27 сентабр — Устоз Рауф Парфи таваллудининг 80 йиллиги
Рауф Парфи шеърда мўъжиза яратиш, сўзларни ўйнатиш санъатини пухта эгаллаган эди. Мазкур хортиралар – дил сўзларини ёзиш жараёнида шоирнинг қўлимда қолган “Тасвир”, “Қайтиш”, “Сабр дарахти”, “Тавба”, “Сўнгги видо” тўпламларини қайта-қайта ўқир эканман, юқоридаги хулосага чин дилдан иқрор бўлдим. Ва илгари сезмаганим яна бир ҳолатни ҳам пайқаб қолдим. Шоир кўпгина мувашшаҳлар ёзган экан…(Ортиқбой Абдуллаев мақоласидан)
Рауф ПАРФИ
МУВАШШАҲЛАР
АБДУРАУФ ФИТРАТ
Нега сени чулғаб олди бунча тиконлар?
Нега чиқди юрагингдан юзга бу қонлар?
Абдурауф Фитрат
1. Ажаб мудҳиш қора тун кафан тутар,
Бир замон тинмайдир, изғирар шамол.
Дарё кўпирадир, одамни ютар,
Ул гўзалдир, ул ирганчдир, ул — хаёл.
Риёзат қамчиси каби савайдир,
Алкан ёмғир бузғун танизоримни.
Улуғ Туркистонни кимлар севмайдир?!
Фиръавнлар севмас менинг боримни.
Фироқнинг нағмасин чалар най синиқ
Исрофнинг ичиндан силқир бу наво,
Таралар, ҳув, чўккан тоғлардан тиниқ:
Риёлар, ришватлар… Заҳарли ҳаво.
Азон товушини тинглайман оғир.
Туркистон. Қора тун. Шамол ва ёмғир.
2. Айтадир ой дардин булут қўйнида,
Булутлар ҳурпайган, на-да қорадир.
Дорлари муҳаққақ азлом бўннида,
Унутилган, хўрланган халқ борадир.
Рақам қилди менга манфур жаҳолат,
Алам ортган карвон борар мунғайиб.
Уринадир, суринадир, бу ҳолат
Фақат пайдо бўлар ва бирдан ғойиб.
Фасиқалар кўринар сочлари олов,
Ивирсир гумроҳлар кўзи-қўли қон…
Туркистон, Туркистон, мукаррам ялов…
Рад этдимми сени, қолдимми бежон?
Амалим шамълари сўндими, Она?
Тилагим юлдузи тўйдими, Опа?
3. Айрилиқ шамшири бошимда синди,
Борлигим чопилди, ичдим қонимни,
Дунё тарихини ўқиб юкиндим,
Уйқудан уйғотдим Туркистонимни.
Ризқимизни ахир кимларга бердик.
Ахир одам эдик, муҳтож, нотавон.
Улар хирмон-хирмон, биз нушқурт тердик.
Фарёдимиз етиб бормас ҳеч қачон.
Фалокат устига фалокат тутди,
Интиқом, интиқом, дедим, югурдим…
Туркистон, Туркистон, Туркистон ўтди —
Разолат қабринда бош эгиб турдим.
Ай, улуғ тоғларим, ай, шонли Турон,
Токай уйғонмассан, ай қонли Турон!
ТАВБА
1. Додимни эшитгил, қодир Аллоҳим,
Ишқ сенсан, ошиқ ҳам сен, мен қулингман.
Лойиқман қаҳрингга, дўзахим-боғим,
Омонат деворман, ўтман, қулингман.
Рубъи маскун ичра сайёд, ўзим сайд,
Ортиқ мадорим йўқ, воқифсан ахир.
Манглайда ёзилган фармонингни айт,
Даъват қил, гуноҳкор бандангнп чақир.
Иймон бер руҳимга, жисмимга жон бер,
Лойимни қориштир, поклаб бер менга.
Ожиз томиримга покиза қон бер,
Равшан қил, қорамни оқлаб бер менга.
Охират илмидан қил мени огоҳ,
Муродим шаъмини сўндирма, Аллоҳ.
2. Мозийга урилиб синар овозим,
Умр ўтиб борар бенафъ, бенаво —
Наҳотки бу — қўлим? Бу — менинг созим?
Аллоҳдан сўрайман — Нечун бу жафо?!
Жами жудоликлар жонимга етди,
Ол, дейман, Аллоҳим, омонатингни.
«Тавба» қил, — деди Ул, бир Китоб тутди —
Муродинг мустажо, мингил отингни.
Уммонлар йўлингда, жангал йўлингда,
Номаълум ҳар жойда қурилган доринг.
Оламнинг калиди сенинг қўлингда,
Жафо ҳабибингдир, хиёнат — ёринг».
Аллоҳим, лаҳза — мен, сен эрса мангу,
Таскин берганингми, шафқатингми, бу?!
3. Семурғ қушим, подшо қушим, хуш келдинг,
Етти гумбаз, етти водий сарвари.
Васлинг неъматидан баҳравар қилдинг,
Интизор жонингман, йўлсиз, сарсари.
Нола айлаб Семурғ деди: — Эй, бедор,
Чорлар сени биру борим. Бор, Ишон!
Сен фано водийси, Ҳақ қошига бор,
Еру осмон чўкмакдадир бенишон,
Ваҳший дунё, қонхўр дунё қутурди,
Инсон фарёдига тўлди коинот.
Набийлар, доҳийлар, шоирлар турди,
Чора, чора, дея сўрдилар нажот…
Аллоҳим, билурсан қай сори кетдим,
Аллоҳим… мен ўлдим… Мен Сенга етдим…
МУНОЖОТ
1. Додимни эшитгил, қодир Аллоҳим,
Ишқ сенсан, ошиқ ҳам сен, мен қулингман.
Лойиқман қаҳрингга, дўзахим — боғим,
Омонат деворман, ўтман, кулингман.
Рубби маскун ичра сайёд, ўзим сайд,
Ортиқ мадорим йўқ, воқифсан аҳир.
Манглайда ёзилган фармонингни айт,
Даъват қил, гуноҳкор бандангни чақир.
Иймон бер руҳимга, жисмимга жон бер,
Лойимни қориштир, поклаб бер менга.
Ожиз томиримга покиза қон бер,
Равшан қил, қорамни оқлаб бер менга.
Охират илмидан қил мени огоҳ,
Муродим шамини сўндирма, Оллоҳ.
2. Мозийга урилиб синар овозим,
Умр ўтиб борар бенаф, бенаво —
Наҳотки бу — қўлим? Бу менинг созим?
Оллоҳдан сўрайман: — Нечун бу жафо,
Жами жудоликлар жонимга етди,
Ол, дейман, Оллоҳим, омонатингни.
Тавба қил?- деди ул, бир Китоб тутди —
Муродинг мустажоб, мингил отингни,
Уммонлар йўлингда, чангал йўлингда,
Номаълум ҳар жойда қурилган доринг.
Оламнинг калиди сенинг қўлингда,
Жафо ҳабибингдир, хиёнат — ёринг?..
Оллоҳим, лаҳза – мен, сен эрса мангу,
Таскин берганингми, шафоатингми бу?!
3. Семурғ қушим, подшо қушим, ҳуш келдинг,
Етти гумбаз, етти водий сарвари,
Васлинг неъматидан баҳравар қилдинг,
Интизор жонингман, йўлсиз, сарсари.
Нола айлаб Семурғ деди: — Эй бедор,
Чорлар сени Бируборим. Бор. Ишон.
Сен фано водийси, ҳақ қошига бор,
Еру осмон чўкмакдадир бенишон.
Ваҳший дунё, қонҳўр дунё қутурди,
Инсон фарёдига тўлди коинот,
Набийлар, доҳийлар, шоирлар турди,
Чора, чора!, — дея сўрдилар нажот…
Оллоҳим, билурсен қай сори кетдим,
Оллоҳим… Мен ўлдим… Мен сенга етдим…
БАРНО БОНУ
1. Бир замон фалакнинг кўзлари сўнди,
Аста қора кийди мудраган жаҳон.
Руҳимнинг асрлик музлари синди,
Нимадир бўғзимни кесди беомон.
Отилдим, номаълум, қоронғу нигоҳ,
Биров қулоғимга совуқ шивирлар.
Азиз бир товушни эсладим ногоҳ,
Рангин овоздир бу, гўзал ғимирлар.
Нақадар гўзалдир бу чиркин товуш,
Оҳанг вужудимни чирмади буткул,
Бўғилдим, инградим, титрадим беҳуш,
Ожиз баданимга суйканди бир гул.
Надир бу?! Қўлимда қора лоладир,
Ул кўздан ғойибдир, тирик ноладир.
2. Бош эгди қоялар, тоғлар чўкдилар,
Ахир қисмат парчин, хилқат бешумор.
Ромиллар, даҳолар борин тўкдилар—
Наҳот, мангулик йўқ, фано—манзил бор.
Оғир-огир одимлайдир бу карвон,
Буюклар омонат, пастлар омонат,
Афсуслар омондир, хиёнат омон,
Радди бало бўлгур каслар омонат.
Нечун бошим узра қора шамоллар,
Осмонда игнадек нур йўқдир, нечун?
Балки судрар мени мудҳиш хаёллар,
Очғил кўзларингни, эй сўнгсиз очун,
Нақадар ғарибсан, борми бир сўзинг?
Учиб кел, малагим, мадад бер ўзинг.
3. Эй, дил, ором надир? Кечдинг дунёдан,
Кўзинг қонли, бағринг сомон—янчилдинг.
Сен қўрқмадинг ҳақиқатдан, бу ёвдан,
Хиёнатнинг ботқоғига санчилдинг.
Тангритоғдан ваҳий келди, қайрилдим,
Олтинларга — темирларга босдилар.
Мен билмадим, сен билмадинг, айрилдим,
Оёғимдан ҳақ дорига осдилар.
Изғирин Турондан, тўфонлар Чиндан,
Ёмғирли ёлғизлик, ғубор ичиндан,
Муножотлар қилдим, қақшаб сиғиндим.
Шафтолиранг олам найза учинда…
Дунёлари ёлғон, мен ўлдим чиндан…
Барно Бону, сизни аччиқ соғиндим.
МУНАЖЖИМ
Сен менинг эркимсан, менинг қафасим.
Асқад Мухтор
1. Маъсума бинафша япроқларида
Ўзинг юз кўрсатдинг. Маъсум боқурсан.
Телба юрагимнинг сўқмоқларида
Азобимнинг чақмоқларин чақурсан.
Баҳорнинг ўткинчи, гизли сирлари
Аниқ нишон олур, ўчар нафасим.
Ростин айт, ёлғон де бу гаплар бари,
Менинг эрким сенсан, менинг қафасим.
Ўғри уриб куйган кулбам сочилган,
Тақдирнинг ўйини чексиз нақадар.
Аммо йўлларимда бир боғ очилган
Бахтдан, бахтсизликдан бермоқда хабар.
Ажалнинг ўроғи мангу осилган
Ранжу маломатдан асрар бу мақбар.
2. Мунажжим кўкларга термулар ҳайроп,
Ўлмас Ҳақиқатнинг каломин айтар.
Таскин излар йиғлаб, вужуди вайрон,
Аламзор боғига эзилиб қайтар.
Беҳуда, дунёнинг кибру ҳавоси.
Ачинмакка арзимайдир шайтанат.
Разил олимларга, сотқин, ҳаёсиз
Маддоҳ шоирларга тўлган салтанат.
Ўртада талошдир кечмиш ва бу кун
Тупроқ сочар, инграр, қўлтиғида тиғ.
Ахир ҳақиқат бор, валвала нечун?
Бунча осмон йироқ, бунча ер қаттиқ?!
Ақлу ҳушдан айро, вола мунажжим,
Рад бўлмиш оламдан кўзин юмди жим.
3. Муҳаббат не ўзи? Надир садоқат?
Ўзингдан минг бора сўрарсан ўзинг.
Титраб тоқатингга тиларсан тоқат,
Айтурсан хилқатга илоҳий Сўзинг.
Бу дунё барчадан қолур бегумон,
Армон саҳроси бу, алам чўли бу.
Руҳингни сўндирма, Аллоҳга инон,
Мадад бер ўзингга, иймон йўли бу.
Ўлим каби ҳақдир бу—муҳаббат, бас,
Танҳо сени дея дунёлар кездим.
Айирма Борлиқдан мени бир нафас
Буздим танизорим, кўзимни эздим.
Акс-садо берди фалакда оҳим,
Рақибимга омонлик бер, Аллоҳим,
СЕНСИЗ
1. Совуқ. Атроф темир. Қўлимни очдим,
Елкамда чатнади қайноқ қўрғошин…
Вайрона қаъридан кўкларга қочдим —
Арзонга олдилар Мажнуннинг бошин.
Раҳмсиз оломон, сизга не керак?
Англадим, жисмимни, руҳимни боғлар.
Ваҳий келди менга, чирпанди юрак
Акс-садо берди муқаддас тоғлар.
Фароғат зирваси. Олам—билгисиз,
Охири сен келдинг. Хаёлга толдинг.
Водий оғушида сўзсиз, белгисиз,
Аста одимлар-ла кўздан йўқолдинг.
Фақат қайга кегдинг, қайларда қолдинг,
Оҳ, қандай яшайман сенсиз-севгисиз.
2. Соҳилда бир ўзим. Денгиз қоронғу.
Елкансиз кеманинг ичинда шубҳам.
Ваҳима шивири, бўғзимда оғу,
Ақлим бир фалокат сезадир мубҳам.
Рангги ўчган осмон хунук ғулдирар,
Аччиқ чирқирайдир номаълум бир қуш.
Ва ёнимда қонли булоқ чулдирар,
Атиргуллар, сенинг гулларинг беҳуш.
Феруза, зумуррад гулларинг пайҳон.
Оҳ, тушдинг кемадан. Карнай чалдилар,
Ва кўзга кўринмас қўллар шу замон
Агдардилар мени, кишан солдилар.
Фарёдим ичимда, отма гулингни…
Отма, ёлғизликдан—бахтли қулингни.
3. Сўлдирма гулингни, илоҳим, ёнсин,
Еру осмон кўрсин кўз юммай бедор.
Вақт—улуғ ҳакам. Руҳинг уйғонсин.
Асрий умидим — Сен. Сен борсан. Ссн — бор.
Ровийлар не учун? Ҳақ ва Ҳақиқат!
Асирлик занжирин парчалаб ташла.
Вужудингни ёқсин аламли фикрат,
Аён ҳақиқатга, ҳақ йўлга бошла.
Фурсат ўтмакдадир. Вақт бу—беомон,
Омонат дунёда омонат одам —
Виждон шеваси бор, меҳроби иймон —
Асл инсонларин чорлайди бу дам.
Фалакка саичилиб қолгаи кўзим бор,
Оловлар, чаманлар ичра ўзим бор.
1994
27 SЕNTABR — USTOZ RAUF PARFI TAVALLUDINING 80 YILLIGI
Rauf Parfi she’rda mo‘jiza yaratish, so‘zlarni o‘ynatish san’atini puxta egallagan edi. Mazkur xortiralar – dil so‘zlarini yozish jarayonida shoirning qo‘limda qolgan “Tasvir”, “Qaytish”, “Sabr daraxti”, “Tavba”, “So‘nggi vido” to‘plamlarini qayta-qayta o‘qir ekanman, yuqoridagi xulosaga chin dildan iqror bo‘ldim. Va ilgari sezmaganim yana bir holatni ham payqab qoldim. Shoir ko‘pgina muvashshahlar yozgan ekan…(Ortiqboy Abdullayev maqolasidan).
Rauf PARFI
MUVASHSHAHLAR
ABDURAUF FITRAT
Nega seni chulg‘ab oldi buncha tikonlar?
Nega chiqdi yuragingdan yuzga bu qonlar?
Abdurauf Fitrat
1. Ajab mudhish qora tun kafan tutar,
Bir zamon tinmaydir, izg‘irar shamol.
Daryo ko‘piradir, odamni yutar,
Ul go‘zaldir, ul irganchdir, ul — xayol.
Riyozat qamchisi kabi savaydir,
Alkan yomg‘ir buzg‘un tanizorimni.
Ulug‘ Turkistonni kimlar sevmaydir?!
Fir’avnlar sevmas mening borimni.
Firoqning nag‘masin chalar nay siniq
Isrofning ichindan silqir bu navo,
Taralar, huv, cho‘kkan tog‘lardan tiniq:
Riyolar, rishvatlar… Zaharli havo.
Azon tovushini tinglayman og‘ir.
Turkiston. Qora tun. Shamol va yomg‘ir.
2. Aytadir oy dardin bulut qo‘ynida,
Bulutlar hurpaygan, na-da qoradir.
Dorlari muhaqqaq azlom bo‘nnida,
Unutilgan, xo‘rlangan xalq boradir.
Raqam qildi menga manfur jaholat,
Alam ortgan karvon borar mung‘ayib.
Urinadir, surinadir, bu holat
Faqat paydo bo‘lar va birdan g‘oyib.
Fasiqalar ko‘rinar sochlari olov,
Ivirsir gumrohlar ko‘zi-qo‘li qon…
Turkiston, Turkiston, mukarram yalov…
Rad etdimmi seni, qoldimmi bejon?
Amalim sham’lari so‘ndimi, Ona?
Tilagim yulduzi to‘ydimi, Opa?
3. Ayriliq shamshiri boshimda sindi,
Borligim chopildi, ichdim qonimni,
Dunyo tarixini o‘qib yukindim,
Uyqudan uyg‘otdim Turkistonimni.
Rizqimizni axir kimlarga berdik.
Axir odam edik, muhtoj, notavon.
Ular xirmon-xirmon, biz nushqurt terdik.
Faryodimiz yetib bormas hech qachon.
Falokat ustiga falokat tutdi,
Intiqom, intiqom, dedim, yugurdim…
Turkiston, Turkiston, Turkiston o‘tdi —
Razolat qabrinda bosh egib turdim.
Ay, ulug‘ tog‘larim, ay, shonli Turon,
Tokay uyg‘onmassan, ay qonli Turon!
TAVBA
1. Dodimni eshitgil, qodir Allohim,
Ishq sensan, oshiq ham sen, men qulingman.
Loyiqman qahringga, do‘zaxim-bog‘im,
Omonat devorman, o‘tman, qulingman.
Rub’i maskun ichra sayyod, o‘zim sayd,
Ortiq madorim yo‘q, voqifsan axir.
Manglayda yozilgan farmoningni ayt,
Da’vat qil, gunohkor bandangnp chaqir.
Iymon ber ruhimga, jismimga jon ber,
Loyimni qorishtir, poklab ber menga.
Ojiz tomirimga pokiza qon ber,
Ravshan qil, qoramni oqlab ber menga.
Oxirat ilmidan qil meni ogoh,
Murodim sha’mini so‘ndirma, Alloh.
2. Moziyga urilib sinar ovozim,
Umr o‘tib borar benaf’, benavo —
Nahotki bu — qo‘lim? Bu — mening sozim?
Allohdan so‘rayman — Nechun bu jafo?!
Jami judoliklar jonimga yetdi,
Ol, deyman, Allohim, omonatingni.
«Tavba» qil, — dedi Ul, bir Kitob tutdi —
Muroding mustajo, mingil otingni.
Ummonlar yo‘lingda, jangal yo‘lingda,
Noma’lum har joyda qurilgan doring.
Olamning kalidi sening qo‘lingda,
Jafo habibingdir, xiyonat — yoring».
Allohim, lahza — men, sen ersa mangu,
Taskin berganingmi, shafqatingmi, bu?!
3. Semurg‘ qushim, podsho qushim, xush kelding,
Yetti gumbaz, yetti vodiy sarvari.
Vasling ne’matidan bahravar qilding,
Intizor joningman, yo‘lsiz, sarsari.
Nola aylab Semurg‘ dedi: — Ey, bedor,
Chorlar seni biru borim. Bor, Ishon!
Sen fano vodiysi, Haq qoshiga bor,
Yeru osmon cho‘kmakdadir benishon,
Vahshiy dunyo, qonxo‘r dunyo quturdi,
Inson faryodiga to‘ldi koinot.
Nabiylar, dohiylar, shoirlar turdi,
Chora, chora, deya so‘rdilar najot…
Allohim, bilursan qay sori ketdim,
Allohim… men o‘ldim… Men Senga yetdim…
MUNOJOT
1. Dodimni eshitgil, qodir Allohim,
Ishq sensan, oshiq ham sen, men qulingman.
Loyiqman qahringga, do‘zaxim — bog‘im,
Omonat devorman, o‘tman, kulingman.
Rubbi maskun ichra sayyod, o‘zim sayd,
Ortiq madorim yo‘q, voqifsan ahir.
Manglayda yozilgan farmoningni ayt,
Da’vat qil, gunohkor bandangni chaqir.
Iymon ber ruhimga, jismimga jon ber,
Loyimni qorishtir, poklab ber menga.
Ojiz tomirimga pokiza qon ber,
Ravshan qil, qoramni oqlab ber menga.
Oxirat ilmidan qil meni ogoh,
Murodim shamini so‘ndirma, Olloh.
2. Moziyga urilib sinar ovozim,
Umr o‘tib borar benaf, benavo —
Nahotki bu — qo‘lim? Bu mening sozim?
Ollohdan so‘rayman: — Nechun bu jafo,
Jami judoliklar jonimga yetdi,
Ol, deyman, Ollohim, omonatingni.
Tavba qil?- dedi ul, bir Kitob tutdi —
Muroding mustajob, mingil otingni,
Ummonlar yo‘lingda, changal yo‘lingda,
Noma’lum har joyda qurilgan doring.
Olamning kalidi sening qo‘lingda,
Jafo habibingdir, xiyonat — yoring?..
Ollohim, lahza – men, sen ersa mangu,
Taskin berganingmi, shafoatingmi bu?!
3. Semurg‘ qushim, podsho qushim, hush kelding,
Yetti gumbaz, yetti vodiy sarvari,
Vasling ne’matidan bahravar qilding,
Intizor joningman, yo‘lsiz, sarsari.
Nola aylab Semurg‘ dedi: — Ey bedor,
Chorlar seni Biruborim. Bor. Ishon.
Sen fano vodiysi, haq qoshiga bor,
Yeru osmon cho‘kmakdadir benishon.
Vahshiy dunyo, qonho‘r dunyo quturdi,
Inson faryodiga to‘ldi koinot,
Nabiylar, dohiylar, shoirlar turdi,
Chora, chora!, — deya so‘rdilar najot…
Ollohim, bilursen qay sori ketdim,
Ollohim… Men o‘ldim… Men senga yetdim…
BARNO BONU
1. Bir zamon falakning ko‘zlari so‘ndi,
Asta qora kiydi mudragan jahon.
Ruhimning asrlik muzlari sindi,
Nimadir bo‘g‘zimni kesdi beomon.
Otildim, noma’lum, qorong‘u nigoh,
Birov qulog‘imga sovuq shivirlar.
Aziz bir tovushni esladim nogoh,
Rangin ovozdir bu, go‘zal g‘imirlar.
Naqadar go‘zaldir bu chirkin tovush,
Ohang vujudimni chirmadi butkul,
Bo‘g‘ildim, ingradim, titradim behush,
Ojiz badanimga suykandi bir gul.
Nadir bu?! Qo‘limda qora loladir,
Ul ko‘zdan g‘oyibdir, tirik noladir.
2. Bosh egdi qoyalar, tog‘lar cho‘kdilar,
Axir qismat parchin, xilqat beshumor.
Romillar, daholar borin to‘kdilar—
Nahot, mangulik yo‘q, fano—manzil bor.
Og‘ir-ogir odimlaydir bu karvon,
Buyuklar omonat, pastlar omonat,
Afsuslar omondir, xiyonat omon,
Raddi balo bo‘lgur kaslar omonat.
Nechun boshim uzra qora shamollar,
Osmonda ignadek nur yo‘qdir, nechun?
Balki sudrar meni mudhish xayollar,
Ochg‘il ko‘zlaringni, ey so‘ngsiz ochun,
Naqadar g‘aribsan, bormi bir so‘zing?
Uchib kel, malagim, madad ber o‘zing.
3. Ey, dil, orom nadir? Kechding dunyodan,
Ko‘zing qonli, bag‘ring somon—yanchilding.
Sen qo‘rqmading haqiqatdan, bu yovdan,
Xiyonatning botqog‘iga sanchilding.
Tangritog‘dan vahiy keldi, qayrildim,
Oltinlarga — temirlarga bosdilar.
Men bilmadim, sen bilmading, ayrildim,
Oyog‘imdan haq doriga osdilar.
Izg‘irin Turondan, to‘fonlar Chindan,
Yomg‘irli yolg‘izlik, g‘ubor ichindan,
Munojotlar qildim, qaqshab sig‘indim.
Shaftolirang olam nayza uchinda…
Dunyolari yolg‘on, men o‘ldim chindan…
Barno Bonu, sizni achchiq sog‘indim.
MUNAJJIM
Sen mening erkimsan, mening qafasim.
Asqad Muxtor
1. Ma’suma binafsha yaproqlarida
O‘zing yuz ko‘rsatding. Ma’sum boqursan.
Telba yuragimning so‘qmoqlarida
Azobimning chaqmoqlarin chaqursan.
Bahorning o‘tkinchi, gizli sirlari
Aniq nishon olur, o‘char nafasim.
Rostin ayt, yolg‘on de bu gaplar bari,
Mening erkim sensan, mening qafasim.
O‘g‘ri urib kuygan kulbam sochilgan,
Taqdirning o‘yini cheksiz naqadar.
Ammo yo‘llarimda bir bog‘ ochilgan
Baxtdan, baxtsizlikdan bermoqda xabar.
Ajalning o‘rog‘i mangu osilgan
Ranju malomatdan asrar bu maqbar.
2. Munajjim ko‘klarga termular hayrop,
O‘lmas Haqiqatning kalomin aytar.
Taskin izlar yig‘lab, vujudi vayron,
Alamzor bog‘iga ezilib qaytar.
Behuda, dunyoning kibru havosi.
Achinmakka arzimaydir shaytanat.
Razil olimlarga, sotqin, hayosiz
Maddoh shoirlarga to‘lgan saltanat.
O‘rtada taloshdir kechmish va bu kun
Tuproq sochar, ingrar, qo‘ltig‘ida tig‘.
Axir haqiqat bor, valvala nechun?
Buncha osmon yiroq, buncha yer qattiq?!
Aqlu hushdan ayro, vola munajjim,
Rad bo‘lmish olamdan ko‘zin yumdi jim.
3. Muhabbat ne o‘zi? Nadir sadoqat?
O‘zingdan ming bora so‘rarsan o‘zing.
Titrab toqatingga tilarsan toqat,
Aytursan xilqatga ilohiy So‘zing.
Bu dunyo barchadan qolur begumon,
Armon sahrosi bu, alam cho‘li bu.
Ruhingni so‘ndirma, Allohga inon,
Madad ber o‘zingga, iymon yo‘li bu.
O‘lim kabi haqdir bu—muhabbat, bas,
Tanho seni deya dunyolar kezdim.
Ayirma Borliqdan meni bir nafas
Buzdim tanizorim, ko‘zimni ezdim.
Aks-sado berdi falakda ohim,
Raqibimga omonlik ber, Allohim,
SЕNSIZ
1. Sovuq. Atrof temir. Qo‘limni ochdim,
Yelkamda chatnadi qaynoq qo‘rg‘oshin…
Vayrona qa’ridan ko‘klarga qochdim —
Arzonga oldilar Majnunning boshin.
Rahmsiz olomon, sizga ne kerak?
Angladim, jismimni, ruhimni bog‘lar.
Vahiy keldi menga, chirpandi yurak
Aks-sado berdi muqaddas tog‘lar.
Farog‘at zirvasi. Olam—bilgisiz,
Oxiri sen kelding. Xayolga tolding.
Vodiy og‘ushida so‘zsiz, belgisiz,
Asta odimlar-la ko‘zdan yo‘qolding.
Faqat qayga kegding, qaylarda qolding,
Oh, qanday yashayman sensiz-sevgisiz.
2. Sohilda bir o‘zim. Dengiz qorong‘u.
Yelkansiz kemaning ichinda shubham.
Vahima shiviri, bo‘g‘zimda og‘u,
Aqlim bir falokat sezadir mubham.
Ranggi o‘chgan osmon xunuk g‘uldirar,
Achchiq chirqiraydir noma’lum bir qush.
Va yonimda qonli buloq chuldirar,
Atirgullar, sening gullaring behush.
Feruza, zumurrad gullaring payhon.
Oh, tushding kemadan. Karnay chaldilar,
Va ko‘zga ko‘rinmas qo‘llar shu zamon
Agdardilar meni, kishan soldilar.
Faryodim ichimda, otma gulingni…
Otma, yolg‘izlikdan—baxtli qulingni.
3. So‘ldirma gulingni, ilohim, yonsin,
Yeru osmon ko‘rsin ko‘z yummay bedor.
Vaqt—ulug‘ hakam. Ruhing uyg‘onsin.
Asriy umidim — Sen. Sen borsan. Ssn — bor.
Roviylar ne uchun? Haq va Haqiqat!
Asirlik zanjirin parchalab tashla.
Vujudingni yoqsin alamli fikrat,
Ayon haqiqatga, haq yo‘lga boshla.
Fursat o‘tmakdadir. Vaqt bu—beomon,
Omonat dunyoda omonat odam —
Vijdon shevasi bor, mehrobi iymon —
Asl insonlarin chorlaydi bu dam.
Falakka saichilib qolgai ko‘zim bor,
Olovlar, chamanlar ichra o‘zim bor.
1994
