга
Исмингни ўрайман
Соғинчимдан унган гулларга
Лайли деб Карбало даштида
Қирқ бир кун адашган Мажнунга
Қиссалар айтаман сен ҳақингда
Сен бекинган хотирамниям
Даллоли кўп Жумабозорда
Минг тилла берсинлар бермайман
Қиёматгача кутаман сени
Самарқанднинг бир чеккасида
Соғинчдан сарғайган мозорда

2017

ШОҲИ ЗИНДА МАЖМУАСИ

Шоҳи Зинда, яъни «Тирик шоҳ» мақбаралар мажмуаси ўтмиш аждодларимиз тарихи ва тақдирида алоҳида ўрин тутади. У кўҳна Самарқанднинг жанубий қисмида жойлашган бўлиб, муқаддас зиёратгоҳларидандир.

Шоҳи Зинда номи Муҳаммад пайғамбарнинг амакиваччалари Қусам ибн Аббос номи билан боғлиқ. Ғиёсиддин Жавҳарийнинг ёзишича, ҳазрат Қусам ибн Аббос Муҳаммад (с.а.в.)ни вафот этгандан сўнг, ювганлардан биридир. Ўша чоғда Қусам 8 ёшда бўлган. Пайғамбаримизни ҳадисларида айнан у киши тўғрисидаги қуйидаги сўзлари Қусам ибн Аббосни кириш эшикларини пештоқида ёзилган: “Қусам ибн Аббос ўз хулқлари ва ташқи кўринишлари билан менга ўхшайдиган шахслардандир” дейилган. Ҳазрат Қусам имом Хасан билан эмишган ака-укадур.

Қусам ибн Аббос Ҳазрат Амир-ул мўминин Али ибн Абу Толиб халифалиги даврида Макка шаҳрида ҳоким бўлган. Унинг вафотидан сўнг Муовия ибн Абу-Сўфиён замонида Хуросон ҳокимлигига тайинланган. Усмон ўғли Саъид билан Мовароуннаҳрга келган. Усмон ўғли Саъид Самарқандни олиб, халқ мусулмончиликка қабул қилган, динни кучайтирмоқ ва шариат ҳукмларини юргузмоқ ниятида Қусамни бир қанча ислом қўшини билан Самарқандда қолдирган. Унинг асосий вазифаси мамлакатда исломни тарғиб қилиш бўлган. Бу эса осон кечмади. Чунки Қадим Мовароуннаҳр халқи оташпарастликка сиғинарди.

Улар Марказий Осиё давлатларини араблар босқинчиларига фаол курашга чорлади. Бироқ Ислом лашкарлари қаршиликларни табора енгиб бориб, ўлканинг ичкари қисмини ишғол қила бошлади. Милодий 677 йил бошқа динга эътиқодчилар шаҳарга ҳужум қилди. Самарқанд шаҳри намозгоҳида Қусамга ўқ тегди ва уни Бону-Ножия қабристонидаги ғор ёнига дафн этилди. Кенг тарқалган бошқа бир ривоятда айтилишича Саид ибн Усмон Қусам ибн Аббос билан биргаликда Усрушонани фатҳ этмоқ учун йўл олишиб, Сийракасга етишганда бир неча кун тўхтаб дам олишади. Шу ердаги жангларнинг бирида Қусам ибн Аббос вафот этади. Майит солинган тобутни шаҳарга жўнатадилар.

Қусам ибн Аббоснинг оналари Лубоба ал Кубро (Уммул-фазл) мўминлар онаси Маймуна бинтий Хориснинг сингиллари бўлиб, Аббос ибн Муталибнинг жуфти ҳалоллари эдилар. Ул муҳтарама олти ўғил кўрганлар, улар Фазл, Абдуллоҳ, Убайдуллоҳ, Қусам, Маъруф ва Абдураҳмон. Буларни барчаси турли мамлакатларга Ислом тарғиботи билан машғул бўлиб шаҳид бўлдилар.

Тарих ва афсона ана шу тариқа бир-бир билан уйғунлашиб кетган.

У кўҳна Самарқанднинг жанубий қисмида жойлашган бўлиб, шарқ мусулмонларининг муқаддас зиёратгоҳларидан биридир. Шоҳи Зиндага зиёрат қилиш ва бу қутлуғ жойда тоат-ибодат бажо келтириш ҳар бир имонли мўмин-мустофонинг хайрли иши ҳисобланади.

Мажмуада биноларнинг аксарияти подшоҳлар хонадонига мансуб шахсларнинг қабри устига қурилган мақбаралардир. XIаср охирида юқори майдончада дастлабки мақбаралар пайдо бўлган. Қусам ибн Аббос мақбараси шулардан биридир. Унинг ёнида ёғочга ўймакорлик услубга нақшлар солиб безатилган масжид бўлган. 1219 йил мўғуллар истилосидан кейин Афросиёбда ҳаёт сўнган. Дастлабки мақбаралар нураб аста-секин емирилган. Амир Темур ҳукмронлиги даврида унинг яқин қариндошлари ва саркардалари Қусам ибн Аббос қабри атрофида ўзлари учун мақбаралар қурдиришган.

Шоҳи Зинда мажмуаси ўзига хос йўлаклари ва маҳобатли бинолари билан сайёҳларни ўзига мафтун этади.

Самарқанддаги ушбу машҳур зотлар хонақоҳи ўзига хос ва тенгсиз бўлиб, довруғи оламга ёйилган Миср эҳромлари, Тож Маҳал каби етти мўъжизанинг бири деса бўладиган мақбаралар туркумидир.

У дастлаб Самарқанд ҳокимлари ва уламолари томонидан XI асрда пайғамбар Муҳаммад (С.А.В)нинг амакиларининг ўғли Қусам ибн Аббос шарафига қурилган.

Даставвал, бу ерда фақатгина ХI асрнинг иккинчи ярмида Самарқанддаги илк қорахонийлар даврида қурилган «Тирикшоҳ» номли мақбара бор эди. Бу жойга илгари ҳам туб жой аҳолиси зиёратларга келиб турган. Кейинчалик худди шу ерга 1066 йили Тамғач Бўғрахон мадрасаси қурилди ва унга туташ бир қатор туркум мажмуа юзага келди. ХI-ХII асрларда серҳашам безатилган бошқа мақбаралар ҳам вужудга кела бошлади. Археологлар улардан бир нечтасини XIV аср иншоотларининг ғарб томонидаги йўлакдан қазиб топдилар. Улар безаклари билан Темур даври мақбараларидан фарқ қилган. Ўша даврда ҳам Қусам ибн Аббос мақбараси «муққадас» ҳисобланиб зиёрат қилинган.

XIII асрда мўғул истилочиларининг Самарқандга қилган ҳарбий юришлари ХI-ХII асрга оид кўплаб иншоотларнинг, бузилиб, харобага айланишига сабаб бўлди. Қабристон XIV асрда қайтадан тиклана бошланди.

Амир Темур ҳукмронлик қилган (1370-1405) даврда қурилиш ишлари жуда жадал суръатда олиб борилади. Бу иншоотларнинг кўпчилиги бизнинг давримизгача етиб келган. Туркум мажмуа Афросиёбнинг шимолидан то жанубга шаҳарнинг қўрғон деворигача чўзилган.

Баъзи даҳмалар, ХI-ХII асрларга оид мақбараларнинг харобалари устига қурилади. XV аср бошларида бинолар Хожа Аҳмад мақбарасидан Ҳазрати Хизр масжидига борадиган йўл бўйлаб қурилади. Амир Темур даври меъморчилиги, безак беришнинг янги техникалари билан яъни қирқма кошинлар билан янада бойитилади. Мақбаралар иккитадан, ташқи ва ички гумбазли, баланд цилиндр барабанли қилиб қуриладиган бўлади.

Шоҳи Зинда меъморчилик мажмуаси уч қисмдан иборат қилиб қурилган. Мажмуага улкан ўймакор дарвозадан кирилади. Пештоқ равоғининг ғарбий деворида унинг Абдулазиз Баҳодир ибн Улуғбек ибн Шоҳрух ибн Темур томонидан ҳижрийнинг 838 йилда (1434-1435) бунёд этилгани ёзилган.

Бизгача етиб келган мақбара мажмуасининг ва дастлабки бинолар қолдиқларини кўздан кечирганда, уларни бадиий пардозлаш, безаш техникаси ўзгариб борганлигини пайқаш мумкин.

Чортоқнинг ўнг томонида кичгина ҳовли ичида мадраса бор уни ҳижрий 1228 йилда (1812-1813 йй.) ҳоким Давлат Қушбеги қурдирган чап томонда эса Амир Ҳусайнни онаси шарафига қурилган ёзги айвон масжиди бор. Уни Самарқандлик уста Муҳаммад Сидиқ ва уста Абду Зоҳидлар 1910-1911 йилларда қуришган. Бу ёдгорлик XIX-XX аср усталарнинг диди ва бадиий маҳоратини кўрсатиб турибди.Масжид орқасида чапда тепалик ён бағрида қўш хонали баланд мовий гумбазли мақбара (XV аср ўртаси) бор.Қўшгумбазли мақбара Шоҳи Зинда мажмуаси темурийлар замонаси меъморчилигининг ажойиб намунаси.Бир-бири билан боғланган икки тўрт бурчак хона, катта хона (зиёратхона) ва кичик хона (қабрхона)га эгадир. Қабрхонада битта қабртош, унинг остида даҳма бор. Тўрт гумбаз чортоқни юзига келтиради. Гумбаз қалпоғи ва таҳмонлар кўп поғанали муқарнасга эга. Деворларга гул нақшланган, аммо нақшлар қисман сақланиб қолган. Қўшгумбазли мақбара мажҳуллик пардаси билан тўсилган ва тадқиқотчилар ўртасида анча-мунча баҳсларга сабаб бўлган эди.

«Шоҳи Зинда» зиёратгоҳининг иккинчи қисми қирқ зина бағридан бошланиб, сирлар ҳамда жумбоқларга тўла ўрта аср даҳлизига кириб борасиз. Зинанинг эни 5 газни ташкил этади. Бу ерда эса бутунлай ўзгача давр, ҳаёт ўзгача меъморчилик ечимлари мавжуддур.

Бу ерда даҳма эмас, балки диний фикрлар дунёси, қабр эмас балки унинг дафн этиш сирлари мавжуддир. Азиз зотлар даҳмасида бутунлай ўзгача манзарага дуч келасиз, у кишининг бугунги турмуш ташвишларидан руҳан фориғ этади ва тамоман ўрта аср меъморчилиги, нафис безакли ажиб нақшлар оламига олиб киради. Мақбараларнинг сирланган кошинларидаги ранглар товланади. Буларнинг барчаси зиёратчи сайёҳларни ўзига маҳлиё қилиб қўяди.

Амир Хусайн ва унинг онаси учун қурилган обида меъморчиликнинг энг нозик услубларида ижод қилинган. Чунки саркарда Амир Хусайн стратегик жиҳатдан жуда кучли сардорлардан бўлган. Амир Темур уларга эҳтиром кўрсатиб маҳобатли бинолар қудириб уларни шу ерга дафн эттирган. Мақбарадаги файз ва чирой ҳаттотларнинг ёзувлари билан янада гўзаллашган. Мақбара 1376 йилда қурилган бўлиб, бизни кунларимизга қадар бир неча марта таъмир этилган.

Кириш пештоғининг эшиги 1911 йилда қурилган, ундаги нақшинкор безак ва ёзувлар киши диққатини ўзига тортади.

Эшикда «Ўлимдан олдин тавбага – вақт ўтмасдан намозга шошилинг» ибратли сўзлари ёзилган. Пастки қисм таркибига масжид, мулозимхона ҳамда мадраса ҳам киритилган.

Қўш гумбазли мақбаранинг ички гумбазлари нақшинкор қилиб ишланган, панеллари эса олти қиррали кошинлар билан безатилган. 1949-1952 йилларда мақбара текширилди ва босиб ётган тупроқдан тозаланиб, қайта қурилди.

Шодимулк Оқо мақбараси

Мақбаралар орасида 1372 йилда қурилган Шодимулк оқо мақбараси Шоҳи Зиндада Амир Темур даврида қурилган биринчи иншоот ҳисобланади. Бинода 11 ёшида вафот этган Амир Темурнинг жигаргўшаларидан бири Шодимулк оқо дафн этилган.

Бу бинони Амир Темурнинг опаси Турқон оқо вафот этган қизига атаб қурдиради. 1383 йилда ўзи ҳам шу ерга дафн этилган.

Мақбарада гўзал нақш ва ёзувлар ўз аксини топган. Ёзувнинг бирида шундай сўзлар битилган:

“Бу жаннатий боғдир ва унда толъе хазинаси кўмилган. Бу қабрда қимматбаҳо марварид яширилган. Унда сарвқад назокатли ётибди, шу сабабли, бу жойни жаннатга қиёслаш мумкин. Бу ўликлар орасида гарчи унинг узугида қудратлилик муҳри бўлса-да, Сулаймондай одам ғойибга равона бўлди”.

Бинонинг усталари Зайниддин ва Баҳриддин эканлиги таъкид этилган. Бошқа бир йирик жимжимадор китобада шундай дейилган: “Ушбу ширтдат муқарнасларга тўла гумбаз ва зарҳал пештоқларни Зайниддиндан хотира деб билгил. Бу масканда кўриб турган ҳар бир санъат ва маҳорат ижодкор яратувчининг марҳаматидир”. Мақбаранинг ички томонлари янада ҳашаматли ва зийнатлидир.

Шунинг учун ҳам у Шоҳизинда мажмуасининг энг гўзал гулдастаси ҳисобланади.

Туғли Текин мақбараси

Бу муқаддас жойда ором топган навбатдаги марҳум Амир Ҳусайн бўлади. Мақбара пештоқига, сағона устига, ҳижрий 777 йил санаси битилиб қўйилган. Лавҳада қуйидаги сўзларни ўқиймиз: “Дунёда бахтиёр амир нигоҳи билан туғилган жафокаш Амир Ҳусайн қутлуғ ўғлини Оллоҳ ўз жаннатига йўллагай. У ҳижрий 777 йилнинг зулқаъда ойида азобланиб ўлди”.

Амир Ҳусайн Амир Темурнинг етакчи издошларидан бўлиб, милодий 1376 йилда (ҳижрий 776-777 й.) Темур Или дарёси юқорисида жойлашган Уч Турфон мавзеида, мўғул хони Қамариддинга қарши қилган жангларидан бирида ҳалокатга учраган. Унинг Шоҳизиндадаги мақбараси эшиги устига қуйидаги сўзлар битилган: “Агар менинг пешайвоним томи Муштарийга етса-да, бари бир бу дунёнинг заҳри, ўлим жазоси мустаҳиқдир. Бу зимзиё қабрда биродарларимиз, ёлғизликдаги умидим худонинг раҳм-шафқатидир”.

Бу қабртошдаги марсия дунё янглиғ абадий фикрни тасдиқлаб турибди: “Ой остидаги ҳеч бир нарса мангу эмас, хоҳ у улуғ, хоҳ у кичик одам бўлсин, у ўзига зах тупроқдан паноҳ топади ва у тенглар ичида тенг бўлиб қолади”. Бу сўзлар ҳар бир кишини ҳушёрликка тортади. Мақбарада саркарданинг онаси Тўғли Текин ҳам дафн этилганлиги тўғрисида тарихий манбаларда маълумот келтирилган. Бу улуғ бино 1952-1954 йилларда илмий жиҳатдан ўрганилган ва муҳофаза чоралари кўрилиб, қайта тикланди.

Амирзода мақбараси

Машҳур тарихий обида усталарнинг санъатини яна бир карра ўз синовидан ўтказди. Чунки меъморчиликдаги кошинпазликнинг барча турлари айнан шу бино қурилишида қўлланилган. Бу мақбарага дафн этилган саркарда Амирзода ва унга тегишли аслзодалардан етти нафар киши дафн этилгандир. Унинг пештоқида фақат вафот этган йили 1386 (786 й.) ёзилган. Бу мақбарада кошинкорлик янада юқори даражада амалга оширилган. Унда гулдор, сиркор сопол асосий ўринни эгаллайди.

Бинонинг ички қисми ҳам ўзига хос услубда безатилган. Сўнгги таъмир давомида мақбаранинг фусункорлиги янада ортди. Тарихий ва археологик изланишлар кўплаб топилмаларга асосланиб обидани Амир Темур даврининг хусункор биноларидан деб такидлайди.

Ширинбека Оқо  мақбараси (XIV-XV асрлар)

Амир Темурнинг жигаргўшаларидан жудо бўлиши нохушликлар юзага келишига сабаб бўлди. Ҳатто ҳарбий юришларни тўхтатиб қўйди. Лекин пир-устозларининг кўнгил таскини унга яна куч бағишлади. Бу улуғвор бино Амир Темурнинг синглиси Ширинбека оқога атаб қурилган бўлиб, унинг равоқида марҳуманинг вафот йили 1385 (787 ҳ.) кўрсатилган. Айни шу кунларда Соҳибқирон салтанатида мотам кунлари эълон қилинди. Малика шаънига Амир Темур катта мақбара қурдирди у XV асрнинг иккинчи ярмида кошинкорликнинг қирқма усулида ижод қилинди.

Ундаги безак санъат услуби жиҳатидан бошқа мақбаралардан фарқ қилади, унинг пештоқ қисми нафис терма кошин билан қопланган. Ширинбека оқо мақбараси биринчи қирқма кошин ишлатилган бино эди. Ёдгорликнинг гумбаз қисми кошинкорликнинг нафис услуби билан безатилган. Бинонинг ички безаклар ўзига хос услубда деворий нақшларда зарҳалли ўсимликсимон манзарада ишланган. Арабий ҳусни хатда қуръоннинг “Фатҳ” суръаси ички хона гумбазидан пастки қисмига қадар тўла ҳолатича тикланди. Ёзувлар юпқа шаклдаги тилло безаклар билан зийнатланди. Юқори гумбаз атрофлари ранглишиша панжаралар билан безалган.

Амир Темур одатда “3”, “5” ва “7” йиллик ҳарбий юришлар уюштириш жараёнида ўзга мамлакатлар тарихи, маънавиятидан энг ноёб жиҳатларни ўз мамлакати тажрибасида унумли қўллаган. Шунинг учун ҳам унинг даврида қурилган иншоотларда турли миллат санъати наъмуналарини учратамиз.

Бино олимлар ва таъмирлаш устахонаси ходимлари ҳамкорлигида илмий жиҳатдан ўрганилиб, мустаҳкамлаш ишлари олиб борилди. Ҳатто, марҳума жасади очиб ўрганилди. Олти қиррали зангори сопол тахтачалар билан мақбаранинг панел қисми нафис қилиб ишланган. Ички қисмини ёруғлик билан таъминлаш учун юқори қисмларидаги даричаларга рангли шиша билан ишланган панжаралар ўрнатилган.

Ҳатто деворий безаклар ичида муқаддас Қуръон ва пайғамбаримиз Муҳаммад (с.а.в.)нинг ҳадисларидан намуналар ёзилган. Таъмирлаш ишлари мақбара умрининг янада узоқроқ сақланишига омил яратиб берди.

1964-1965 йиллардаги археологик қазишлар вақтида Шодимулк оқо мақбарасининг шимолий фасади ёнида XIV асрнинг ўрталарида бир-бирига ёндош қилиб солинган иккита мақбаранинг қолдиқлари топилди. Бинонинг иккинчисида кириш пештоқи сайқал берилган сопол билан безатилган.

Мақбарада учта даҳма бўлиб, ўртадаги даҳма бадиий жиҳатдан кишининг эътиборини ўзига тортади. Даҳма, шикаста хат билан безатилган.

Афсуски даҳмага битилган ёзувларда тарихий маълумотлар йўқ. Шунинг учун ҳам мақбара ким учун қурилганлиги тўғрисида аниқ маълумот йўқ. У ҳозирда таъмирланиб сайёҳлар учун очиб қўйилган. 1966 йилда мақбаранинг шимолида XIII асрнинг иккинчи ярмига оид иккита бино қолдиқлари топилди. Унинг бирида пештоқли айвон ва сағана мавжудлиги аниқланди.

Саккиз қиррали мақбара

Бу мақбаралар ичида меъморчиликнинг ўзига хос намунаси саналган содда безакли, саккиз ёқли мақбара мавжуд. У Озорбайжон усталарининг санъати маҳсулидир. Чунки томонларининг очиқлиги, гумбазнинг ички безаклари мусаффо осмон жисмларини рамзи эканлиги билан ажралиб туради.

Мақбаранинг тагида 4 та аслзода аёл кишининг сағанаси бор. Бинонинг бой безаклари бу ерда ҳам темурийларга тегишли шахслар ётганлигидан дарак беради.

Кейинги таъмирлаш ишлари давомида унинг гумбаз қисми қайта тикланди. Очиқ равоқларнинг тимпанларида ҳадислар ёзилди. Хонанинг ички қисмида бетакрор зарҳалланган деворий нақшлар Қуръоний оятларда ўзини ижобий маҳсулини топди. Мақбаранинг ҳовли қисми кенгайтирилди, хилхонадаги дафн жараёнлари очиб ўрганилди. Ёғоч тобутларда дафн этилган шахсларнинг суяқ қолдиқлари баъзи ашёлар, уларнинг ирқи ва тузулиши тўғрисида ёрқин маълумотлар олишида омил яратди.

Ундаги саккиз очиқ эшик, мусулмонлар тасаввуридаги жаннатнинг эшикларини эслатади, чунки пайғамбар Муҳаммад (с.а.в.) ҳадисларига кўра, «жаннат – оналар оёғи остидадир». Унинг ички қисмида содда нақшлар солинган. Чиройли нусхалар ичида муқаддас Қуръондан махсус суралар битилган. 1963 йилда саккиз ёқли мақбаранинг шимолидан иккита мақбара қолдиқлари очилди. Ундан даҳма девор қолдиқлари ва ўймакор услубда ишланган қабр усти тошлари қолган.

Уста Али Насафий мақбараси (XIV АСР)

Мажмуа энг кўп хилли услубда барпо этилган мақбаралар қаторига киради. Чунки бу ёдгорлик XIV асрнинг 60-70 йилларида қаршилик уста Али Насафий томонидан ҳандасавий нақшлар қўлланилган. Куфий ёзувида бинонинг пештоқ ва ички қисми маҳорат билан ишланган. Уни кўпинча «гулдор мақбара» ҳам дейишади, чунки ички ва ташқи деворларида ранг-баранг сирли кошинлар, ўсимликсимон нақшларда намойиш этилган. Бинога геометрик шакл берилиши ҳам сўзимизнинг исботидир. Улар чирмашиб, саккиз қиррали юлдузлар туркумини ҳосил қилади. Шакллар, хилма-хил нақшли, зарҳал ва сирланган кошинлар билан безатилган. Бинонинг бурчакларида муқарнас гул билан тўлган равоқ бор.

Унинг устки қисмидаги гумбаз ҳам икки қаватли бўлган. Ҳозирда бу гумбазнинг фақат асоси-қиррали гумбаз сақланиб қолган. Унинг қопламасига арабча хат битилган.

2-номаълум мақбара (XIV АСР)

2-номаълум мақбара колдиғи XI асрнинг иккинчи яримда фаолиятда бўлган Тамғоч Буғрохон мадрасаси пайдеворлари устида қурилган. Ундаги деворий нақшлар зархалланган. Баъзи манбаларда ёдгорлик Улуғ Султонбеги номи билан аталади. Бино ишлатилган гўзал хаттотлик санъати билан пештоқнинг ҳуснига ҳусн кўшиб турибди.

XII асрда бу ерда ажойиб безатилган улкан бино бўлган. 1968-1974 йилларда бинонинг пойдевори тупроқ қатламларидан тозаланди. Бу ердаги ёдгорлик Марказий Осиёдаги илк иншоатлардан бири бўлган. Мадраса пештоқи нақшли ғиштлар билан безатилган. Амир Темур вафотидан кейин бу мақбара табиий офатлар таъсиридан катта талофат кўрди. Архив ҳужжатларини чуқур ўрганиш натижасида мутахассислар бинонинг орқа ён деворлари ва гумбаз қисмларини қайта тиклашди. Мақбаранинг пештоқ қисми қуръоннинг “Ар-Раҳмон” сураси оятлари билан тўлдирилди.

Ўрта қисмда олиб борилган археологик қазишмалар эса кўплаб қадимий иншоотларнинг пойдевор хамда хилхоналарини топилишига замин яратди. Бу ўз навбатида эса «Шохи-Зинда» мажмуаси тарихини янада бойитди.

Амир Бурундуқ мақбараси (XIV АСР 80 йиллари)

Амир Темур ўз саркардаларига жуда эътиборли бўлган. Стратегик жиҳатдан жуда кучли маҳоратга эга бўлган бу саркарда соҳибқироннинг ҳар бир зафарли юришига ўз улушини қўшган. Амир Бурундуқ кўплаб ҳарбий юришларда Темур армиясини ғалаба қозонишига омил яратган. Унинг жасади ўз яқинлари билан бирга бино хилхонасида, арча тобутида мўмиёланган ҳолатда дафн этилган.

Бинонинг ички ва ташқи томони содда қилиб қурилган. Мақбара саҳнида даҳма ва қабрлар бор. Унинг ички деворларининг пастки қисмига ҳусункор олти қиррали сирли нақшлар билан безак берилган. Бино атрофида 1963 ва 1998 йилларда катта таъмирлаш ишлари олиб борилди. Даҳмалар очиб ўрганилди. Текширилган даҳмалар орасида ёш йигитнинг дафн этилгани олимлар эътиборини тортди. Марҳум ўз кийимида кўмилган эди. Ҳозирда унинг танасидаги яктак Самарқанд давлат музейида энг ноёб амалий санъат дурдонаси сифатида сақланмоқда. Бинонинг кириш жойи асл ҳолича қолдирилди.

Туман Оқо мажмуаси (XIV аср)

Малика Туман оқо Амир Темур саройида «кичик она» номлари билан эътибор қозонган машҳур аёл. «Зафарнома»да қайд этилишча, Туман оқо 1365 йилда туғилган. Унинг отаси Амир Мусо Темурга қарши юришларда собитқадам бўлган. Лекин Темурнинг Тумон оқога уйланиши улар орасидаги муносабатларнинг яхшиланишига замин яратди. Ниҳоят 1378 йил Темур Тумон оқо шарафига Оби — раҳмат ариғи бўйига гўзал «Боғи — Беҳишт» номли боғ барпо этади. Бу Темурнинг Тумон оқога бўлган ҳурмат ва эҳтиромининг рамзи эди.

XIV асрнинг охирида Темурнинг кичик хотини Туман оқо уч хонадан иборат ёдгорлик қурдирди. Улар мулозимхона, масжид ва Туман оқо мақбараларидан иборат. Девордаги чуқур токчаларнинг усти ганждан ишланган нафис муқарнаслар билан безатилган. Гумбазчалар тагида қуёш нури тушадиган дарчалар бор. Мажмуа деворларида терма кошин ишлатилган. Обидани озарбайжонлик кошинкор уста Шайх Муҳаммад ибн Хожа Бандгир Тўғрабози безаган. Девордаги изоралар олти қиррали тўқ яшил кошинлар билан безатилган. Нақшларнинг баъзисида зарҳалли нусхалар сақланиб қолган. Мақбара ташқи томондан кошинкорий пештоқи ва баланд кўк гумбази билан киши эътиборини тортади. Унинг пештоқида 808 ҳижрий, яъни 1405 милодий сана кўрсатилган. «Оллоҳ унинг салтанатини давомий айласин» сўзи Амир Темурга нисбатан айтилгани сезилиб турибди. Бошқа бир битикда «Хатти Шайх Мухаммад ибн Хожа Бандгир ат-Табризий» деган сўзларни ўқиймиз. Бу зот Темур саройида ўз вақтида машҳур хаттот-котиби бўлган.

Темур вафотидан кейин унинг маликалари тақдири ҳалокат тўфонига дучор бўлди. Халил Султоннинг қисқа хукмронлиги даврида унинг фармойиши билан Туман оқо шайх Нуриддинга никоҳқилинди. Бироқ у ҳам суиқасд туфайли ўлдирилди. Иккинчи марта бева колган малика Туман оқо Шоҳруҳ Мирзони таклифига биноан Ҳиротга боради. Пойтахт яқинидаги Кўхисан мавзейида яшаб қолади. У яшаган маҳобатли хонақоҳҳозир ҳам ўз жозибасини сақлаб қолган.

Мақбарининг ички гумбаз қисми кейинги таъмир давомида юпқа ҳолатдаги тилло нақшлар билан безатилиб, арабий ҳусни хатдаги барча ёзувлар қайта тикланди. Самарқанд меъморлари томонидан бинонинг ташқи қисмидаги қирқма кошинда ишланган пештоқ безаклари тўла ҳолатда тикланди. Бу хайрли ишда Самарқанд ва Бухоро мударрис ва уламоларининг хизматлари катта бўлди. Ширинбека оқо мақбарасидаги каби нафис қоплама қилинган Туман оғо мақбараси уйғунлиги билан ажралиб туради. Бинодаги салобат ўзига хос ихчамлик бу мақбарани бошқаларидан ажратиб туради.

Хожа Аҳмад мақбараси (ХIV аср) 

Бу мақбара XIV асрда қурилган бинолар ичида энг қадимгиси саналади. Мақбара йўлакнинг охирида жойлашган. Мақбаранинг фасади жанубга қараган. Бино ислом маънавияти ва унинг тарихига улкан хизматлари синган шайх Хожа Аҳмад номи билан боғлиқдир. Мақбаранинг равоқли пештоқи тарихий ва бадиий жиҳатдан катта аҳамиятга эга. Ўймакор кошин қопламининг фони асосан феруза рангли бўлиб, устига оқ бўёқ билан муқаддас Қуръон оятлари битилган. Худди шу ерда гулни безак ичида меъмор Фахр Алининг номи майда ҳарфлар билан жимжимадор қилиб ёзилган. Оятларнинг икки ёнига кошин билан ҳошия қилинган. ХХ аср бошида Хожа Аҳмад мақбарасининг қийшайиб қолган пештоқигина сақланиб қолган эди. Шу сабабли мақбаранинг ташқи девори 1922 йилда қайта тикланиб, том қисми ёпилди. 1962 йилда Хожа Аҳмад мақбарасининг пештоқ қисми тўғриланиб, ноёб қопламаси тозаланди ва мустаҳкамланди.

Бинонинг пойдевор қисмида археологик қазилма олиб борилиб, 12 метр узунликдаги лахм ғор топилди. Бу тарих учун яна бир янгилик бўлди. Мақбарини пештоқ қисми ҳамда ўстги гумбази қайта тикланди кириш эшикни Самарқанд устаси моҳир санъат соҳиби уста Насрулло ўз ўрнига жамлаштирилди.

Қутлуғ Оқа мақбараси (1360-1361 йил)

Ўзига хос услубда қурилган XIV аср ёдгорликларидан яна бири, бу Қутлуғ оқо мақбарасидир. Пештоқдаги ёзув қолдиқларида мақбара қурилган вақти 762 ҳижрий (1360-1361 йил экани кўрсатилган. Бу ёзув мақбаранинг аслзодалар учун қурилганига шиорадир. Хонанинг саҳнида ёш бола қабри бор. Мақбаранинг пештоқи ва ичкарисининг зийнати ўймакор сирли кошин билан ишланган бўлиб, уни ҳам Хожа Аҳмад мақбарасининг меъмори қурган бўлса ажаб эмас деган фикр билдирилади.

Қусам Ибн Аббос мажмуаси

Шимолий қисмдаги чортоқ мажмуанинг асоси сари йўл бошлайди. Унинг киришида Муҳаммад (с.а.в.)нинг қуйидаги ҳадислари ёзилган: «Арабий ҳошимий, қурайший, маккалик, мадиналик Муҳаммад с.а.в. айтдилар: «Қусам ибн Аббос хулқи ва ташқи кўриниши билан менга ўхшайдиган шахслардандир». Чортоқнинг шарқ тарафида икки табақали ўймакор нақшли қайрағоч эшик бор. Эшик Амир Темурнинг фармойишига биноан уста Саид Юсуф Шерозий томонидан 1404-1405 йиллар мобайнида ишланган. Эшикнинг нақшлари такрорланмас санъат намунаси сифатида ишланиб, ундаги арабий ёзувлар устида фил суякларидан қадама безаклар қилинган. икки табақани эшиклардан бирида қуйидаги сўзлар битилган: «Жаннат эшиклари фақирлар учун очиқдир». Иккинчи табақасида эса «Раҳмат эшиклари раҳимлилар учун очиқдир».

Усти гумбаз йўлакнинг ўнг томонида янада қадимийроқ ХI асрга оид минора бор. Миноранинг қопламаси шаклли ғиштлардан териб ишланган.

Биз ўтмишнинг энг улуғ санъат намуналарини ҳазрат мажмуасида кўрамиз. Унинг ички қисмида айланма зина мавжуд. Йўлак ХI асрда қурилган масжидга томон йўл бошлайди. Бу ёдгорлик ХII асрда қурилган иншоот қолдиқлари устида солинган. Деворларнинг пастки қисми ва меҳроби сирли кошинлар билан ишланган.

Хилхонага ғарб томондан кичик бир туғхона туташган. Пастки қисмида эса чиллахона бор. Улардан ҳар бирининг ўзига хос вазифалари мавжуддир. Зиёратхонанинг ХI аср охирига оид безак қолдиқлари шимолий деворда сақланган бўлиб, улар 1960 йилдаги текширишлар натижасида топилган.

Бу ерда мўғуллар истилосига қадар қурилган масжиднинг ёғоч бўлаклари сақланиб қолган. Бу ўйма ёғоч қисмлари қорахонийлар даврига оид ноёб ёдгорликдир. Зиёратхона XIV асрнинг 30-йилларида қурилган. Деворий гумбаз қўйилган саккизёқли қисмининг жануби ғарбий томонида ўсимликсимон нақшда 735 ҳижрий сана (1334-1335 милодий йиллар) жимжимадор қилиб ёзиб қўйилган.

Қусам ибн Аббос мақбараси комплексидаги энг асосий ва қадимий мақбара ҳисобланади. Мақбара хилхона ва зиёратхонадан иборат. Уларнинг ҳар бирини ўзига ҳос зиёрат қилиш одоблари бор.

Мақбарада Қусам ибн Аббоснинг қабри бўлиб, у Амир Темур даври сопол кошинлари билан нақшинкор безакда ишланган, қабр устида «Оллоҳ йўлида вафот этганлар ўлмайди, улар тирикдир» деган Қуръоний оят чиройли ҳусни хатда ёзилгандир. Қусам ибн Аббоснинг вафотлари санаси қабр устида 57 ҳижрий (676 милодий) сана экани ёзиб қўйилган. Мажмуанинг барча хоналари сўнги таъмир давомида асл ҳолатида моҳир усталар томонидан қайта таъмирланди. Кишиларни ҳайратга солувчи нақш ва безаклар давомий равишда деворларни безаб халқимизнинг буюк санъат намуналарини дунё халқларига кўз-кўз этиб келмоқда. Бу олий жаноб ишда Юртбошимиз кўрсатаётган жонбозлик беқиёсдир.

Ўзбекистон Республикаси Вазирлар Маҳкамасининг 2004 йил 16 июлдаги 337-сонли «Шоҳи Зинда ёдгорлиги мажмуасида қайта тиклаш ва ободонлаштириш ишларини ташкил этиш тўғрисида»ги қароридан сўнг Шоҳи Зинда мажмуаси ва унинг атрофида амалга оширилган ишлар уни аслига қайтаришга улкан ҳисса қўшди. Йиллар давомида таъмир талаб тарихий биноларининг умрини янада узоқ даврларгача етказилишининг имкони туғилди.

Таъмир жараёнида археологик, этнографик, тарихий изланишлар олиб борилиб, ҳар бир ёдгорликнинг ҳолати ўрганилди ва мутахассислардан олинган маслаҳатлар ва кўсатмалар асосида кенг қамровли таъмирлаш ишлари олиб борилди.

Мақбарадаги ёзувлар ҳадис ва Қуръон оятлари манбалар асосида қайта тикланди.

Бу ишда Самарқанд ва Бухоро мадрасаси ҳаттот ва мударрислари илмий жиҳатдан кўп масалаларнинг ечимига ўз ҳиссаларини қўшишди. Бетакрор санъат усули масжид ва мақбаралар ҳуснига янада чирой бағишлади.

Зиёратхона ичидаги жанубий деворнинг ёғоч панжараси орқали хилхонадаги Қусам ибн Аббос қабртошини кўриш мумкин. Хилхона мақбара билан бир вақтда – ХI асрда қурилган. XIV асрнинг 80 йилларида қабр устига янги қабртош ўрнатилган. Унинг ён қирраларига зарҳал югуртирилиб муқаддас Қуръон оятлари ёзилган.

Шоҳи Зинда XIV аср бошидан XV аср ўрталаригача бўлган серҳашам даҳмаларнинг юз йиллик келиб чиқиш эволюциясини ёритиб беради. Афсуски, унинг XI-XII асрларга оид асосий қисми қарийб йўқ бўлиб кетган.

Манба: www.samarkand.uz

Shohizinda Samarqanddagi yodgorliklar orasida men sevgan va har gal (ayniqsa kuz faslida)  ziyorat qilganimda yuragimga quvvat bag‘ishlaydigan qutlug‘ maskandir…

Xurshid DAVRON
SHOHIZINDA UZRA
PORLAR MUNGLI OY

ESKI SHAHAR

Bibixonim dahmasi xarobasida
so‘nggi bor aks etar va so‘nar quyosh.
Uyg‘ona boshlaydi kun nafasidan
mudrab uxlab qolgan qora qabrtosh.

Tor, qiyshiq ko‘chalar adashib qolib,
ilondek o‘rmalar nurafshon tunda.
Tovlana boshlaydi qayg‘uga to‘lib
“Ziji Ko‘ragon”ning aksi osmonda.

Mudrar sezgir qushlar butoqlar aro,
ularning uyqusin buzar shamollar
va qaysar eshagin niqtab besado
uyga qaytayotgan bozorchi chollar.

Tomga uchib tushgan yorqin bir yulduz
kuydira boshlagan paytda o‘tlarni,
munkaygan chol kabi qarigan kunduz
Shohizinda tomon pisib o‘tardi…

Eski shahar uxlar, mudragan toklar
paxsa devorlarni mahkam quchoqlar.
Uxlaydi boxorda qovunu-noklar,
Tushlariga kirib muattar bog‘lar.

Tungi sukunatda to‘kilar yerga
yillar nafasidan nam tortgan sho‘rxok.
Boladek mo‘ltirab boqar shaharga
bir chetda biqinib olgan mitti bog‘.

1979

SAMARQANDDA TONG OTISHINI KUTIB

I

Tun kezinar… Qora kiygan yo‘lchidek mahzun
tun kezinar. Nigohimga yo‘l bermaydi tun.
Ko‘zim charchar to‘qnashgancha tun devoriga.
Tun devori – qorong‘ilik, cheksiz ko‘lanka.
Termilaman, bilamanki yaqindir sahar
va qarshimda oq kiyinib uyg‘onar shahar.
Biroq, oydin sahargacha yashamoq kerak,
goho oyga, goh yulduzga o‘xshamoq kerak.

II

Qora sahro tuprog‘idan unib chiqar tong,
ko‘tarilar nihol kabi shamsi qamarga.
Hayratlarim to‘zim bilmay balki o‘sha on
boqadirman ko‘zim yonib ona shaharga.
Qayda qoldi Bibixonim?! Qayda Ulug‘bek?!
Oh, kimlarning suyagini oqartirgancha
Samarqandning osmonida porlar yorug‘lik,
qumga singgan Zarafshondek yo‘qolgach kecha.

Tong otdimi, bunda yo‘lin yo‘qotgan tushlar
kabi ko‘kda charx uradi horigan qushlar.
Bu qushchalar uchib kelar go‘yo oftobdan –
olislarda qolib ketgan Afrosiyobdan.

Qo‘l cho‘zsang bas, qo‘llaringga qo‘nadi ular
va kaftingda qolar changga aylangan yillar.

1979

AFROSIYOB SO‘ZI

Saratonda kelsang changimni yutasan,
Changlarga aylangan odamlar xokini –
Yuragin, qo‘llarin, ko‘zlarin yutasan.

Kuzda kelsang, yomg‘irim seni yuvadi,
Yomg‘irga aylangan odamlarning dardi.
Ko‘z yoshlari, armoni, g‘ami yuvadi.

Qishda kelsang, sovuqlarim qiynaydi seni,
Sovuqqa aylangan odamlar g‘azabi,
Nafrati, qasosi, nomusi qiynaydi.

Bahorda kelsang, maysalarim olqishlar,
Maysaga aylangan bobolaring umri –
Mangulik, jasorat seni olqishlar.

Kel, bo‘tam, ag‘ana, ko‘ksimda silkingan
Maysazor ustiga, axir sen mening
Saratonim, kuzim, qishim, bahorimsan.

1980

* * *

Qanday tiniq va moviy osmon,
Quduq kabi chuqurdir osmon
Shohizinda ustida, qara!

Qabrtoshlar aro adashmay
Ketgan so‘qmoq bo‘ylab boraman –
Qanday tiniq va moviy osmon!

Afrosiyob tomondan, ana,
Kelar pichan ortgan arava –
Yaraqlaydi o‘roqlar birdan.

O, yuragim hovliqma buncha,
Pichan, uzra yonboshlab olgan
Bola, axir, sen emasan-ku!

Koshki, qaytsam shu aravada,
Afrosiyob adirlaridan
Qaytsam horg‘in arava bilan.

Qanday tiniq va moviy osmon
Quduq kabi chuqurdir osmon
Shohizinda ustida, ona!

1981

SAMARQAND UCHLIKLARI

Rauf Parfi va Shavkat Rahmon xotirasiga bag‘ishlayman

1

Shohizinda uzra yuksaladi oy.
Zinalardan pastga tushirar
Xazonlarni kuzning shamoli.

2

Afrosiyob bo‘ylab kezaman —
Har qadamda horg‘in hassaning
Tovushini ilg‘ab turaman…

3

Erta bahor. Qabriston.
Qabr uzra o‘sgan qizg‘aldoq
Uzra o‘ynar rangin kapalak.

4

Sukunat yolg‘izligi,
Yolg‘izlik sukunati
Aro sarson kapalak.

5

Afrosiyob uzra oy
Balqib chiqib uyg‘otdi
Siniq sopol parchasin.

6

Oy nuri jilvalandi
Qo‘limdagi qadahda —
Yurakdagi qayg‘uday…

7

Nega buncha zirqiraysan, dil?
Nega buncha xirasan, hilol?
Hamdard bo‘lay qay biringizga?..

8

Bu o‘choqda qachonlardir o‘t gurkiragan.
Hozir esa faqat qayg‘u
Uyg‘otar dilda.

9

Kechagina yer teshib chiqib
Menga nimalarni shivirlaysan,
Ey ertaga so‘lguvchi chechak?

10

Ey,Boburning sog‘inchli bayti
Yuragimni qiynamoq uchun
Kelaverasanmi qaytib-qaytib?..

11

Shamollarga bo‘ysunding
Bo‘ysunding bo‘ronlarga
Nega menga bo‘ysunmaysan,dil?..

12

Meni qiynash shuncha rohatmi?
Labingning chetida turadi mudom
Sovuq tig‘ing — nim tabassuming.

13

Oyga uzoq termilib qoldim —
Ketolmadim bir qadam bosib.
Hatto seni,ey yuragim, unutib qo‘ydim.

14

Tog‘ shamoli, yuragimni
Olib ket o‘zing bilan.
Shaharda olchalar gul to‘kib bo‘ldi.

15

Tushlarimga kirdi bahorda
Bargixazon boshlangan kunlar.
Yuragim — bezovta qush…

16

Tengdoshlari urushib qolsa —
Nima qilishni bilmay
Ko‘zyosh to‘kadi o‘g‘lim.

17

Kimni eslayapsan, kimni sog‘inding,
Ey egalari ko‘chib ketgan hovlida
Necha yil gullamay gullagan olcha?

18

Afrosiyob tepaligida
Kimning nafasini yer yuziga
Olib chiqding, lolaqizg‘aldoq.

19

Havo tiniq, beg‘ubor.
Badaviylar karvoni
Afrosiyob ustida suzar.

20

Bahor yomg‘iri tindi —
Yarqirar sog‘inchimday
Go‘ri Mirning gumbazi.

21

Sen shunchalar rostgo‘ysan —
Mana shu rostgo‘yliging
Aldab keladi meni…

22

Uzoqlarga ketdi kuz —
Xuddi ma’yus daydi qiz.
Endi u qaytarmikan?

23. GUL BARGIDA SHABNAM TOMCHISI

Bunchalar chiroylisan,
Bunchalar ham shaffofsan —
O‘limdan qo‘rqmay qo‘ydim!

24

Bog‘larda bargixazon.
Hassaga suyangancha
Chol nimani kutmoqda?

25

Ostonada to‘xtab qoldim.
Birinchi qor qoplagan
Yo‘lak bunchalar go‘zal!

26

Sen shunchalar rostgo‘ysan-ki,
Yurakdagi sirlarim
Qiyin senga ochmog‘im.

27. DO‘STIM SHAVKAT RAHMONGA

Hamdard izlagan chog‘im
To‘satdan seni eslab
Zirqiradi yuragim.

28

Dardlarimni aytay deb
Seni izlab borgandim —
Derazang qop-qorong‘u.

29

Kelib-kelib men hali
Senga dardim aytdimmi,
Bulutlarga yashiringan oy?!

30

Koshki meni tushunsang,
Koshki dardimni bilsang,
Mendan xafa yurgan do‘st!

31
“Duk-duk” urishdan boshqa ishi yo‘q —
Seni unutdi yuragim,
Tamom unutdi.

32

Olis tog‘lar aro yastangan dala.
Poda boqib yurgan qo‘ychuvon bola
Falakda suzib yurgan kemadan ko‘zin uzmas.

33

Uzilgan atirgul
Hali o‘lgani yo‘q —
Hali bo‘y taratar umidvor.

34

Qorga baribir —
Gullab turgan chechaklarni ham,
Jonsiz toshlarni ham bir tekis yashirmoqda.

35

Shaftoli gullari to‘kilar
Rauf Parfi qabri ustiga —
Qanchalar mehribon kechikkan bahor!

2005-2006

SAMARQAND

Bir shivir misoli Samarqand
Bismilloh kabi lojuvard

Yulduzlar ostida dunyoning
Eng go‘zal ayoli misoli
Sog‘inchim timsoli
Sochlari shamolda yoyilgan
Navbahor toshirgan Yoyiqday

Simobiy libosga o‘rangan
Temur erkalashlariga o‘rgangan
Ulug‘bek qoniday sochilgan
Qizg‘aldoqlarday ochilgan
Yulduzlar ostida dunyoning
Eng go‘zal ayoli misoli
Dunyoning eng go‘zal she’rini
Bolalik chog‘imda quchoqlab
Onamday erkalab shivirlar
Samarqand Samarqand Samarqand

Bir shivir misoli mungli dard
Bismilloh misoli lojuvard

2016

***

Dunyoning eng baland tog‘ida turib
Ismingni qichqiraman
Ismingni yozaman
Yam-yashil Muhabbat bog‘ining
Darvozasiga
Xayolimning qirmizi guli yaprog‘iga
Rasmingni chizaman
Xayolim sen haqingda
Ertaklar to‘qigan dam
Falakdan yulduzlar to‘kilganda
Ismingni o‘rgataman ularga
Ismingni o‘rayman
Sog‘inchimdan ungan gullarga
Layli deb Karbalo dashtida
Qirq bir kun adashgan Majnunga
Qissalar aytaman sen haqingda
Sen bekingan xotiramniyam
Dalloli ko‘p Jumabozorda
Ming tilla bersinlar bermayman
Qiyomatgacha kutaman seni
Samarqandning bir chekkasida
Sog‘inchdan sarg‘aygan mozorda

2017

SHOHI ZINDA MAJMUASI

Shohi Zinda, ya’ni “Tirik shoh” maqbaralar majmuasi o‘tmish ajdodlarimiz tarixi va taqdirida alohida o‘rin tutadi. U ko‘hna Samarqandning janubiy qismida joylashgan bo‘lib, muqaddas ziyoratgohlaridandir.

Shohi Zinda nomi Muhammad payg‘ambarning amakivachchalari Qusam ibn Abbos nomi bilan bog‘liq. G‘iyosiddin Javhariyning yozishicha, hazrat Qusam ibn Abbos Muhammad (s.a.v.)ni vafot etgandan so‘ng, yuvganlardan biridir. O‘sha chog‘da Qusam 8 yoshda bo‘lgan. Payg‘ambarimizni hadislarida aynan u kishi to‘g‘risidagi quyidagi so‘zlari Qusam ibn Abbosni kirish eshiklarini peshtoqida yozilgan: “Qusam ibn Abbos o‘z xulqlari va tashqi ko‘rinishlari bilan menga o‘xshaydigan shaxslardandir” deyilgan. Hazrat Qusam imom Xasan bilan emishgan aka-ukadur.

Qusam ibn Abbos Hazrat Amir-ul mo‘minin Ali ibn Abu Tolib xalifaligi davrida Makka shahrida hokim bo‘lgan. Uning vafotidan so‘ng Muoviya ibn Abu-So‘fiyon zamonida Xuroson hokimligiga tayinlangan. Usmon o‘g‘li Sa’id bilan Movarounnahrga kelgan. Usmon o‘g‘li Sa’id Samarqandni olib, xalq musulmonchilikka qabul qilgan, dinni kuchaytirmoq va shariat hukmlarini yurguzmoq niyatida Qusamni bir qancha islom qo‘shini bilan Samarqandda qoldirgan. Uning asosiy vazifasi mamlakatda islomni targ‘ib qilish bo‘lgan. Bu esa oson kechmadi. Chunki Qadim Movarounnahr xalqi otashparastlikka sig‘inardi.

Ular Markaziy Osiyo davlatlarini arablar bosqinchilariga faol kurashga chorladi. Biroq Islom lashkarlari qarshiliklarni tabora yengib borib, o‘lkaning ichkari qismini ishg‘ol qila boshladi. Milodiy 677 yil boshqa dinga e’tiqodchilar shaharga hujum qildi. Samarqand shahri namozgohida Qusamga o‘q tegdi va uni Bonu-Nojiya qabristonidagi g‘or yoniga dafn etildi. Keng tarqalgan boshqa bir rivoyatda aytilishicha Said ibn Usmon Qusam ibn Abbos bilan birgalikda Usrushonani fath etmoq uchun yo‘l olishib, Siyrakasga yetishganda bir necha kun to‘xtab dam olishadi. Shu yerdagi janglarning birida Qusam ibn Abbos vafot etadi. Mayit solingan tobutni shaharga jo‘natadilar.

Qusam ibn Abbosning onalari Luboba al Kubro (Ummul-fazl) mo‘minlar onasi Maymuna bintiy Xorisning singillari bo‘lib, Abbos ibn Mutalibning jufti halollari edilar. Ul muhtarama olti o‘g‘il ko‘rganlar, ular Fazl, Abdulloh, Ubaydulloh, Qusam, Ma’ruf va Abdurahmon. Bularni barchasi turli mamlakatlarga Islom targ‘iboti bilan mashg‘ul bo‘lib shahid bo‘ldilar.

Tarix va afsona ana shu tariqa bir-bir bilan uyg‘unlashib ketgan.

U ko‘hna Samarqandning janubiy qismida joylashgan bo‘lib, sharq musulmonlarining muqaddas ziyoratgohlaridan biridir. Shohi Zindaga ziyorat qilish va bu qutlug‘ joyda toat-ibodat bajo keltirish har bir imonli mo‘min-mustofoning xayrli ishi hisoblanadi.

Majmuada binolarning aksariyati podshohlar xonadoniga mansub shaxslarning qabri ustiga qurilgan maqbaralardir. XIasr oxirida yuqori maydonchada dastlabki maqbaralar paydo bo‘lgan. Qusam ibn Abbos maqbarasi shulardan biridir. Uning yonida yog‘ochga o‘ymakorlik uslubga naqshlar solib bezatilgan masjid bo‘lgan. 1219 yil mo‘g‘ullar istilosidan keyin Afrosiyobda hayot so‘ngan. Dastlabki maqbaralar nurab asta-sekin yemirilgan. Amir Temur hukmronligi davrida uning yaqin qarindoshlari va sarkardalari Qusam ibn Abbos qabri atrofida o‘zlari uchun maqbaralar qurdirishgan.

Shohi Zinda majmuasi o‘ziga xos yo‘laklari va mahobatli binolari bilan sayyohlarni o‘ziga maftun etadi.

Samarqanddagi ushbu mashhur zotlar xonaqohi o‘ziga xos va tengsiz bo‘lib, dovrug‘i olamga yoyilgan Misr ehromlari, Toj Mahal kabi yetti mo‘jizaning biri desa bo‘ladigan maqbaralar turkumidir.

U dastlab Samarqand hokimlari va ulamolari tomonidan XI asrda payg‘ambar Muhammad (S.A.V)ning amakilarining o‘g‘li Qusam ibn Abbos sharafiga qurilgan.

Dastavval, bu yerda faqatgina XI asrning ikkinchi yarmida Samarqanddagi ilk qoraxoniylar davrida qurilgan “Tirikshoh” nomli maqbara bor edi. Bu joyga ilgari ham tub joy aholisi ziyoratlarga kelib turgan. Keyinchalik xuddi shu yerga 1066 yili Tamg‘ach Bo‘g‘raxon madrasasi qurildi va unga tutash bir qator turkum majmua yuzaga keldi. XI-XII asrlarda serhasham bezatilgan boshqa maqbaralar ham vujudga kela boshladi. Arxeologlar ulardan bir nechtasini XIV asr inshootlarining g‘arb tomonidagi yo‘lakdan qazib topdilar. Ular bezaklari bilan Temur davri maqbaralaridan farq qilgan. O‘sha davrda ham Qusam ibn Abbos maqbarasi “muqqadas” hisoblanib ziyorat qilingan.

XIII asrda mo‘g‘ul istilochilarining Samarqandga qilgan harbiy yurishlari XI-XII asrga oid ko‘plab inshootlarning, buzilib, xarobaga aylanishiga sabab bo‘ldi. Qabriston XIV asrda qaytadan tiklana boshlandi.

Amir Temur hukmronlik qilgan (1370-1405) davrda qurilish ishlari juda jadal sur’atda olib boriladi. Bu inshootlarning ko‘pchiligi bizning davrimizgacha yetib kelgan. Turkum majmua Afrosiyobning shimolidan to janubga shaharning qo‘rg‘on devorigacha cho‘zilgan.

Ba’zi dahmalar, XI-XII asrlarga oid maqbaralarning xarobalari ustiga quriladi. XV asr boshlarida binolar Xoja Ahmad maqbarasidan Hazrati Xizr masjidiga boradigan yo‘l bo‘ylab quriladi. Amir Temur davri me’morchiligi, bezak berishning yangi texnikalari bilan ya’ni qirqma koshinlar bilan yanada boyitiladi. Maqbaralar ikkitadan, tashqi va ichki gumbazli, baland silindr barabanli qilib quriladigan bo‘ladi.

Shohi Zinda me’morchilik majmuasi uch qismdan iborat qilib qurilgan. Majmuaga ulkan o‘ymakor darvozadan kiriladi. Peshtoq ravog‘ining g‘arbiy devorida uning Abdulaziz Bahodir ibn Ulug‘bek ibn Shohrux ibn Temur tomonidan hijriyning 838 yilda (1434-1435) bunyod etilgani yozilgan.

Bizgacha yetib kelgan maqbara majmuasining va dastlabki binolar qoldiqlarini ko‘zdan kechirganda, ularni badiiy pardozlash, bezash texnikasi o‘zgarib borganligini payqash mumkin.

Chortoqning o‘ng tomonida kichgina hovli ichida madrasa bor uni hijriy 1228 yilda (1812-1813 yy.) hokim Davlat Qushbegi qurdirgan chap tomonda esa Amir Husaynni onasi sharafiga qurilgan yozgi ayvon masjidi bor. Uni Samarqandlik usta Muhammad Sidiq va usta Abdu Zohidlar 1910-1911 yillarda qurishgan. Bu yodgorlik XIX-XX asr ustalarning didi va badiiy mahoratini ko‘rsatib turibdi.Masjid orqasida chapda tepalik yon bag‘rida qo‘sh xonali baland moviy gumbazli maqbara (XV asr o‘rtasi) bor.Qo‘shgumbazli maqbara Shohi Zinda majmuasi temuriylar zamonasi me’morchiligining ajoyib namunasi.Bir-biri bilan bog‘langan ikki to‘rt burchak xona, katta xona (ziyoratxona) va kichik xona (qabrxona)ga egadir. Qabrxonada bitta qabrtosh, uning ostida dahma bor. To‘rt gumbaz chortoqni yuziga keltiradi. Gumbaz qalpog‘i va tahmonlar ko‘p pog‘anali muqarnasga ega. Devorlarga gul naqshlangan, ammo naqshlar qisman saqlanib qolgan. Qo‘shgumbazli maqbara majhullik pardasi bilan to‘silgan va tadqiqotchilar o‘rtasida ancha-muncha bahslarga sabab bo‘lgan edi.

“Shohi Zinda” ziyoratgohining ikkinchi qismi qirq zina bag‘ridan boshlanib, sirlar hamda jumboqlarga to‘la o‘rta asr dahliziga kirib borasiz. Zinaning eni 5 gazni tashkil etadi. Bu yerda esa butunlay o‘zgacha davr, hayot o‘zgacha me’morchilik yechimlari mavjuddur.

Bu yerda dahma emas, balki diniy fikrlar dunyosi, qabr emas balki uning dafn etish sirlari mavjuddir. Aziz zotlar dahmasida butunlay o‘zgacha manzaraga duch kelasiz, u kishining bugungi turmush tashvishlaridan ruhan forig‘ etadi va tamoman o‘rta asr me’morchiligi, nafis bezakli ajib naqshlar olamiga olib kiradi. Maqbaralarning sirlangan koshinlaridagi ranglar tovlanadi. Bularning barchasi ziyoratchi sayyohlarni o‘ziga mahliyo qilib qo‘yadi.

Amir Xusayn va uning onasi uchun qurilgan obida me’morchilikning eng nozik uslublarida ijod qilingan. Chunki sarkarda Amir Xusayn strategik jihatdan juda kuchli sardorlardan bo‘lgan. Amir Temur ularga ehtirom ko‘rsatib mahobatli binolar qudirib ularni shu yerga dafn ettirgan. Maqbaradagi fayz va chiroy hattotlarning yozuvlari bilan yanada go‘zallashgan. Maqbara 1376 yilda qurilgan bo‘lib, bizni kunlarimizga qadar bir necha marta ta’mir etilgan.

Kirish peshtog‘ining eshigi 1911 yilda qurilgan, undagi naqshinkor bezak va yozuvlar kishi diqqatini o‘ziga tortadi.

Eshikda “O‘limdan oldin tavbaga – vaqt o‘tmasdan namozga shoshiling” ibratli so‘zlari yozilgan. Pastki qism tarkibiga masjid, mulozimxona hamda madrasa ham kiritilgan.

Qo‘sh gumbazli maqbaraning ichki gumbazlari naqshinkor qilib ishlangan, panellari esa olti qirrali koshinlar bilan bezatilgan. 1949-1952 yillarda maqbara tekshirildi va bosib yotgan tuproqdan tozalanib, qayta qurildi.

Shodimulk Oqo maqbarasi

Maqbaralar orasida 1372 yilda qurilgan Shodimulk oqo maqbarasi Shohi Zindada Amir Temur davrida qurilgan birinchi inshoot hisoblanadi. Binoda 11 yoshida vafot etgan Amir Temurning jigargo‘shalaridan biri Shodimulk oqo dafn etilgan.

Bu binoni Amir Temurning opasi Turqon oqo vafot etgan qiziga atab qurdiradi. 1383 yilda o‘zi ham shu yerga dafn etilgan.

Maqbarada go‘zal naqsh va yozuvlar o‘z aksini topgan. Yozuvning birida shunday so‘zlar bitilgan:

“Bu jannatiy bog‘dir va unda tolye xazinasi ko‘milgan. Bu qabrda qimmatbaho marvarid yashirilgan. Unda sarvqad nazokatli yotibdi, shu sababli, bu joyni jannatga qiyoslash mumkin. Bu o‘liklar orasida garchi uning uzugida qudratlilik muhri bo‘lsa-da, Sulaymonday odam g‘oyibga ravona bo‘ldi”.

Binoning ustalari Zayniddin va Bahriddin ekanligi ta’kid etilgan. Boshqa bir yirik jimjimador kitobada shunday deyilgan: “Ushbu shirtdat muqarnaslarga to‘la gumbaz va zarhal peshtoqlarni Zayniddindan xotira deb bilgil. Bu maskanda ko‘rib turgan har bir san’at va mahorat ijodkor yaratuvchining marhamatidir”. Maqbaraning ichki tomonlari yanada hashamatli va ziynatlidir.

Shuning uchun ham u Shohizinda majmuasining eng go‘zal guldastasi hisoblanadi.

Tug‘li Tekin maqbarasi

Bu muqaddas joyda orom topgan navbatdagi marhum Amir Husayn bo‘ladi. Maqbara peshtoqiga, sag‘ona ustiga, hijriy 777 yil sanasi bitilib qo‘yilgan. Lavhada quyidagi so‘zlarni o‘qiymiz: “Dunyoda baxtiyor amir nigohi bilan tug‘ilgan jafokash Amir Husayn qutlug‘ o‘g‘lini Olloh o‘z jannatiga yo‘llagay. U hijriy 777 yilning zulqa’da oyida azoblanib o‘ldi”.

Amir Husayn Amir Temurning yetakchi izdoshlaridan bo‘lib, milodiy 1376 yilda (hijriy 776-777 y.) Temur Ili daryosi yuqorisida joylashgan Uch Turfon mavzeida, mo‘g‘ul xoni Qamariddinga qarshi qilgan janglaridan birida halokatga uchragan. Uning Shohizindadagi maqbarasi eshigi ustiga quyidagi so‘zlar bitilgan: “Agar mening peshayvonim tomi Mushtariyga yetsa-da, bari bir bu dunyoning zahri, o‘lim jazosi mustahiqdir. Bu zimziyo qabrda birodarlarimiz, yolg‘izlikdagi umidim xudoning rahm-shafqatidir”.

Bu qabrtoshdagi marsiya dunyo yanglig‘ abadiy fikrni tasdiqlab turibdi: “Oy ostidagi hech bir narsa mangu emas, xoh u ulug‘, xoh u kichik odam bo‘lsin, u o‘ziga zax tuproqdan panoh topadi va u tenglar ichida teng bo‘lib qoladi”. Bu so‘zlar har bir kishini hushyorlikka tortadi. Maqbarada sarkardaning onasi To‘g‘li Tekin ham dafn etilganligi to‘g‘risida tarixiy manbalarda ma’lumot keltirilgan. Bu ulug‘ bino 1952-1954 yillarda ilmiy jihatdan o‘rganilgan va muhofaza choralari ko‘rilib, qayta tiklandi.

Amirzoda maqbarasi

Mashhur tarixiy obida ustalarning san’atini yana bir karra o‘z sinovidan o‘tkazdi. Chunki me’morchilikdagi koshinpazlikning barcha turlari aynan shu bino qurilishida qo‘llanilgan. Bu maqbaraga dafn etilgan sarkarda Amirzoda va unga tegishli aslzodalardan yetti nafar kishi dafn etilgandir. Uning peshtoqida faqat vafot etgan yili 1386 (786 y.) yozilgan. Bu maqbarada koshinkorlik yanada yuqori darajada amalga oshirilgan. Unda guldor, sirkor sopol asosiy o‘rinni egallaydi.

Binoning ichki qismi ham o‘ziga xos uslubda bezatilgan. So‘nggi ta’mir davomida maqbaraning fusunkorligi yanada ortdi. Tarixiy va arxeologik izlanishlar ko‘plab topilmalarga asoslanib obidani Amir Temur davrining xusunkor binolaridan deb takidlaydi.

Shirinbeka Oqo maqbarasi (XIV-XV asrlar)

Amir Temurning jigargo‘shalaridan judo bo‘lishi noxushliklar yuzaga kelishiga sabab bo‘ldi. Hatto harbiy yurishlarni to‘xtatib qo‘ydi. Lekin pir-ustozlarining ko‘ngil taskini unga yana kuch bag‘ishladi. Bu ulug‘vor bino Amir Temurning singlisi Shirinbeka oqoga atab qurilgan bo‘lib, uning ravoqida marhumaning vafot yili 1385 (787 h.) ko‘rsatilgan. Ayni shu kunlarda Sohibqiron saltanatida motam kunlari e’lon qilindi. Malika sha’niga Amir Temur katta maqbara qurdirdi u XV asrning ikkinchi yarmida koshinkorlikning qirqma usulida ijod qilindi.

Undagi bezak san’at uslubi jihatidan boshqa maqbaralardan farq qiladi, uning peshtoq qismi nafis terma koshin bilan qoplangan. Shirinbeka oqo maqbarasi birinchi qirqma koshin ishlatilgan bino edi. Yodgorlikning gumbaz qismi koshinkorlikning nafis uslubi bilan bezatilgan. Binoning ichki bezaklar o‘ziga xos uslubda devoriy naqshlarda zarhalli o‘simliksimon manzarada ishlangan. Arabiy husni xatda qur’onning “Fath” sur’asi ichki xona gumbazidan pastki qismiga qadar to‘la holaticha tiklandi. Yozuvlar yupqa shakldagi tillo bezaklar bilan ziynatlandi. Yuqori gumbaz atroflari ranglishisha panjaralar bilan bezalgan.

Amir Temur odatda “3”, “5” va “7” yillik harbiy yurishlar uyushtirish jarayonida o‘zga mamlakatlar tarixi, ma’naviyatidan eng noyob jihatlarni o‘z mamlakati tajribasida unumli qo‘llagan. Shuning uchun ham uning davrida qurilgan inshootlarda turli millat san’ati na’munalarini uchratamiz.

Bino olimlar va ta’mirlash ustaxonasi xodimlari hamkorligida ilmiy jihatdan o‘rganilib, mustahkamlash ishlari olib borildi. Hatto, marhuma jasadi ochib o‘rganildi. Olti qirrali zangori sopol taxtachalar bilan maqbaraning panel qismi nafis qilib ishlangan. Ichki qismini yorug‘lik bilan ta’minlash uchun yuqori qismlaridagi darichalarga rangli shisha bilan ishlangan panjaralar o‘rnatilgan.

Hatto devoriy bezaklar ichida muqaddas Qur’on va payg‘ambarimiz Muhammad (s.a.v.)ning hadislaridan namunalar yozilgan. Ta’mirlash ishlari maqbara umrining yanada uzoqroq saqlanishiga omil yaratib berdi.

1964-1965 yillardagi arxeologik qazishlar vaqtida Shodimulk oqo maqbarasining shimoliy fasadi yonida XIV asrning o‘rtalarida bir-biriga yondosh qilib solingan ikkita maqbaraning qoldiqlari topildi. Binoning ikkinchisida kirish peshtoqi sayqal berilgan sopol bilan bezatilgan.

Maqbarada uchta dahma bo‘lib, o‘rtadagi dahma badiiy jihatdan kishining e’tiborini o‘ziga tortadi. Dahma, shikasta xat bilan bezatilgan.

Afsuski dahmaga bitilgan yozuvlarda tarixiy ma’lumotlar yo‘q. Shuning uchun ham maqbara kim uchun qurilganligi to‘g‘risida aniq ma’lumot yo‘q. U hozirda ta’mirlanib sayyohlar uchun ochib qo‘yilgan. 1966 yilda maqbaraning shimolida XIII asrning ikkinchi yarmiga oid ikkita bino qoldiqlari topildi. Uning birida peshtoqli ayvon va sag‘ana mavjudligi aniqlandi.

Sakkiz qirrali maqbara

Bu maqbaralar ichida me’morchilikning o‘ziga xos namunasi sanalgan sodda bezakli, sakkiz yoqli maqbara mavjud. U Ozorbayjon ustalarining san’ati mahsulidir. Chunki tomonlarining ochiqligi, gumbazning ichki bezaklari musaffo osmon jismlarini ramzi ekanligi bilan ajralib turadi.

Maqbaraning tagida 4 ta aslzoda ayol kishining sag‘anasi bor. Binoning boy bezaklari bu yerda ham temuriylarga tegishli shaxslar yotganligidan darak beradi.

Keyingi ta’mirlash ishlari davomida uning gumbaz qismi qayta tiklandi. Ochiq ravoqlarning timpanlarida hadislar yozildi. Xonaning ichki qismida betakror zarhallangan devoriy naqshlar Qur’oniy oyatlarda o‘zini ijobiy mahsulini topdi. Maqbaraning hovli qismi kengaytirildi, xilxonadagi dafn jarayonlari ochib o‘rganildi. Yog‘och tobutlarda dafn etilgan shaxslarning suyaq qoldiqlari ba’zi ashyolar, ularning irqi va tuzulishi to‘g‘risida yorqin ma’lumotlar olishida omil yaratdi.

Undagi sakkiz ochiq eshik, musulmonlar tasavvuridagi jannatning eshiklarini eslatadi, chunki payg‘ambar Muhammad (s.a.v.) hadislariga ko‘ra, “jannat – onalar oyog‘i ostidadir”. Uning ichki qismida sodda naqshlar solingan. Chiroyli nusxalar ichida muqaddas Qur’ondan maxsus suralar bitilgan. 1963 yilda sakkiz yoqli maqbaraning shimolidan ikkita maqbara qoldiqlari ochildi. Undan dahma devor qoldiqlari va o‘ymakor uslubda ishlangan qabr usti toshlari qolgan.

Usta Ali Nasafiy maqbarasi (XIV ASR)

Majmua eng ko‘p xilli uslubda barpo etilgan maqbaralar qatoriga kiradi. Chunki bu yodgorlik XIV asrning 60-70 yillarida qarshilik usta Ali Nasafiy tomonidan handasaviy naqshlar qo‘llanilgan. Kufiy yozuvida binoning peshtoq va ichki qismi mahorat bilan ishlangan. Uni ko‘pincha “guldor maqbara” ham deyishadi, chunki ichki va tashqi devorlarida rang-barang sirli koshinlar, o‘simliksimon naqshlarda namoyish etilgan. Binoga geometrik shakl berilishi ham so‘zimizning isbotidir. Ular chirmashib, sakkiz qirrali yulduzlar turkumini hosil qiladi. Shakllar, xilma-xil naqshli, zarhal va sirlangan koshinlar bilan bezatilgan. Binoning burchaklarida muqarnas gul bilan to‘lgan ravoq bor.

Uning ustki qismidagi gumbaz ham ikki qavatli bo‘lgan. Hozirda bu gumbazning faqat asosi-qirrali gumbaz saqlanib qolgan. Uning qoplamasiga arabcha xat bitilgan.

2-noma’lum maqbara (XIV ASR)

2-noma’lum maqbara koldig‘i XI asrning ikkinchi yarimda faoliyatda bo‘lgan Tamg‘och Bug‘roxon madrasasi paydevorlari ustida qurilgan. Undagi devoriy naqshlar zarxallangan. Ba’zi manbalarda yodgorlik Ulug‘ Sultonbegi nomi bilan ataladi. Bino ishlatilgan go‘zal xattotlik san’ati bilan peshtoqning husniga husn ko‘shib turibdi.

XII asrda bu yerda ajoyib bezatilgan ulkan bino bo‘lgan. 1968-1974 yillarda binoning poydevori tuproq qatlamlaridan tozalandi. Bu yerdagi yodgorlik Markaziy Osiyodagi ilk inshoatlardan biri bo‘lgan. Madrasa peshtoqi naqshli g‘ishtlar bilan bezatilgan. Amir Temur vafotidan keyin bu maqbara tabiiy ofatlar ta’siridan katta talofat ko‘rdi. Arxiv hujjatlarini chuqur o‘rganish natijasida mutaxassislar binoning orqa yon devorlari va gumbaz qismlarini qayta tiklashdi. Maqbaraning peshtoq qismi qur’onning “Ar-Rahmon” surasi oyatlari bilan to‘ldirildi.

O‘rta qismda olib borilgan arxeologik qazishmalar esa ko‘plab qadimiy inshootlarning poydevor xamda xilxonalarini topilishiga zamin yaratdi. Bu o‘z navbatida esa “Shoxi-Zinda” majmuasi tarixini yanada boyitdi.

Amir Burunduq maqbarasi (XIV ASR 80 yillari)

Amir Temur o‘z sarkardalariga juda e’tiborli bo‘lgan. Strategik jihatdan juda kuchli mahoratga ega bo‘lgan bu sarkarda sohibqironning har bir zafarli yurishiga o‘z ulushini qo‘shgan. Amir Burunduq ko‘plab harbiy yurishlarda Temur armiyasini g‘alaba qozonishiga omil yaratgan. Uning jasadi o‘z yaqinlari bilan birga bino xilxonasida, archa tobutida mo‘miyolangan holatda dafn etilgan.

Binoning ichki va tashqi tomoni sodda qilib qurilgan. Maqbara sahnida dahma va qabrlar bor. Uning ichki devorlarining pastki qismiga husunkor olti qirrali sirli naqshlar bilan bezak berilgan. Bino atrofida 1963 va 1998 yillarda katta ta’mirlash ishlari olib borildi. Dahmalar ochib o‘rganildi. Tekshirilgan dahmalar orasida yosh yigitning dafn etilgani olimlar e’tiborini tortdi. Marhum o‘z kiyimida ko‘milgan edi. Hozirda uning tanasidagi yaktak Samarqand davlat muzeyida eng noyob amaliy san’at durdonasi sifatida saqlanmoqda. Binoning kirish joyi asl holicha qoldirildi.

Tuman Oqo majmuasi (XIV asr)

Malika Tuman oqo Amir Temur saroyida “kichik ona” nomlari bilan e’tibor qozongan mashhur ayol. “Zafarnoma”da qayd etilishcha, Tuman oqo 1365 yilda tug‘ilgan. Uning otasi Amir Muso Temurga qarshi yurishlarda sobitqadam bo‘lgan. Lekin Temurning Tumon oqoga uylanishi ular orasidagi munosabatlarning yaxshilanishiga zamin yaratdi. Nihoyat 1378 yil Temur Tumon oqo sharafiga Obi — rahmat arig‘i bo‘yiga go‘zal “Bog‘i — Behisht” nomli bog‘ barpo etadi. Bu Temurning Tumon oqoga bo‘lgan hurmat va ehtiromining ramzi edi.

XIV asrning oxirida Temurning kichik xotini Tuman oqo uch xonadan iborat yodgorlik qurdirdi. Ular mulozimxona, masjid va Tuman oqo maqbaralaridan iborat. Devordagi chuqur tokchalarning usti ganjdan ishlangan nafis muqarnaslar bilan bezatilgan. Gumbazchalar tagida quyosh nuri tushadigan darchalar bor. Majmua devorlarida terma koshin ishlatilgan. Obidani ozarbayjonlik koshinkor usta Shayx Muhammad ibn Xoja Bandgir To‘g‘rabozi bezagan. Devordagi izoralar olti qirrali to‘q yashil koshinlar bilan bezatilgan. Naqshlarning ba’zisida zarhalli nusxalar saqlanib qolgan. Maqbara tashqi tomondan koshinkoriy peshtoqi va baland ko‘k gumbazi bilan kishi e’tiborini tortadi. Uning peshtoqida 808 hijriy, ya’ni 1405 milodiy sana ko‘rsatilgan. “Olloh uning saltanatini davomiy aylasin” so‘zi Amir Temurga nisbatan aytilgani sezilib turibdi. Boshqa bir bitikda “Xatti Shayx Muxammad ibn Xoja Bandgir at-Tabriziy” degan so‘zlarni o‘qiymiz. Bu zot Temur saroyida o‘z vaqtida mashhur xattot-kotibi bo‘lgan.

Temur vafotidan keyin uning malikalari taqdiri halokat to‘foniga duchor bo‘ldi. Xalil Sultonning qisqa xukmronligi davrida uning farmoyishi bilan Tuman oqo shayx Nuriddinga nikohqilindi. Biroq u ham suiqasd tufayli o‘ldirildi. Ikkinchi marta beva kolgan malika Tuman oqo Shohruh Mirzoni taklifiga binoan Hirotga boradi. Poytaxt yaqinidagi Ko‘xisan mavzeyida yashab qoladi. U yashagan mahobatli xonaqohhozir ham o‘z jozibasini saqlab qolgan.

Maqbarining ichki gumbaz qismi keyingi ta’mir davomida yupqa holatdagi tillo naqshlar bilan bezatilib, arabiy husni xatdagi barcha yozuvlar qayta tiklandi. Samarqand me’morlari tomonidan binoning tashqi qismidagi qirqma koshinda ishlangan peshtoq bezaklari to‘la holatda tiklandi. Bu xayrli ishda Samarqand va Buxoro mudarris va ulamolarining xizmatlari katta bo‘ldi. Shirinbeka oqo maqbarasidagi kabi nafis qoplama qilingan Tuman og‘o maqbarasi uyg‘unligi bilan ajralib turadi. Binodagi salobat o‘ziga xos ixchamlik bu maqbarani boshqalaridan ajratib turadi.

Xoja Ahmad maqbarasi (XIV asr)

Bu maqbara XIV asrda qurilgan binolar ichida eng qadimgisi sanaladi. Maqbara yo‘lakning oxirida joylashgan. Maqbaraning fasadi janubga qaragan. Bino islom ma’naviyati va uning tarixiga ulkan xizmatlari singan shayx Xoja Ahmad nomi bilan bog‘liqdir. Maqbaraning ravoqli peshtoqi tarixiy va badiiy jihatdan katta ahamiyatga ega. O‘ymakor koshin qoplamining foni asosan feruza rangli bo‘lib, ustiga oq bo‘yoq bilan muqaddas Qur’on oyatlari bitilgan. Xuddi shu yerda gulni bezak ichida me’mor Faxr Alining nomi mayda harflar bilan jimjimador qilib yozilgan. Oyatlarning ikki yoniga koshin bilan hoshiya qilingan. XX asr boshida Xoja Ahmad maqbarasining qiyshayib qolgan peshtoqigina saqlanib qolgan edi. Shu sababli maqbaraning tashqi devori 1922 yilda qayta tiklanib, tom qismi yopildi. 1962 yilda Xoja Ahmad maqbarasining peshtoq qismi to‘g‘rilanib, noyob qoplamasi tozalandi va mustahkamlandi.

Binoning poydevor qismida arxeologik qazilma olib borilib, 12 metr uzunlikdagi laxm g‘or topildi. Bu tarix uchun yana bir yangilik bo‘ldi. Maqbarini peshtoq qismi hamda o‘stgi gumbazi qayta tiklandi kirish eshikni Samarqand ustasi mohir san’at sohibi usta Nasrullo o‘z o‘rniga jamlashtirildi.

Qutlug‘ Oqa maqbarasi (1360-1361 yil)

O‘ziga xos uslubda qurilgan XIV asr yodgorliklaridan yana biri, bu Qutlug‘ oqo maqbarasidir. Peshtoqdagi yozuv qoldiqlarida maqbara qurilgan vaqti 762 hijriy (1360-1361 yil ekani ko‘rsatilgan. Bu yozuv maqbaraning aslzodalar uchun qurilganiga shioradir. Xonaning sahnida yosh bola qabri bor. Maqbaraning peshtoqi va ichkarisining ziynati o‘ymakor sirli koshin bilan ishlangan bo‘lib, uni ham Xoja Ahmad maqbarasining me’mori qurgan bo‘lsa ajab emas degan fikr bildiriladi.

Qusam Ibn Abbos majmuasi

Shimoliy qismdagi chortoq majmuaning asosi sari yo‘l boshlaydi. Uning kirishida Muhammad (s.a.v.)ning quyidagi hadislari yozilgan: “Arabiy hoshimiy, qurayshiy, makkalik, madinalik Muhammad s.a.v. aytdilar: «Qusam ibn Abbos xulqi va tashqi ko‘rinishi bilan menga o‘xshaydigan shaxslardandir”. Chortoqning sharq tarafida ikki tabaqali o‘ymakor naqshli qayrag‘och eshik bor. Eshik Amir Temurning farmoyishiga binoan usta Said Yusuf Sheroziy tomonidan 1404-1405 yillar mobaynida ishlangan. Eshikning naqshlari takrorlanmas san’at namunasi sifatida ishlanib, undagi arabiy yozuvlar ustida fil suyaklaridan qadama bezaklar qilingan. ikki tabaqani eshiklardan birida quyidagi so‘zlar bitilgan: “Jannat eshiklari faqirlar uchun ochiqdir”. Ikkinchi tabaqasida esa “Rahmat eshiklari rahimlilar uchun ochiqdir”.

Usti gumbaz yo‘lakning o‘ng tomonida yanada qadimiyroq XI asrga oid minora bor. Minoraning qoplamasi shaklli g‘ishtlardan terib ishlangan.

Biz o‘tmishning eng ulug‘ san’at namunalarini hazrat majmuasida ko‘ramiz. Uning ichki qismida aylanma zina mavjud. Yo‘lak XI asrda qurilgan masjidga tomon yo‘l boshlaydi. Bu yodgorlik XII asrda qurilgan inshoot qoldiqlari ustida solingan. Devorlarning pastki qismi va mehrobi sirli koshinlar bilan ishlangan.

Xilxonaga g‘arb tomondan kichik bir tug‘xona tutashgan. Pastki qismida esa chillaxona bor. Ulardan har birining o‘ziga xos vazifalari mavjuddir. Ziyoratxonaning XI asr oxiriga oid bezak qoldiqlari shimoliy devorda saqlangan bo‘lib, ular 1960 yildagi tekshirishlar natijasida topilgan.

Bu yerda mo‘g‘ullar istilosiga qadar qurilgan masjidning yog‘och bo‘laklari saqlanib qolgan. Bu o‘yma yog‘och qismlari qoraxoniylar davriga oid noyob yodgorlikdir. Ziyoratxona XIV asrning 30-yillarida qurilgan. Devoriy gumbaz qo‘yilgan sakkizyoqli qismining janubi g‘arbiy tomonida o‘simliksimon naqshda 735 hijriy sana (1334-1335 milodiy yillar) jimjimador qilib yozib qo‘yilgan.

Qusam ibn Abbos maqbarasi kompleksidagi eng asosiy va qadimiy maqbara hisoblanadi. Maqbara xilxona va ziyoratxonadan iborat. Ularning har birini o‘ziga hos ziyorat qilish odoblari bor.

Maqbarada Qusam ibn Abbosning qabri bo‘lib, u Amir Temur davri sopol koshinlari bilan naqshinkor bezakda ishlangan, qabr ustida “Olloh yo‘lida vafot etganlar o‘lmaydi, ular tirikdir” degan Qur’oniy oyat chiroyli husni xatda yozilgandir. Qusam ibn Abbosning vafotlari sanasi qabr ustida 57 hijriy (676 milodiy) sana ekani yozib qo‘yilgan. Majmuaning barcha xonalari so‘ngi ta’mir davomida asl holatida mohir ustalar tomonidan qayta ta’mirlandi. Kishilarni hayratga soluvchi naqsh va bezaklar davomiy ravishda devorlarni bezab xalqimizning buyuk san’at namunalarini dunyo xalqlariga ko‘z-ko‘z etib kelmoqda. Bu oliy janob ishda Yurtboshimiz ko‘rsatayotgan jonbozlik beqiyosdir.

O‘zbekiston Respublikasi Vazirlar Mahkamasining 2004 yil 16 iyuldagi 337-sonli “Shohi Zinda yodgorligi majmuasida qayta tiklash va obodonlashtirish ishlarini tashkil etish to‘g‘risida”gi qaroridan so‘ng Shohi Zinda majmuasi va uning atrofida amalga oshirilgan ishlar uni asliga qaytarishga ulkan hissa qo‘shdi. Yillar davomida ta’mir talab tarixiy binolarining umrini yanada uzoq davrlargacha yetkazilishining imkoni tug‘ildi.

Ta’mir jarayonida arxeologik, etnografik, tarixiy izlanishlar olib borilib, har bir yodgorlikning holati o‘rganildi va mutaxassislardan olingan maslahatlar va ko‘satmalar asosida keng qamrovli ta’mirlash ishlari olib borildi.

Maqbaradagi yozuvlar hadis va Qur’on oyatlari manbalar asosida qayta tiklandi.

Bu ishda Samarqand va Buxoro madrasasi hattot va mudarrislari ilmiy jihatdan ko‘p masalalarning yechimiga o‘z hissalarini qo‘shishdi. Betakror san’at usuli masjid va maqbaralar husniga yanada chiroy bag‘ishladi.

Ziyoratxona ichidagi janubiy devorning yog‘och panjarasi orqali xilxonadagi Qusam ibn Abbos qabrtoshini ko‘rish mumkin. Xilxona maqbara bilan bir vaqtda – XI asrda qurilgan. XIV asrning 80 yillarida qabr ustiga yangi qabrtosh o‘rnatilgan. Uning yon qirralariga zarhal yugurtirilib muqaddas Qur’on oyatlari yozilgan.

Shohi Zinda XIV asr boshidan XV asr o‘rtalarigacha bo‘lgan serhasham dahmalarning yuz yillik kelib chiqish evolyutsiyasini yoritib beradi. Afsuski, uning XI-XII asrlarga oid asosiy qismi qariyb yo‘q bo‘lib ketgan.

Manba: www.samarkand.uz