Шодмонқулнинг овозида ўктамлик бор, юрагида кенглик бор. Тошкентдан туриб шеър ўқиса, Сурхоннинг поёнсиз адирларигача етиб келади (Исроил Шомировнинг  фейсбук саҳифасида ёзганидан).

Шодмонқул САЛОМ
«ЖАНУБ ҚУЁШИ ТАФТИДА 
УЛҒАЙГАНЛАР»  ТУРКУМИДАН

 Шодмонқул Салом 1980 йилда Қумқўрғон туманида туғилган. 2003 йилда Термиз Давлат университетининг “Кимё” факультетини, 2005 йилда Ўзбекистон Ёзувчилар уюшмасининг Олий адабиёт курсини тамомлаган. “Чағониён”, “Туркистон”, «Китоб дунёси» газеталари, “Саодат” журналида фаолият кўрсатган. Ўзбекистон Ёзувчилар уюшмаси аъзоси. “Юрак иқлими”, “Кўнгил китоби”, “Борлигини билганлар” шеърий тўпламлари ва “Оққапчиғай тўлқинлари” насрий китоби чоп этилган. «Маънавий ҳаёт» журнали ходими.

МАКТУБ

Оламни сув олган, биргина орол –
Шу қоғоз. Мен эса ярадор қушман.
Айтмоққа чоғланган, лек айтилмаган,
Юракда сиқилиб турган товушман.

Йўқ, мен ёзмаяпман, тўкилаяпман,
Юрак томаётир бармоқларимдан.
Булутдан томчидек йиқилаяпман,
Кўнгил тошаётир қирғоқларимдан.

Сатрлар – саҳрода адашган карвон,
Юлдуз – кўзларингга қараб йўл тортар.
Сатрлар – Тангридан умиди борлар,
Чапда қуёш чиқар, ўнгда ой ботар.

Жоним, бошқа биров имломни билмас,
Мангу ғуссаларинг изоҳи ўзим.
Очиқ қолган кўздай сенинг ҳукмингда
Бору йўғинг ўзим, гувоҳи ўзим.

Мана, қўлларингда турибман титраб,
Ёқсанг бир ҳовуч кул, асрасанг борман.
Сенинг кунларингнинг шарҳи битилган,
Мактуб бўлиб келган Парвардигорман.

***

Онам хаста эди, бетоб эди ўғлим,
Гулнинг тиконлари тўсди йўлимни.
Жонимни қонатдим, лабимни тишлаб,
Кўнглимни асрадим, фақат кўнглимни.

Юракнинг тўрига қочди, беркинди,
Ҳасрат бериб боқдим туйғуларимни.
Теграмда калхатдай айланди бўрон,
Кўнглимни асрадим, фақат кўнглимни.

Чироқни ўчирди ичимдагилар,
Кечага суриниб буздим йўлимни.
Қушқўнмас гуллади баҳорларимда,
Кўнглимни асрадим, фақат кўнглимни.

Қалдирғоч ин қурди куракларимга,
Ҳолин сўролмадим мунглиғ синглимни.
Дунё кўчиб кетди юракларимдан,
Кўнглимни асрадим, фақат кўнглимни.

Кунларим йўл эди, йўловчисиз йўл,
Сағирдай қабартди оёқ-қўлимни.
Парли ёйдай тортдим, лекин отмадим,
Кўнглимни асрадим, фақат кўнглимни.

ЎРГАНДИМ

Тошдай учиб, қушдай қўнишни ўргандим,
Дард жондин ўтганда, кулишни ўргандим,
Ҳеч нима топмадим, десам бу – ёлғон,
Тошкентда совқотмай юришни ўргандим.

Оппоқ тулпорлардай бир тонглар отди,
Орзуси тугаган шомлар тош қотди,
Ойлар уфққамас, елкамга ботди,
Тунларга ой билан боришни ўргандим.

Бошга юлдуз теккан жонон кечалар,
Дил бу буроқ ондин қандай кечолар?
Кўзларда гоҳ яшил, оқ тангачалар,
Жимирлаб турганда севишни ўргандим.

Ҳасрат юрагимда сайрашни ўрганди,
Фурсат толиққанда тўхташни ўрганди,
Кулфат чин кўнгилдан йиғлашни ўрганди,
Уларнинг баридан яшашни ўргандим,
Баридан мард бўлиб ўлишни ўргандим.

Манба: Фейсбукдаги Janub Ovozi саҳифасидан

Shodmonqulning ovozida o‘ktamlik bor, yuragida kenglik bor. Toshkentdan turib she’r o‘qisa, Surxonning poyonsiz adirlarigacha yetib keladi (Isroil Shomirovning feysbuk sahifasida yozganidan).

Shodmonqul SALOM
«JANUB QUYOSHI TAFTIDA 
ULG‘AYGANLAR» TURKUMIDAN

Shodmonqul Salom 1980 yilda Qumqo‘rg‘on tumanida tug‘ilgan. 2003 yilda Termiz Davlat universitetining “Kimyo” fakultetini, 2005 yilda O‘zbekiston Yozuvchilar uyushmasining Oliy adabiyot kursini tamomlagan. “Chag‘oniyon”, “Turkiston”, “Kitob dunyosi” gazetalari, “Saodat” jurnalida faoliyat ko‘rsatgan. O‘zbekiston Yozuvchilar uyushmasi a’zosi. “Yurak iqlimi”, “Ko‘ngil kitobi”, “Borligini bilganlar” she’riy to‘plamlari va “Oqqapchig‘ay to‘lqinlari” nasriy kitobi chop etilgan. “Ma’naviy hayot” jurnali xodimi.

MAKTUB

Olamni suv olgan, birgina orol –
Shu qog‘oz. Men esa yarador qushman.
Aytmoqqa chog‘langan, lek aytilmagan,
Yurakda siqilib turgan tovushman.

Yo‘q, men yozmayapman, to‘kilayapman,
Yurak tomayotir barmoqlarimdan.
Bulutdan tomchidek yiqilayapman,
Ko‘ngil toshayotir qirg‘oqlarimdan.

Satrlar – sahroda adashgan karvon,
Yulduz – ko‘zlaringga qarab yo‘l tortar.
Satrlar – Tangridan umidi borlar,
Chapda quyosh chiqar, o‘ngda oy botar.

Jonim, boshqa birov imlomni bilmas,
Mangu g‘ussalaring izohi o‘zim.
Ochiq qolgan ko‘zday sening hukmingda
Boru yo‘g‘ing o‘zim, guvohi o‘zim.

Mana, qo‘llaringda turibman titrab,
Yoqsang bir hovuch kul, asrasang borman.
Sening kunlaringning sharhi bitilgan,
Maktub bo‘lib kelgan Parvardigorman.

***

Onam xasta edi, betob edi o‘g‘lim,
Gulning tikonlari to‘sdi yo‘limni.
Jonimni qonatdim, labimni tishlab,
Ko‘nglimni asradim, faqat ko‘nglimni.

Yurakning to‘riga qochdi, berkindi,
Hasrat berib boqdim tuyg‘ularimni.
Tegramda kalxatday aylandi bo‘ron,
Ko‘nglimni asradim, faqat ko‘nglimni.

Chiroqni o‘chirdi ichimdagilar,
Kechaga surinib buzdim yo‘limni.
Qushqo‘nmas gulladi bahorlarimda,
Ko‘nglimni asradim, faqat ko‘nglimni.

Qaldirg‘och in qurdi kuraklarimga,
Holin so‘rolmadim munglig‘ singlimni.
Dunyo ko‘chib ketdi yuraklarimdan,
Ko‘nglimni asradim, faqat ko‘nglimni.

Kunlarim yo‘l edi, yo‘lovchisiz yo‘l,
Sag‘irday qabartdi oyoq-qo‘limni.
Parli yoyday tortdim, lekin otmadim,
Ko‘nglimni asradim, faqat ko‘nglimni.

O‘RGANDIM

Toshday uchib, qushday qo‘nishni o‘rgandim,
Dard jondin o‘tganda, kulishni o‘rgandim,
Hech nima topmadim, desam bu – yolg‘on,
Toshkentda sovqotmay yurishni o‘rgandim.

Oppoq tulporlarday bir tonglar otdi,
Orzusi tugagan shomlar tosh qotdi,
Oylar ufqqamas, yelkamga botdi,
Tunlarga oy bilan borishni o‘rgandim.

Boshga yulduz tekkan jonon kechalar,
Dil bu buroq ondin qanday kecholar?
Ko‘zlarda goh yashil, oq tangachalar,
Jimirlab turganda sevishni o‘rgandim.

Hasrat yuragimda sayrashni o‘rgandi,
Fursat toliqqanda to‘xtashni o‘rgandi,
Kulfat chin ko‘ngildan yig‘lashni o‘rgandi,
Ularning baridan yashashni o‘rgandim,
Baridan mard bo‘lib o‘lishni o‘rgandim.

Manba: Feysbukdagi Janub Ovozi sahifasidan

Sahifani bzashda rassom Nurulla Xudoymurodovning «Surxon lolqaizg’aldoqlari» asaridan foydalandik.