Дилмурод Дўст 1989 йил 5 декабрда Жиззах вилояти Зомин тумани Бешбулоқ қишлоғида туғилган. Дастлабки таълимни Сирдарё вилояти Сардоба туманидаги 11-ўрта мактабда олган. Шундан сўнг Гулистон cанъат коллежининг халқ чолғу созлари бўлимига ўқишга кириб, уни 2008 йили тамомлаган. 2012 йилдан Ўзбекистон давлат жаҳон тиллари университети халқаро журналистика факултетида таълим олмоқда. 2012 йилда «Ташриф» номли илк шеърий тўплами нашрдан чиқди.

Дилмурод Дўст
ШЕЪРЛАР

* * *

Бармоғим ўпади, чироқ тугмасин
Зулмат йиқилади, хонамга шу он.
Менинг ғафлат тунда бедорлигимга,
Очиқ деразадан, ой боқар ҳайрон.

Сўнг яна бармоғим ўпар тугмани,
Шиша лампа сочар, қизғонмай нурни.
Ой ҳайрон…
Мен эса, унутолмайман…
Кеча тўйи бўлган,
Бир гўзал ҳурни.

Такрор ўпаверар, тугмани бармоқ…

* * *

Сен доим оч қолсанг
овқат ейсан.
Зериксанг китоб ўқийсан.

Лекин, бир бор бўлса ҳам
нега овқат емасанг –
оч қолишингни,
Китоб ўқимасанг – зерикишингни
ўйлаб кўрганмисан?!

Йўқ, албатта! Сен бу ҳақда
ҳеч қачон ўйлаб ҳам кўрмагансан.
Чунки…

Сен доим оч қолсанг
овқат ейсан.
Зериксанг китоб ўқийсан.

* * *

Ишдан ҳориб, чарчаб келаман секин,
Суянганча икки оёғимга жим.
Кўзим хотирасин йўқотганми ё
қоронғиданми?..
Уларга таниш кўринмас ҳеч ким,
Ижара уй мени қаршилар мудраб,
Тили калимага келмай,
Эшик ҳам,
Остонада қолди…
Оғзин очиб ланг.
Куни билан ким ўзарга
Пойга ўйнашиб,
Туфлиларим йиқилди,
Ҳориб, ҳоли танг.
Чироқни ёқаман,
Шифтдаги лампа
Хонани тун қўйнидан суғириб олди.
Шимим гиламда…
Кўйлагим эса стулга суянганча
Ухлади, қолди.
Менинг эски дўстим қари каровот,
Ташрифимдан шод,
Ғичирлаб айлади, хониш.
Кўрпам мени кутиб ухлаб қолганин,
Юзларимдан ўпиб шивирлар болиш.
Мен секин кўрпамни қуча бошлайман,
Елкасига қўйиб,
икки қўлимни.
Чироқни ўчирмай,
Кўзимни юмиб,
Сўнг қарши оламан иссиқ ўлимни…

* * *
Фариштага
Сен гўзал ўғрисан, энг олғир ўғри,
Менинг хаёлларим ўғирлаб кетган.
Яна тортиб олиб ихтиёримни,
Изига изларим тўғирлаб кетган.

Сен гўзал ўғрисан, энг олғир ўғри,
Шўрини қуритиб неча-нечани.
Бир қараб оромсиз этиб кишини,
Тонгларга улатган узун кечани.

Сен гўзал ўғрисан, энг олғир ўғри,
Кўнгилни ўғридан тозалаб бўлмас.
Энг алам қилгани сендай ўғрини,
Ҳеч бир қонун билан жазолаб бўлмас!

Сен гўзал ўғрисан, энг гўзал ўғри!..

* * *

Кўчага боқаман ойна ортидан.
Ташқарида қор…
Ташқари совуқ.
Хаёлим қорларга ботганча, ана
кетиб бораяпти уйингга яна…

…Одобсиз хаёлим берухсат кириб,
Даҳлизда турганча сўрайди сендан,
-Хаёл уйдами?..
Сенинг жавобинг,
-Уйда йўқ.
Кетганди, сўрамай мендан.

Хафсаласиз, мадорсиз қайтар хаёлим,
Йўлда неча тўхтаб, куч йиғиб олар.
…Қайтиб.
Остонада киролмай турган,
Сенинг хаёлингга дуч келиб қолар…

ЎН БАРМОҚЛИ ТИЛ

Вокзал.
Ўн саккиз ёшли бир гунг йигитча,
Тирикчилик қилар эди
ҳаммоллик қилиб.

…Бир гўзал қиз уни имлади,
(Қўлларида икки оғир йўл қути.)
Қизнинг ақли юпкасидан ҳам
калталигини билиш мушкул
бўлгани каби,
Қийин эмас эди, фаҳмлаш
Унинг дидин белидан ҳам нозиклигини.

Лекин
Ҳаммол йигит буларни ўйламас эди.

У севиб қолганди!
(Бекор эди
қолган барча нисбий нарсалар.)
Қўлларида эса оғир йўл қути.
У ишқин изҳорига имконсиз эди.
Йўл қутилар банд қилганди унинг тилини.

СУКУТ СЎРОҒИ

Қадимда шовқинли шаҳар бағрида,
Бир шоир яшарди, кўнглида, сокин.
Бирдан таъби сукут истаб, тоғларга
Йўл олди, сочмоққа шовқиннинг ҳокин.

Яланғоч кўксини керган қоялар,
Овозсиз қўшиқлар куйлаб беришди.
Куйларига жимлик қарсак чалгач, сўнг
Улар кўксин яна баланд керишди.

Шоирга чанг солди, илҳом ҳуружи
Ёзмоққа топмади қалам, майда тош.
Шунда чап қўлини тишлай бошлади,
Ваҳший қонхўрлардай бўлиб бағритош.

Кўрсаткич бармоғин қонга ботириб,
Қоялар кўксига шеърини ёзди.
Яланғоч кўкракли қоя кўксига,
Айтмоқчи бўлгани, дерини ёзди.

Тинмай ёзаверди, қояларга у,
Алвон кўйлак кийди, қоялар кўкси.
Миллион йиллик умри бўйида илк бор,
Қонли дардни туйди, қоялар кўкси.

Кўксин ушлаб шоир йиқилди, ногоҳ
Ранги қонсиз, оғзи очиқ… қароқдай.
Кўкдан боқсанг, кўксин қучган бу шоир,
Туюлар, минг йиллик кўҳна сўроқдай.

УСМОН НОСИР

Қандай ҳузур экан шу холинга ҳам,
Сени кўролмаслар борлиги, эй Дўст?!
Сен юрган йўлардан чанқоқ, оч-наҳор,
Сендай юролмаслар борлиги, эй Дўст.

Ўйлайсиз – Қанотин қирқсам учолмас,
Ерда кўк қучгувчи қуш хилиданман.
Билиб қўйинг агар билмас бўлсангиз,
Қанотсиз учгувчи қуш хилиданман.

Ҳар сония ўйлайсиз, минг битта чора,
-Не қилсам, ўрнини эгалларкинман?!
Тулпор бўлмаса ҳам, майлига, ҳачир
Эшшагим «тулпор» деб эгарларкинман?!

Ер юзида мавжуд, жами шеърларим,
Ёқиб… нишонлайсиз ўлганлигимни.
Демак, сиз билмайсиз, шеърни қоғозмас,
Кўнгилларга ёзиб бўлганлигимни.

***

Бу шеърлар шунчаки хом хаёл эмас,
Бу шеърлар эртадир, бу шеърлар тақдир.
Сени ҳам, уни ҳам кўнглимга солган,
Ягона ёлғиздир, ягона Ҳақдир.

Даъволар ҳавода қолмас муаллақ,
Улар бир кун… бориб кўкка етади.
Ҳақ берган сўзларим ҳар он, ҳар жойда
Изимни, юзимни ёруғ этади.

Ростин айтар бўлсам, ҳар кеч ухламай
Ёруғ хаёлларинг ичра сузаман.
Баъзан қалам олиб, оппоқ қоғозга
Сен ҳақда ўйларнинг расмин чизаман.

Бу расмга боққан сени кўргуси,
То уни чизгунча минг тиндим, жўшдим.
Унга ишлатилган бўёққа — умрим
Ва гўзал бўлсин деб кулгунгдан қўшдим.

Чизгини шеър дея номлаш илинжда,
Теппага исминг-ла сарлавҳа ўйдим.
Ширин титроқ ичра расмга охир,
Дилмурод Дўст дея имзо ҳам қўйдим.

Бу шеърлар шунчаки хом хаёл эмас,
Бу шеърлар эртадир, бу шеърлар тақдир.
Сени ҳам, уни ҳам кўнглимга солган,
Ягона ёлғиздир, ягона Ҳақдир.

Dilmurod Do’st 1989 yil 5 dekabrda Jizzax viloyati Zomin tumani Beshbuloq qishlog’ida tug’ilgan. Dastlabki ta’limni Sirdaryo viloyati Sardoba tumanidagi 11-o’rta maktabda olgan. Shundan so’ng Guliston can’at kollejining xalq cholg’u sozlari bo’limiga o’qishga kirib, uni 2008 yili tamomlagan. 2012 yildan O’zbekiston davlat jahon tillari universiteti xalqaro jurnalistika fakultetida ta’lim olmoqda. 2012 yilda «Tashrif» nomli ilk she’riy to’plami nashrdan chiqdi.

Dilmurod Do’st
SHE’RLAR

* * *

Barmog’im o’padi, chiroq tugmasin
Zulmat yiqiladi, xonamga shu on.
Mening g’aflat tunda bedorligimga,
Ochiq derazadan, oy boqar hayron.

So’ng yana barmog’im o’par tugmani,
Shisha lampa sochar, qizg’onmay nurni.
Oy hayron…
Men esa, unutolmayman…
Kecha to’yi bo’lgan,
Bir go’zal hurni.

Takror o’paverar, tugmani barmoq…

* * *

Sen doim och qolsang
ovqat yeysan.
Zeriksang kitob o’qiysan.

Lekin, bir bor bo’lsa ham
nega ovqat yemasang –
och qolishingni,
Kitob o’qimasang – zerikishingni
o’ylab ko’rganmisan?!

Yo’q, albatta! Sen bu haqda
hech qachon o’ylab ham ko’rmagansan.
Chunki…

Sen doim och qolsang
ovqat yeysan.
Zeriksang kitob o’qiysan.

* * *

Ishdan horib, charchab kelaman sekin,
Suyangancha ikki oyog’imga jim.
Ko’zim xotirasin yo’qotganmi yo
qorong’idanmi?..
Ularga tanish ko’rinmas hech kim,
Ijara uy meni qarshilar mudrab,
Tili kalimaga kelmay,
Eshik ham,
Ostonada qoldi…
Og’zin ochib lang.
Kuni bilan kim o’zarga
Poyga o’ynashib,
Tuflilarim yiqildi,
Horib, holi tang.
Chiroqni yoqaman,
Shiftdagi lampa
Xonani tun qo’ynidan sug’irib oldi.
Shimim gilamda…
Ko’ylagim esa stulga suyangancha
Uxladi, qoldi.
Mening eski do’stim qari karovot,
Tashrifimdan shod,
G’ichirlab ayladi, xonish.
Ko’rpam meni kutib uxlab qolganin,
Yuzlarimdan o’pib shivirlar bolish.
Men sekin ko’rpamni qucha boshlayman,
Yelkasiga qo’yib,
ikki qo’limni.
Chiroqni o’chirmay,
Ko’zimni yumib,
So’ng qarshi olaman issiq o’limni…

* * *
Farishtaga
Sen go’zal o’g’risan, eng olg’ir o’g’ri,
Mening xayollarim o’g’irlab ketgan.
Yana tortib olib ixtiyorimni,
Iziga izlarim to’g’irlab ketgan.

Sen go’zal o’g’risan, eng olg’ir o’g’ri,
Sho’rini quritib necha-nechani.
Bir qarab oromsiz etib kishini,
Tonglarga ulatgan uzun kechani.

Sen go’zal o’g’risan, eng olg’ir o’g’ri,
Ko’ngilni o’g’ridan tozalab bo’lmas.
Eng alam qilgani senday o’g’rini,
Hech bir qonun bilan jazolab bo’lmas!

Sen go’zal o’g’risan, eng go’zal o’g’ri!..

* * *

Ko’chaga boqaman oyna ortidan.
Tashqarida qor…
Tashqari sovuq.
Xayolim qorlarga botgancha, ana
ketib borayapti uyingga yana…

…Odobsiz xayolim beruxsat kirib,
Dahlizda turgancha so’raydi sendan,
-Xayol uydami?..
Sening javobing,
-Uyda yo’q.
Ketgandi, so’ramay mendan.

Xafsalasiz, madorsiz qaytar xayolim,
Yo’lda necha to’xtab, kuch yig’ib olar.
…Qaytib.
Ostonada kirolmay turgan,
Sening xayolingga duch kelib qolar…

O’N BARMOQLI TIL

Vokzal.
O’n sakkiz yoshli bir gung yigitcha,
Tirikchilik qilar edi
hammollik qilib.

…Bir go’zal qiz uni imladi,
(Qo’llarida ikki og’ir yo’l quti.)
Qizning aqli yupkasidan ham
kaltaligini bilish mushkul
bo’lgani kabi,
Qiyin emas edi, fahmlash
Uning didin belidan ham nozikligini.

Lekin
Hammol yigit bularni o’ylamas edi.

U sevib qolgandi!
(Bekor edi
qolgan barcha nisbiy narsalar.)
Qo’llarida esa og’ir yo’l quti.
U ishqin izhoriga imkonsiz edi.
Yo’l qutilar band qilgandi uning tilini.

SUKUT SO’ROG’I

Qadimda shovqinli shahar bag’rida,
Bir shoir yashardi, ko’nglida, sokin.
Birdan ta’bi sukut istab, tog’larga
Yo’l oldi, sochmoqqa shovqinning hokin.

Yalang’och ko’ksini kergan qoyalar,
Ovozsiz qo’shiqlar kuylab berishdi.
Kuylariga jimlik qarsak chalgach, so’ng
Ular ko’ksin yana baland kerishdi.

Shoirga chang soldi, ilhom huruji
Yozmoqqa topmadi qalam, mayda tosh.
Shunda chap qo’lini tishlay boshladi,
Vahshiy qonxo’rlarday bo’lib bag’ritosh.

Ko’rsatkich barmog’in qonga botirib,
Qoyalar ko’ksiga she’rini yozdi.
Yalang’och ko’krakli qoya ko’ksiga,
Aytmoqchi bo’lgani, derini yozdi.

Tinmay yozaverdi, qoyalarga u,
Alvon ko’ylak kiydi, qoyalar ko’ksi.
Million yillik umri bo’yida ilk bor,
Qonli dardni tuydi, qoyalar ko’ksi.

Ko’ksin ushlab shoir yiqildi, nogoh
Rangi qonsiz, og’zi ochiq… qaroqday.
Ko’kdan boqsang, ko’ksin quchgan bu shoir,
Tuyular, ming yillik ko’hna so’roqday.

USMON NOSIR

Qanday huzur ekan shu xolinga ham,
Seni ko’rolmaslar borligi, ey Do’st?!
Sen yurgan yo’lardan chanqoq, och-nahor,
Senday yurolmaslar borligi, ey Do’st.

O’ylaysiz – Qanotin qirqsam ucholmas,
Yerda ko’k quchguvchi qush xilidanman.
Bilib qo’ying agar bilmas bo’lsangiz,
Qanotsiz uchguvchi qush xilidanman.

Har soniya o’ylaysiz, ming bitta chora,
-Ne qilsam, o’rnini egallarkinman?!
Tulpor bo’lmasa ham, mayliga, hachir
Eshshagim «tulpor» deb egarlarkinman?!

Yer yuzida mavjud, jami she’rlarim,
Yoqib… nishonlaysiz o’lganligimni.
Demak, siz bilmaysiz, she’rni qog’ozmas,
Ko’ngillarga yozib bo’lganligimni.

***

Bu she’rlar shunchaki xom xayol emas,
Bu she’rlar ertadir, bu she’rlar taqdir.
Seni ham, uni ham ko’nglimga solgan,
Yagona yolg’izdir, yagona Haqdir.

Da’volar havoda qolmas muallaq,
Ular bir kun… borib ko’kka yetadi.
Haq bergan so’zlarim har on, har joyda
Izimni, yuzimni yorug’ etadi.

Rostin aytar bo’lsam, har kech uxlamay
Yorug’ xayollaring ichra suzaman.
Ba’zan qalam olib, oppoq qog’ozga
Sen haqda o’ylarning rasmin chizaman.

Bu rasmga boqqan seni ko’rgusi,
To uni chizguncha ming tindim, jo’shdim.
Unga ishlatilgan bo’yoqqa — umrim
Va go’zal bo’lsin deb kulgungdan qo’shdim.

Chizgini she’r deya nomlash ilinjda,
Teppaga isming-la sarlavha o’ydim.
Shirin titroq ichra rasmga oxir,
Dilmurod Do’st deya imzo ham qo’ydim.

Bu she’rlar shunchaki xom xayol emas,
Bu she’rlar ertadir, bu she’rlar taqdir.
Seni ham, uni ham ko’nglimga solgan,
Yagona yolg’izdir, yagona Haqdir.