Алишер Навоий “Мажолис ун-нафоис” асарида ушбу темурий ҳукмдор ҳақида шундай ёзади: “Халил Султон — Ҳазрат султон ус-салотиннинг воқеасидан сўнгра Самарқанд тахтида салтанат қилди. Зурафо ва шуаро мажлисида жамъ бўлурлар эрди. Машҳурдурким, ўзи шеър айтур эрди.

Ғулом Карим
ХАЛИЛ СУЛТОН ТАҲСИНИ

X—X асрларда Самарқанд Қорахонийлар давлатининг марказий шаҳарларидан бири эди. Қорахоний ҳукмдорлар, Шарқий Туркистонда бўлгани каби, Мовароуннаҳрда ҳам илм-фан ва маданиятнинг ривожланишига ҳомийлик қилдилар. Масалан, Тамғочхон Иброҳим томонидан Самарқандда қурдирилган йирик мадрасадан кўплаб олимлар етишиб чиққан.

Қорахонийлар даврида Самарқандда илму фан билан бирга бадиий адабиёт ҳам гуллаб-яшнади. Қорахонийлар давлатининг Шарқий ҳудудида жойлашган Кошғар ва Болосоғун каби йирик шаҳарларда бадиий адабиёт асосан туркий тилда яратилди; Юсуф Хос Ҳожиб каби буюк шоир ва Маҳмуд Кошғарийдек улкан тилшунос олимлар етишиб чиқди. Самарқандда эса адабиёт, сомонийлар даврида шаклланган анъанага кўра, кўпроқ форс тилида яратилди.

Қорахонийлар даври шоирларидан бири Али Шатранжий Самарқандий ижодидан сақланиб қолган намуналар унинг етук ижодкор бўлганини кўрсатади. Шахмат ўйини устаси бўлгани учун у ўзига Шатранжий тахаллусини танлаган.

Али Шатранжийнинг қорахонийлар вазири буюртмасига кўра ёзилган “Лайлак” қасидасидан парча:

Башорат орад аз наврўз моро ҳар замон лаклак,
Кунад ғамгин дили мо зон башорат шодмон лаклак.

Дабирестонаст гўё ошён ва кудакон гунжишк,
Нишаста гуи яки пир муаллим дар миён лаклак.

(Ҳар замон лайлак бизга наврўздан башорат келтирмоқда, Ушбу башорат билан дилимизни шодмон этмоқда. Унинг уяси худди мактаб каби ва чумчуқлар — ўқувчилар, Лайлак гўё қари муаллим каби ўртада ўтирибди.)

Сақланиб қолган мазкур парча ҳам баҳорнинг жонли манзарасини чизади, ҳам ўша даврдаги Самарқанд ҳаёти ҳақида муайян тасаввур уйғотади.

Шамсиддин Муҳаммад ибн Али Сузаний Самарқандий Шатранжийнинг шогирдидир. Тазкираларда унинг номи Ҳаким Сузаний Самарқандий тарзида ёзилиши ўз даврининг етук олими ҳам бўлганидан далолат беради. Сузанийнинг 12 минг мисра шеърдан иборат девони сақланиб қолган бўлса-да, қўлёзмалари ноёбдир. Шоир шеърларида Самарқандда ҳукмронлик қилган ўзига замондош қорахоний хонлар номи тилга олинади:

Ба саъди ахтари маймун музаффар гашт бар аъдо,
Қилич Тамғачхон Масъуд Рукн ад-дин ва-д-дунё.

(Дин ва дунё таянчи Қилич Тамғочхон Масъуд Саодатли юлдуз муждаси билан душман устидан зафар қозонди.)
Сузаний меросининг диққатга сазовор жиҳатларидан бири унинг шеърларида туркий сўзларнинг кўплаб учрашидир:

Эй турки моҳчеҳра, че бошад гар шаби
Ойи ба ҳужраи ман ва гуи “Қўнақ керак?”.

Гулрўйи турки ва ман агар турк нистам,
Донам бадин қадрки, туркист гул — чечак.

(Эй, ой чеҳрали турк қизи, қанийди Тунда менинг ҳужрамга келиб “Қўноқ керакми?” деб сўрасанг. Гул юзли турк қизи, мен турк бўлмасам-да Гулнинг туркийчаси “чечак” эканлигини биламан.)

Шу тариқа маълум бўладики, Ҳофизнинг шерозлик турк қизига бағишланган машҳур ғазалидан икки аср илгари Сузаний самарқандлик турк қизига бағишлаб гўзал шеър битган.

Сузаний шеърларида туркий сўзлар учраши шоирнинг ўқувчилари — Самарқанд халқи ҳар икки тилни яхши билганидан далолат беради. Бу ҳақда улкан шарқшунос олим, академик Е.Э.Бертельс шундай деб ёзганди: “Ҳарбий аристократиядан анча узоқ бўлган Сузаний каби одам туркий тилни қайсидир даражада билгани Х асрда Самарқандда туркий тил кенг тарқалганидан далолат беради”.

Қорахонийлар давлати бир қанча ўлкаларни бирлаштирган улкан салтанат бўлгани, табиийки, давлатчилик ва сиёсатга оид илмларнинг ҳам ривожланишини тақозо этарди. Муҳаммад Заҳирий Самарқандий қорахоний ҳукмдор Қилич Тамғоч хоқон ибн Қилич Қорахон(1163 — 1178) даврида яшаган ва шу хон саройида девони иншо соҳиби (ёзишмалар девонининг бошлиғи) лавозимида ишлаган. Заҳирийнинг илк асари “Ағраз ас-сиёса фи араз ар-риёса”(“Ҳукмронликни бошқаришда сиёсатнинг вазифалари”) бўлиб, унда асрлар давомида ҳукм сурган бир қанча тождорларнинг давлатни бошқариш юзасидан айтган ҳикматли сўзлари жамланган.

Заҳирийнинг яна бир асари “Синдбоднома” бутун Шарқда жуда машҳур бўлди. “Синдбоднома” бадиий асар бўлса-да, ўша давр давлатчилигига оид фикрлар — давлат ишларида эҳтиёткорлик, бирор ҳукмни чиқаришда шошилмаслик ва ўйлаб иш кўриш, атрофдаги донишманд маслаҳатчиларнинг сўзига қулоқ солиш ҳақидаги мулоҳазалар ҳам унда ўз аксини топган.

1220 йили Самарқанд мўғуллар томонидан истило этилгач, шаҳардаги маданий ҳаёт заволга юз тутди. Олиму шоирларнинг бир қисми ҳалок бўлди, мўғуллар етиб келгунча шаҳарни тарк қилишга улгурганлари бошқа диёрларга кўчиб бориб, Ҳиндистон, Арабистон каби олис ўлкаларда ўз илмий-ижодий фаолиятларини давом эттирдилар.

Бир ярим асрлик таназзулдан сўнг Самарқанднинг пойтахт ва йирик маданий марказ сифатида қайта қад ростлаши соҳибқирон Амир Темурнинг бунёдкорлик фаолияти билан боғлиқдир. Соҳибқирон илму фаннинг мамлакат равнақидаги аҳамиятини яхши англагани ва олимларга ҳамиша ғамхўрлик кўрсатгани замондош муаррихлар асарларида ёзиб қолдирилган. Жумладан, тарихчи Муиниддин Натанзий шундай ёзади: “Амир Темурнинг доҳиёна ва ҳикматли тадбирларидан яна бири шу эдики, фуқаро ва илм толибларининг вақфлар ва мадрасаларга бўлган ҳуқуқларини ҳар кимнинг ҳақига лойиқ, вақф қилувчининг шартларига мувофиқ тайин қилар, қатъиян ва асло вақф молига дахл этмасди. Вақфлар молидан унинг хазинаси учун ҳеч нарса олмаслик ҳақида вазирларга фармон берган эди. Илму ҳикмат аҳли ва фан арбобларига ғоятда эътиборли эди. Уларни эъзозу икром қилишда муболағалар кўрсатарди. Имомлар, ислом уламолари, қозилар ва улуғ шайхларга бўлган ҳурмат-эътиборини шу даражага етказдики, илму фан беҳад равнақ топиб, талабаларнинг нафақаси лозим бўлган миқдордан ҳам кўпроқ қилиб белгиланди. Бунинг натижасида бир неча минг нафар турли илмларни эгаллаган соҳибкамоллар, саноққа сиғмайдиган даражада кўп қалби дарё истеъдод эгалари унинг улуғвор хонадони саховати ҳадялари нуридан замона чеҳрасида зоҳир бўлдилар”.

Амир Темур даврида Хожа Исматуллоҳ Бухорий ва Мавлоно Бисотий Самарқандий каби шоирлар Самарқандда ҳаёт кечириб, уларнинг ижодий фаолияти Соҳибқирон замонида бошланган.

Шу тариқа, соҳибқирон Амир Темурнинг бунёдкорлик ва ҳомийлик фаолияти натижасида Самарқанднинг мўғуллар истилосидан олдинги маданий ва илмий марказ сифатидаги мавқеи тикланибгина қолмай, олдингидан ҳам чанд баробар ошиб кетди. Улуғбек даврида Самарқандда фан ва маданиятнинг мисли кўрилмаган тараққиёти учун замин, шубҳасиз, Амир Темур даврида яратилган эди.

Амир Темур вафотидан сўнг 1405 — 1409 йиллари Самарқандда унинг невараси Халил Султон ҳукмронлик қилди. У ҳам ўз бобоси каби маърифатпарвар ҳукмдор бўлиб, туркий тилда шеърлар ёзган ва, ҳатто, уларни тўплаб, девон ҳам тузган. Алишер Навоий “Мажолис ун-нафоис” асарида ушбу темурий ҳукмдор ҳақида шундай ёзади: “Халил Султон — Ҳазрат султон ус-салотиннинг воқеасидан сўнгра Самарқанд тахтида салтанат қилди. Зурафо ва шуаро мажлисида жамъ бўлурлар эрди. Машҳурдурким, ўзи шеър айтур эрди. Андоқким, девони таърифида Хожа Исматуллоҳ қасида айтибдур, аммо тилаб топилмади, ушбу матлаидан ўзгаким:

Эй турки пари пайкаримиз,тарки жафо қил,
Коми дилимиз,лаъли равонбахш раво қил”.

Халил Султоннинг шеъриятдаги устози Хожа Исматуллоҳ Бухорий бўлган ва бу ҳақда Давлатшоҳ Самарқандий ўзининг “Тазкират уш-шуаро” асарида маълумот беради: “Султон Халил ўз айёми давлатида Хожа Исматуллоҳни бағоят эҳтиром қилар эрди. Шаҳзода илми шеърни Хожадан таълим олур эрди”.

Халил Султон Хожа Исматуллоҳнинг шогирди шоир Мавлоно Бисотий Самарқандийга ҳам ҳомийлик кўрсатган. Бисотийнинг шеърлари қўшиқ қилиб куйлангани ва Халил Султонга ғоят мақбул бўлгани ҳақида Давлатшоҳ Самарқандий шундай ёзади: “Айтурларким, муғаннийлар Халил Султон мажлисида Бисотий шеърларидан бир матлаъ ўқудилар. Подшоҳзодаға хуш келди, киши юборди ва Бисотийни талаб қилди. Анга таҳсиндин сўнг минг танга тилла бахш қилди”.

XV асрнинг биринчи ярмида қисқа пайт тахт учун курашлардан сўнг, Темурийлар давлати Мирзо Шоҳрух ҳукмига ўтди ва унинг тадбирли сиёсати туфайли равнақ топди. У мамлакатдаги турли ички низоларнинг олдини олиш ёки тезда бартараф этиш билан умумий тинчлик-тотувликни таъминлади.

Мирзо Улуғбек 15 ёшда Мовароуннаҳрга ҳукмдор этиб тайинланди. Салтанат пойтахти Ҳирот билан бирга Самарқанднинг ҳам йирик сиёсий-маданий марказ сифатидаги аҳамияти сақланиб қолди ва янада юксалди.

Мирзо Улуғбек даврида табиий фанлар билан бирга ижтимоий фанлар ҳам тараққий топган. Шуниси диққатга сазоворки, бу даврда туркий тилнинг илмий ва адабий тил сифатидаги мавқеи тобора ошиб борган. Адабиётшуносликка оид қимматли асар, ҳижрий 840(мелодий 1436-1437) йили туркий тилда ёзилган “Фунун ал-балоға” муаллифи Шайх Аҳмад ибн Худойдод Тарозий ўз китобини Мирзо Улуғбекка бағишлаган. “Фунун ал-балоға” ўзбек адабиётшунослигининг илк йирик асарларидан биридир.

Улуғбек даврида Самарқандда туркий шоир Мавлоно Саккокий яшаб ижод қилган. Унинг ижоди ўзбек адабиёти ривожида муҳим ўрин тутади. Улуғбекка бағишланган қасидасида Саккокий ўзининг туркий тилда ижод қилишидан фахрланиб, қуйидаги байтни битган:

Фалак йиллар керак сайр этсаю,келтурса илкига,
Менингдек шоири туркию,сенингдек шоҳи донони.

XV асрнинг иккинчи ярмида ҳам Самарқанд адабий марказ сифатидаги аҳамиятини сақлаб қолган.
Алишер Навоийнинг бир неча йил Самарқандда бўлиши шаҳардаги адабий ҳаётга жонбахш таъсир кўрсатди. У Самарқандда яшаб ижод қилаётган жуда кўп шоиру олимлар билан дўстлашиб, “Мажолис ун-нафоис” тазкирасида улар ҳақида қимматли маълумотлар ёзиб қолдирди. Жумладан:

“Аҳмад Ҳожибек — “Вафоий” тахаллус қилур. Табъи бағоят хуб воқеъ бўлубтур ва назмға кўп илтифот қилур”;

“Хожа Хўрд — Самарқанд тахтининг яккалама қозиси ва Улуғбек Мирзо мадрасасининг мударрисидур”;

“Мавлоно Жавҳарий — Самарқандийдур. Аруз билур эрди”.

Алишер Навоий Самарқандда яшаган йиллари ўз адабий фаолиятини қизғин давом эттирди ва адабий мажлисларда фаол қатнашди. Бундай мажлисларда Навоий билдирган фикр-мулоҳазалар адиблар орасида машҳур бўлиб кетган.

Манба: «Ўзбекистон адабиёти ва санъати» газетасининг 2007 йил 27-сони

G’ulom Karim
XALIL SULTON TAHSINI

X—X asrlarda Samarqand Qoraxoniylar davlatining markaziy shaharlaridan biri edi. Qoraxoniy hukmdorlar, Sharqiy Turkistonda bo‘lgani kabi, Movarounnahrda ham ilm-fan va madaniyatning rivojlanishiga homiylik qildilar. Masalan, Tamg‘ochxon Ibrohim tomonidan Samarqandda qurdirilgan yirik madrasadan ko‘plab olimlar yetishib chiqqan.

Qoraxoniylar davrida Samarqandda ilmu fan bilan birga badiiy adabiyot ham gullab-yashnadi. Qoraxoniylar davlatining Sharqiy hududida joylashgan Koshg‘ar va Bolosog‘un kabi yirik shaharlarda badiiy adabiyot asosan turkiy tilda yaratildi; Yusuf Xos Hojib kabi buyuk shoir va Mahmud Koshg‘ariydek ulkan tilshunos olimlar yetishib chiqdi. Samarqandda esa adabiyot, somoniylar davrida shakllangan an’anaga ko‘ra, ko‘proq fors tilida yaratildi.

Qoraxoniylar davri shoirlaridan biri Ali Shatranjiy Samarqandiy ijodidan saqlanib qolgan namunalar uning yetuk ijodkor bo‘lganini ko‘rsatadi. Shaxmat o‘yini ustasi bo‘lgani uchun u o‘ziga Shatranjiy taxallusini tanlagan.

Ali Shatranjiyning qoraxoniylar vaziri buyurtmasiga ko‘ra yozilgan “Laylak” qasidasidan parcha:

Bashorat orad az navro‘zmoro har zamon laklak,
Kunad g‘amgin dili mo zonbashorat shodmon laklak.

Dabirestonast go‘yooshyon va kudakon gunjishk,
Nishasta gui yaki pirmuallim dar miyon laklak.

(Har zamon laylak bizga navro‘zdan bashorat keltirmoqda, Ushbu bashorat bilan dilimizni shodmon etmoqda. Uning uyasi xuddi maktab kabi va chumchuqlar — o‘quvchilar, Laylak go‘yo qari muallim kabi o‘rtada o‘tiribdi.)

Saqlanib qolgan mazkur parcha ham bahorning jonli manzarasini chizadi, ham o‘sha davrdagi Samarqand hayoti haqida muayyan tasavvur uyg‘otadi.

Shamsiddin Muhammad ibn Ali Suzaniy Samarqandiy Shatranjiyning shogirdidir. Tazkiralarda uning nomi Hakim Suzaniy Samarqandiy tarzida yozilishi o‘z davrining yetuk olimi ham bo‘lganidan dalolat beradi. Suzaniyning 12 ming misra she’rdan iborat devoni saqlanib qolgan bo‘lsa-da, qo‘lyozmalari noyobdir. Shoir she’rlarida Samarqandda hukmronlik qilgan o‘ziga zamondosh qoraxoniy xonlar nomi tilga olinadi:

Ba sa’di axtari maymunmuzaffar gasht bar a’do,
Qilich Tamg‘achxon Mas’ud Ruknad-din va-d-dunyo.

(Din va dunyo tayanchi Qilich Tamg‘ochxon Mas’ud Saodatli yulduz mujdasi bilan dushman ustidan zafar qozondi.)

Suzaniy merosining diqqatga sazovor jihatlaridan biri uning she’rlarida turkiy so‘zlarning ko‘plab uchrashidir:

Ey turki mohchehra,che boshad gar shabi
Oyi ba hujrai man va gui“Qo‘naq kerak?”.

Gulro‘yi turki va managar turk nistam,
Donam badin qadrki,turkist gul — chechak.

(Ey, oy chehrali turk qizi, qaniydi Tunda mening hujramga kelib “Qo‘noq kerakmi?” deb so‘rasang. Gul yuzli turk qizi, men turk bo‘lmasam-da Gulning turkiychasi “chechak” ekanligini bilaman.)

Shu tariqa ma’lum bo‘ladiki, Hofizning sherozlik turk qiziga bag‘ishlangan mashhur g‘azalidan ikki asr ilgari Suzaniy samarqandlik turk qiziga bag‘ishlab go‘zal she’r bitgan.

Suzaniy she’rlarida turkiy so‘zlar uchrashi shoirning o‘quvchilari — Samarqand xalqi har ikki tilni yaxshi bilganidan dalolat beradi. Bu haqda ulkan sharqshunos olim, akademik Ye.E.Bertels shunday deb yozgandi: “Harbiy aristokratiyadan ancha uzoq bo‘lgan Suzaniy kabi odam turkiy tilni qaysidir darajada bilgani X asrda Samarqandda turkiy til keng tarqalganidan dalolat beradi”.

Qoraxoniylar davlati bir qancha o‘lkalarni birlashtirgan ulkan saltanat bo‘lgani, tabiiyki, davlatchilik va siyosatga oid ilmlarning ham rivojlanishini taqozo etardi. Muhammad Zahiriy Samarqandiy qoraxoniy hukmdor Qilich Tamg‘och xoqon ibn Qilich Qoraxon(1163 — 1178) davrida yashagan va shu xon saroyida devoni insho sohibi (yozishmalar devonining boshlig‘i) lavozimida ishlagan. Zahiriyning ilk asari “Ag‘raz as-siyosa fi araz ar-riyosa”(“Hukmronlikni boshqarishda siyosatning vazifalari”) bo‘lib, unda asrlar davomida hukm surgan bir qancha tojdorlarning davlatni boshqarish yuzasidan aytgan hikmatli so‘zlari jamlangan.

Zahiriyning yana bir asari “Sindbodnoma” butun Sharqda juda mashhur bo‘ldi. “Sindbodnoma” badiiy asar bo‘lsa-da, o‘sha davr davlatchiligiga oid fikrlar — davlat ishlarida ehtiyotkorlik, biror hukmni chiqarishda shoshilmaslik va o‘ylab ish ko‘rish, atrofdagi donishmand maslahatchilarning so‘ziga quloq solish haqidagi mulohazalar ham unda o‘z aksini topgan.

1220 yili Samarqand mo‘g‘ullar tomonidan istilo etilgach, shahardagi madaniy hayot zavolga yuz tutdi. Olimu shoirlarning bir qismi halok bo‘ldi, mo‘g‘ullar yetib kelguncha shaharni tark qilishga ulgurganlari boshqa diyorlarga ko‘chib borib, Hindiston, Arabiston kabi olis o‘lkalarda o‘z ilmiy-ijodiy faoliyatlarini davom ettirdilar.

Bir yarim asrlik tanazzuldan so‘ng Samarqandning poytaxt va yirik madaniy markaz sifatida qayta qad rostlashi sohibqiron Amir Temurning bunyodkorlik faoliyati bilan bog‘liqdir. Sohibqiron ilmu fanning mamlakat ravnaqidagi ahamiyatini yaxshi anglagani va olimlarga hamisha g‘amxo‘rlik ko‘rsatgani zamondosh muarrixlar asarlarida yozib qoldirilgan. Jumladan, tarixchi Muiniddin Natanziy shunday yozadi: “Amir Temurning dohiyona va hikmatli tadbirlaridan yana biri shu ediki, fuqaro va ilm toliblarining vaqflar va madrasalarga bo‘lgan huquqlarini har kimning haqiga loyiq, vaqf qiluvchining shartlariga muvofiq tayin qilar, qat’iyan va aslo vaqf moliga daxl etmasdi. Vaqflar molidan uning xazinasi uchun hech narsa olmaslik haqida vazirlarga farmon bergan edi. Ilmu hikmat ahli va fan arboblariga g‘oyatda e’tiborli edi. Ularni e’zozu ikrom qilishda mubolag‘alar ko‘rsatardi. Imomlar, islom ulamolari, qozilar va ulug‘ shayxlarga bo‘lgan hurmat-e’tiborini shu darajaga yetkazdiki, ilmu fan behad ravnaq topib, talabalarning nafaqasi lozim bo‘lgan miqdordan ham ko‘proq qilib belgilandi. Buning natijasida bir necha ming nafar turli ilmlarni egallagan sohibkamollar, sanoqqa sig‘maydigan darajada ko‘p qalbi daryo iste’dod egalari uning ulug‘vor xonadoni saxovati hadyalari nuridan zamona chehrasida zohir bo‘ldilar”.

Amir Temur davrida Xoja Ismatulloh Buxoriy va Mavlono Bisotiy Samarqandiy kabi shoirlar Samarqandda hayot kechirib, ularning ijodiy faoliyati Sohibqiron zamonida boshlangan.

Shu tariqa, sohibqiron Amir Temurning bunyodkorlik va homiylik faoliyati natijasida Samarqandning mo‘g‘ullar istilosidan oldingi madaniy va ilmiy markaz sifatidagi mavqei tiklanibgina qolmay, oldingidan ham chand barobar oshib ketdi. Ulug‘bek davrida Samarqandda fan va madaniyatning misli ko‘rilmagan taraqqiyoti uchun zamin, shubhasiz, Amir Temur davrida yaratilgan edi.

Amir Temur vafotidan so‘ng 1405 — 1409 yillari Samarqandda uning nevarasi Xalil Sulton hukmronlik qildi. U ham o‘z bobosi kabi ma’rifatparvar hukmdor bo‘lib, turkiy tilda she’rlar yozgan va, hatto, ularni to‘plab, devon ham tuzgan. Alisher Navoiy “Majolis un-nafois” asarida ushbu temuriy hukmdor haqida shunday yozadi: “Xalil Sulton — Hazrat sulton us-salotinning voqeasidan so‘ngra Samarqand taxtida saltanat qildi. Zurafo va shuaro majlisida jam’ bo‘lurlar erdi. Mashhurdurkim, o‘zi she’r aytur erdi. Andoqkim, devoni ta’rifida Xoja Ismatulloh qasida aytibdur, ammo tilab topilmadi, ushbu matlaidan o‘zgakim:

Ey turki pari paykarimiz,tarki jafo qil,
Komi dilimiz,la’li ravonbaxsh ravo qil”.

Xalil Sultonning she’riyatdagi ustozi Xoja Ismatulloh Buxoriy bo‘lgan va bu haqda Davlatshoh Samarqandiy o‘zining “Tazkirat ush-shuaro” asarida ma’lumot beradi: “Sulton Xalil o‘z ayyomi davlatida Xoja Ismatullohni bag‘oyat ehtirom qilar erdi. Shahzoda ilmi she’rni Xojadan ta’lim olur erdi”.

Xalil Sulton Xoja Ismatullohning shogirdi shoir Mavlono Bisotiy Samarqandiyga ham homiylik ko‘rsatgan. Bisotiyning she’rlari qo‘shiq qilib kuylangani va Xalil Sultonga g‘oyat maqbul bo‘lgani haqida Davlatshoh Samarqandiy shunday yozadi: “Ayturlarkim, mug‘anniylar Xalil Sulton majlisida Bisotiy she’rlaridan bir matla’ o‘qudilar. Podshohzodag‘a xush keldi, kishi yubordi va Bisotiyni talab qildi. Anga tahsindin so‘ng ming tanga tilla baxsh qildi”.

XV asrning birinchi yarmida qisqa payt taxt uchun kurashlardan so‘ng, Temuriylar davlati Mirzo Shohrux hukmiga o‘tdi va uning tadbirli siyosati tufayli ravnaq topdi. U mamlakatdagi turli ichki nizolarning oldini olish yoki tezda bartaraf etish bilan umumiy tinchlik-totuvlikni ta’minladi.

Mirzo Ulug‘bek 15 yoshda Movarounnahrga hukmdor etib tayinlandi. Saltanat poytaxti Hirot bilan birga Samarqandning ham yirik siyosiy-madaniy markaz sifatidagi ahamiyati saqlanib qoldi va yanada yuksaldi.

Mirzo Ulug‘bek davrida tabiiy fanlar bilan birga ijtimoiy fanlar ham taraqqiy topgan. Shunisi diqqatga sazovorki, bu davrda turkiy tilning ilmiy va adabiy til sifatidagi mavqei tobora oshib borgan. Adabiyotshunoslikka oid qimmatli asar, hijriy 840(melodiy 1436-1437) yili turkiy tilda yozilgan “Funun al-balog‘a” muallifi Shayx Ahmad ibn Xudoydod Taroziy o‘z kitobini Mirzo Ulug‘bekka bag‘ishlagan. “Funun al-balog‘a” o‘zbek adabiyotshunosligining ilk yirik asarlaridan biridir.

Ulug‘bek davrida Samarqandda turkiy shoir Mavlono Sakkokiy yashab ijod qilgan. Uning ijodi o‘zbek adabiyoti rivojida muhim o‘rin tutadi. Ulug‘bekka bag‘ishlangan qasidasida Sakkokiy o‘zining turkiy tilda ijod qilishidan faxrlanib, quyidagi baytni bitgan:

Falak yillar kerak sayr etsayu,keltursa ilkiga,
Meningdek shoiri turkiyu,seningdek shohi dononi.

XV asrning ikkinchi yarmida ham Samarqand adabiy markaz sifatidagi ahamiyatini saqlab qolgan.

Alisher Navoiyning bir necha yil Samarqandda bo‘lishi shahardagi adabiy hayotga jonbaxsh ta’sir ko‘rsatdi. U Samarqandda yashab ijod qilayotgan juda ko‘p shoiru olimlar bilan do‘stlashib, “Majolis un-nafois” tazkirasida ular haqida qimmatli ma’lumotlar yozib qoldirdi. Jumladan:

“Ahmad Hojibek — “Vafoiy” taxallus qilur. Tab’i bag‘oyat xub voqe’ bo‘lubtur va nazmg‘a ko‘p iltifot qilur”;

“Xoja Xo‘rd — Samarqand taxtining yakkalama qozisi va Ulug‘bek Mirzo madrasasining mudarrisidur”;

“Mavlono Javhariy — Samarqandiydur. Aruz bilur erdi”.

Alisher Navoiy Samarqandda yashagan yillari o‘z adabiy faoliyatini qizg‘in davom ettirdi va adabiy majlislarda faol qatnashdi. Bunday majlislarda Navoiy bildirgan fikr-mulohazalar adiblar orasida mashhur bo‘lib ketgan.

Manba: «O‘zbekiston adabiyoti va san’ati» gazetasining 2007 yil 27-soni