Қиш қиличини астойдил қайраган кўринади. Аёз ўз ишига қаттиқ киришган. Тинимсиз ёғаётган қор завқ-шавқдан ҳам кўра кўпроқ хавотир уйғотаётгандек…

Йўқ, аслида, қор эртагига ҳамоҳанг соҳир лаҳзаларда мен ҳам қишни алқамоқчи, қоршеърларимдан айтмоқчийдим. Лекин изғиринда кўнглимнинг кайфияти ўзгарди. Дийдираб турган дарахтлар, юпун бекатлар, маъюс тортиб қолган йўлаклар… Юриш ҳам қийинлашган. Бу аҳволда қишлоқдагилар қандай қилаётган бўлса?.. Кошки, юрак-юракдан тўкилаётган сўзларим уларнинг уйларини иситиб, қалбларига илиқлик олиб кирса…

Анча йиллар олдин “Совқотиб кетяпман, дунё – музхона” деб ёзган эканман. Ўшанда ҳам совуққа бўш экан-да кўнгил. Аммо унда шунчаки аёз изғиринларини назарда тутмаганим аниқ. Яна бундай чала қолган шеърсатрларим ҳам кўп: “Ҳарҳолда, нимадир бера олди қиш, Қалинроқ кийишга ўргатди совуқ”.

Эрталабдан осмон элаётган оппоқ кукунлар остида кумуш дунёга боқиб Яратгандан бу кунларни ҳаммамиз учун фақат ва фақат хайрли қилишини, қорда қолган гулдай қалбларни музликлардан омон ўтказишини… сўрадим.

Қиш шеърларига келсак, албатта, уларни тармоққа жойлайман. Аввал яна ўша руҳни «топиб» олай. Шеърга айланган юрак оқкўнгил дўстлар дуоларига доим ташна (Беҳзод Фазлиддиннинг фейсбукдаги саҳифасидаги бир йил олдинги  ёзувларидан).

Беҳзод ФАЗЛИДДИН
КУТГАНИМГА ЖУДА
ЎХШАЙСАН,БАҲОР!

    Беҳзод Фазлиддин 1983 йилла Чуст туманида туғилган. Ўзбекистон давлат жаҳон тиллари университетининг халқаро журналистика факультетини тамомлаган. «Муқаддас замин», «Боғларингдан кетмасин баҳор», «Онамнинг кўнглига кетамиз», «Сен қачон гуллайсан», «Кутмаган кунларим, кутган кунларим» номли шеърий тўпламлари чоп этилган. Ҳозирда Ўзбекистон Фанлар академиясида илмий талқиқот олиб бормоқда.<

Қиш эртаги

Паға-паға қор эди,
Қиш ўчоғи тор эди.
Ўз уйимда ўз иним,
Тур, уйингга бор, деди.

Қотиб қолдим дафъатан,
Қор урар ҳар тарафдан.
Изғиринда қотмаган,
Карахт бўлдим бир гапдан.

Тинмас осмон элаги,
Ерни оққа белади.
Шундай оппоқ оламда
Зирқиради юрагим.

Бўрон бошлар дийдиё,
Юпун қишлоқ зим-зиё.
Кўча томон увиллар,
Бўримиди, итми ё?

Тутун пуркар мўрилар,
Аёздан ҳам зўр улар.
Энди ичимда гала –
Увиллайди бўрилар.

Паға-паға қор эди,
Қиш ўчоғи тор эди.
Ўз уйида бир одам
Ўз ўрнига зор эди…

* * *

Баҳорлар ортидан баҳорлар келса,
Фақат гуркирасанг, фақат яшнасанг.
Бағрингга муаттар эпкинлар эсса,
Бўғар тугмаларни ечиб ташласанг.

Варракдай ҳаволаб учса юрагинг,
Олис-олисларга сўзингни элтса.
Сўрасанг, энг олий кунлар сўрагин,
Кўклам ҳаққи, шояд, ижобат этса.

Гарчи, чорламакка андак кечикдим,
Яна ўзинг келдинг ҳолим сўрарга.
Соғиндим. Овундим. Куйдим. Ичикдим.
Мажол ахтараман хаёл сурарга.

Қучоғинг тўлдириб нурлар ола кел,
Унут бўлаёзган куйларни уйғот!
Саркаш ҳаётимни изга сола кел,
Муз қотган туйғулар, ўйларни уйғот!

Фасл танламайман, қилмайман ирим,
Ахир, ҳар мавсумнинг ўз ҳикмати бор.
Кўпроқ сен биланми боғлиқ тақдирим,
Кутганимга жуда ўхшайсан, баҳор!

* * *

Кир ювишдан бўшамас онам,
Бор умрини яша(й)ди шундай,
Тоғорага дардини айтар –
Тушунмайди ғамсуймас олам.

Битиб кетган зираксиз қулоқ,
(Топилмади йўқолган сирға.)
Тоза кирлар илинар симга,
Қуёшбобо қуритар узоқ.

(Эрмакталаб арзанда кўнглим
Жигар тусаб қолар шу тобда.
Куйиб кетди онам офтобда –
Қоврилади – ўчоқбоши дим.)

Бир ғалаён бошланар қўрда,
Ногоҳ эсиб шаббода – енгил.
Отам қурган қўлбола дорда
Ҳилпирайди тозарган кўнгил…

* * *

Ҳадемай ёришиб кетади осмон,
Тим қора булутлар чекинар бирдан.
Мен, ахир, бошқа бир дунёнинг хасми,
Бош олиб кетаман бу малъун ердан.

Юрак тилга кирса, сўзламас ёлғон –
Ҳали кунлар келар – ёруғдан-ёруғ.
Бир олий маслакда бирлашар осон
Айро тушиб қолган вужуд ила руҳ.

Бошимдан айланиб, ўргилар само,
Кўксимда нимадир ярқ этар шу тоб.
Ердан бир фатвога ўхшаган дуо:
Юлдузингни қидир, юлдузингни топ!

Фалакка қоришиб кетарман охир,
Ҳақиқат тонгига уйғун тушларим.
Ҳеч кимга, ҳеч кимга ботмайди оғир
Толе юлдузимнинг жилмайишлари…

* * *

Юрак урмай қўйган анчадан бери,
Кўпдан буён руҳнинг ҳарорати паст.
Ўксинганим сари, куйганим сари
Армонлар жонимга қилаверар қасд.

Тим қора тунларим, тиниқ тонгларим –
Ўзимдай ўйга ўч, сўзимдай ғариб.
Нечун бирдан бари кетмас ўнгланиб,
Не учун тобора бемаъни бари?

“Қўлингдан келганча ўйна, ўйнаб қол!”
Қўшилмам дунёнинг эски нақлига.
Ҳали абсурд ҳислар этмасдан ишғол,
Дуолар қилурман ҳаёт ҳаққига.

Ахир, кўнгил кўзи очилур ҳали,
Куртаклар кўзида умид яширин.
Гўдаклар кулгуси бергай тасалли,
Ҳали сийқа эмас поклик қўшиғи…

Манба: «Шарқ юлдузи» журнали веб-саҳифасидан

Qish qilichini astoydil qayragan ko‘rinadi. Ayoz o‘z ishiga qattiq kirishgan. Tinimsiz yog‘ayotgan qor zavq-shavqdan ham ko‘ra ko‘proq xavotir uyg‘otayotgandek… Yo‘q, aslida, qor ertagiga hamohang sohir lahzalarda men ham qishni alqamoqchi, qorshe’rlarimdan aytmoqchiydim. Lekin izg‘irinda ko‘nglimning kayfiyati o‘zgardi. Diydirab turgan daraxtlar, yupun bekatlar, ma’yus tortib qolgan yo‘laklar… Yurish ham qiyinlashgan. Bu ahvolda qishloqdagilar qanday qilayotgan bo‘lsa?.. Koshki, yurak-yurakdan to‘kilayotgan so‘zlarim ularning uylarini isitib, qalblariga iliqlik olib kirsa…

Ancha yillar oldin “Sovqotib ketyapman, dunyo – muzxona” deb yozgan ekanman. O‘shanda ham sovuqqa bo‘sh ekan-da ko‘ngil. Ammo unda shunchaki ayoz izg‘irinlarini nazarda tutmaganim aniq. Yana bunday chala qolgan she’rsatrlarim ham ko‘p: “Harholda, nimadir bera oldi qish, Qalinroq kiyishga o‘rgatdi sovuq”.

Ertalabdan osmon elayotgan oppoq kukunlar ostida kumush dunyoga boqib Yaratgandan bu kunlarni hammamiz uchun faqat va faqat xayrli qilishini, qorda qolgan gulday qalblarni muzliklardan omon o‘tkazishini… so‘radim.

Qish she’rlariga kelsak, albatta, ularni tarmoqqa joylayman. Avval yana o‘sha ruhni «topib» olay. She’rga aylangan yurak oqko‘ngil do‘stlar duolariga doim tashna (Behzod Fazliddinning feysbukdagi sahifasidagi yozuvlardan).

Behzod FAZLIDDIN
KUTGANIMGA
JUDA O‘XSHAYSAN,BAHOR!

Behzod Fazliddin 1983 yilla Chust tumanida tug’ilgan. O’zbekiston davlat jahon tillari universitetining xalqaro jurnalistika fakul`tetini tamomlagan. «Muqaddas zamin», «Bog’laringdan ketmasin bahor», «Onamning ko’ngliga ketamiz», «Sen qachon gullaysan», «Kutmagan kunlarim, kutgan kunlarim» nomli she’riy to’plamlari chop etilgan. Hozirda O’zbekiston Fanlar akademiyasida ilmiy talqiqot olib bormoqda.

Qish ertagi

Pag‘a-pag‘a qor edi,
Qish o‘chog‘i tor edi.
O‘z uyimda o‘z inim,
Tur, uyingga bor, dedi.

Qotib qoldim daf’atan,
Qor urar har tarafdan.
Izg‘irinda qotmagan,
Karaxt bo‘ldim bir gapdan.

Tinmas osmon elagi,
Yerni oqqa beladi.
Shunday oppoq olamda
Zirqiradi yuragim.

Bo‘ron boshlar diydiyo,
Yupun qishloq zim-ziyo.
Ko‘cha tomon uvillar,
Bo‘rimidi, itmi yo?

Tutun purkar mo‘rilar,
Ayozdan ham zo‘r ular.
Endi ichimda gala –
Uvillaydi bo‘rilar.

Pag‘a-pag‘a qor edi,
Qish o‘chog‘i tor edi.
O‘z uyida bir odam
O‘z o‘rniga zor edi…

* * *

Bahorlar ortidan bahorlar kelsa,
Faqat gurkirasang, faqat yashnasang.
Bag‘ringga muattar epkinlar essa,
Bo‘g‘ar tugmalarni yechib tashlasang.

Varrakday havolab uchsa yuraging,
Olis-olislarga so‘zingni eltsa.
So‘rasang, eng oliy kunlar so‘ragin,
Ko‘klam haqqi, shoyad, ijobat etsa.

Garchi, chorlamakka andak kechikdim,
Yana o‘zing kelding holim so‘rarga.
Sog‘indim. Ovundim. Kuydim. Ichikdim.
Majol axtaraman xayol surarga.

Quchog‘ing to‘ldirib nurlar ola kel,
Unut bo‘layozgan kuylarni uyg‘ot!
Sarkash hayotimni izga sola kel,
Muz qotgan tuyg‘ular, o‘ylarni uyg‘ot!

Fasl tanlamayman, qilmayman irim,
Axir, har mavsumning o‘z hikmati bor.
Ko‘proq sen bilanmi bog‘liq taqdirim,
Kutganimga juda o‘xshaysan, bahor!

* * *

Kir yuvishdan bo‘shamas onam,
Bor umrini yasha(y)di shunday,
Tog‘oraga dardini aytar –
Tushunmaydi g‘amsuymas olam.

Bitib ketgan ziraksiz quloq,
(Topilmadi yo‘qolgan sirg‘a.)
Toza kirlar ilinar simga,
Quyoshbobo quritar uzoq.

(Ermaktalab arzanda ko‘nglim
Jigar tusab qolar shu tobda.
Kuyib ketdi onam oftobda –
Qovriladi – o‘choqboshi dim.)

Bir g‘alayon boshlanar qo‘rda,
Nogoh esib shabboda – yengil.
Otam qurgan qo‘lbola dorda
Hilpiraydi tozargan ko‘ngil…

* * *

Hademay yorishib ketadi osmon,
Tim qora bulutlar chekinar birdan.
Men, axir, boshqa bir dunyoning xasmi,
Bosh olib ketaman bu mal’un yerdan.

Yurak tilga kirsa, so‘zlamas yolg‘on –
Hali kunlar kelar – yorug‘dan-yorug‘.
Bir oliy maslakda birlashar oson
Ayro tushib qolgan vujud ila ruh.

Boshimdan aylanib, o‘rgilar samo,
Ko‘ksimda nimadir yarq etar shu tob.
Yerdan bir fatvoga o‘xshagan duo:
Yulduzingni qidir, yulduzingni top!

Falakka qorishib ketarman oxir,
Haqiqat tongiga uyg‘un tushlarim.
Hech kimga, hech kimga botmaydi og‘ir
Tole yulduzimning jilmayishlari…

* * *

Yurak urmay qo‘ygan anchadan beri,
Ko‘pdan buyon ruhning harorati past.
O‘ksinganim sari, kuyganim sari
Armonlar jonimga qilaverar qasd.

Tim qora tunlarim, tiniq tonglarim –
O‘zimday o‘yga o‘ch, so‘zimday g‘arib.
Nechun birdan bari ketmas o‘nglanib,
Ne uchun tobora bema’ni bari?

“Qo‘lingdan kelgancha o‘yna, o‘ynab qol!”
Qo‘shilmam dunyoning eski naqliga.
Hali absurd hislar etmasdan ishg‘ol,
Duolar qilurman hayot haqqiga.

Axir, ko‘ngil ko‘zi ochilur hali,
Kurtaklar ko‘zida umid yashirin.
Go‘daklar kulgusi bergay tasalli,
Hali siyqa emas poklik qo‘shig‘i…

Behzod Fazliddin. Sen qachon gullaysan (2008) by Khurshid Davron on Scribd