Рауф Парфи (Турсунали Парпиев) 1943 йил 27 сентябрда Тошкент вилоятининг Шўралисой қишлоғида туғилган. Ўзбекистон халқ шоири (1999). ТошДУнинг филология факултетини тугатган (1960—65). Ижоди 60-йиллардан бошланган. Дастлабки шеърлар тўплами — «Карвон йўли» (1968). «Акс-садо» (1970), «Тасвир» (1973), «Хотирот» (1974), «Кўзлар» (1976), «Қайтиш» (1981), «Сабр дарахти» (1986), «Сукунат» (1991), «Тавба» (2001), «Сўнгги видо» (2006) каби шеърий тўпламлари нашр этилган. Байроннинг «Манфред», Нозим Ҳикматнинг «Инсон манзаралари», Карло Каладзенинг «Денгиз хаёли» каби асарларини ўзбек тилига таржима қилган. 2005 йилда Тошкент шаҳрида вафот эттан.

Rauf Parfi (Tursunali Parfiev) 1943 yil 27 sentyabrda Toshkent viloyatining Sho‘ralisoy qishlog‘ida tug‘ilgan. O’zbekiston xalq shoiri (1999). ToshDUning filologiya fakultetini tugatgan (1960—65). Ijodi 60-yillardan boshlangan. Dastlabki she’rlar to‘plami — «Karvon yo‘li» (1968). «Aks-sado» (1970), «Tasvir» (1973), «Xotirot» (1974), «Ko‘zlar» (1976), «Qaytish» (1981), «Sabr daraxti» (1986), «Sukunat» (1991), «Tavba» (2001), «So‘nggi vido» (2006) kabi she’riy to‘plamlari nashr etilgan. Bayronning «Manfred», Nozim Hikmatning «Inson manzaralari», Karlo Kaladzening «Dengiz xayoli» kabi asarlarini o‘zbek tiliga tarjima qilgan. 2005 yilda Toshkent shahrida vafot ettan.

Kattalashtirish uchun tasvirni bosing

Рауф Парфи
МУНОЖОТ

I

Додимни ешитгил, қодир Аллоҳим,
Ишқ сенсан, ошиқ ҳам сен, мен қулингман.
Лойиқман қаҳрингга, дўзахим — боғим,
Омонат деворман, ўтман, гулингман.

Рубби маскун ичра сайёд, ўзим сайд,
Ортиқ мадорим йўқ, воқифсан ахир.
Манглайда ёзилган фармонингни айт,
Даъват қил, гуноҳкор бандангни чақир.

Иймон бер руҳимга, жисмимга жон бер,
Лойимни қориштир, поклаб бер менга.
Ожиз томиримга покиза қон бер,
Равшан қил, қорамни оқлаб бер менга.

Охират илмидан қил мени огоҳ,
Муродим шамини сўндирма, Аллоҳ.

II

Мозийга урилиб синар овозим,
Умр ўтиб борар бенаф , бенаво-
Наҳотки бу — қўлим?  Бу менинг созим?
Аллоҳдан сўрайман: — Нечун бу жафо,

Жами жудоликлар жонимга етди,
Ол, дейман, Аллоҳим, омонатингни.
Тавба қил? —  деди ул, бир Китоб тутди —
Муродинг мустажоб, мингил отингни,

Уммонлар йўлингда, чангал йўлингда,
Номаълум ҳар жойда қурилган доринг.
Оламнинг калиди сенинг қўлингда,
Жафо ҳабибингдир, хиёнат — ёринг?.

Аллоҳим, лаҳза — мен, сен эрса мангу,
Таскин берганингми, шафоатингми бу?!

III

Семурғ қушим, подшо қушим, хуш келдинг,
Етти гумбаз, етти водий сарвари,
Васлинг неъматидан баҳравар қилдинг,
Интизор жонингман, йўлсиз, сарсари.

Нола айлаб Семурғ деди: — Эй бедор,
Чорлар сени Биру борим. Бор. Ишон.
Сен фано водийси, Ҳақ қошига бор,
Еру осмон чўкмакдадир бенишон.

Ваҳший дунё, қонҳўр дунё қутурди,
Инсон фарёдига тўлди коинот,
Набийлар, доҳийлар, шоирлар турди,
«Чора, чора!», — дея сўрдилар нажот…

Аллоҳим, билурсен қай сори кетдим,
Оллоҳим… Мен ўлдим… Мен сенга етдим…

Rauf Parfi
MUNOJOT

I

Dodimni yeshitgil, qodir Allohim,
Ishq sensan, oshiq ham sen, men qulingman.
Loyiqman qahringga, do’zaxim — bog’im,
Omonat devorman, o’tman, gulingman.

Rubbi maskun ichra sayyod, o’zim sayd,
Ortiq madorim yo’q, voqifsan axir.
Manglayda yozilgan farmoningni ayt,
Da’vat qil, gunohkor bandangni chaqir.

Iymon ber ruhimga, jismimga jon ber,
Loyimni qorishtir, poklab ber menga.
Ojiz tomirimga pokiza qon ber,
Ravshan qil, qoramni oqlab ber menga.

Oxirat ilmidan qil meni ogoh,
Murodim shamini so’ndirma, Alloh.

II

Moziyga urilib sinar ovozim,
Umr o’tib borar benaf , benavo-
Nahotki bu — qo’lim? Bu mening sozim?
Allohdan so’rayman: — Nechun bu jafo,

Jami judoliklar jonimga yetdi,
Ol, deyman, Allohim, omonatingni.
Tavba qil? — dedi ul, bir Kitob tutdi —
Muroding mustajob, mingil otingni,

Ummonlar yo’lingda, changal yo’lingda,
Noma’lum har joyda qurilgan doring.
Olamning kalidi sening qo’lingda,
Jafo habibingdir, xiyonat — yoring?.

Allohim, lahza — men, sen ersa mangu,
Taskin berganingmi, shafoatingmi bu?!

III

Semurg’ qushim, podsho qushim, xush kelding,
Yetti gumbaz, yetti vodiy sarvari,
Vasling ne’matidan bahravar qilding,
Intizor joningman, yo’lsiz, sarsari.

Nola aylab Semurg’ dedi: — Ey bedor,
Chorlar seni Biru borim. Bor. Ishon.
Sen fano vodiysi, Haq qoshiga bor,
Yeru osmon cho’kmakdadir benishon.

Vahshiy dunyo, qonho’r dunyo quturdi,
Inson faryodiga to’ldi koinot,
Nabiylar, dohiylar, shoirlar turdi,
«Chora, chora!», — deya so’rdilar najot…

Allohim, bilursen qay sori ketdim,
Ollohim… Men o’ldim… Men senga yetdim…