10 сентябр — Шоир Нуруллоҳ Остон таваллуд топган кун
Талабалик йилларимда шоир дўстларим Очил Тоҳир, Нурулла Остон, Жамол Сирожиддин, Асрор Нурбоевлар билан ижарада бирга турардик. Дарсдан бўш пайтларда мен ҳикояларимни, шоирлар эса шеърларини кўтариб таҳририятлар эшикларини тақиллатиб чиқардик. Бирон газета ё журналда бир машқимиз босилиб чиқса кўчамизда байрам бўлиб кетарди. Лекин бундай ҳол ойда-йилда бир мартагина бўларди, холос.
– Босмаса босмасин, – фиғони фалакка чиқиб, қалингина шеър дафтарини столга қарсиллатиб урарди Нурулла, – энди редакциясига қадамимни ҳам босмайман! Газета ўзингники бўлмаса бирон нарсанг ҳам чиқмас экан!
– Ана, энди ўзингга келяпсан, шоир, – дерди гапга қўшилмай четда китоб ўқиб турган Асрор. – Кел, ўзимиз газета чиқарамиз. Шунда ҳар сонда сенинг шеъринг билан Жумақулнинг ҳикояси босилади.
Шу-шу ижарахонамизнинг деворий газетаси ташкил қилинди. Ҳар ўн-ўн беш кунда янгиланиб турадиган бу газетанинг ҳар сонида Нурулланинг шеъри босилиб турса-да, бари бир унинг кўнгли тўлмасди. “Нимага ҳикоянг бунча узун?! Газетанинг ярмини эгаллаб олибди!” – деб менга ташланиб қолса, “Шеърни ҳам аччиқ ичакдек чўзибсан, қара, учта шеърим сиғмай қолди!” деб Очил билан ғижиллашарди (Жумақул Қурбоновнинг «Ҳаёт ўзи устоз экан» (2012) эсдаликларидан олинди).
Нуриллоҳ Остон
ШЕЪРЛАР
***
Қайтма энди ортингга,
Ортга қайтмоқ ор энди.
Ёғса ҳамки бошингга
Ёмғир эмас, қор энди.
Тўрт унсурда синалган
Одамизод, билиб юр,
Суягингни ғам ити
Ғажиса ҳам кулиб тур.
Юрагингни байроқ қил.
Айтиб ўтган оқинлар.
Олов бўлсанг, тафтингдан
Тафт олади яқинлар.
Бирлаштирди бизларни
Битта йўлда қон энди.
Битта байроқ тагида,
Бир оловда ён энди.
Ягона йўқ — ҳақ йўли,
Шунга содиқ қоламиз
Қолганларни жанг билан
Сафимизга оламиз!
1987.
МАНСАБ КЎПРИГИ
Бу умр савдоли, ғўр иши бордир,
Бир бошда роҳату шўриши бордир,
Эл яхши ёмонни кўриши бордир
Мансаб кўпригидан киброна ўтма.
Қўлингга не тушса, гул деб ўйлама,
Эл сенга ишонса, қул деб ўйлама,
Бу элнинг ёзмиши шул деб ўйлама
Мансаб кўпригидан киброна ўтма.
Бу дунё кўп кўрган кибру хўрларни,
Димоғдор, басиру қалби кўрларни.
Макони ломакон бўлди зўрларни
Мансаб кўпригидан киброна ўтма.
Амалга қўйсалар йиғиб ўтма зар,
Дилингни офтоб қил, очиқ бўлсин дар,
Элингнинг кўзини ўйма энағар,
Мансаб кўпригидан киброна ўтма.
Кўрдим кўп каттани, элни талади,
Бирови ҳақман, деб товон ялади,
Бирови сеҳрлаб сурнай чалади
Мансаб кўпригидан киброна ўтма.
Бу гапнинг мағзига бир кун етасан,
Асл қиёфангни гизлаб нетасан,
Яланғоч келгансан, шундай кетасан
Мансаб кўпригидан киброна ўтма.
Қўлимда совиди кўтарган бодам,
Ман барои халқи худ-ро фарёдам:
Аввало одам бўл, одам бўл, одам,
Мансаб кўпригидан киброна ўтма.
1998.
КEТАР БЎЛСАНГ
Кетар бўлсанг бир кун улғайиб
бош эгиб ўт ўсган хонангга.
Бош эгиб ўт маъюс, мунғайиб
остонада қолган онангга.
Бардошларинг тошларин ёрсин,
даврларда танилгил оқил.
Фақат ёлғиз қолганинг чоғда
ёдгоргина суратга боққил.
Суратга боқ, унда кулади
нигоҳлари шикаста аёл.
Чиғириққа солар руҳингни
кўзларингга тиқилган савол.
Суратга боқ, шикаста аёл
ёзғирмайди, бир сўз ҳам демас.
Сени қаттиқ соғинган, оҳким,
қайта бошдан дунёга келмас…
1985.
КEТОЛМАСМАН
Омон бўлинг, ҳей дала-даштлаб,
жўнаганлар юракни ғашлаб
сафингизда ёлғиз хатоман,
кетолмадим онамни ташлаб.
Дилда азоб, ялло дишонда,
оёқларим тилло кишанда.
кетолмасман энди нишондан
юрагимда йиғлайди Машраб.
Кўзим йўлда, ўзда ранжим бор,
забон хомуш, сўзда занжир бор,
бу дунёда битта гажир бор
ўз ҳолича ўтади яшаб.
Бир сўз чиқар қиличдай қиндан,
зарбасидан метинлар синган,
тўрт унсурдан яралган риндман
мен уларни оламан асраб…
СОҒИНЧ
I
Ортимда соғиниб келади қушлар-
Фалакнинг музаффар йўловчилари.
Мени излаб келар олис қишлоқдан
Мусаффо баҳорнинг шўх томчилари.
Кўзимда уйғонар исёнли тоғлар,
Уйғонар боғларнинг салқин нафаси.
Сарпойчан жўнайди далалар томон
Кенгликни қўмсаган кўкрак қафаси.
Қувонч — кўзларимга чўккан қалъадир,
Кулгулар жаранги-аччиқ ноладир,
Қафасга сиғмаган қалбни олакет,
Олис пахтазордан келган болакай…
II
Олиб тор нимчали хонимчаларни
Тебраниб ўтади автотулпорлар.
Хиёнат — яшил йўл, кета кетгунча
Ҳақини тўлайди танти пулдорлар.
Жимжима ўринлар пинжидан олдим
Термулган бемаъно, чирик кўзларни.
Ва бедард йўлчининг қўйнида кўрдим
Занг босган нафсига шерик сўзларни.
Итқитиб ташлади сипо эшиклар,
Лоқайд оқаётган йўлга сиғмадим.
Бетон ариқларнинг ўзанларида
Мен сенинг қадрингга умрим йиғладим.
Қувонч — кўзларимга чўккан қалъадир,
Кулгулар жаранги-аччиқ ноладир.
Шаҳарга сиғмаган дардни олакет
Олис пахтазордан келган болакай…
ВОЛИДАИ МУҲТАРАМА БОДОМ ШОДМОН
ҚИЗИНИНГ НEВАРАСИГА АЙТГАНЛАРИ
Ойбек дедим, ой қизларнинг беги бўл,
Тенгдошларинг қаторинда тенги бўл.
Ўз элингнинг ўғлони бўл, марди бўл,
Ўз элингда муҳаббат бўл, севги бўл.
Бул чаманда бисёр эрур савдолар,
Учрагайдур йўлда шоҳлар, гадолар.
Шоҳларида толе йўқдир, гадосида каромат,
Халқингни сев, шулардадир адолат.
Ҳотамтойидек сахий бўлсанг бузарлар,
Қадамингни ўлчаб, фитна тузарлар.
Ҳар амалда меъёрни бил, тошни бил,
Олчоқларга тўлиб кетди гузарлар.
Омад келар бўлса кимса бахтидан,
Зарур бўлса, кеч Сулаймон тахтидан.
Ҳақиқатнинг исёни бўл, қони бўл,
Насия сўз афзал номард нақдидан.
Инсон умри бир тутамдир, чақиндир,
Шул сабабдан асрлар ҳам яқиндир.
Ёниб ўтган чақинларга мадад бўл,
Чақинларни куйлаб ўтган оқиндир.
Унутма, бор Ойбек деган улуғ зот,
Сенинг номинг шунга отдош, улуғ от.
Дарёдил бўл, бўл шу номга муносиб,
Зиё истар ёруғликка тўлиқ от.
Яна сенга жигарбандим, шул ўгит.
Боболардан олган туғни баланд тут.
Шу туғни деб яшадилар, ёндилар,
Элни деса, эгилмайди мард йигит!
26 декабр, 1982 йил.
КЎНГИЛ ФАСЛИ
Ёндим бир гули ноз шикорларинда,
Бағрима босилди тиконлари-да,
Мақсадсиз тентираб кездим-да куйдим,
Севгининг гулҳаё дўконларида,
Кўнгил осмон эди, зиёси сўнди,
Бу дил булбул эди, гўёси тинди.
Кўзларим кўзларинг кафтинда қолди,
Сўзларим сўзларинг саҳфинда қолди,
Бўзларим ёзларинг тафтинда қолди,
Кўнгил осмон эди, зиёси сўнди,
Бу дил булбул эди, гўёси тинди.
Найсонлар юзларни ювиб ўтдилар,
Фасллар йилларни қувиб етдилар,
Кўзимга милларни қалам этдилар,
Кўнгил осмон эди, зиёси сўнди,
Бу дил булбул эди, гўёси тинди.
Мен васл истадим, ҳайрона кездим,
Саҳрода бўзлаган жайрона кездим,
Лабимни куйдирди талотўмларда,
Мастона кездим-у, сайрона кездим,
Кўнгил осмон эди, зиёси сўнди,
Бу дил булбул эди, гўёси тинди.
1989.
СИНФДОШЛАРГА
Йиллар бизга не кўргилик ёзиб кетди,
Елкамизга қисмат юкин босиб кетди.
Биз ишқида қалам тортган не-не қизлар
Бугун энди ким-кимларга насиб этди.
Ул фаслнинг шўхликлари тумор энди,
Тўрттамиз бир йиғилмоққа хумор энди.
Қолиб кетди бу йўлларда шўх наволар,
Умримизнинг ташвишлари дутор энди.
Кимга маю, кимга дунё сафо бўлди,
Кимга дўстлар ғаниматдур, даво бўлди.
Ҳар томонга айри кетди турфа излар,
Бугун йўлда уч-тўрт дўсту вафо қолди.
Ол қадаҳни, майни сипқар, адо бўлсин,
Дўстлик меҳри умримизга садо бўлсин.
Шу азиз бош эгилмасин жафоларга,
Бир умрга элу-юртга фидо бўлсин!
1983.
ОЧИҚ ШEЪР
…Бахтиёр Ҳамроев Афғонистонда, интернационал бурчини адо этаётиб ҳалок бўлган. Б.Ҳамроевнинг хотирасини абадийлаштиришга асос йўқ деб топилди.
Ворошилов район ижроия комитетининг раиси Н.Мирзаев.
(Газетага келган жавобдан) 1986 йил.
…Прометей кўксини ҳозиргача то
Калхатлар чўқирмиш улкан қояда.
Ҳайрият, адолат офтоби бордир,
Сизнинг кўзларингиз ҳамон сояда.
Кўксимни калхатлар, чўқийверманг, бас,
Етар суюқоёқ сўзлар бозори!
Сизга не, савдога кирасиз осон,
Ҳали совумасдан жангчи мозори.
Мен эса ярадор Промтейдай
Кўксимни очаман калхатлар томон.
Афғон тупроғида омон юрганлар,
Азиз укаларим, бормисиз омон?!
Нега сўзламайди навқирон руҳлар,
Тили суғурилган қўнғироқдай жим?
Сўйланг, Бахтиёрлар, Фурқатлар, айтинг,
Кўксингиз чўқиган у калхатлар ким?!
…Сиз эса тушмайсиз улкан минбардан.
Улкан режалардан бошингиз қотган.
Бироқ тан олмайсиз, маккор киборлик
Сизда ажириқдай томирлаб отган.
Биламан, ишингиз жўяли, пухта.
Зарра эътирозсиз битасиз хатни.
Бир жангчи афғонда ўлган-да, кетган
Номини абадий айламоқ шартми?..
Оналар не кўйга тушди, билмадим…
Мени мажруҳ қилди ҳар бир сўзингиз.
Сизга барибир-да, бир жангчи ёди,
Лоақал санчмайди заранг кўксингиз…
Буларнинг
ҳар бири,
бир Матросовдир!
Тўйчи Эрйигитдек, ҳар бирин шони
Ҳали ёр сочига қўли етмаган,
Дўстни қўриқлаган қийналиб жони!!!
Сиз эса…
сизга хос сўз топмоқ қийин…
Аскардай қалмоқда сўзларки шўр, талх.
Албатта айтажак ҳақли ҳукмини
Сизни шу мансабга қўйган она халқ!
10 sentyabr — Shoir Nurulloh Oston tavallud topgan kun
Talabalik yillarimda shoir do’stlarim Ochil Tohir, Nurulla Oston, Jamol Sirojiddin, Asror Nurboevlar bilan ijarada birga turardik. Darsdan bo’sh paytlarda men hikoyalarimni, shoirlar esa she’rlarini ko’tarib tahririyatlar eshiklarini taqillatib chiqardik. Biron gazeta yo jurnalda bir mashqimiz bosilib chiqsa ko’chamizda bayram bo’lib ketardi. Lekin bunday hol oyda-yilda bir martagina bo’lardi, xolos.
– Bosmasa bosmasin, – fig’oni falakka chiqib, qalingina she’r daftarini stolga qarsillatib urardi Nurulla, – endi redaktsiyasiga qadamimni ham bosmayman! Gazeta o’zingniki bo’lmasa biron narsang ham chiqmas ekan!
– Ana, endi o’zingga kelyapsan, shoir, – derdi gapga qo’shilmay chetda kitob o’qib turgan Asror. – Kel, o’zimiz gazeta chiqaramiz. Shunda har sonda sening she’ring bilan Jumaqulning hikoyasi bosiladi.
Shu-shu ijaraxonamizning devoriy gazetasi tashkil qilindi. Har o’n-o’n besh kunda yangilanib turadigan bu gazetaning har sonida Nurullaning she’ri bosilib tursa-da, bari bir uning ko’ngli to’lmasdi. “Nimaga hikoyang buncha uzun?! Gazetaning yarmini egallab olibdi!” – deb menga tashlanib qolsa, “She’rni ham achchiq ichakdek cho’zibsan, qara, uchta she’rim sig’may qoldi!” deb Ochil bilan g’ijillashardi (Jumaqul Qurbonovning «Hayot o’zi ustoz ekan» (2012) esdaliklaridan olindi).
Nurilloh Oston
SHE’RLAR
Nurulloh Oston 1955 yilning 10 sentyabrida Samarqand viloyatining Samarqand tumanidagi Turkmanqishloqda tug’ilgan. 1981 yil Toshkent Davlat Universitet jurnalistika fakultetini, 1989 yil Leningrad oliy partiya maktabini tugatgan. Nurullo Ostonov 1991 yildan O’zbekiston Yozuvchilar uyushmasi a’zosidir. Uning «Yulduzlar chaqnagan tun», «Bahor raqsi», «Yo’ldagi buloq», «Yuragimning bezovta guli», «Qadim yo’llarda», «Osmon to’la farishta» nomli she’riy to’plamlari nashrdan chiqqan.
***
Qaytma endi ortingga,
Ortga qaytmoq or endi.
Yog’sa hamki boshingga
Yomg’ir emas, qor endi.
To’rt unsurda sinalgan
Odamizod, bilib yur,
Suyagingni g’am iti
G’ajisa ham kulib tur.
Yuragingni bayroq qil.
Aytib o’tgan oqinlar.
Olov bo’lsang, taftingdan
Taft oladi yaqinlar.
Birlashtirdi bizlarni
Bitta yo’lda qon endi.
Bitta bayroq tagida,
Bir olovda yon endi.
Yagona yo’q — haq yo’li,
Shunga sodiq qolamiz
Qolganlarni jang bilan
Safimizga olamiz!
1987.
MANSAB KO’PRIGI
Bu umr savdoli, g’o’r ishi bordir,
Bir boshda rohatu sho’rishi bordir,
El yaxshi yomonni ko’rishi bordir
Mansab ko’prigidan kibrona o’tma.
Qo’lingga ne tushsa, gul deb o’ylama,
El senga ishonsa, qul deb o’ylama,
Bu elning yozmishi shul deb o’ylama
Mansab ko’prigidan kibrona o’tma.
Bu dunyo ko’p ko’rgan kibru xo’rlarni,
Dimog’dor, basiru qalbi ko’rlarni.
Makoni lomakon bo’ldi zo’rlarni
Mansab ko’prigidan kibrona o’tma.
Amalga qo’ysalar yig’ib o’tma zar,
Dilingni oftob qil, ochiq bo’lsin dar,
Elingning ko’zini o’yma enag’ar,
Mansab ko’prigidan kibrona o’tma.
Ko’rdim ko’p kattani, elni taladi,
Birovi haqman, deb tovon yaladi,
Birovi sehrlab surnay chaladi
Mansab ko’prigidan kibrona o’tma.
Bu gapning mag’ziga bir kun yetasan,
Asl qiyofangni gizlab netasan,
Yalang’och kelgansan, shunday ketasan
Mansab ko’prigidan kibrona o’tma.
Qo’limda sovidi ko’targan bodam,
Man baroi xalqi xud-ro faryodam:
Avvalo odam bo’l, odam bo’l, odam,
Mansab ko’prigidan kibrona o’tma.
1998.
KETAR BO’LSANG
Ketar bo’lsang bir kun ulg’ayib
bosh egib o’t o’sgan xonangga.
Bosh egib o’t ma’yus, mung’ayib
ostonada qolgan onangga.
Bardoshlaring toshlarin yorsin,
davrlarda tanilgil oqil.
Faqat yolg’iz qolganing chog’da
yodgorgina suratga boqqil.
Suratga boq, unda kuladi
nigohlari shikasta ayol.
Chig’iriqqa solar ruhingni
ko’zlaringga tiqilgan savol.
Suratga boq, shikasta ayol
yozg’irmaydi, bir so’z ham demas.
Seni qattiq sog’ingan, ohkim,
qayta boshdan dunyoga kelmas…
1985.
KETOLMASMAN
Omon bo’ling, hey dala-dashtlab,
jo’naganlar yurakni g’ashlab
safingizda yolg’iz xatoman,
ketolmadim onamni tashlab.
Dilda azob, yallo dishonda,
oyoqlarim tillo kishanda.
ketolmasman endi nishondan
yuragimda yig’laydi Mashrab.
Ko’zim yo’lda, o’zda ranjim bor,
zabon xomush, so’zda zanjir bor,
bu dunyoda bitta gajir bor
o’z holicha o’tadi yashab.
Bir so’z chiqar qilichday qindan,
zarbasidan metinlar singan,
to’rt unsurdan yaralgan rindman
men ularni olaman asrab…
SOG’INCH
I
Ortimda sog’inib keladi qushlar-
Falakning muzaffar yo’lovchilari.
Meni izlab kelar olis qishloqdan
Musaffo bahorning sho’x tomchilari.
Ko’zimda uyg’onar isyonli tog’lar,
Uyg’onar bog’larning salqin nafasi.
Sarpoychan jo’naydi dalalar tomon
Kenglikni qo’msagan ko’krak qafasi.
Quvonch — ko’zlarimga cho’kkan qal’adir,
Kulgular jarangi-achchiq noladir,
Qafasga sig’magan qalbni olaket,
Olis paxtazordan kelgan bolakay…
II
Olib tor nimchali xonimchalarni
Tebranib o’tadi avtotulporlar.
Xiyonat — yashil yo’l, keta ketguncha
Haqini to’laydi tanti puldorlar.
Jimjima o’rinlar pinjidan oldim
Termulgan bema’no, chirik ko’zlarni.
Va bedard yo’lchining qo’ynida ko’rdim
Zang bosgan nafsiga sherik so’zlarni.
Itqitib tashladi sipo eshiklar,
Loqayd oqayotgan yo’lga sig’madim.
Beton ariqlarning o’zanlarida
Men sening qadringga umrim yig’ladim.
Quvonch — ko’zlarimga cho’kkan qal’adir,
Kulgular jarangi-achchiq noladir.
Shaharga sig’magan dardni olaket
Olis paxtazordan kelgan bolakay…
VOLIDAI MUHTARAMA BODOM SHODMON
QIZINING NEVARASIGA AYTGANLARI
Oybek dedim, oy qizlarning begi bo’l,
Tengdoshlaring qatorinda tengi bo’l.
O’z elingning o’g’loni bo’l, mardi bo’l,
O’z elingda muhabbat bo’l, sevgi bo’l.
Bul chamanda bisyor erur savdolar,
Uchragaydur yo’lda shohlar, gadolar.
Shohlarida tole yo’qdir, gadosida karomat,
Xalqingni sev, shulardadir adolat.
Hotamtoyidek saxiy bo’lsang buzarlar,
Qadamingni o’lchab, fitna tuzarlar.
Har amalda me’yorni bil, toshni bil,
Olchoqlarga to’lib ketdi guzarlar.
Omad kelar bo’lsa kimsa baxtidan,
Zarur bo’lsa, kech Sulaymon taxtidan.
Haqiqatning isyoni bo’l, qoni bo’l,
Nasiya so’z afzal nomard naqdidan.
Inson umri bir tutamdir, chaqindir,
Shul sababdan asrlar ham yaqindir.
Yonib o’tgan chaqinlarga madad bo’l,
Chaqinlarni kuylab o’tgan oqindir.
Unutma, bor Oybek degan ulug’ zot,
Sening noming shunga otdosh, ulug’ ot.
Daryodil bo’l, bo’l shu nomga munosib,
Ziyo istar yorug’likka to’liq ot.
Yana senga jigarbandim, shul o’git.
Bobolardan olgan tug’ni baland tut.
Shu tug’ni deb yashadilar, yondilar,
Elni desa, egilmaydi mard yigit!
26 dekabr, 1982 yil.
KO’NGIL FASLI
Yondim bir guli noz shikorlarinda,
Bag’rima bosildi tikonlari-da,
Maqsadsiz tentirab kezdim-da kuydim,
Sevgining gulhayo do’konlarida,
Ko’ngil osmon edi, ziyosi so’ndi,
Bu dil bulbul edi, go’yosi tindi.
Ko’zlarim ko’zlaring kaftinda qoldi,
So’zlarim so’zlaring sahfinda qoldi,
Bo’zlarim yozlaring taftinda qoldi,
Ko’ngil osmon edi, ziyosi so’ndi,
Bu dil bulbul edi, go’yosi tindi.
Naysonlar yuzlarni yuvib o’tdilar,
Fasllar yillarni quvib yetdilar,
Ko’zimga millarni qalam etdilar,
Ko’ngil osmon edi, ziyosi so’ndi,
Bu dil bulbul edi, go’yosi tindi.
Men vasl istadim, hayrona kezdim,
Sahroda bo’zlagan jayrona kezdim,
Labimni kuydirdi taloto’mlarda,
Mastona kezdim-u, sayrona kezdim,
Ko’ngil osmon edi, ziyosi so’ndi,
Bu dil bulbul edi, go’yosi tindi.
1989.
SINFDOSHLARGA
Yillar bizga ne ko’rgilik yozib ketdi,
Yelkamizga qismat yukin bosib ketdi.
Biz ishqida qalam tortgan ne-ne qizlar
Bugun endi kim-kimlarga nasib etdi.
Ul faslning sho’xliklari tumor endi,
To’rttamiz bir yig’ilmoqqa xumor endi.
Qolib ketdi bu yo’llarda sho’x navolar,
Umrimizning tashvishlari dutor endi.
Kimga mayu, kimga dunyo safo bo’ldi,
Kimga do’stlar g’animatdur, davo bo’ldi.
Har tomonga ayri ketdi turfa izlar,
Bugun yo’lda uch-to’rt do’stu vafo qoldi.
Ol qadahni, mayni sipqar, ado bo’lsin,
Do’stlik mehri umrimizga sado bo’lsin.
Shu aziz bosh egilmasin jafolarga,
Bir umrga elu-yurtga fido bo’lsin!
1983.
OCHIQ SHE’R
…Baxtiyor Hamroev Afg’onistonda, internatsional burchini ado etayotib halok bo’lgan. B.Hamroevning xotirasini abadiylashtirishga asos yo’q deb
topildi.
Voroshilov rayon ijroiya komitetining raisi N.Mirzaev.
(Gazetaga kelgan javobdan) 1986 yil.
…Prometey ko’ksini hozirgacha to
Kalxatlar cho’qirmish ulkan qoyada.
Hayriyat, adolat oftobi bordir,
Sizning ko’zlaringiz hamon soyada.
Ko’ksimni kalxatlar, cho’qiyvermang, bas,
Yetar suyuqoyoq so’zlar bozori!
Sizga ne, savdoga kirasiz oson,
Hali sovumasdan jangchi mozori.
Men esa yarador Promteyday
Ko’ksimni ochaman kalxatlar tomon.
Afg’on tuprog’ida omon yurganlar,
Aziz ukalarim, bormisiz omon?!
Nega so’zlamaydi navqiron ruhlar,
Tili sug’urilgan qo’ng’iroqday jim?
So’ylang, Baxtiyorlar, Furqatlar, ayting,
Ko’ksingiz cho’qigan u kalxatlar kim?!
…Siz esa tushmaysiz ulkan minbardan.
Ulkan rejalardan boshingiz qotgan.
Biroq tan olmaysiz, makkor kiborlik
Sizda ajiriqday tomirlab otgan.
Bilaman, ishingiz jo’yali, puxta.
Zarra e’tirozsiz bitasiz xatni.
Bir jangchi afg’onda o’lgan-da, ketgan
Nomini abadiy aylamoq shartmi?..
Onalar ne ko’yga tushdi, bilmadim…
Meni majruh qildi har bir so’zingiz.
Sizga baribir-da, bir jangchi yodi,
Loaqal sanchmaydi zarang ko’ksingiz…
Bularning
har biri,
bir Matrosovdir!
To’ychi Eryigitdek, har birin shoni
Hali yor sochiga qo’li yetmagan,
Do’stni qo’riqlagan qiynalib joni!!!
Siz esa…
sizga xos so’z topmoq qiyin…
Askarday qalmoqda so’zlarki sho’r, talx.
Albatta aytajak haqli hukmini
Sizni shu mansabga qo’ygan ona xalq!
