Кунда ва жаҳонда рўй берган, бераётган ҳар бир ҳодиса шоир юрагида акс садо беради.Абдумажид Азимнинг сизга тақдим этилаётган шеърларида ҳам бу аён кўриниб турибди.
Абдумажид АЗИМ
ШЕЪРЛАР
Абдумажид Азим 1957 йил 26 ноябрда Сурхондарё вилояти Қумқўрғон туманида туғилган. Шу пайтгача қадар “Ўтаётган йиллар”, “Қалбимнинг ватани”, “Қуёш боласи”, “Ёруғлик одами”, “Руҳи равоним”, “Умид беланчаги”, “Ошиқ дилим”, “Қадр кечаси” номли шеърий тўпламлари чоп этилган.
КОРОНАВИРУС
Бу офат жаҳонни эгаллаб ёппа,
Отлиқни тушириб қўйди эгардан.
Зир титрар ёлвориб кекса Европа,
Шафқат сўрагандай ёвуз аждардан.
Кўряпмиз, бечора одам боласи,
Мусибат олдида ожиз бир пашша.
Вайрон этилдими имон қалъаси,
Жазоми бу ўлат, шунга яраша.
Эҳтимол орадан минг йиллар ўтиб,
Худониннг тоқатин айладикми тоқ.
Ёки бандаликни мутлоқ унутиб,
Шайтони лаъинга бўлдикми маддоҳ?
Она сайёрамиз қолди қамалда,
Инсоннинг қисмати наҳот шу бўлса?
Ё тавба, табиат авжи ҳамалда,
Ногоҳ боғимизга қаҳратон келса.
Ҳаёт қонунларин тамоман бузган,
Кўзларга кўринмас бу қандай дажжол?
Оламу жаҳонни ажалдай кезган
Шафқатни билмас бу, одамхўр баттол.
Уйқудан уйғониб, ёвуз бир маҳлуқ
Одамзод бошига мусибат солмиш.
Хатто қўшни билан кирди-чиқди йўқ,
Ҳамма ин-инига биқиниб олмиш.
Шовқинни соғинар кўчаю кўйлар,
Биз эсак сичқондай чуқур индамиз.
Ҳеч кимга татимас дабдаба, тўйлар
Жаҳон аҳли ёппа карантиндамиз.
Пайтимас бу дамда кудурат-гина,
Гуноҳи кабирдир араз иддао.
Аҳли одамзодга бўлган бошпана,
Мўъжаз бир кулбадир, аслида дунё.
Сўзимни ниҳоя этсам мухтасар,
Бир лаҳза кенгашиб, ўйлаб олайлик.
Келдикми дунёга меҳмон бўп магар,
Меҳмон иззатига риоя қилайлик.
Бу синов кўрларнинг очиб кўзини,
Ғофил нодонларга балки бир сабоқ.
Одамзод англасин токи ўзини,
Ҳар бир қадамидан яшасин огоҳ.
ҚАРИЛИК
Ёдимдан чиқади кеча кўрганим,
Балки табиийдир менга шу ёшда.
Унутиб хаттоки ёзда юрганим
Телпакни қўндириб оламан бошга.
Эрталаб нонушта қилдимми, йўқми
Пешинда хотирдан соқит қиламан.
Гул деб ушлайману кафтимда чўғни,
Ёш боладай сўнгра куйиб қоламан.
Эшикдан ҳовлиқиб, шошиб кираман,
Билмайман не учун кирганим уйга.
Кўпинча эртаси куни бораман,
Кеча чакирилган маърака,тўйга.
Қарилик дегани қизиқ эканда,
Ювинмай чиқаман хаммомга кириб,
Бошимни эгаман бир гап деганда
Отам деб ўйлайман, ўғлимни кўриб.
Зийрак неваралар ёғдирар савол,
Қайдан тушунаман, бўламан ҳайрон.
Сўнгаклар қақшайди қўзғалса шамол,
Вужуд – барометр, гапимга ишон.
Ўроқ ё тешани топа олмасдан,
Қидириб юраман бировга айтмай.
Устачилик қилсам билиб-билмасдан,
Албатта, бир ишкал чиқади ҳай-ҳай.
Ўзим беморману ўзимман табиб,
Одатий бир ҳолдир менинг ёшимда.
Олай деб ўзимча обдан тараниб,
Тароқ қидираман тақир бошимга.
ПАНД
Нокас қудуғидан зинхор сув ичма
Тили қисиқ бўлма асло ёмонга,
Оққина товуқдай сирингни сочма,
Чапараста қилма донни сомонга.
Ҳамиша ожиздир инсон боласи,
Ҳўл қуруқ демас, ўт кетса ўрмонга.
Одам ичидадир билсанг, оласи
Худо дуч килмасин асло ёмонга.
Демишлар қўноқни атойи Худо,
Ҳар қанча Хотамлик камдир меҳмонга.
Кечира бил баъзан душманни ҳатто,
Ғазабинг жиловлаб, хай бер шайтонга.
Тупроққа тўярмиш одамнинг кўзи,
Кулади бу гапни айтсанг нодонга,
Зеро, ҳар мезонда тошу-тарозу
Сиғмас росту ёлғон битта қозонга.
Тоққа йўл олганмиш ҳазрат Сулаймон,
Кела олмаганда тоғ Сулаймонга.
Биродар, куйинма боқмаса замон,
Сен ўзинг жилмайиб боққин замонга.
Бир қоп кепак баъзан одамнинг хуни,
Ёмонлик соғинма ҳеч тирик жонга.
Бошингга тақ этиб тушар бир куни,
Мабодо,тош отсанг агар осмонга.
ХУЛОСА
Қаритмайди одамни йиллар
Қаритади дард ила ғусса.
Қаритади ҳатто шодликлар
Қаритади тотли бир бўса.
Ўлдирмайди одамни ажал,
Гапирмагин билиб билмасдан.
Ўлиш мумкин бўлмасдан касал,
Ўлиш мумкин ҳатто ўлмасдан.
Kunda va jahonda ro’y bergan, berayotgan har bir hodisa shoir yuragida aks sado beradi.Abdumajid Azimning sizga taqdim etilayotgan she’rlarida ham bu ayon ko’rinib turibdi…
Abdumajid AZIM
SHE’RLAR
Abdumajid Azim 1957 yil 26 noyabrda Surxondaryo viloyati Qumqo’rg’on tumanida tug’ilgan. Shu paytgacha qadar “O’tayotgan yillar”, “Qalbimning vatani”, “Quyosh bolasi”, “Yorug’lik odami”, “Ruhi ravonim”, “Umid belanchagi”, “Oshiq dilim”, “Qadr kechasi” nomli she’riy to’plamlari chop etilgan.
KORONAVIRUS
Bu ofat jahonni egallab yoppa,
Otliqni tushirib qo’ydi egardan.
Zir titrar yolvorib keksa Yevropa,
Shafqat so’raganday yovuz ajdardan.
Ko’ryapmiz, bechora odam bolasi,
Musibat oldida ojiz bir pashsha.
Vayron etildimi imon qal’asi,
Jazomi bu o’lat, shunga yarasha.
Ehtimol oradan ming yillar o’tib,
Xudoninng toqatin ayladikmi toq.
Yoki bandalikni mutloq unutib,
Shaytoni la’inga bo’ldikmi maddoh?
Ona sayyoramiz qoldi qamalda,
Insonning qismati nahot shu bo’lsa?
Yo tavba, tabiat avji hamalda,
Nogoh bog’imizga qahraton kelsa.
Hayot qonunlarin tamoman buzgan,
Ko’zlarga ko’rinmas bu qanday dajjol?
Olamu jahonni ajalday kezgan
Shafqatni bilmas bu, odamxo’r battol.
Uyqudan uyg’onib, yovuz bir mahluq
Odamzod boshiga musibat solmish.
Xatto qo’shni bilan kirdi-chiqdi yo’q,
Hamma in-iniga biqinib olmish.
Shovqinni sog’inar ko’chayu ko’ylar,
Biz esak sichqonday chuqur indamiz.
Hech kimga tatimas dabdaba, to’ylar
Jahon ahli yoppa karantindamiz.
Paytimas bu damda kudurat-gina,
Gunohi kabirdir araz iddao.
Ahli odamzodga bo’lgan boshpana,
Mo»jaz bir kulbadir, aslida dunyo.
So’zimni nihoya etsam muxtasar,
Bir lahza kengashib, o’ylab olaylik.
Keldikmi dunyoga mehmon bo’p magar,
Mehmon izzatiga rioya qilaylik.
Bu sinov ko’rlarning ochib ko’zini,
G’ofil nodonlarga balki bir saboq.
Odamzod anglasin toki o’zini,
Har bir qadamidan yashasin ogoh.
QARILIK
Yodimdan chiqadi kecha ko’rganim,
Balki tabiiydir menga shu yoshda.
Unutib xattoki yozda yurganim
Telpakni qo’ndirib olaman boshga.
Ertalab nonushta qildimmi, yo’qmi
Peshinda xotirdan soqit qilaman.
Gul deb ushlaymanu kaftimda cho’g’ni,
Yosh boladay so’ngra kuyib qolaman.
Eshikdan hovliqib, shoshib kiraman,
Bilmayman ne uchun kirganim uyga.
Ko’pincha ertasi kuni boraman,
Kecha chakirilgan ma’raka,to’yga.
Qarilik degani qiziq ekanda,
Yuvinmay chiqaman xammomga kirib,
Boshimni egaman bir gap deganda
Otam deb o’ylayman, o’g’limni ko’rib.
Ziyrak nevaralar yog’dirar savol,
Qaydan tushunaman, bo’laman hayron.
So’ngaklar qaqshaydi qo’zg’alsa shamol,
Vujud – barometr, gapimga ishon.
O’roq yo teshani topa olmasdan,
Qidirib yuraman birovga aytmay.
Ustachilik qilsam bilib-bilmasdan,
Albatta, bir ishkal chiqadi hay-hay.
O’zim bemormanu o’zimman tabib,
Odatiy bir holdir mening yoshimda.
Olay deb o’zimcha obdan taranib,
Taroq qidiraman taqir boshimga.
PAND
Nokas qudug’idan zinxor suv ichma
Tili qisiq bo’lma aslo yomonga,
Oqqina tovuqday siringni sochma,
Chaparasta qilma donni somonga.
Hamisha ojizdir inson bolasi,
Ho’l quruq demas, o’t ketsa o’rmonga.
Odam ichidadir bilsang, olasi
Xudo duch kilmasin aslo yomonga.
Demishlar qo’noqni atoyi Xudo,
Har qancha Xotamlik kamdir mehmonga.
Kechira bil ba’zan dushmanni hatto,
G’azabing jilovlab, xay ber shaytonga.
Tuproqqa to’yarmish odamning ko’zi,
Kuladi bu gapni aytsang nodonga,
Zero, har mezonda toshu-tarozu
Sig’mas rostu yolg’on bitta qozonga.
Toqqa yo’l olganmish hazrat Sulaymon,
Kela olmaganda tog’ Sulaymonga.
Birodar, kuyinma boqmasa zamon,
Sen o’zing jilmayib boqqin zamonga.
Bir qop kepak ba’zan odamning xuni,
Yomonlik sog’inma hech tirik jonga.
Boshingga taq etib tushar bir kuni,
Mabodo,tosh otsang agar osmonga.
XULOSA
Qaritmaydi odamni yillar
Qaritadi dard ila g’ussa.
Qaritadi hatto shodliklar
Qaritadi totli bir bo’sa.
O’ldirmaydi odamni ajal,
Gapirmagin bilib bilmasdan.
O’lish mumkin bo’lmasdan kasal,
O’lish mumkin hatto o’lmasdan.
