У туну кун ижод қилди. Унга кўзларини мўлтиратиб тиккан қизини ҳам, юрак ютиб бўйнига осилолмаган ўғлини ҳам кўрмади. Жуфтига бағишлолмаган изҳорларини китобига битди. Фарзандларига айта олмаган ширин сўзларини китобига битди. Оиласига кўрсатолмаган ғамхўрликни китобда исботлади!

Нодирабегим Иброҳимова
МИТТИ ҲИКОЯЛАР

Ижодкор

—Мен катта ёзувчи бўлмоқчиман! -деди у хотинига, фарзандларига, -Ижод қилаётганимда ҳалал берманглар!

У туну кун ижод қилди. Унга кўзларини мўлтиратиб тиккан қизини ҳам, юрак ютиб бўйнига осилолмаган ўғлини ҳам кўрмади. Жуфтига бағишлолмаган изҳорларини китобига битди. Фарзандларига айта олмаган ширин сўзларини китобига битди. Оиласига кўрсатолмаган ғамхўрликни китобда исботлади!

У танилди. Унинг шох асарлари минглаб нусхаларда чоп этилди. У шону шухратга бурканди.
—Энди етар, -деди бир кун қўлидаги қаламни қўйиб, — кексайибман…

Шундай дея атрофига қаради: ҳеч ким йўқ эди.
У бир уюм китоблари ичра ёлғиз қолганди.

“Қимматли” маслаҳат

—Севиб қолдим, дўстим… Сендан маслаҳат олиш учун келдим. Афсуски, у оилали аёл. Бошим қотди!
—Аёл ҳам сени деса, бирга бўлинглар. Умр бир марта берилади, ахир! -дедим дангал.

—Энг ёмон шундаки, унинг эри…
—Э, эри вақти келиб тушунади. Севмаган одаминг билан яшашдан нима наф? -қўл силтадим. -Маслаҳатим, уни бахтли қил!

Дўстим билан бўлган бу суҳбатдан кўп ўтмай хотиним мени ташлаб кетди…

Қўрқув

—Энди ухла, тойчоғим, -она шундай деб чироқни ўчирди.
—Ойи! Ўчирманг, илтимос. Қоронғуликдан жуда қўрқаман! -деди кўзи ожиз болакай.

Абадий қонун

Аввал она боласининг бешигини тебратди.
Сўнгра фарзанд волидасининг тобутини кўтарди.
Ҳаётнинг аччиқ ва абадий қонуни шу экан.

Китоб

У китобни турфа кўйга солди.

Тандирни ёқиш учун тутантириқ қилди. Писта сотаётганда вароқларини йиртди. Асабига тегаётган пашшаларга қарата қурол қилди. Ўғилларига “самолёт” ясаб берди. Эшик очиқ турсин учун тиркагич қилди. Дераза ойналарини артди. Ҳатто хожатхонада ҳам фойдаланди…

Аммо бирор марта ўқиб кўрмади.

“Ортиқча”

—Келинингизга «болани олдир», деб айтдим. Тўрттаси етади ўзи. Шундоғам рўзғорга етказолмай юрибман… — ҳасрат қилди ўғил онасига.
—Шундай дегин… Отанг ҳам бир вақтлар сени, бешинчи фарзандимни «олдир» демаган эканда? Шунда бойиб кетармидик? Сенсиз…

Ўғилни ток ургандек бўлди.

40 йилдан сўнг…

—Ахир бу қиммат кўза эди! -уч яшар ўғлига қичқирди она. -Нима қилиб қўйдинг, ярамас?

Югураётиб бехосдан столдаги буюмни синдириб қўйган болакай бошини хам қилди.

—Даданг келсин, тазирингни беради! -давом этди онаси.
Боланинг кўзларига ёш келиб, хонасига югурди.

Орадан анча вақт ўтди.
—Вой, ўлай! -дунёни бошига кўтарди келин, -эҳтиёт бўлмайсизми, мундай? Дадам совға қилган қиммат кўза эди-я, эссиз!

Кампир ҳижолат бўлиб, ютинди:
—Ҳассамни оламан, деб бехосдан…
—Ҳали ўғлингиз келсин! Бунақа дахмаза қилиқларингиз жонимга тегди!
Кампир кўзда ёш билан хонасига одимлади…

Кечикиш

—Ҳеч гул бермайсиз… -маъюс кулди аёли.
—Тўйимизда берганман-ку! -хазилга олди эркак.

—Шунгаям ўн йил бўлибди-я…
—Ҳали сенга кўп гул бераман. Ҳаётимиз олдинда…

Аммо ҳар куни гулбозордан ўтаркан, эркак ўйларди: “бирор кун албатта, гул оламан!”

…Ваъдасини бажариб ниҳоят гулдаста олди. Уни аёлининг қабрига қўйди.

Янги дада

Отаси ўлиб сағир қолди болакай. Онаси йиғлаб-йиғлаб бошқага турмушга чиқди. Бола янги дадасидан хавфсиради. “Ўгай дадалар ёмон бўлади”, дейишганди ўртоқлари. Уни бағрига тортмоқчи бўлган амакини силтаб қочиб қолди. Ертўлага кириб олиб ўз дадасини эслаб кўз ёш тўкди.

—Нега йиғлаяпсан? -уни яширинган жойидан топиб олди янги дадаси.
—Дадамни соғиндим…

—Мен ҳам жуда соғиндим, -унинг елкасини силади янги дада, — отам ўлганида роса йиғлаганман. Ҳалиям қумсайман.
—Сизнинг ҳам дадангиз йўқми? -унга ҳайрон бўлиб боқди бола.

—Ҳа… сен каби ёлғизман, болам. Дўст бўласанми мен билан? — кўзлари намланди янги даданинг.
—Бўламан… -у узатган қўлларни тутди бола.

Ҳамдардлар ҳар куни ачомлашиб бирга ухлайдиган бўлишди.

Меҳрибонлик уйида

—Ойим бугун келадими? -доимий саволини берди бола тарбиячи опасига.
—Бугун ойингнинг тоби бўлмай қолибди. Тузалса, албатта келади, асалим.

—Менинг дадам-чи? Қачон келаркан? -суҳбатга қўшилди бир қизча.
—Даданг ишхонасидан рухсат ололмапти. Ишларини якунласа, келади, жоним.

Тарбиячи эртага болаларнинг саволига нима деб жавоб беришни ўйларди…

Мактуб

“Дадажон, тезроқ келинг! Ойим сизни кута кута бетоб бўлиб қолди. Бир кунга келсангиз, нариги ойим хафа бўлмайди. Фақат бир кунга…” Ўғлингиз.

Болакай мактубни ёзиб, деразадан “самолёт” қилиб учириб юборди. Хат албатта эгасига етиб боришига ишонарди у…

Ҳошиядан ташқарида

Йигит ўғрилик билан қамалди. Буни эшитган биринчи ўқитувчиси маҳбусни кўргани келди.
—Нега ундай қилдинг?..

—Билмадим… –кўзини ерга тикди йигит. –Мактаб даври эсингиздами? Дафтар ҳошиясидан ёзувим четга чиқиб кетса, “бўлиб туради”, дердингиз. Ўшанда қўлимга бир урмаган экансиз. Шунда қонун доирасидан чиқмас ва бу ерда ўтирмаган бўлармидим?..

U tunu kun ijod qildi. Unga ko‘zlarini mo‘ltiratib tikkan qizini ham, yurak yutib bo‘yniga osilolmagan o‘g‘lini ham ko‘rmadi. Juftiga bag‘ishlolmagan izhorlarini kitobiga bitdi. Farzandlariga ayta olmagan shirin so‘zlarini  kitobiga bitdi. Oilasiga ko‘rsatolmagan g‘amxo‘rlikni kitobda isbotladi!

Nodirabegim Ibrohimova
MITTI HIKOYALAR

Nodirabegim Ibrohimova 1989 yil 18 iyulda Farg‘ona viloyati Oltiariq tumanida tug‘ilgan. 2007-2011 yillarda O‘zbekiston davlat jahon tillari universiteti Xalqaro jurnalistika fakultetida tahsil olgan. Ayni paytda «Bekajon» gazetasida faoliyat yuritmoqda. “Iste’dod maktabi VIII” Respublika yosh ijodkorlar seminari ishtirokchisi. 2017 yilda Yozuvchilar uyushmasi tomonidan “Yoningdagi baxt” nomli nasriy kitobi chop etilgan.

Ijodkor

—Men katta yozuvchi bo‘lmoqchiman! -dedi u xotiniga, farzandlariga, -Ijod qilayotganimda halal bermanglar!

U tunu kun ijod qildi. Unga ko‘zlarini mo‘ltiratib tikkan qizini ham, yurak yutib bo‘yniga osilolmagan o‘g‘lini ham ko‘rmadi. Juftiga bag‘ishlolmagan izhorlarini kitobiga bitdi. Farzandlariga ayta olmagan shirin so‘zlarini kitobiga bitdi. Oilasiga ko‘rsatolmagan g‘amxo‘rlikni kitobda isbotladi!

U tanildi. Uning shox asarlari minglab nusxalarda chop etildi. U shonu shuxratga burkandi.
—Endi yetar, -dedi bir kun qo‘lidagi qalamni qo‘yib, — keksayibman…

Shunday deya atrofiga qaradi: hech kim yo‘q edi.
U bir uyum kitoblari ichra yolg‘iz qolgandi.

“Qimmatli” maslahat

—Sevib qoldim, do‘stim… Sendan maslahat olish uchun keldim. Afsuski, u oilali ayol. Boshim qotdi!
—Ayol ham seni desa, birga bo‘linglar. Umr bir marta beriladi, axir! -dedim dangal.

—Eng yomon shundaki, uning eri…
—E, eri vaqti kelib tushunadi. Sevmagan odaming bilan yashashdan nima naf? -qo‘l siltadim. -Maslahatim, uni baxtli qil!

Do‘stim bilan bo‘lgan bu suhbatdan ko‘p o‘tmay xotinim meni tashlab ketdi…

Qo‘rquv

—Endi uxla, toychog‘im, -ona shunday deb chiroqni o‘chirdi.
—Oyi! O‘chirmang, iltimos. Qorong‘ulikdan juda qo‘rqaman! -dedi ko‘zi ojiz bolakay.

Abadiy qonun

Avval ona bolasining beshigini tebratdi.
So‘ngra farzand volidasining tobutini ko‘tardi.
Hayotning achchiq va abadiy qonuni shu ekan.

Kitob

U kitobni turfa ko‘yga soldi.

Tandirni yoqish uchun tutantiriq qildi. Pista sotayotganda varoqlarini yirtdi. Asabiga tegayotgan pashshalarga qarata qurol qildi. O‘g‘illariga “samolyot” yasab berdi. Eshik ochiq tursin uchun tirkagich qildi. Deraza oynalarini artdi. Hatto xojatxonada ham foydalandi…

Ammo biror marta o‘qib ko‘rmadi.

“Ortiqcha”

—Keliningizga «bolani oldir», deb aytdim. To‘rttasi yetadi o‘zi. Shundog‘am ro‘zg‘orga yetkazolmay yuribman… — hasrat qildi o‘g‘il onasiga.
—Shunday degin… Otang ham bir vaqtlar seni, beshinchi farzandimni «oldir» demagan ekanda? Shunda boyib ketarmidik? Sensiz…

O‘g‘ilni tok urgandek bo‘ldi.

40 yildan so‘ng…

—Axir bu qimmat ko‘za edi! -uch yashar o‘g‘liga qichqirdi ona. -Nima qilib qo‘yding, yaramas?

Yugurayotib bexosdan stoldagi buyumni sindirib qo‘ygan bolakay boshini xam qildi.

—Dadang kelsin, taziringni beradi! -davom etdi onasi.
Bolaning ko‘zlariga yosh kelib, xonasiga yugurdi.

Oradan ancha vaqt o‘tdi.
—Voy, o‘lay! -dunyoni boshiga ko‘tardi kelin, -ehtiyot bo‘lmaysizmi, munday? Dadam sovg‘a qilgan qimmat ko‘za edi-ya, essiz!

Kampir hijolat bo‘lib, yutindi:
—Hassamni olaman, deb bexosdan…
—Hali o‘g‘lingiz kelsin! Bunaqa daxmaza qiliqlaringiz jonimga tegdi!
Kampir ko‘zda yosh bilan xonasiga odimladi…

Kechikish

—Hech gul bermaysiz… -ma’yus kuldi ayoli.
—To‘yimizda berganman-ku! -xazilga oldi erkak.

—Shungayam o‘n yil bo‘libdi-ya…
—Hali senga ko‘p gul beraman. Hayotimiz oldinda…

Ammo har kuni gulbozordan o‘tarkan, erkak o‘ylardi: “biror kun albatta, gul olaman!”

…Va’dasini bajarib nihoyat guldasta oldi. Uni ayolining qabriga qo‘ydi.

Yangi dada

Otasi o‘lib sag‘ir qoldi bolakay. Onasi yig‘lab-yig‘lab boshqaga turmushga chiqdi. Bola yangi dadasidan xavfsiradi. “O‘gay dadalar yomon bo‘ladi”, deyishgandi o‘rtoqlari. Uni bag‘riga tortmoqchi bo‘lgan amakini siltab qochib qoldi. Yerto‘laga kirib olib o‘z dadasini eslab ko‘z yosh to‘kdi.

—Nega yig‘layapsan? -uni yashiringan joyidan topib oldi yangi dadasi.
—Dadamni sog‘indim…

—Men ham juda sog‘indim, -uning yelkasini siladi yangi dada, — otam o‘lganida rosa yig‘laganman. Haliyam qumsayman.
—Sizning ham dadangiz yo‘qmi? -unga hayron bo‘lib boqdi bola.

—Ha… sen kabi yolg‘izman, bolam. Do‘st bo‘lasanmi men bilan? — ko‘zlari namlandi yangi dadaning.
—Bo‘laman… -u uzatgan qo‘llarni tutdi bola.

Hamdardlar har kuni achomlashib birga uxlaydigan bo‘lishdi.

Mehribonlik uyida

—Oyim bugun keladimi? -doimiy savolini berdi bola tarbiyachi opasiga.
—Bugun oyingning tobi bo‘lmay qolibdi. Tuzalsa, albatta keladi, asalim.

—Mening dadam-chi? Qachon kelarkan? -suhbatga qo‘shildi bir qizcha.
—Dadang ishxonasidan ruxsat ololmapti. Ishlarini yakunlasa, keladi, jonim.

Tarbiyachi ertaga bolalarning savoliga nima deb javob berishni o‘ylardi…

Maktub

“Dadajon, tezroq keling! Oyim sizni kuta kuta betob bo‘lib qoldi. Bir kunga kelsangiz, narigi oyim xafa bo‘lmaydi. Faqat bir kunga…” O‘g‘lingiz.

Bolakay maktubni yozib, derazadan “samolyot” qilib uchirib yubordi. Xat albatta egasiga yetib borishiga ishonardi u…

Hoshiyadan tashqarida

Yigit o‘g‘rilik bilan qamaldi. Buni eshitgan birinchi o‘qituvchisi mahbusni ko‘rgani keldi.
—Nega unday qilding?..

—Bilmadim… –ko‘zini yerga tikdi yigit. –Maktab davri esingizdami? Daftar hoshiyasidan yozuvim chetga chiqib ketsa, “bo‘lib turadi”, derdingiz. O‘shanda qo‘limga bir urmagan ekansiz. Shunda qonun doirasidan chiqmas va bu yerda o‘tirmagan bo‘larmidim?..