Мен бугундан бошлаб яшай бошлаганимни ҳис этдим. Оний лаҳзалар ҳадя этган тухфадан манунман. Туғилиш жараёнидан омон ўтдим. Фикирлашни энди ўрганаётгандайман. Биринчи қадамимга тайёргарлик кўряпман. Аминманки ҳали янада улғаяман.
Маъруф Менгли
КЕЧАНИНГ БУГУНИ
Кичик ҳикоя
Кечанинг бугуни келди. Интиқ кутилган кун. Асрлар силсиласида бардош билан собит туриб, умр аталмиш соатни тўхтатиб, бир сония ичидан йиллар сизиб ўта бошлади. Яшашдан ҳалиям тўхтаб турибман, атроф- жавонибда ҳаёт қотиб қолган. Чексиз олам миямнинг қайсидир нуқтасига яширинган. Гоҳо бу поёнсизликда мангуга адашиб қолган дарбадарга ўхшайман. Қай бирида чегара бор ўзи: мавжудлигим асосиси заминдами? ўзига шакл-шамоил излаётган онггимдами? Балки излашларимнинг самараси саробдир, тинимсиз ҳаракат алал-оқибати бир нафас сингари таққа тўхтайди. Умр дея аталаётган бу сарҳадсизлик неча минг йилдан буён ҳаёт аталмиш кўҳна жомни ўзи билан олиб келмоқда. Илдамлаган сари вужуд чарчайди. Оқибатда ўзимизнинг умримиз билан ўзимиз тортишиб қоламиз. Биринчи поёнсизликдан, иккинчи сарҳадсизликга қадам қўямиз. Чорасизликдан мушкулроқ вазият бормикин?…
Кўнглимда бетиним ёғаётган ёмғир тинди. Оғриқлар кечаги кунда қолди. Орзуларим юзин кўрсатиб, “Кутилган он келди” дея бонг ура кетди. Ғам юзимдан дағал пардаларини тортди. Хаёл тўлғоқдан қутилиб, вужудимга қувонч қўнди. Заррин нурларин илҳақ кўнглимга сочиб, қуёш чиқа бошлади. Ёруғлик қудратини ҳис этяпман. Энди ҳаяжонга тутқинман. Юзимга табассум ин қуряпди. Бу кенглик марказида туриб турли уфқларга нигоҳимни қадайман. Ҳар тарафда меннинг ўтган гул-гун кунларим вайта тирилиб, жажжи давомчиларимни беғубор кулгуларини кўряпман. Умр йўлдошим эса қўлимни маҳкам тутган куйи қувончимга шерик бўлади. Истагим соғинчдан жон берди. Кутилган кунимни, англаган туйғуларим гўзаллигини ҳис этяпман.
Кўзгу аён қилаётган ҳақиқатларга рўбарў турибман: Қора сочларимга оқлар оқиб келгани бу сафар кўнглим шишасин хира қилолмай қолган, умр зиналаридан анча баландлаб қолган бўлсам ҳам пиллапоялар чексизликка уланиб кетган . Мен бугундан бошлаб яшай бошлаганимни ҳис этдим. Оний лаҳзалар ҳадя этган тухфадан манунман. Туғилиш жараёнидан омон ўтдим. Фикирлашни энди ўрганаётгандайман. Биринчи қадамимга тайёргарлик кўряпман. Аминманки ҳали янада улғаяман.
Уйғотгичим белгиланган вақтга оз қолаётгани ҳақида асабийлик билан огоҳлантириб қўйди. Нигоҳларимни ўзимдан узиб соатимни тинчлантирдим. Кастюмимни кийиб, охирги тайёргарлигимни якунладим. Оз фурсат умримни ўтказган, вақтинча қўнимгоҳ бўлган кошонам билан хайрлашдим. Мени кутаётганлар томон ошиқаман. Аввалдан тайёрлаб қўйганим; бир даста гул, бир нечта эсталик учун совғаларни олдимда, юзимдаги аримаган ним табассум билан бугуннинг қувончи томон шошаман.
Маъруф Менгли 1990 йилда туғилган. Урганч Санъат коллежининг актёрлик бўлимини тамомлаган. “Келажак овози-2011 ” кўрик-танловининг вилоят босқичи голиби. “Зериктирмас ёлғизлик’’ номли китоби нашр қилинган.
Ma’ruf Mengli 1990 yilda tug’ilgan. Urganch San’at kollejining aktyorlik bo’limini tamomlagan. “Kelajak ovozi-2011 ” ko’rik-tanlovining viloyat bosqichi golibi. “Zeriktirmas yolg’izlik’’ nomli kitobi nashr qilingan.
Ma’ruf Mengli
KECHANING BUGUNI
Kichik hikoya
Kechaning buguni keldi. Intiq kutilgan kun. Asrlar silsilasida bardosh bilan sobit turib, umr atalmish soatni to’xtatib, bir soniya ichidan yillar sizib o’ta boshladi. Yashashdan haliyam to’xtab turibman, atrof- javonibda hayot qotib qolgan. Cheksiz olam miyamning qaysidir nuqtasiga yashiringan. Goho bu poyonsizlikda manguga adashib qolgan darbadarga o’xshayman. Qay birida chegara bor o’zi: mavjudligim asosisi zamindami? o’ziga shakl-shamoil izlayotgan onggimdami? Balki izlashlarimning samarasi sarobdir, tinimsiz harakat alal-oqibati bir nafas singari taqqa to’xtaydi. Umr deya atalayotgan bu sarhadsizlik necha ming yildan buyon hayot atalmish ko’hna jomni o’zi bilan olib kelmoqda. Ildamlagan sari vujud charchaydi. Oqibatda o’zimizning umrimiz bilan o’zimiz tortishib qolamiz. Birinchi poyonsizlikdan, ikkinchi sarhadsizlikga qadam qo’yamiz. Chorasizlikdan mushkulroq vaziyat bormikin?…
Ko’nglimda betinim yog’ayotgan yomg’ir tindi. Og’riqlar kechagi kunda qoldi. Orzularim yuzin ko’rsatib, “Kutilgan on keldi” deya bong ura ketdi. G’am yuzimdan dag’al pardalarini tortdi. Xayol to’lg’oqdan qutilib, vujudimga quvonch qo’ndi. Zarrin nurlarin ilhaq ko’nglimga sochib, quyosh chiqa boshladi. Yorug’lik qudratini his etyapman. Endi hayajonga tutqinman. Yuzimga tabassum in quryapdi. Bu kenglik markazida turib turli ufqlarga nigohimni qadayman. Har tarafda menning o’tgan gul-gun kunlarim vayta tirilib, jajji davomchilarimni beg’ubor kulgularini ko’ryapman. Umr yo’ldoshim esa qo’limni mahkam tutgan kuyi quvonchimga sherik bo’ladi. Istagim sog’inchdan jon berdi. Kutilgan kunimni, anglagan tuyg’ularim go’zalligini his etyapman.
Ko’zgu ayon qilayotgan haqiqatlarga ro’baro’ turibman: Qora sochlarimga oqlar oqib kelgani bu safar ko’nglim shishasin xira qilolmay qolgan, umr zinalaridan ancha balandlab qolgan bo’lsam ham pillapoyalar cheksizlikka ulanib ketgan . Men bugundan boshlab yashay boshlaganimni his etdim. Oniy lahzalar hadya etgan tuxfadan manunman. Tug’ilish jarayonidan omon o’tdim. Fikirlashni endi o’rganayotgandayman. Birinchi qadamimga tayyorgarlik ko’ryapman. Aminmanki hali yanada ulg’ayaman.
Uyg’otgichim belgilangan vaqtga oz qolayotgani haqida asabiylik bilan ogohlantirib qo’ydi. Nigohlarimni o’zimdan uzib soatimni tinchlantirdim. Kastyumimni kiyib, oxirgi tayyorgarligimni yakunladim. Oz fursat umrimni o’tkazgan, vaqtincha qo’nimgoh bo’lgan koshonam bilan xayrlashdim. Meni kutayotganlar tomon oshiqaman. Avvaldan tayyorlab qo’yganim; bir dasta gul, bir nechta estalik uchun sovg’alarni oldimda, yuzimdagi arimagan nim tabassum bilan bugunning quvonchi tomon shoshaman.
