Адиба Умирова бугунги ўзбек матбуотининг энг фаол иштирокчиларидан бири, десам, хато қилмайман. Унинг шеърлари ҳам адабиёт синчилари назарига тушган. Бугун мамнуният билан шоира шеърларини тақдим этамиз.

Адиба УМИРОВА
ШЕЪРЛАР

ДАШТ

Дашт. Биёбон. Сўнгги саратон
Гулханларинг cўнг даъфа ёқиб.
Кўз олдимда ястаниб чунон
Мағрур қиздек турасан боқиб.

Ҳадигингми Шарқнинг шамоли,
Кузатарсан беизн, бесўз.
Хайрлашув чоғидек ғамли
Ҳар не менга туюлар азиз.

Қандай тоза туйғулар билан
Барханларинг кечардим яланг.
Сут ҳиди анқиган тонглардан
Тўкиларди мовий рангларинг.

Нафис ифорларинг, сирларинг,
Олов тафтинг, оташин меҳринг.
Томиримда оқар шивиринг,
Тортар эди ҳаяжон, сеҳринг.

Одам бўлай, девдим, бу қисмат
Шоир қилди базмларга ўч.
Чорлайвердинг соғинганинг пайт
Унутдилар, унутмадинг ҳеч.

Қанча жоним тутсам ҳам йўлга,
Мени сендек кутган йўқ ҳеч ким.
Худди мубҳам келажак каби
Юрагимга кириб келдинг жим.

Хаёлларинг бу қадар улкан,
Юксакдасан фалакдан гўё.
Билдим – шунча ёнганим билан
Қум заррангга арзимас дунё!

Куйишга арзимас ҳеч нарса,
Тириклик ҳам оний ҳақиқат.
Ҳақ – ягона! Сен ҳақ экансан,
Қолган ғамлар бари муваққат.

Қуёш олиб сўқир кафтига
Осмон тушар кўксимга қулаб.
Сенда қолган охирги имкон,
Бир мозор бор ётар ҳувиллаб.

У мен учун яралган каъба –
Қабрларнинг эврилар тоши.
У мен учун тавбадир, тавба,
Кезар гумроҳларнинг кўз ёши.

Тўзонларинг кўзимга кириб,
Бағрим эрур шу лоларанг қир.
Фақат сенда шон-шуҳрат мағлуб,
Тақдиримиз, манзилимиз бир!

Дашт. Биёбон. Сўнгги саратон…

* * *

Бу чўллар мангу бешак,
Карвон босиб келар йўл.
Бир туяда беланчак,
Бирида бахмал замбил.

Қўлдан тушмас бир фурсат,
Умид деган олтин жом.
Кимга бахт, кимга кулфат
Олиб келар бу оқшом?!

Парво қилмас дала-туз,
Қумзорлар – ёнар танча.
Бунда изсиздан-изсиз,
Келиб-кетарлар қанча!

Тиним билмас шамоллар,
Афсона тўқир гулхан.
Дунё қайта яралар,
Бор эканда, йўқ экан…

* * *

Сизни билмадиму менга танишдек
Уфқ ортидаги пуштиранг йўллар.
Кўзим дарёсида яшаётгандек
Нурларга ғарқ бўлиб неча минг йиллар.

Айни шу лаҳза ҳам ёруғ сирларга
Кўмилган дунёга келганман бирров.
Қонимдан то ўтли нафасимгача
Кўксимни куйдирар ишқ деган олов!

Санобар тушлардек бариси аён,
Оққушлар руҳимни уйғотар огоҳ.
Қачондир елкамда қанот бўлганин
Менга эслатади осмон баногоҳ.

Ноумид эмасман агар айрилсак,
Соямиз қўшилар суман гулида.
Қайсидир ҳаётда яна учрашсак,
Балки сўзлашармиз қушлар тилида!

* * *

Кўзимга тўкилиб келар хиёбон,
Хайрлашмоқ оғир сўнгги йўлакда.
Ғамларга кўмилиб кетасан шу он,
Мен эса қоламан хазон кўйлакда.

Юрагимга ботган кипригинг аро
Кўксимга тўкилар синиқ илинжлар.
Яна дийдорингга етгунимча то
Сочимда оқариб кетар соғинчлар.

Ҳавасим кўкарар остонанг қучиб,
Бекатлар ям-яшил армонга тўлар.
Ўзимни унутиб, ўзимдан кечиб,
Сенинг кўзларингда яшагим келар.

Исмингни ёзаман тонгда қуёшга,
Тунда тўлғонаман гуллардек беҳуш.
Менинг оловларим сўнмаган ёшда,
Сенинг кўзларинг туш…
киприкларинг туш…

Тутқин қуш сингари бандиликда дил,
Бунча хаёлларинг кенг осмон қадар.
Юраман, қаршимда ёлғизоёқ йўл,
Хазон ёмғирига чўмилган шаҳар!

* * *

Сенинг измингдадир жону жаҳоним,
Оташман, исёнман, ишқман бор-йўғи.
Нега кўзларимдан излайсан хато,
Ўзи бу дунёнинг қаери тўғри?!

Ҳаммадан қолган май қуйқаси ҳаёт
Гоҳи ҳуш, гоҳида йўлдан оғдирар.
Қумнинг заррасидан кичик коинот
Бошимга маломат тошлар ёғдирар.

Айланар чарх, тархи бузилган фалак
Қисматим кўзларин тўлдириб ёшга.
Нима гуноҳим бор кўнгилдан бўлак,
Оқлагувчим йўқдир Худодан бошқа.

Мени дилингга сол, жонингга яшир,
Азоблар, оғриқлар бариси ўтар.
Юрагимни кўмиб ишқзорларингга,
Қақроқ лабларимга тўкилсанг нетар!

ИСТИҒФОР

Кимлар, нималарга сарф этиб умрим
Кечганлиги учун сендан олисда.
Ошиқ бўлганлиги боис кўзларим
Бу дунёнинг ҳою ҳавасларига.

Бир нур илинжида баридан кечиб,
Фалакдан тушганим аро чоҳларга.
Хаёлинг шавқида сароблар ичиб,
Кўмилганим сабаб шунча оҳларга.

Ўзимдан бехабар, сендан бехабар,
Оламдан бехабар яшаганим чун.
Юрагимда қолган чоғирранг ишқнинг
Қонлари қонимда оққани учун.

Сўзлардан ахтариб ҳаёт тотини,
Кўксимни зардобга тўлдирганим чин.
Фақат ғам келганда арзу дод айлаб,
Ёдимга тушганинг учун кечиргин!

* * *

Гуноҳга ботибман яшаяпман деб,
Кўнглим кўзларини беркитибди ғам.
Шаффоф ёмғирларда покланаётиб,
Руҳимни тарк этди настаринлар ҳам.

Қизарган уфқдек ботар кўксимга
Кунлар саноғига етолмайин куз.
Шунча йилдан буён ёлғон дунёга
Нега келганимни билмайман ҳануз?!

Беҳуда эзилар хазон юрагим,
Қаерга чорлайди номаълум йўллар?
Бемақсад курашдан жуда чарчадим,
Билмадим, кимлигим қачон фош бўлар?!

Адашиб туйғулар тўполонида
Дилобар ҳисларим кўтарар исён.
Наҳотки, ишқим ҳам қиёматгача,
Қалбимда очилмай қолар ноаён?!

* * *

Бунча кеч юкиндим, бунча кеч топдим,
Майсалар оҳидан танидим сени.
Шунча йил ғафлатда кечган бу умрим,
Балки кечирилмас қиёмат куни.

Мўмин мусичалар, муслима гуллар,
Покдан-пок номингга сиғингани дам.
Мен осий бир ёрнинг ҳажрида ёниб,
Унутиб қўйибман борлигингни ҳам.

Қанча соя келиб-кетди ҳаётга,
Топмадим юзингдек бирор юз ёруғ.
Бу ёзган шеърларнинг абадиятга,
Битта хазончалик дахли борми, йўқ?!..

* * *

Шунча йил ким учун яшадим ахир,
Жонимни асрадим нимага узоқ?!
Чархи йўқ фалакдек айланиб тақдир,
Бахш этар кўз ёшу бир ҳовуч тупроқ.

Ўлим ҳам яшашнинг давомидай гап,
Бунча ғамларингда куйдирдинг бежон.
Дўстни-дўст, ёрни-ёр дедим… ҳаммадан
Фақат сенга яқин эдим, Художон!

Дунёда нима бор, ўзингдан абад,
Омонат лаҳзалар ўтар бирма-бир.
Аянчли туюлар хаслигим фақат,
Тупроғлигим оғир ботар негадир!

* * *

Сенга ёқаман деб, йўл топаман деб,
Ишқда, ибодатда адашмадимми?
Беозор майсалар кўз ёшин тўкиб,
Бир умр сўқирдек яшамадимми?

Дўзахми вужудим ёндираётган
Кўксимни куйдирган гул фарёдиму?
Ўзимдан ғанимдек ўч олаётган
Йўқотган қадримнинг ўчмас ёдиму?

Жавзо боғларида тентиган мезон –
Кўрган тушларимнинг ўнгимасмикан?
Ўзим билиб-билмай мен янчган хазон
Кимнингдир топталган кўнглимасмикан?

Бошимни пойингдан кўтаролмайман,
Кўзимдан тўкилар тун изтироби.
Яратган, аён эт, қалбимдаги ишқ,
Бу қайси дунёнинг гўзал азоби?!

ҚАЙДА ЭДИНГ

Қайда эдинг ўша олов йилларим,
Бағрим безаганда ишқ ғунчалари.
Чорлаганда олис манзилга йўлим,
Хаёлим ёққанда нур кечалари.

Қайноқ лабларимга югурганда ўт,
Яратган кўнглимга яқин келганда.
Уйғониб исмингни этганимда ёд,
О, нақадар жондан азиз билганда.

Ғамга ботганимда қайларда эдинг,
Орзу-ҳавасларим совурганда кул.
Совиб кетганимда бутун оламдан,
Бўшаб қолганида юрагим буткул.

Йўқлигингга ишонтириб ўзимни,
Тақдирнинг ҳукмига ташлаганим пайт.
Энди остонамда қайси юз билан
Жилмайиб турибсан, эй, нотавон бахт!

ОҚҚУШЛАР

Беш-олти ёш эдим чамаси
Кўлга олиб борганда бобом.
Бир тўп оққушларнинг галаси
Сув бўйида этарди хиром.

Юрагимда зарра ғубор йўқ,
Қамишзорлар чайқалар беғам.
Бир хил рангдан иборат борлиқ,
Қандай гўзал эди бу олам?!

Эртакларга тўла кўзларим,
Ғам нелигин билмасди ҳали.
Хотирамда қолгани шу зум
Зангор кўлнинг зумрад хаёли.

Англаб бўлмас қандайдир соғинч
Ва кўнгилни ўртагувчи зор.
Сиз ҳам сайр этганмисиз ҳеч
Қушлар билан дунёни бир бор?

Бобом, мен, кўл, бир ит овора,
Шундай кечар эди ёз, қишлар.
Болалигим эсласам дарров
Кўринади ўша оққушлар.

* * *

Кўнглини ром этмади шароб,
Шон-шуҳратга қўймади ихлос.
Бир хароба кулбада ё Раб,
Кун кўрарди авлиёга хос.

Тенгдошлари хаёлин мангу,
Банд қилганда ҳаёт, ишқ, тақдир.
Ҳаваслардан устун бир туйғу,
Фақат уни этганди асир.

Сездирмасдан чекарди қайғу,
Олисларга кўзини тикиб.
Бу дунёда яшар эди у,
У дунёнинг ғамини чекиб.

* * *

Балки, сизга шундай туюлар,
Ҳаммаси бир тушдек ноаён.
Самодаги зангори йўллар
Кўзларимда бўлар намоён.

Оч тўлқинлар чайқалар беҳол,
Ёнаётган шафақ кўйлаги.
Менга таниш кўринар шамол,
Ва дарёнинг нотинч юраги.

Қирғоқларга келганман аввал,
Қадим сувлар айлаган бунёд.
Чоғланганман яшашга ҳар гал,
Йўл бермаган бешафқат ҳаёт!

Ўшанда ҳам кўк тортган пушмон,
Замин борим сезмаган бир дам.
Чарх давворга боқаман ҳайрон,
Наҳот, қайта туғилган бўлсам?!

МУНГ ҚОЛАДУР

Бу қандайин ғамхонадур, ғамга қониб борадурман,
Дил риштасин узолмасдан, шамдек ёниб борадурман,
Дунё мендан, дунёдан мен азал тиниб борадурман,
Шу кетишда Ҳаққа етгум, қайдасиз э, кўнгли борлар,
Нуру зулмат орасинда ўзин излаб юрган хорлар.

Биздан олдин келиб-кетмиш қанча азал Мажнунлари,
Бу талх азобидан сархуш, ишққа ташна жунунлари,
Умримдан то қабримгача қоним ичар хунунлари,
Кўҳна олам сирларини ким мангуга англаб етмиш,
Анголмасдан ҳаёт рангин қайғуларга ранглаб кетмиш?!

Худо суйган бандадурман, ғусса билан сийламишдур,
Лойдан бино этган билан қалбим нурга бийламишдур,
Бир илоҳий дардлар бериб, ширин жоним қийнамишдур,
Ўзимдан топарсиз фақат ўзимдан ахтаринг мени,
Ҳил-ҳил пишиб чўққа тушган сўзимдан ахтаринг мени.

Асли дунё тоши енгил, юки оғир бозорлиғдур,
Тирикликнинг бори ёлғон, тортгани чин озорлиғдур,
Руҳимизни боғлаб турган ичимиздаги зорлиғдур,
Келинг, ишқдан минг бор ўлиб, яна қайта тириламиз,
Ердан баланд энг покиза хаёлларга бериламиз.

Кўксимдаги занглаб ётган занжирларни узадурман,
Айрилиққа чидолмасдан фалак чархин бузадурман,
Энди кўнгил сулҳин ёлғиз Оллоҳ билан тузадурман,
Ортимиздан қолса битта юзсиз даҳри дун қоладур,
Кўзимизда осмон қадар бир чиройли мунг қоладур.

   Adiba Umirova bugungi o‘zbek matbuotining eng faol ishtirokchilaridan biri, desam, xato qilmayman. Uning she’rlari ham adabiyot sinchilari nazariga tushgan. Bugun mamnuniyat bilan shoira she’rlarini taqdim etamiz.

Adiba UMIROVA
SHE’RLAR

    Adiba Umirova 1980 yili Qarshi tumanida tug‘ilgan. 2003 yilgi Zomin seminarida bosh sovrinni qo‘lga kiritgan. Oliy Adabiyot kursini bitirgan. “Hurriyat” gazetasida xizmat qiladi. “Ruhimning ovozi”,“Yashil tushlar” va boshqa she’riy to‘plamlari nashr etilgan.

DASHT

Dasht. Biyobon. So‘nggi saraton
Gulxanlaring co‘ng da’fa yoqib.
Ko‘z oldimda yastanib chunon
Mag‘rur qizdek turasan boqib.

Hadigingmi Sharqning shamoli,
Kuzatarsan beizn, beso‘z.
Xayrlashuv chog‘idek g‘amli
Har ne menga tuyular aziz.

Qanday toza tuyg‘ular bilan
Barxanlaring kechardim yalang.
Sut hidi anqigan tonglardan
To‘kilardi moviy ranglaring.

Nafis iforlaring, sirlaring,
Olov tafting, otashin mehring.
Tomirimda oqar shiviring,
Tortar edi hayajon, sehring.

Odam bo‘lay, devdim, bu qismat
Shoir qildi bazmlarga o‘ch.
Chorlayverding sog‘inganing payt
Unutdilar, unutmading hech.

Qancha jonim tutsam ham yo‘lga,
Meni sendek kutgan yo‘q hech kim.
Xuddi mubham kelajak kabi
Yuragimga kirib kelding jim.

Xayollaring bu qadar ulkan,
Yuksakdasan falakdan go‘yo.
Bildim – shuncha yonganim bilan
Qum zarrangga arzimas dunyo!

Kuyishga arzimas hech narsa,
Tiriklik ham oniy haqiqat.
Haq – yagona! Sen haq ekansan,
Qolgan g‘amlar bari muvaqqat.

Quyosh olib so‘qir kaftiga
Osmon tushar ko‘ksimga qulab.
Senda qolgan oxirgi imkon,
Bir mozor bor yotar huvillab.

U men uchun yaralgan ka’ba –
Qabrlarning evrilar toshi.
U men uchun tavbadir, tavba,
Kezar gumrohlarning ko‘z yoshi.

To‘zonlaring ko‘zimga kirib,
Bag‘rim erur shu lolarang qir.
Faqat senda shon-shuhrat mag‘lub,
Taqdirimiz, manzilimiz bir!

Dasht. Biyobon. So‘nggi saraton…

* * *

Bu cho‘llar mangu beshak,
Karvon bosib kelar yo‘l.
Bir tuyada belanchak,
Birida baxmal zambil.

Qo‘ldan tushmas bir fursat,
Umid degan oltin jom.
Kimga baxt, kimga kulfat
Olib kelar bu oqshom?!

Parvo qilmas dala-tuz,
Qumzorlar – yonar tancha.
Bunda izsizdan-izsiz,
Kelib-ketarlar qancha!

Tinim bilmas shamollar,
Afsona to‘qir gulxan.
Dunyo qayta yaralar,
Bor ekanda, yo‘q ekan…

* * *

Sizni bilmadimu menga tanishdek
Ufq ortidagi pushtirang yo‘llar.
Ko‘zim daryosida yashayotgandek
Nurlarga g‘arq bo‘lib necha ming yillar.

Ayni shu lahza ham yorug‘ sirlarga
Ko‘milgan dunyoga kelganman birrov.
Qonimdan to o‘tli nafasimgacha
Ko‘ksimni kuydirar ishq degan olov!

Sanobar tushlardek barisi ayon,
Oqqushlar ruhimni uyg‘otar ogoh.
Qachondir yelkamda qanot bo‘lganin
Menga eslatadi osmon banogoh.

Noumid emasman agar ayrilsak,
Soyamiz qo‘shilar suman gulida.
Qaysidir hayotda yana uchrashsak,
Balki so‘zlasharmiz qushlar tilida!

* * *

Ko‘zimga to‘kilib kelar xiyobon,
Xayrlashmoq og‘ir so‘nggi yo‘lakda.
G‘amlarga ko‘milib ketasan shu on,
Men esa qolaman xazon ko‘ylakda.

Yuragimga botgan kipriging aro
Ko‘ksimga to‘kilar siniq ilinjlar.
Yana diydoringga yetgunimcha to
Sochimda oqarib ketar sog‘inchlar.

Havasim ko‘karar ostonang quchib,
Bekatlar yam-yashil armonga to‘lar.
O‘zimni unutib, o‘zimdan kechib,
Sening ko‘zlaringda yashagim kelar.

Ismingni yozaman tongda quyoshga,
Tunda to‘lg‘onaman gullardek behush.
Mening olovlarim so‘nmagan yoshda,
Sening ko‘zlaring tush…
kipriklaring tush…

Tutqin qush singari bandilikda dil,
Buncha xayollaring keng osmon qadar.
Yuraman, qarshimda yolg‘izoyoq yo‘l,
Xazon yomg‘iriga cho‘milgan shahar!

* * *

Sening izmingdadir jonu jahonim,
Otashman, isyonman, ishqman bor-yo‘g‘i.
Nega ko‘zlarimdan izlaysan xato,
O‘zi bu dunyoning qayeri to‘g‘ri?!

Hammadan qolgan may quyqasi hayot
Gohi hush, gohida yo‘ldan og‘dirar.
Qumning zarrasidan kichik koinot
Boshimga malomat toshlar yog‘dirar.

Aylanar charx, tarxi buzilgan falak
Qismatim ko‘zlarin to‘ldirib yoshga.
Nima gunohim bor ko‘ngildan bo‘lak,
Oqlaguvchim yo‘qdir Xudodan boshqa.

Meni dilingga sol, joningga yashir,
Azoblar, og‘riqlar barisi o‘tar.
Yuragimni ko‘mib ishqzorlaringga,
Qaqroq lablarimga to‘kilsang netar!

ISTIG‘FOR

Kimlar, nimalarga sarf etib umrim
Kechganligi uchun sendan olisda.
Oshiq bo‘lganligi bois ko‘zlarim
Bu dunyoning hoyu havaslariga.

Bir nur ilinjida baridan kechib,
Falakdan tushganim aro chohlarga.
Xayoling shavqida saroblar ichib,
Ko‘milganim sabab shuncha ohlarga.

O‘zimdan bexabar, sendan bexabar,
Olamdan bexabar yashaganim chun.
Yuragimda qolgan chog‘irrang ishqning
Qonlari qonimda oqqani uchun.

So‘zlardan axtarib hayot totini,
Ko‘ksimni zardobga to‘ldirganim chin.
Faqat g‘am kelganda arzu dod aylab,
Yodimga tushganing uchun kechirgin!

* * *

Gunohga botibman yashayapman deb,
Ko‘nglim ko‘zlarini berkitibdi g‘am.
Shaffof yomg‘irlarda poklanayotib,
Ruhimni tark etdi nastarinlar ham.

Qizargan ufqdek botar ko‘ksimga
Kunlar sanog‘iga yetolmayin kuz.
Shuncha yildan buyon yolg‘on dunyoga
Nega kelganimni bilmayman hanuz?!

Behuda ezilar xazon yuragim,
Qayerga chorlaydi noma’lum yo‘llar?
Bemaqsad kurashdan juda charchadim,
Bilmadim, kimligim qachon fosh bo‘lar?!

Adashib tuyg‘ular to‘polonida
Dilobar hislarim ko‘tarar isyon.
Nahotki, ishqim ham qiyomatgacha,
Qalbimda ochilmay qolar noayon?!

* * *

Buncha kech yukindim, buncha kech topdim,
Maysalar ohidan tanidim seni.
Shuncha yil g‘aflatda kechgan bu umrim,
Balki kechirilmas qiyomat kuni.

Mo‘min musichalar, muslima gullar,
Pokdan-pok nomingga sig‘ingani dam.
Men osiy bir yorning hajrida yonib,
Unutib qo‘yibman borligingni ham.

Qancha soya kelib-ketdi hayotga,
Topmadim yuzingdek biror yuz yorug‘.
Bu yozgan she’rlarning abadiyatga,
Bitta xazonchalik daxli bormi, yo‘q?!..

* * *

Shuncha yil kim uchun yashadim axir,
Jonimni asradim nimaga uzoq?!
Charxi yo‘q falakdek aylanib taqdir,
Baxsh etar ko‘z yoshu bir hovuch tuproq.

O‘lim ham yashashning davomiday gap,
Buncha g‘amlaringda kuydirding bejon.
Do‘stni-do‘st, yorni-yor dedim… hammadan
Faqat senga yaqin edim, Xudojon!

Dunyoda nima bor, o‘zingdan abad,
Omonat lahzalar o‘tar birma-bir.
Ayanchli tuyular xasligim faqat,
Tuprog‘ligim og‘ir botar negadir!

* * *

Senga yoqaman deb, yo‘l topaman deb,
Ishqda, ibodatda adashmadimmi?
Beozor maysalar ko‘z yoshin to‘kib,
Bir umr so‘qirdek yashamadimmi?

Do‘zaxmi vujudim yondirayotgan
Ko‘ksimni kuydirgan gul faryodimu?
O‘zimdan g‘animdek o‘ch olayotgan
Yo‘qotgan qadrimning o‘chmas yodimu?

Javzo bog‘larida tentigan mezon –
Ko‘rgan tushlarimning o‘ngimasmikan?
O‘zim bilib-bilmay men yanchgan xazon
Kimningdir toptalgan ko‘nglimasmikan?

Boshimni poyingdan ko‘tarolmayman,
Ko‘zimdan to‘kilar tun iztirobi.
Yaratgan, ayon et, qalbimdagi ishq,
Bu qaysi dunyoning go‘zal azobi?!

QAYDA EDING

Qayda eding o‘sha olov yillarim,
Bag‘rim bezaganda ishq g‘unchalari.
Chorlaganda olis manzilga yo‘lim,
Xayolim yoqqanda nur kechalari.

Qaynoq lablarimga yugurganda o‘t,
Yaratgan ko‘nglimga yaqin kelganda.
Uyg‘onib ismingni etganimda yod,
O, naqadar jondan aziz bilganda.

G‘amga botganimda qaylarda eding,
Orzu-havaslarim sovurganda kul.
Sovib ketganimda butun olamdan,
Bo‘shab qolganida yuragim butkul.

Yo‘qligingga ishontirib o‘zimni,
Taqdirning hukmiga tashlaganim payt.
Endi ostonamda qaysi yuz bilan
Jilmayib turibsan, ey, notavon baxt!

OQQUSHLAR

Besh-olti yosh edim chamasi
Ko‘lga olib borganda bobom.
Bir to‘p oqqushlarning galasi
Suv bo‘yida etardi xirom.

Yuragimda zarra g‘ubor yo‘q,
Qamishzorlar chayqalar beg‘am.
Bir xil rangdan iborat borliq,
Qanday go‘zal edi bu olam?!

Ertaklarga to‘la ko‘zlarim,
G‘am neligin bilmasdi hali.
Xotiramda qolgani shu zum
Zangor ko‘lning zumrad xayoli.

Anglab bo‘lmas qandaydir sog‘inch
Va ko‘ngilni o‘rtaguvchi zor.
Siz ham sayr etganmisiz hech
Qushlar bilan dunyoni bir bor?

Bobom, men, ko‘l, bir it ovora,
Shunday kechar edi yoz, qishlar.
Bolaligim eslasam darrov
Ko‘rinadi o‘sha oqqushlar.

* * *

Ko‘nglini rom etmadi sharob,
Shon-shuhratga qo‘ymadi ixlos.
Bir xaroba kulbada yo Rab,
Kun ko‘rardi avliyoga xos.

Tengdoshlari xayolin mangu,
Band qilganda hayot, ishq, taqdir.
Havaslardan ustun bir tuyg‘u,
Faqat uni etgandi asir.

Sezdirmasdan chekardi qayg‘u,
Olislarga ko‘zini tikib.
Bu dunyoda yashar edi u,
U dunyoning g‘amini chekib.

* * *

Balki, sizga shunday tuyular,
Hammasi bir tushdek noayon.
Samodagi zangori yo‘llar
Ko‘zlarimda bo‘lar namoyon.

Och to‘lqinlar chayqalar behol,
Yonayotgan shafaq ko‘ylagi.
Menga tanish ko‘rinar shamol,
Va daryoning notinch yuragi.

Qirg‘oqlarga kelganman avval,
Qadim suvlar aylagan bunyod.
Chog‘langanman yashashga har gal,
Yo‘l bermagan beshafqat hayot!

O‘shanda ham ko‘k tortgan pushmon,
Zamin borim sezmagan bir dam.
Charx davvorga boqaman hayron,
Nahot, qayta tug‘ilgan bo‘lsam?!

MUNG QOLADUR

Bu qandayin g‘amxonadur, g‘amga qonib boradurman,
Dil rishtasin uzolmasdan, shamdek yonib boradurman,
Dunyo mendan, dunyodan men azal tinib boradurman,
Shu ketishda Haqqa yetgum, qaydasiz e, ko‘ngli borlar,
Nuru zulmat orasinda o‘zin izlab yurgan xorlar.

Bizdan oldin kelib-ketmish qancha azal Majnunlari,
Bu talx azobidan sarxush, ishqqa tashna jununlari,
Umrimdan to qabrimgacha qonim ichar xununlari,
Ko‘hna olam sirlarini kim manguga anglab yetmish,
Angolmasdan hayot rangin qayg‘ularga ranglab ketmish?!

Xudo suygan bandadurman, g‘ussa bilan siylamishdur,
Loydan bino etgan bilan qalbim nurga biylamishdur,
Bir ilohiy dardlar berib, shirin jonim qiynamishdur,
O‘zimdan toparsiz faqat o‘zimdan axtaring meni,
Hil-hil pishib cho‘qqa tushgan so‘zimdan axtaring meni.

Asli dunyo toshi yengil, yuki og‘ir bozorlig‘dur,
Tiriklikning bori yolg‘on, tortgani chin ozorlig‘dur,
Ruhimizni bog‘lab turgan ichimizdagi zorlig‘dur,
Keling, ishqdan ming bor o‘lib, yana qayta tirilamiz,
Yerdan baland eng pokiza xayollarga berilamiz.

Ko‘ksimdagi zanglab yotgan zanjirlarni uzadurman,
Ayriliqqa chidolmasdan falak charxin buzadurman,
Endi ko‘ngil sulhin yolg‘iz Olloh bilan tuzadurman,
Ortimizdan qolsa bitta yuzsiz dahri dun qoladur,
Ko‘zimizda osmon qadar bir chiroyli mung qoladur.